27 apríl, 2008

Hinn dulúðugi heimur hestamannsins


Í gær, þegar ég sat sveittur við próf það sem fjallað hefur verið um áður, fékk ég, aldrei þessu vant, send smáskilaboð (SMS) frá ónefndum sendanda, sem hljóðaði svo:

Ef þú ferð að mynda, taktu þá mynd af þeim rauðnösótta í útiganginum :).

Til að skilja þessa sendingu þarf, gótt fólk að búa yfir ýmiss konar þekkingu. Í fyrsta lagi hvaða merkingu ber að leggja í hugtakið 'rauðnösóttur'. Nú, ég fór í íslenska orðabók og fann þar eftirfarandi skýringu á orðinu 'nösóttur': (um hesta) með hvítan blett á flipanum. Þetta dugir eflaust ekki öllum, þannig að ég sló upp orðinu 'flipi' í sömu orðabók: vör á hesti - ergó: hér var um að ræða hest sem var með hvítan blett á vörinni. Þá fer skýringin að nálgast, en enn var þó eftir að átta sig á því hvað það er að vera 'rauðnösóttur' - er það kannski að vera með rauðan blett á vörinni? - hálfgerður jólasveinn, sem sagt.
Í öðru lagi þarf að átta sig á hvað 'útigangur' er í þessu samhengi. Orðið felur það einhvernveginn í sér merkinguna: einhver sem gengur úti. Orðabókin: vetrarbeit húsdýra.
Sem sagt óskin sem ég fékk senda í SMS hljóðaði upp á að taka mynd af hesti með rauðan blett á vörinni sem var í vetrarbeit (þó það sé komið sumar), með öðrum orðum, utandyra.
Jæja, ég er greiðvikinn maður, nýbúinn að ganga í gegnum svakalega þolraun, og tilbúinn til að skella mér út að ganga með myndavélina góðu. Þetta gerði ég nú eftir hádegið. Þar sem ég hafði hugmynd um hver hefði sent umrætt SMS, grunaði mig hvar í veröldinni þann rauðnösótta væri að finna: á sama stað og sá moldótti og ísbjörninn voru í síðustu myndatökuferð. Þangað var ferðinni heitið. Sá rauðnösótti átti samkvæmt skilgreiningu að vera á vetrarbeit, en þegar á staðinn var komið, var meint vetrarbeit auð og tóm. Ég lét þetta ekki aftra mér, heldur athugaði hvort þetta hefði kannski verið rangtúlkað hjá mér: þarna hefði átt að vera um innigang að ræða, en ekki útigang. Því fór ég inn í fjósið þar sem ég hafði hugmynd um að þann rauðnösótta gæti verið að finna, og sjá - þarna var allavega slatti af hrossum. Ég myndaði í gríð og erg í þeirra von að ég gæti fundið út þegar heim væri komið hver sá rauðnösótti væri.
Það gerði ég: sá rauðnösótti er á myndinni sem hér fylgir, og það passar: hann er með rauðan blett á vörinni.

Reifur er rauðnösóttur hestur.
-myndina hér að ofan má stækka með því að smella á hana - held ég

26 apríl, 2008

Kva, þetta er nú lítið mál!

Fyrirsögnin dregur eiginlega saman í nokkur orð hugsanir mínar í aðdraganda að svokölluðu heimaprófi í stjórnsýslurétti sem ég er nú nýbúinn að skila af mér. Ástæður þessarar bjartsýni voru aðallega eftirfarandi:
1. Það var ekkert óskaplega efnismikið námsefni í blaðsíðum talið sem lá til grundvallar. Aðallega upplýsingalög, stjórnsýslulög, bók um starfsskilyrði stjórnvalda og grein um valdmörk stjórnvalda. Sem sagt ekkert óyfirstíganlegt þar.
2. Ég var búinn að renna í gegnum þetta efni, hlusta á alla fyrirlestra og skrá hjá mér feiknin öll af glósum.
3. Kennari á námskeiðinu margsagði nemendum að lengd prófsins miðaðist við að hægt væri á leysa það á 3 klst., en við fengjum átta og hálfan tíma til að afgreiða málið.
KVA, ÞETTA ER NÚ LÍTIÐ MÁL
hugsaði ég í gær og fyrradag og í morgun klukkan að verða átta þegar ég hóf þennan merkisdag með því að koma mér fram úr. Þetta hugsaði ég líka í þann mund er ég opnaði póstinn minn í rólegheitum kl. 8.36, til að nálgast verkefnið, sem sent hafði verið í viðhengi kl 8.30. Maður varð nú að njóta staðgóðs morgunverðar áður en verkið hæfist!
Viðhengið var opnað og við blöstu 7 álitamál sem biðu úrlausnar minnar. Lítið mál. Ég byrjaði á að dunda mér við að setja upp haus á blaðsíðurnar og blaðsíðutal. Allt var þetta í rólegheitum, að sjálfsögðu. Svo hóf ég að skoða verkefnin nánar. Þetta virtist nú ekki vera svo voðalegt, enda hafði ég 8 tíma til að ljúka verkinu. Um hádegi, 3 tímum seinna, var ég búinn með tvö af þessum verkefnum. Hugsanirnar voru orðnar öðruvísi en fyrr. Ég hafði að vísu tekið mér stutt hlé tiltölulega snemma þegar frú Ásta kíkti í heimsókn með moggann, en það var ekkert umtalsvert.
Um klukkan eitt þótti mér orðið ljóst að mér yrði ekki stætt á öðru en draga úr kröfum mínum til rökstuðnings með hverju einasta atriði í hverju einasta verkefni. Kennarinn hafði nefnilega lagt gífurlega áherslu á það hve óhemju mikilvægt væri við úrlausnina, að telja fram hið augljósa, rökstyðja það t.d. hversvegna sveitarfélag teldist vera stjórnvald og á hvaða lögum og lagagreinum það byggðist. Nei, nú var svo komið að ég ákvað að hætta að gera svo miklar kröfur til sjálfs mín, þar sem ég varð að velja á milli þess að komast í gegnum verkefnin sjö og þess að sleppa endurtekningu augljósra smáatriða. Klukkan tifaði - ekkert stöðvar tímans þunga nið - sem olli því þegar klukkan var farin að ganga fjögur, að niðurinn í blóðflæði um líkamann vegna aukinnar innspýtingar adrenalíns var farin að valda nokkrum sjóntruflunum og svima. Þá nálgaðist ég meir og meir sykurfall þar sem ég taldi mig ekki hafa tíma til að nærast. Áfram mjakaðist verkið þó - með stöðugt minni kröfum um nákvæmni, og stöðugt styttri tíma til stefnu. Þá gerðist nokkuð sem ég hafði síst átt von á. Þannig er, að aðgangur að lagasafninu á www.althingi.is er nauðsynlegur við próf af þessu tagi, því ákvæði ýmissa laga koma til skoðunar. Mig vantaði tilteknar upplysingar úr sveitarstjórnarlögum og hugðist því skella mér á netið enn einu sinni til að finna svörin, en þá kom bara tilkynning um að ekkert netsamband væri fyrir hendi. Ég fór í gegnum helstu atriði sem ég kunni til að ráða bót á slíku smátriði, en án árangurs. NO NETWORK AVAILABLE. Við þessar aðstæður voru svartir deplar farnir að trufla sjónina. Ég endurræsti tölvuna og þagði náttúrulega ekki yfir þessu við frúna, sem var eitthvað að dunda sér við að lesa blöðin. Skömmu síðar heyri ég í gegnum blóðþrýstinginn: 'Það er allt í lagi með sambandið hjá mér'. Gat það átt sér stað, að á meðan splunkunýr og fullkominn Dellinn minn klikkaði á netsambandi, þá næði IBMinn í gegn eins og ekkert væri? Á þessu augnabliki var ekki tími til að velta sér upp úr því, heldur var stoltinu kyngt í snarhasti með blóðbragðinu og IBMinn fluttur á borðið við hliðina á Dellinum. Samband náðist og umræddar upplýsingar um sveitarstjórnarlög fundust. Þarna hafði hinsvegar tapast dýrmætur tími og óafturkræfur. Enn voru minnkaðar kröfurnar, ekki síst þar sem fyrir lá að ég þurfti að senda prófúrlausnina sem pdf skjal, sem kostaði netsamband við www.media-convert.com . Ég yrði þessvegna að vera búinn með prófið sjálft ekki seinna en 16.30 til að vera viss um að hafa tíma til að umbreyta skjalinu. Síðasta verkefnið sem hljóðaði upp á heil 18% varð af þessum sökum nokkuð snubbótt. Hvað um það - þarna varð að fórna hagsmunum. Þar sem ekkert samband var úr Dellinum varð ég að setja úrlausnina á kubb og flytja þannig yfir á IBMinn - þá kom auðvitað í ljós að skjalið úr Dellinum var docx, en IBMinn skildi ekki nema doc - þess vegna varð ég að fara aftur í Dellinn og vista skjalið þar sem doc og vista það svo aftur á kubbinn og flytja þannig í IBMinn og senda það þaðan til www.media-convert.com og láta umbreyta því í pdf. Á þessu stigi nálgaðist klukkan lokafrestinn afar hratt. Æðaslátturinn var orðinn meiri en svo að við yrði unað til lengdar. IBMinn sendi skjalið og IBMinn tók við skjalinu - vandalaust. Ég fann í flýti netföngin tvö sem úrlausnin skyldi send á, opnaði vefpóstinn og sló þau inn ásamt því að hengja úrlausnina við sem viðhengi. SVO ÝTTI ÉG Á SEND. Pósturinn fór og nokkrum mínútum síðar kom kvittun fyrir móttöku, en það mátti ekki tæpara standa. Þarna reyndist ekki um neinn létti að ræða þar sem mér þykir ljóst að afgreiðsla mín á síðustu þrem til fjórum verkefnunum hafi ekki verið með fullnægjandi hætti, en hvað um það.
Í útfallinu fór ég að athuga nánar með netsambandið á Dellinum. Krafðist meðal annars svara af menntaskólanemandum á bænum. Hann kvað sig hafa heyrt, að á sumum tölvum væri hægt að slökkva á netinu með einum takka. Leit á Dellinn og fann takka. Smellti honum til hliðar og......netsambandið datt inn. Svo djúpar höfðu hugsanir mínar verið, að ég hafði óviljandi farið að hreyfa til takka á hliðinni á blessuðum Dellinum.
Lokið er prófi í stjórnsýslurétti - megi ég ná því!

Próf eru púl hið mesta.

24 apríl, 2008

Í tilefni sumardagsins fyrsta


Tvær kerlingar voru að spjalla saman.
"Mikið er nú blessuð mjólkin góð."
"Ó, já. Það er nú ekki skrýtið, enda var Jesús skírður upp úr henni."
"Ekki aldeilis, heillin mín. Hann var nú skírður upp úr ánni Fjórtán!"

(SkM, 240408)

Nokkrar sumardagsmyndir

Þjóðfélag á hverfanda hveli (2)

GLEÐILEGT SUMAR
Á meðan ég er að pæla í því hvernig næsta frumsamin færsla mín skuli vera, þá held ég áfram að dæla hér inn vangaveltum mínum frá því árið 2004, og sem hvergi hafa birst fyrr en nú. Við að lesa þetta yfir aftur kemst ég að því, að ég er alveg sammála sjálfum mér ennþá. Árin 4 sem liðin er frá skrifunum hafa bara staðfest þetta allt saman enn betur. 3. kaflinn sem ber fyrirsögnina 'Atvinnuþátttaka kvenna' birtist svo við tækifæri.
Þó svo ég telji að þeir séu ekki margir sem nenna að lesa þetta þá lít ég svo á að hér sé um að ræða opinbera birtingu. Það vakti athygli mína, að í kjölfar fyrsta hluta þessarar greinar náði fjöldi þeirra sem heimsóttu síðuna nýjum hæðum, meirra að segja kom einn frá Möltu, en við nánari athugun kom í ljós að hann hafði gúgla PS-P640, margumrætt.
Hvað um það hér er annar hluti 'Þjóðfélags á hverfanda hveli':


Uppeldi
Uppeldi barna felst í fjölmörgum atriðum, sem hafa öll það megin markmið að búa barnið undir að verða nýtur þjóðfélagsþegn. Barnið þarf að tileinka sér ákveðna samskiptahætti, færni og þekkingu, sem síðar verður krafist af því sem fullorðnum einstaklingi. Það þarf ekki að fara í grafgötur um það, að það er hlutverk hinna fullorðnu að veita þennan undirbúning.
Það er viðurkennt, að einn mikilvægasti þáttur í góðu uppeldi er samkvæmni, þ.e. að samræmi sé í þeim skilaboðum sem börn fá frá umhverfinu. Þá er einnig viðurkennt að mikilvægt sé að halda til haga í uppeldinu þekkingu barna á umhverfi sínu, menningunni sem það sprettur upp úr, rótum þess: fjölskyldunni.
Það hlýtur að vera mikilvægt markmið uppeldis að stefna að því að móta einstakling sem veit hvaðan hann kemur, hver hann er og hvert hann vill stefna. Við erum í auknum mæli að missa sjónar af þessu markmiði. Uppeldi barna hefur verið að færast að stærstum hluta inn í stofnanir sem komið hefur verið upp, til að bregðast við breyttu samfélagi. Fólk með uppeldisfræðilega menntun tekur að sér, gegn greiðslu, að ala upp hina nýju þegna þjóðfélagsins. Þetta gera þeir á grundvelli ýmissa uppeldisfræðilegra kenninga, sem auðvelt er að deila á. Börnin eru áfram börn foreldra sinna til 18 ára aldurs og alin upp á þeirra ábyrgð. Þarna rofnar í umtalsverðum mæli sú samkvæmni sem að ofan er nefnd. Uppeldið sem börnin fá á leikskólanum eða í grunnskólanum fellur í afar mörgum atriðum ekki að þeim uppeldisaðferðum sem börnin þó fá í foreldrahúsum. Þau fá misvísandi skilaboð um marga mikilvæga þætti, t.d. er varða framkomu, matarvenjur, frelsi, tjáningu, svo eitthvað sé nefnt.
Takmarkaður samverutími er afar mikilvægur þáttur í þeim breytingum sem orðið hafa á uppeldi barna á undanförnum 20-30 árum. Tíminn sem foreldrarnir hafa með börnum sínum hefur minnkað frá ári til árs. Foreldrar finna eðlilega til ábyrgðar sinnar á uppeldi barnanna og finna fyrir sektarkennd, þar sem þeir geta ekki sinnt uppeldi þeirra sem skyldi og geta ekki verið samvistum við börnin í jafn ríkum mæli og þeim finnst þeir ættu að vera. Afleiðingar þessarar sektarkenndar er sú, að foreldrarnir reyna að gera það sem þeir telja sitt besta fyrir börnin þann stutta tíma sem samvistirnar þó vara. Þeir dekra þau; finnst þeir geti afmáð sektarkenndina með því að kaupa sig frá henni. Þeir verja börnin með kjafti og klóm gagnvart stofnununum sem sjá um mikinn hluta uppeldisins; standa með börnunum gegnum þykkt og þunnt gegn ákvörðunum skólans eða afgreiðslu mála þar. Sektarkennd foreldra er eitt mesta böl sem á sér stað í tengslum við uppeldi barna í nútímanum.
Því lengri tími sem líður frá tíma stórfjölskyldunnar, því erfiðara eiga foreldrar með að höndla hlutverk sitt. Uppeldishlutverkið er ekki meðfætt, það er eitt þeirra mikilvægu þátta sem ein kynslóð þarf að geta miðlað til annarrar. Ungir foreldrar hafa enga meðfædda uppeldishæfileika. Stofnanauppeldi getur aldrei sinnt öllum þörfum barna; það er skylda foreldranna að taka ábyrgð á uppeldinu – gera þeir það, eða geta þeir það?
Það er umhugsunarefni hvort ekki er komið að því að setja þurfi á fót skóla fyrir verðandi foreldra, eða að minnsta kosti gefa kost á námskeiðum í framhaldsskóla, sem fjalla um fjölskylduna og uppeldisábyrgðina.

20 apríl, 2008

Annar blær

Þetta er dálítið merkileg og djúp tilfinning. Hún hefur áhrif á daglegt líf að því leyti að maður fer að spyrja spurninga sem engin svör eru við. Maður fer að vona allt hið besta. Já, þetta fer allt vel.
Svo heldur daglegt amstur bara áfram, framundan að ljúka við yfirferðina á Macbeth, eina ferðina enn, lifa af 'dimissio' og prófatímann. Þetta fær samt allt aðeins annan blæ.
Eftir að prófum er lokið og ganga flestir glaðir út í sumarið, en aðrir óglaðari, blasir við 10 daga heimsókn til vesturheimsks frændfólks. Í framhaldi hennar innritunartíminn og loks langþráð sumarfrí. Allt verður þetta með dálítið öðrum blæ.
Þetta var með dýpri og óræðari pælingum.
Látlaust áfram lífið flæðir.

Þjóðfélag á hverfanda hveli (1)

Í andleysi mínu á þessum sunnudegi kýs ég að varpa út í gegnum þennan fjölmiðil fyrsta hluta pælinga minna frá því árið 2004, og sem ég vék lítillega að í umfjöllun um veikindamál: 'Hvenær er maður veikur...?' hér fyrir neðan. Ef einhver nennir að lesa þetta þá verður hann eflaust margs fróðari, ef til vill jafnvel ósammála, en í slíkum tilvikum getur hann fært fram gagnrök í athugasemdum sínum við skrifin.
Sem sagt, njótið, eða farið á aðra síðu.
Það er auðvitað rétt að svo lengi sem elstu menn muna, að minnsta kosti frá því að hugtakið unglingur varð til, hefur verið litið svo á að þessi hópur væri fremur til vandræða en hitt. Áður en nauðsynlegt þótti að skilgreina fólk á aldrinum þrettán ára til tvítugs sem unglinga var það barn fram að fermingu og var þá tekið í fullorðinna manna tölu; sérstök skilgreining á þessum umrædda aldurshópi var ekki nauðsynleg þar sem strax og hægt var fór þetta ágæta fólk að lifa lífi fullorðinna með þátttöku í atvinnulífinu. Það voru forréttindi tiltölulega fárra að stunda nám umfram fremur skamman tíma í barnaskóla.

Það mun hafa verið í kringum bítlatímann sem hugtakið unglingur varð til. Allt í einu varð til menning sem var verulega frábrugðin því sem hinir fullorðnu áttu að venjast. Tónlist hins nýja tíma og sú múndering og sá hugsunarháttur sem fylgdi í kjölfarið féll ekki að viðteknum skilgreiningum á fólkinu milli tektar og tvítugs. Unglingamenningin varð til og hún festist stöðugt meira í sessi á næstu árum, ekki síst vegna stríðsbrölts Bandaríkjanna í Víet Nam. Hin svokallaða ’68 kynslóð var eitt afsprengi hinnar nýtilkomnu menningar.

Hvort kom á undan, unglingamenningin eða fjölskyldan á hverfanda hveli, skal ekki fullyrt, en það var á svipuðum tíma sem fjölskyldumynstrið fór einnig að taka breytingum. Stórfjölskyldan, með afa og ömmu, pabba og mömmu og börnin öll (fjölmennustu kynslóðir Íslandssögunnar), lét smám saman undan síga. Mamman fór í auknum mæla að leita út af heimilinu til að taka þátt í atvinnulífinu og afinn og amman fóru á elliheimili. Kjarnafjölskyldan varð til með nýjar þarfir sem samfélagið varð að mæta. Hugtökin dagheimili, róluvöllur, fóstra, og lyklabarn urðu til. Fyrirbærið unglingur varð dálítið hornreka í þessu öllu saman.

Það er kannski rétt á þessum punkti að lýsa þeirra skoðun að unglingakynslóðir undanfarinna 10 ára, að minnsta kosti, séu afrakstur afar óheppilegra uppeldisaðstæðna. Þetta unga fólk er engan veginn vont fólk, þvert á móti. Það er oftast fremur saklaust, jákvætt og velviljað svo langt sem það nær.

Það er eðlileg krafa að þess sé freistað að færa rök fyrir svona máflutningi.

Það var eðli stórfjölskyldunnar að sjá um sína. Foreldrarnir, afinn og amman bjuggu í miklu nábýli með börnunum. Börnin voru í náinni snertingu við daglegt líf foreldra sinna í einsleitu samfélagi. Með þessu móti var séð fyrir leið til að flytja áfram mikilvæga þætti í því sem kynslóðirnar á undan höfðu verið að dunda sér við. Bæði var þarna um að ræða að hin nýja kynslóð fékk tilfinningu fyrir því að vera hluti af fjölskyldu sem átti sér sögu og einnig og ekki síður að menning samfélagsins fékk farveg inn í framtíðina. Börnin og unglingarnir fengu tilfinningu fyrir samfélagi sínu og þeim siðum og menningu sem þar giltu.

Eins og getið er um hér að ofan, kom sá tími að samfélagið fór að breytast. Þá rofnaði margt. Þá breyttist margt. Sumt til góðs fyrir samfélagið, annað til ills. Meðal þess sem gott má teljast var að konum fjölgaði á vinnumarkaðnum og fyrirvinnum þar með. Þetta hlýtur þá að hafa bætt fjárhag fjölskyldna umtalsvert. Þá fjölgaði ört í ýmiss konar þjónustustörfum, ekki síst vegna þess að konur leituðu vinnu utan heimilis. Skólakerfið tók að þenjast út þar sem þeirri skoðun óx mjög ásmegin, að allir ættu að eiga rétt á góðri menntun. Tækniþróun tók mikinn kipp á svipuðum tíma og hefur ekki látið neinn bilbug á sér finna. Frelsi í fjölmiðlun kom í kjölfarið, með nýjar útvarps- og sjónvarpsstöðvar, svokallaða ljósvakamiðla. Nýjustu stórbyltingar komu með upplýsinga- og fjarskiptatækninni. Þarna kom margt til á tiltölulega stuttum tíma, sem breytti samfélaginu í grundvallaratriðum. Sjálfsagt má segja, að einangraðir séu allir ofangreindir þættir jákvæðir fyrir þróun samfélagsins. En ef málið væri svo einfalt værum við íbúar fyrirmyndarsamfélagsins, þar sem okkur hefði tekist að finna hina einu sönnu leið til að leysa öll okkar vandamál. Svo einfalt er málið hins vegar ekki.

Á hraðri ferð okkar inn í hið hátæknivædda samfélag upplýsingatækni og fjármagnshyggju höfum við, sem samfélag, skapað aðstæður sem verða að teljast afar varhugaverðar ef litið er til framtíðar. Afar margt í uppeldisaðstæðum íslenskra barna gefur tilefni til að hafa áhyggjur. Hér á eftir eru tilteknar helstu ástæður fyrir þessari skoðun. Auðvitað er hér um að ræða skoðanir sem ekki byggjast á viðunandi fræðilegum grunni, og sem margar hverjar hafa ekki verið rannskaðar.
Kannski kemur framhaldið síðar, þegar svipað stendur á og núna.
Auðugur er andinn ekki' í dag.

19 apríl, 2008

Stemning enn á ný

Það er vissulega væntanleg viðbót innan tíðar, sem felur í sér óviðjafnanlega andlega dýpt, en þessu sinni minni ég bara á nýjar stemningsmyndir úr Laugarási, hérna.

15 apríl, 2008

Fólk í hvítum sloppum

Bara svona til þess að gera tilraun til að halda í skefjum pælingum um heilsufar mitt eftir síðustu færslu vil ég nefna þetta:
Það hafði snjóað afar mikið í Laugarási á stuttum tíma. Snjórinn og umhverfið ýtti þá skyndilega við undarlega skáldlegum streng, og þeim atgangi lauk með skrifum þeim sem þarna má sjá.
Til frekari útskýringar á ljóðinu sem þarna birtist, þá var það svo, að ég tók mér skóflu í hönd og mokaði frá fjórhjóladrifna jepplingnum, ók honum síðan af stað í áttina að aðalgötunni. Þar var hinsvegar staðan sú, að snjóruðningsbíll hafði rutt upp snjóhrygg fyrir heimreiðina og var þá um tvennt að velja: moka hrygginn burt, sem ég hafði ekki nennu til á þeim tímapunkti, eða taka tilhlaup og láta vaða í gegn, sem ég var miklu meira tilbúinn í. Trjágróður með heimreiðinni byrgir sýn til hliðanna, þannig að hér var um að ræða talsverða áhættu, eða þannig. Tilhlaupið var tekið, en rétt í þann mund að ég var að þeysast í gegnum haftið á jepplingnum þá ók vígslubiskup framhjá á Volkswagen bifreið sinni, og við hlið hans sat biskupsfrúin. Þetta sá ég allt í snarhendingu áður en ég flaug inn á miðjan veg.
Þar sem ég var þarna búinn að losa bílinn, án þess að slys eða skemmdir hefðu hlotist af, þá var auðvitað allt gott.
Tilvitnun í morgunbænir Aðalheiðar var fengin að láni af bloggsíðu sælu andarinnar (athugasemdahluta) þar sem mér þótti athugasemdin sú henta ljóðinu vel.
Hér má sjá, að útskýringin er lengri en ljóðið, sem segir bara það, að það er hagkvæmara að því er orðafjölda varðar. Vandinn er bara sá, að það er undir hælinn lagt hvort allir lesendur skilja, hin fíngerðu blæbrigði sem því er ætlað að flytja.

Ekki er ljóðið öngstrætis fyrirboði

13 apríl, 2008

Hvítur er litur sakleysisins og birtunnar

Þessi óumræðilega loftmikli og eftirgefanlegi hjúpur, sem nú hylur storð, kallar fram ólíkustu kenndir meðal manna. Birta vorsins verður enn áþreifanlegri, ungplönturnar í gróðurhúsunum taka vaxtarkipp og lofa bóndanum góðu sumri. Allt hið ljóta í landslaginu fær á sig óræðan blæ sem felur í sér ógegnsæja leyndardóma. Líkaminn leysir út orku sem lengi hefur beðið þess að þörf væri fyrir hana. Verkfæri sem ekkert hlutverk höfðu fá að blómstra í önnum köfnum höndum hreystimennis. Fjórhjóladrifsfarartæki er tekið til langþráðra kosta. Næstum búið að aka inn í hliðina á VW pútu vígslubiskups í einu tilhlaupinu. Allt klárt og frágengið í mjallhvítri undraveröld þar sem hvað sem er getur gerst.
(Aðalheiður biður og kallast það "Morgunbænir... mæ ass".)
Allt er gott.
Snjódýpt um hádegi í Kvistholti mældist 40 cm. Þar sem myndavélin góða er fjarri góðu gamni vísa ég á áður birtar myndir frá janúar. Þær sýna stöðu mála eins og hún er nú, 13. apríl.
Í mjallhvítri veröld er margur ókátur

12 apríl, 2008

Helvítis ári sniðugur poki

Það er svo að víðar er ritstíflan en í Ástralíu. Því verður sá sem er með ritræ.... að taka að sér að skrá það sem skrá þarf eða ekki.
Frúin tekur sig stundum til og býr til hitt og þetta eins og flestir þeir sem þetta lesa vita nú fyrir. Eitt það nýjasta í þessari flóru er hliðartaska, eða hliðarveski sem mun vera unnið þannig, að fyrst er prjónað eftir kúnstarinnar reglum, í þessu tilviki úr rauðum lopa. Þegar prjónaskapnum er síðan lokið er þetta sett í þvottavél, á suðu og kemur þaðan út sem fullbúið hliðarveski/hliðartaska. Þessu næst liggur leiðin á Selfoss að vanda, í helgarinnkaupin með þennan ágæta grip. Með í för er innkaupalisti frá gamla unglingnum í Hveratúni. Þegar heim er komið þarf auðvitað að gera upp skuldir vegna innkaupanna. Frúin fer ofan í hliðartöskuna/hliðarveskið til að ná í skiptimynt, því rétt skal vera rétt. Þeim gamla verður nokkuð starsýnt á gripinn en segir loks: 'Helvítis ári er þetta sniðugur poki'. Frúin lýsti því yfir skömmu síðar við undirritaðan að henni væri alveg sama þótt hann hafi kallað hliðartöskuna/hliðarveskið poka.
Allir sáttir

Hliðarpokar hanga vel.

10 apríl, 2008

Hvenær er maður veikur......

.... og hvenær er maður ekki veikur? Það er spurningin. Að þessari spurningu skuli varpað fram hér er engin tilviljun því síðari hluta dags í gær fór ég að finna lítillega fyrir slæmsku í hálsi og taldi það nú ekki geta verið merkilegra en sálrænan fyrirboða kóræfingar sem framundan var í gærkvöldi.
--------------------------------------------------------------
(Best að afgreiða spurningar lesenda strax, en einhverjir munu vafalaust vísa til yfirlýsingar minnar í tengslum við söngleysi á páskum, og telja að ekki sé nú mikið að marka yfirlýsingar úr þessari átt úr því svona er. Ég fékk meira að segja skot af þessu tilefni á ofangreindri kóræfingu. Þessum aðilum kýs ég að svara svo:
Ég hef kannski ekki orðað yfirlýsingu nægilega vel, en hún var svona:
Þetta var í mínum huga dropinn sem fyllti mælinn, og bætist við ítrekað almennt sinnuleysi um velferð kórsins. Ég hef tekið mér ótímabundið frí frá þessum störfum, í það minnsta þar til sú breyting verður á Skálholtsstað sem ég sætti mig við. (24. mars, s.l.)
Auðvitað ber að skilja þetta þannig að ég hyggst ekki taka þátt, sem söngmaður í kór, í athöfnum á vegum Skálholtsstaðar. Það er hinsvegar svo, að fólkið í sveitinni ber þarna ekki sök, og ef um það er að ræða að eðal-tenórraddar minnar sé óskað við athafnir sem snerta íbúana, þá er ég að öllu jöfnu reiðubúinn. Þá er það frá)

Hvað um það, á kóræfingu fór ég með fjöður í hálsi. Þetta gekk vissulega allt ágætlega, jafnvel dúettinn með Braga, en þar voru væntingar miklar, þar sem samskonar samsöngur tenóra á páskum mun hafa kallað fram tár á mörgum hvarmi (Þetta var allavega haft eftir lánstenórnum honum Sæmundi Heiðubróður) Það verð ég að segja að dúett okkar Braga getur ekki hafa kallað fram síðri viðbrögð kórmeyjanna, en þegar téður Sæmundur stóð við hlið Braga í stað mín. Fjöður í hálsi eða engin fjöður í hálsi. (EF MENN HAFA EKKI TRÚ Á SJÁLFUM SÉR Í ÞESSUM EFNUM SEM ÖÐRUM ÞÁ EIGA ÞEIR Í ÞAÐ MINNSTA AÐ ÞEGJA YFIR ÞVÍ)

----------------------------------------------------------------------
Ég mun hafa verið að tala um veikindi.
Nú, nóttin var með óskemmtilegasta móti og þótti mér ljóst, hvað eftir annað, að ekki yrði um það að ræða, að ég héldi til vinnu minnar á þessum morgni. Hvað þá í heilsuræktina með frúnni uppúr kl. 6.
Hvað gerist svo? Jú, var það ekki? Ég reis upp af kodda í morgun á tilsettum fótaferðatíma (reyndar fór frú Dröfn ein í ræktina), aldeilis ekki viss um hvort ég væri veikur; eða nægilega veikur til að það kallaði á fekari rúmlegu. Svona er þetta yfirleitt þegar ég á í hlut.
Niðurstaðan varð sú, að ég ákvað að skella mér til vinnu, hóstandi og með hita, en, að eigin mati, ekki nægilega mikill sjúklingur til að liggja bara í bælinu.

Í ljósi þessa hef ég komist að eftirfarandi niðurstöðu:
ÉG ER HETJA - einn þessara ekki svo mörgu á þessum síðustu tímum, sem líta svo á að það sé aumingjaskapur að sinna ekki vinnu sinni eða námi með smávegis kverkaskít eða hitamollu.

Í því starfi sem ég sinni frá degi til dags eru veikindamál þau mál sem fara hvað mest í taugarnar á mér, svo mjög að eitt sinn fyrir nokkrum árum tók ég mig til, í einu kastinu vegna aumingjaskaparins sem ég upplifði allt í kringum mig, og skrifaði grein sem ég kallað "AUMINGJAVÆÐING" - hún varð mjög löng og fór ekki lengra en í möppu í tölvunni minni. Ég taldi að enginn myndi skilja mig. Síðan greinin var skrifuð hefur ástandið heldur versnað, því nú eru það ekki bara margir nemendur sem eru veikir einu sinni til tvisvar í viku, heldur jafnvel starfsmenn almennt (auðvitað eru þetta lítilsháttar ýkjur, til áhrifaauka)

Hvað er það sem veldur þessu ástandi, eða þessum viðhorfum til þess að vera veikur? Hvenær verður ástandið orðið þannig að ekki verði við svo búið lengur?

Ég held áfram að vera veikur eða ekki veikur og sé til á morgun.

Auminginn er einskis nýtur

06 apríl, 2008

Þeir sem eiga að vera, fara

... en þeir sem eiga að fara, gera það ekki , vegna þess að þeir geta ekkert annað heldur - að minnsta kosti ekki þetta.
......ég hef sagt upp störfum sem grunnskólakennari og ætla að snúa mér að öðru. Það er svo sem kominn tími til. Ég er búinn að vera óánægður með launun mín öll þessi ár, en mér hefur líkað þetta starf og fundist það eiga vel við mig og því hef ég tórað í því. En undanfarin misseri hef ég bæði verið fúll með launun og starfið. Og þá er ekkert annað í stöðunni en að hætta og finna sér annað að gera. Í sumar mun ég byrja í nýju starfi sem málari. Það er starf sem ég þekki vel og það er nóg að gera.
Sá sem þetta skrifar er Karl Hallgrímsson, sem hefur kennt við grunnskóla Bláskógabyggðar undanfarin ár. Hann hefur jafnframt starfað í Skálholtskórnum eins og ég og hefur haft stöðugt vaxandi áhrif á tónlistarlíf og annað menningarlíf hér í uppsveitum. Svo á hann líka merka konu, hana Grétu Gísladóttur, myndlistarmann og leikskólakennara.
Það er hörmulegt að aftur og aftur þurfi það að gerast, að fólkið sem á að vera kennarar, hrökklast úr starfinu vegna skammarlegra launa. Svo er í þessu tilviki. Án þess að ég vilji varpa rýrð á þá sem halda áfram (ég er einn af þeim sem lifði af þessar þrengingar, eða lét mig lifa þær af), flestir þeirra eru öflugir í faginu, þá hefur fjölgað þeim í þessari stétt sem þar eiga ekkert erindi og það er ekki einusinni hægt að losna við þá vegna ákvæða í starfsmannalögum nr. 70/1996. Vegna þeirra, að stórum hluta til, eru launakjör kennara þau sem þau eru.

Sorglegt.

Böl er barna kennsla



05 apríl, 2008

Alþjóðlegri vefdagbók מחל לי כי חטאתי

Nýjar stemningsmyndir komnar hér
Síðasta færsla á þessa síða kostaði umtalsverðan hluta af því þreki sem ég hef verið að safna upp á undanförnum mánuðum með hóflegri líkamsþjálfun minni. Það er af þeirri ástæðu sem nú er nánast orðin vika síðan ég heiðraði þessa síðu og þar með það alþjóðlega samsafn einstaklinga sem lætur svo lítið að kíkja hér inn, með því að skrá hér inn vangavelltur mínar um lífið og tilveruna. Það hefur heldur hefur dregið af alþjóðlegum heimsækjendum vegna þessa þrekleysis míns. Já, þetta veit ég því mér var boðinn ansi merkilegur fídus sem gerir mér kleift að fylgjast allnákvæmlega með gestakomum hér inn. Mér finnst harla eðlilegt að við og við láti nokkrir nákomnir Íslendingar, Þjóðverjar, Ástralir og Danir sjá sig hér inni, en þegar fór að bera á því að Bandaríkjamenn, Frakkar og ekki síst Ísraelar, tóku að birtast, þá fóru að renna á mig einhverjar grímur. Hvaða erindi skyldu t.d. Ísraelar eiga inn á svo gagnmerka, íslenska vefdagbók? Um þetta hef ég hugsað nokkuð og strax hefur skotið upp í hugann nokkrum mögulegum skýringum:
1. Ísraelskur hershöfðingi er að kynna sér nýjar eldflaugategundir og hefur heyrt að það nýjasta í þeim efnum sé PS-P640. Hann gúglar því PS-P640 og þá finnur hann auðvitað þessa síðu eins og þeir sem hér hafa fylgst með frá upphafi vita.
2. Ísraelskur gagnnjósnari fregnaði af fjársöfnun til handa HHG (nefni hann ekki hér til að erfiðara verði fyrir hann að gúgla færsluna aftur). Upplýsingarnar gæti hann hafa fengið hjá Bandaríkjamönnum. Hann langaði að taka þátt, en fann ekki reikningsnúmerið. Hann gúglaði því nafnið, sem ég nefni ekki aftur - bingó - birtist ekki síðan: 'Höfuð Kvisthyltinga'.
3. Arabískur hryðjuverkamaður sem var, ásamt Al K.... félögum sínum, að undirbúa sjálfsmorðsárás í Hollandi, þurfti að horfa á nýjustu tilraunina til að gera lítið úr hugmyndafræði Kóransins og afleiddra rita, til að öðlast hinn sanna anda sjálfsmorðingjans. Hann vissi að myndin kallaðist Fi...... (slæ það ekki inn aftur til að draga úr áhættu).
Nú, hvað gerist? Birtist ekki nákvæmlega þessi síða, eins og ekkert sé sjálfsagðara?
4. Að lokum ætla ég að geta mér þess til að leit einhvers Ísraelans að VAT69 - sem lítillega er fjallað um, hafi leitt hann á þessa kolröngu braut.
Ég vil hér með biðja þessa Ísraela afsökunar á að valda þeim þessum óþægindum, og lofa Al K.... félaganum að birta ekki mynd af Mú.... á þessari síðu. رب اغفر لي ذنوبي
LAUMULEGT BLOGG ER TIL LÍTILS

Litlir kallar og litlar kellingar

Heilsugæslustöðin í Laugarási á vígsludegi 1997 (mynd: Jónas Yngvi Ásgrímsson) Ég hefði óskað þess, að fyrstu dagar nýs árs yrðu ánægjulegri...