Gott starf og bóluvitleysa

Ég er vanur að gera mikið úr því þegar ég á frí, meðan flestir aðrir þurfa að sinna vinnu sinni og inna þannig af hendi "nauðsynlega" þjónustu sína við samborgarana. Mér finnst það alveg stórfínt að ganga út af vinnustaðnum á föstudegi fyrir pálmasunnudag og mæta svo aftur, galvaskur að morgni miðvikudags eftir páska.

Auðvitað er ég ekki svo illa innrættur að það hlakki í mér að vera í fríi þegar aðrir þurfa að vinna, en ekki neita ég því, að það brá fyrir glotti við tilhugsunina um að fD hafi þurft að mæta til vinnu bæði í gærmorgun og í morgun.

--------------------

Það sem ég er að fara með þessari vinnutímapælinu er eftirfarandi:

Er í rauninni einhver brýn þörf á að verslanir og þjónustufyrirtæki af ýmsu tagi séu opin alla daga nema á hinum langa föstudegi og páskadegi? Eru laugardags- og sunnudagsopnun í raun eitthvað sem er nauðsynlegt?

Ég var í þessu sambandi talsvert undrandi þegar rakarinn minn sagðist hafa opið á laugardag fyrir páska. Ástæðan? Jú, það var vegna samkeppninnar í bransanum á Selfossi.

Mér finnst það vera mikilvægur þáttur í því að skapa nýtt Ísland, að vinda ofan af þeirri brjálæðislegu hugsun að við eigum að geta fengið allt nákvæmlega þegar okkur dettur það í hug. Kannski er komið fyrir okkur eins og er, einmitt vegna þess, að við lifum í núinu, höfum ekki framtíðarsýn, erum orðin ófær um að skipuleggja þarfir okkar umfram einn dag í einu.

Hver er það sem á ekki að geta ákveðið það með góðum fyrirvara, að hann þurfi nú að fara að skella sér í klippingu? Hver er það sem á ekki að geta ákveðið hvað hann þarf til heimilisins viku fram í tímann, þó ekki væri nema bara yfir eins og eina helgi?

Það ástand sem við höfum vanist með því sem víkingarnir okkar kölluðu "botnlausa samkeppni á öllum sviðum", hefur ekki gert okkur neitt gott.

Þau fyrirtæki sem ekki geta lifað af án þess að hafa opið 7 daga í viku, eiga ekki rekstrargrundvöll, að mínu mati. Það er engin ástæða til þess að hallir kapítalismans þurfi að halda áfram að veita afþreyingu fyrir hugmyndasnauða borgarbúa á sunnudögum.

"Maður er að vinna allan daginn! Hvenær á maður þá að "versla" inn."

Þá er bara að vinna minna og gera þar með minni efnislegar kröfur til lífsins. Það væri til dæmis harla jákvæð þróun að sinna þörfum barnanna betur. Þessir ræflar hafa hreint ekki gott af því að dvelja í leikskólum 8 tíma á dag, fimm daga vikunnar. Það er önnur umræða, en kallar óhjákvæmilega á svar við spurningunni til tilgang lífs okkar. Það er nú engin smá spurning.

Hægjum á okkur og skoðum þetta allt frá nýju sjónarhorni.

Skóli í samfélagi. Útsvar

Ég var ekki það sem kallað hefur verið lyklabarn, ólst upp í sveitinni með umtalsvert stórri fjölskyldu, þar á meðal afa. Verkaskipting foreldranna var nokkuð skýr og hefðbundin miðað við það samfélag sem þá var. Smám saman fór maður að taka þátt í ýmsum störfum á heimilinu og í gróðurhúsunum (jú, víst, fÁ og fS!). Ekki þótti mér það alltaf skemmtilegt og hef sjálfsagt sinnt því sem mér var falið, með hangandi hendi. Þegar leið á var hægt að kaupa mig til verka með því að, lofa mér að á eftir fengi ég að snúa Land Rovernum á hlaðinu.

Hvað sem má segja um það allt, þá fékk ég þarna einhvern skilning á samhengi hlutanna: til þess að eitthvað gerist þá þarf einhver að gera það.

Það var mér á stundum mikil raun að þurfa að dvelja í heimavist í Reykholti, en mig minnir að á fyrri hluta skólagöngunnar hafi ég, eins og önnur börn sem ekki voru í göngufæri frá skólanum, dvalið þar uppfrá í viku á móti viku heima.

Eftir grunnskólann tók við Laugarvatn þar sem ég var líklega ein átta ár í heimavist.

Ekki ætla ég að halda því fram að allt þetta heimavistalíf hafi verið uppeldislega jákvætt, en ég tel að það hafi sam kennt mér að standa á eigin fótum og að ég hafi verið nokkuð tilbúinn að standa á eigin fótum þegar framhaldsskólanámi lauk. Ég vissi ýmislegt um ýmislegt. Ég var t.d. búinn að læra að skipta um kló, var búinn að læra grundvallaratriði í bílaviðgerðum, skildi hvað það þýddi ef ég eyddi þeim peningum sem ég aflaði. Þegar við síðan byggðum okkur hús voru lán af skornum skammti og við fluttum inn í hálfkarað húsið með notuðum húsgögnum og eldhúsinnréttingu sem ég klambraði sjálfur saman.

Með því sem ég hef sagt hér að ofan, er ég ekki að þykjast hafa verið betur búinn undir lífið en margir aðrir á sama reki, þvert á móti held ég að flestir aðrir sem nutu samsvarandi skilyrða, hafi sömu sögu að segja.

Hvað er ég svo að fara með þessu öllu?

Svarið hefur með að gera þrennt:

a. Ég tek þátt í því um þessar mundir að skipuleggja skólastarf í framhaldsskóla þar sem áleitnar spurningar koma til umræðu. Þessi er stærst í mínum huga: Hvert á hlutverk framhaldsskóla að vera í því samfélagi sem við búum í núna og til næstu framtíðar?

b. Atvik sem átti sér stað í spurningaþættinum Útsvari á RUV s.l. föstudagskvöld. Það var þegar bjölluspurningar dundu á keppendum. Það var spurt, og ungur og vel gefinn keppandi annars liðsins greip bjölluna á undan, en það vildi svo illa til, að kólfurinn datt úr henni. Pilturinn setti kólflausa bjölluna aftur á borðið og hélt í sæti sitt.

"Ætlarðu ekki að laga bjölluna?" spurði spyrillinn.

"Ég? Nei, ég kann það ekki." svaraði keppandinn og settist í sæti sitt.

Þegar hér var komið reis keppandi úr hinu liðinu, sauðfjárbóndi af Héraði, á fætur, gekk að bjöllunni, setti kólfinn í hana og kom henni fyrir á borðinu, þegjandi og orðalaust.

c. Frétt í dagblaði í morgun, sem fjallar um það að einhverjir háskólanemar hafa tekið sig til og sett upp síðu á fésbókinni þar sem þeir dunda sér við að niðurlægja konu sem ræstir húsnæðið sem þeir stunda nám sitt í.

----------------------------

Ég hef velt því talsvert fyrir mér samfélag okkar stefni í að verða samfélag sérfræðinga, sem skilja fátt út fyrir sitt þrönga sérsvið, hafa ekki skilning á, eða bera virðingu fyrir störfum, eða lífi annarra. Ef svo er, þá vaknar strax spurningin: getur slíkt samfélag verið samfélag?

Hvert er hlutverk skólakerfisins í þessu? Er það yfirleitt hlutverk þess að ala nemendur upp til sama skilnings á samfélaginu og ég var alinn upp til? Er hér kannski bara um að ræða nýja tegund samfélags, sem smám saman nær einhverju jafnvægi?

Það hefur svo sem hvarflað að mér, að hér sé um að ræða skýrt merki þess, að ég sé bara smám saman að detta úr takti við samfélagið, eða samfélagið við mig.

Þetta gæti verið inngangur að endalausri umfjöllun minni um allt það sem ég hef um þessi mál að segja. Ég hlífi traustum lesendum við því.

"Ertu vakandi?"

Þessi spurning barst mér inn í draumaheima og fylgdi mér síðan inn heim hinna vakandi. Dagur var enn langt undan, ef miðað er við að það er sunnudagur. Ekki gat ég sagt að ég væri sofandi - það getur maður ekki ef maður er sofandi og heyrir ekki hvað sagt er. Þessvegna umlaði (væntanlega) í mér:

"Uuuu já"

"Það er byrjað eldgos í Eyjafjallajökli."

Þegar maður er nývaknaður af værum blundi, hugsar maður nú ekki alltaf rökrétt, þannig að í byrjun var ég ekkert sérstaklega að pæla í því hvernig á því stóð, að fD var búin að komast að því, klukkan 5.30 að morgni að hafið væri eldgos einhversstaðar. Það leið þó ekki langur tími áður en þessi óhjákvæmilega spurning kæmi upp í hugann.

"Hvernig veistu það?"

"Ég fékk sms frá Auju/Auu." (voðalega lítur þetta einkennilega út á prenti)

Ég hefði líklega bara tekið það gott og gilt, ef téð fA byggi undir Eyjafjöllum og væri nú á flótta undan jökulflóði, en hún býr reyndar í Furulundi í kóngsins Kaupmannahöfn.

"Hversvegna ertu að fara á fætur ef þú heyrir sms píp (reyndar er það hanagal) um miðja nótt?"

"Það getur alltaf eitthvað hafa komið fyrir."

Þar með var það afgreitt.

Síðar kom í ljós, að smáskilaboðin, voru til komin vegna þess, að í dönsku textavarpi var greint frá eldgosi á Íslandi, án þess að tilgreint væri hvar, með þeim afleiðingum að fA fylltist áhyggjum af afdrifum okkur - hélt kannski að við værum einhversstaðar á flótta. Það var því, þegar allt kemur til alls, einskær áhyggjublandin elskusemi sem varð til þess, að ég vaknaði kl. hálf sex í morgun, án möguleika á að ná að festa svefn aftur.

Nú skulum við bara vona að þetta ágæta gos, sem er varla umtalsvert, sé ekki undanfari einhvers meira og verra: deyi bara út í dag.

160710: Block H - Reihe 8 - Plätze 29&30

Classic Open Air Festival

Weltstar Lucia Aliberti begleitet durch den zweiten Abend mit Meisterwerken der bedeutenden italienischen Opernkomponisten des 19. Jahrhunderts, Verdi, Puccini und Rossini. Ihr zur Seite steht der exzellente junge isländische Tenor Egill Palsson. Es spielt das Brandenburgische Staatsorchester Frankfurt (Oder) unter der Leitung seines Chefdirigenten Howard Griffiths.

Já, stefna hefur verið tekin á þennan stað á komandi sumri. Ekki er laust við að tilhlökkun geri vart við sig og ekki er efast um getu sonarins til að standa sig með afbrigðum vel.

'ÉG' þjóðin og tabúin

Sá sem hér lemur lyklaborðið, hefur áður tjáð sig á þessum vettvangi um eitthvað af því sem borðið hefur fyrir augu og eyru á undanförnum árum.

Áður hefur verið fjallað hér um tilefni til reiði. Á slíku er ekkert lát frekar en fyrri daginn - alltaf er af nógu að taka. Vandamálið í umfjölluninni er ekki hvað þarf að ræða, heldur hvar á að byrja.

Það var athyglisvert að í viðtali í morgunútvarpinu, þegar stuðningsmaður 40% flokksins var spurður að því hvernig skýra mætti allt þetta fylgi, að honum vafðist tunga um tönn og hreint ekki að ástæðulausu. Helsta skýringin tengdist því hver vanhæf núverandi ríkisstjórn er, ekki hversu traustur og öflugur 40% flokkurinn er. Í því sambandi má velta fyrir sér hvaða hópur fólks þessi 40% sem telja sig myndu kjósa þennan umrædda flokk, er.

Hér koma skoðanir á því:

1. Allir þeir Íslendingar sem sjá ekki út fyrir sjálfa sig og eru yfirkomnir af sjálfsvorkunn vegna þess hve bág staða þeirra er nú.

2. Allir þeir Íslendingar (þúsundir að sagt er) sem óttast að þurfa nú að fara að borga skatt af afleiðusamningagróðanum sínum (eða hverju öðru svipuðu, sem einkabankarnir létu hjá líða að reikna af þeim).

3. Allir þeir Íslendingar sem hafa beina hagsmuni af því að koma núverandi ríkisstjórn frá.

4. Allir þeir Íslendingar sem moka inn fé með kvótaeigninni sinni.

5. Allir þeir Íslendingar nenna ekki að velta fyrir sér samhengi hlutanna.

6. Allir þeir Íslendingar hafa dottið á hausinn síðan haustið 2008 og misst minnið.

7. Allir þeir Íslendingar, og reyndar er þar um að ræða afar varkára áætlun, sem þingmaðurinn utan flokka nefndi í velþekktu útvarpsviðtali. (Það er svo margt sem ekki má tala um í þessu spilltasta samfélagi Vesturlanda). Guði sé lof, að sá sem hér vogar sér að taka undir orð þingmannsins, og bæta jafnvel í, er ekki opinber persóna.

8. Allir þeir Íslendingar sem vilja kenna ríkisstjórninni um að það gengur hægt að endurvekja fyrirmyndarsamfélagið frá 2007.

9. Alllir þeir Íslendingar sem misstu sig í brjálæðislegu eyðslufylleríi á tíma bankabólunnar og vakna nú upp með vonda timburmenn. Það var ekki þeim sjálfum að kenna - hreint ekki.

Þessi upptalning nær væntanlega ekki yfir alla þá sem fylla 40% eða þau 13% sem hinn flokksgapinn fær í þessari skoðanakönnun, en það verður svo að vera, það kann að vera að þarna leynist einn og einn stjarfur einstaklings- og frjálshyggjupótentáti einhvers staðar.

Hér má ennfremur gera alvarlegar athugasemdir við það, að fyrir dyrum stendur að afskrifa hitt og þetta hjá hinum og þessum sem hafa farið illa út úr hruninu. Til eru þeir sem skiljanlegt er að ættu að eiga tilkall til þessa, en þeir eru einnig yfirmáta margir sem eiga að fá að brenna sig rækilega, þar sem þeir hegðuðu sér með afskaplega óábyrgum hætti á bólutímanum.

Þessi pistill fjallaði um þessa þjóð. Það má ímynda sér, að sá sem þetta ritar hafi ekki mikla trú á henni. Það er ekki rétt. Hann hefur mikla trú á þeim sem nú teljast vera í minnihluta á þessu landi. Hann hefur enga trú á 40+13%unum.

Þegar sú stund rennur upp (sem aldrei verður með þessu áframhaldi) að fólk fer að hugsa út fyrir sjálft sig, skilja það að það þurfa allir að standa skil á sínu til samfélagsins og að það bera allir ábyrgð á því að hér verði aftur lífvænlegt, þá verður gott að búa á Íslandi.

SVEIKST ÞÚ UNDAN SKATTI?

SVÍKUR ÞÚ KANNSKI ENN UNDAN SKATTI?

FINNST ÞÉR AÐ ÞÉR BERI EKKI SKYLDA TIL AÐ BORGA SKATT?

Sá sem hér er á ferð kemst ekki hjá því að borga skatt til samfélagsins og telur það ekki eftir sér, nema ef vera skyldi vegna þess sem hann horfir upp á í umhverfinu, þar sem enn finnst fólk sem keppist við að koma undan fjármunum sem eiga með réttu að renna til sameiginlegra útgjalda. Það eru til þeir sem svífast einskis við að notfæra sér ýmsar neyðarráðstafanir sem gripið hefur verið til, til að skara eld að eigin köku, þó réttur þeirra til þess sé enginn.

"Ja, ljótt er ef satt er" - eins og gamli unglingurinn myndi segja.

Á ÞAÐ VIÐ UM ÞIG?

Ég stuðla að endalokum lífs á jörðu

...og þú líka.

Ég hef nú ekki talið mig vera af þeirri tegundinni sem berst af krafti fyrir einhverjum málstað. Auðvitað var ég nokkuð ákafur stuðningsmaður málstaða af ýmsu tagi áður fyrr, en hef smám saman komist að þeirri niðurstöðu, að slíkt hefur ekki miklar breytingar í för með sér. Það eru þau öfl sem ráða för og hafa til þess fjármagnið og völdin, sem skapa tortryggnni í garð þeirra hópa sem freista þess að berjast fyrir málum, sem í raun eru afar mikilvæg og sem gætu hugsanlega ógnað völdum og áhrifum þessara ráðandi afla.

Við Vesturlandabúar eigum það sameiginlegt að vera miklir neytendur og við erum beinlínis hvött til neyslu til að stuðla að auknum hagvexti.

Ég er sekur um að neyta meira en ég hef í rauninni þörf fyrir.

Ég kaupi ansi oft hluti sem ég nota síðan ekki.

Ég læt af og til glepjast af auglýsingum um vöru og þjónustu sem ég get vel verið án.

Ég keyri 50 km á dag til og frá vinnu.

Það jákvæða við þetta er auðvitað að þarna er ég oft að stuðla að því að fólk hefur atvinnu hérlendis og erlendis; ég er að stuðla að auknum hagvexti.

Það neikvæða er að ég er að taka þátt í því, að ganga á auðlindir jarðarinnar. Þessar auðlindir eru ekki ótæmandi.

Nei, ég datt ekki á hausinn - ég fór á námskeið.

Kristín Vala Ragnarsdóttir flutti þar fyrirlestur um sjálfbærni (sustainability) Þetta er hugtak sem við erum búin að heyra um allt frá því um 1980. Þetta hugtak er ekki einfalt og ég ætla mér ekki að reyna að útskýra það hér, en hluti þess snýst um að mannkynið eigi ekki val um það lengur, hvort það gerbreytir umgengni sinni við náttúruna og náttúruauðlindir. Þarna sýndi fyrirlesarinn mynd sem skýrir afskaplega vel um hvað þetta snýst.

Ég tel ekki rétt að blanda flokkspólitík í þetta mál. Það er miklu stærra og flóknara en svo að það myndi ganga upp. Flokkspólitísk umræða á þessu landi er á því stigi, að hún myndi engan veginn ráða við umræðu af því tagi sem hér um ræðir, því miður.

Ég neita því ekki, að eftir þetta námskeið er ég orðinn all svartsýnn á það sem framundan er. Líklega mun þetta lafa með óbreyttum hætti meðan ég lifi, en hvað um þá sem á eftir koma? Auðvitað er hægt, ef heimsbyggðin breytir lífsháttum sínum, að snúa þróuninni við. Auðvitað eru afar margir vaknaðir til þessarar meðvitundar.

En.....

auðvitað er þeir margir sem ekki næst til með þessar upplýsingar og

auðvitað eru þeir margir sem afgreiða þessi mál sem pólitískt kjaftæði og

auðvitað eru þeir margir sem hugsa sem svo, að það skipti engu máli hvað þeir gera meðan aðrir gera ekkert í málinu og gera þess vegna ekkert.

Þetta var ekki lítið alvöruþrungið.

Hér er myndin.

Hún er um 20 mín, en þess virði að horfa á allt til enda.

Að reyna að hafa gaman...

Mér til skemmtunar freistaði ég þess að fylgja eftir því aem ég nefndi fyrr í morgun um þá félaga Knold og Tot.

Með þessu er ég auðvitað engan veginn að gera lítið úr málflutningi þeirra félaga. Hann dæmir sig auðvitað sjálfur.

Hér er ég að freista þess að kreista fram brosvipru hjá sjálfum mér, auk þess sem ég var með það markmið í huga að rifja upp það sem ég á að kunna í myndabúðinni (photoshop).

Þá er ég að rifja það upp fyrir fólki hvaðan þessi tvíburar, Knold og Tot, eru komnir.

Þetta tókst auðvitað ekki eins ég hafði séð það fyrir mér, en með góðum vilja má líklega skilja hvert ég er að fara með þessu.

...og hefst nú stóryrðaspuninn.

Það er ekki laust fyrir að ég kvíði næstu dögum og vikum, þegar svokallaðir stjórnmálaforingar, álitsgjafar og besserwisserar landsins hefja upp raust sína til að segja okkur hvað þjóðin var að segja í þessum stórundarlegu kosningum sem nú eru afstaðnar. Ég óska þess helst að þeir geri það ekki, en veit að mér verður ekki að ósk minni.

Hvað munu þeir segja að þjóðin hafi sagt? Það er líka allt mjög fyrirsjáanlegt:

- Þjóðin hafnaði lögunum sem forsetinn neitaði að skrifa undir - sigurvegari forsetinn.

- Þjóðin hafnaði lögunum sem ríkisstjórnarflokkarnir börðu í gegnum þingið - sigurvegarar Knold og Tot.

- Þjóðin hafnaði því að borga skuld við tvær margnefndar þjóðir með okurvöxtum - sigurvegari ?

- Þjóðin segist ekki eiga að borga nokkurn skapaðan hlut. - sigurvegari ?

- Þjóðin lýsti vanþóknun sinni á því hvernig stjórnmálamenn eru búnir að klúðra þessu ísbjargarmáli - sigurvegari ?

Ég veit að þeir sem er hvað frjósamastir í að lesa í vilja þjóðar út frá þeim hagsmunum sem þeir berjast fyrir, eru nú þegar tilbúnir með sinn spuna. Oftar en ekki tengist hann persónum, sem til áhersluauka eru uppnefndar (eins og ég geri hér fyrir ofan), og sem jafnframt eyðileggur spunann og viðheldur umræðunni á víðáttuvitlausu plani,

Ég kalla eftir því, að niðurstaða þessarar þjóðarathvæðagreiðslu verði til þess að okkar ágætu stjórnmálamenn hætti í pissukeppninni og hefji samvinnu fyrir hagsmunum þjóðarinnar, þar sem þeir líta út fyrir sjálfa sig og flokkana sína og til þjóðarinnar sem þeim er svo tamt að tala um, af því það hljómar svo vel.

Þessi margjaskaða þjóð er orðin dauðþreytt á því að vera reið á hverjum degi og krefst þess að málum verði lent þannig að ásættanlegt sé. Þess vegna sagði hún nei (þetta var minn spuni). Ég tel að þessi atkv. greiðsla hafi hreint ekki snúist aðallega um ísbjörgu - heldur hafi þetta verið útrás þjóðarinnar fyrir reiðina sem ólgar.

ÉG KANN EKKI Á TÖLVU!

Fyrirsögnin felur í sér talsvert afgerandi yfirlýsingu og þarfnast því lítilsháttar útskýringa, eða kannski ekki.

Hverjum kemur það svo sem við hvort ég kann á tölvu?

Hver getur yfirleitt haft áhuga á að vita það?

Í gegnum árin hefur það oftar en ekki lent á mér í vinnunni sem ég stunda, að aðstoða samstarfsmenn og nemendur sem kunna minna en ég, við hitt og þetta sem tengist tölvum. Oftar en ekki tekst mér á einhvern óútskýranlegan hátt að bjarga viðkomandi, þó svo ég sé óþreytandi við að láta vita af því að ég kunni ekkert umtalsvert í þessum málum. Þarna hefur sannast málshátturinn: Í landi hinna blindu er það sá eineygði sem er kóngur.

Staða mín, þegar tölvur eru annars vegar er sú, að það fer af mér það orð, að ég kunni sitthvað fyrir mér, með þeim afleiðingum, að oftar en ekki sit ég uppi með vanda sem leysa þarf. Vegna þess hvernig ég er innréttaður - einstakt gæðablóð sem ekkert aumt má sjá - þá fæ ég ekki af mér að þverskallast við óskum sem lúta að tæknimálum. Það er nefnilega svo, að orðspor mitt snýst ekki eingöngu um tölvur orðið, heldur um tæknimál almennt.

Dæmi um það sem ég hef þurft að taka að mér á því sviði er að þegar ekkert hljóð heyrðist frá kvikmyndinni sem var verið að sýna, var kallað á mig til að snúa takkanum sem er notaður til að hækka og lækka. Í öðru tilviki var um að ræða að stinga skjávarpa í samband við tölvuna þegar engin mynd birtist á tjaldinu.

Svona er þetta bara.

Ég tek þessu öllu ljúflega og ég neita því ekki, að þegar mér tekst vel upp við svona björgunarstörf í fullri stofu af fólki, þá er gott að finna aðdáunaraugnaráðið sem fylgir mér á leiðinni út úr stofunni aftur.

Ég kann samt ekkert á tölvu.

Þögull málfarsfasisti

Næst stærsta sjónvarpsstöð landsins auglýsti á besta tíma í fréttatímanum sínum í kvöld ódýrasta verðið á áskrift, eða eitthvað í þá veru. Ég veit auðvitað ekkert hvað það er; hef aldrei getað keypt ódýrt eða dýrt verð. Ég hef getað keypt ódýrt svínakjöt, í það minnsta fyrir hrun.

Í framhaldi af þessu hélt fráttatíminn áfram og í honum taldi ég, í þvermóðskufullri vandlætingu minni, eigi færri en 4 málvillur og ambögur.

Nú er það auðvitað svo, í þessu landi frjálsræðis á öllum sviðum, að maður má segja það sem manni dettur í hug, eins og manni dettur í hug. Hver sá sem rís upp eins og risaðla úr forneskju, fær að heyra það, beint og óbeint, að hann sé málfarsfasisti; hér sé bara um að ræða eðlilega þróun málsins; það sé einkenni á lifandi tungumálum að þau breytist stöðugt og það sé ekkert sem hægt er að gera til að koma í veg fyrir það.

Jatla náttla bra láttetta gángifir mér, fokkitt.

Je möstaði bra komissu frámmér.

Búnaððí.

Bæ.