Aumingja karlarnir (3)

Hér held ég áfram, en vísa í fyrri tvo pistlana Aumingja karlarnir (1) og Aumingja karlarnir (2)

Í lok síðasta pistils hefði mátt skilja mig svo að ég hefði enga trú á að rannsóknum á skólakerfinu. Því fer hinsvegar fjarri. Það sem ég átti við, svo ég komi því nú skýrt frá mér, var, að rannsóknir sem að þessum málum lúta geta leitt til hverrar þeirrar niðurstöðu sem rannsakandinn telur vera þá "réttu".
Þegar hægt er, í einn rannsókn að komast að þeirri niðurstöðu, að kaffi sé skaðlegt og síðan í annarri að það sé bráðhollt, þá getur hver maður séð hvað hægt er að fá út úr rannsóknum á því hvort hin tiltölulega einkynjaða kennarastétt hafi mismunandi áhrif á börnin í skólanum.
Það eru áhyggjur af því víða um heim, hve strákum gengur ver í skóla en stelpum og fjölmargar rannsóknir hafa verið gerðar.  Ég ætlaði aldrei, þegar ég hóf þessi skrif, að láta þau byggjast á einhverjum niðurstöðum rannsókna. Þetta áttu bara að vera mínar hugleiðingar, að hluta til rökstuddar og að öðru leyti ekkert sérlega vel rökstuddar.  Til þess að klóra aðeins í bakkann og finna það að það sem ég er að halda fram er hreint ekki svo rakalaust, kíkti ég á niðurstöður nokkurra rannsókna. Ég læt brot úr þeim birtast hér fyrir neðan fyrir þá sem áhuga hafa.

Ég held að mér sé óhætt að fullyrða, að námskrá allra skólastiga upp að háskóla, sé að miklu leyti verk kvenna. Karlar hafa dregið sig æ meir út úr skólakerfinu og það er þeim og samfélaginu öllu til mikils vansa.
Að vísu var hlutfall karla í leikskólum árið 1998, 2% en var orðið 6% árið 2015.
Á þessu sama árabili fækkaði körlum við grunnskólakennslu úr 26% 1998 í 18% 2015.
Veturinn 1999-2000 voru 56% kennara í framhaldsskólum karlar, en nýjustu tölur greina frá því að konur við kennslu í framhaldsskólum eru orðnar fleiri en karlar.
Þessi þróun er á einn veg, en á sama tíma fæðast jafn margir stráka og stelpur og eiga að hafa sama rétt til náms við hæfi, sem þau hafa augljóslega ekki, nema þá að um sé að ræða, að strákar geti síður lært en stelpur.

Litlu börnin í dag verða fullorðna fólkið á morgun. Mér finnst umræðan um þessi kynjamál taka mið af því að það sé alltaf sama fólkið á sama aldri. Við berum hinsvegar ábyrgð á því sem gerist í náinni og fjarlægri framtíð. Það gerum við með því að mennta börnin.

Vítahringur?
Ég sagði hér fyrir ofan að karlar séu að stórum hluta búnir að afsala sér öllu því sem viðkemur uppeldi og menntun barna. Það eru stór orð og stóra spurningin blasir við: Hvernig stendur á því?
Hér ætla ég að tína til eins margar mögulegar skýringar og mér koma í hug í fljótu bragði sem svör við þessari áleitnu spurningu:
1. Eftir því sem hlutfall kvenna hefur hækkað í kennslu, því minna upplifa karlar sig eiga heima þar.
2. Karlar telja ævistarfi sínu betur varið í annað en barnauppeldi eða barnakennslu.
3. Viðhorf karla til þess að kynbræður þeirra séu kennarar, er neikvætt.
4. Viðhorf samfélagsins til þess að karlar sinni börnum er umtalsvert. Vantraustið er til komið  vegna þeirrar "staðalmyndar" að karlar geti verið hættulegir börnum.
5. Hreinir kvennavinnustaðir teljast ekki ávísun á góðan starfsanda.
6. Launakjör og hugmyndin um að karlar eigi að afla meira fjár en konur getur haft áhrif..
7. Það hentar körlum síður að fást við barnauppeldi.
8. Námskrá tekur að stórum hluta mið af raunheimi kvenna.
9. Karlar sækjast fremur eftir völdum og peningum.
10. Sem tengist talsvert 1. lið: Reynsla karla af skólagöngunni, kennsluaðferðum, námsefni, aga eða viðhorfum sem þeir mættu í skólastofnunum æskunnar, hefur kennt þeim að þar sé ekki grundvöllur til að byggja ævistarf á.

Ég vænti þess, lesandi góður, að þú munir geta bætt hér við, eða strokað út.

Birtingarmyndir kynjamunar eftir grunnskóla
Ég þarf ekki að vitna í neinar rannsóknir til að benda á eftirfarnadi þætti sem sem ekki verður deilt um í sambandi við kynjamun.
1.
Skráðir nemendur á háskóla- og doktorsstigi og kyni 2007 og 2014 
                             2007                                    2014      
                     Karlar    Konur                   Karlar     Konur
 Alls             5.976     10.875                   7.102      12.061
                                                                                                   Heimild: Hagsofan

Hér ber auðvitað að halda því til haga, að það virðist ekki um það að ræða að körlum sé að fækka ýkja mikið, heldur er konum að fjölga mjög mikið.

2. Hærri sjálfsvígstíðni meðal pilta ( auðvitað treysti ég mér ekki til að tengja þetta beint við skólagönguna, en í mínum huga eru þarna á milli einhver tengsl).
3. Meira brottfall pilta úr framhaldsskóla.
4. Hækkandi hlutfall ófaglærðra karla á vinnumarkaði.

Það er sannarlega fagnaðarefni og sem ég hef orðið var við síðustu þó nokkur ár, að stúlkur virðast stöðugt að verða upplitsdjarfari og sjálfsöruggari. Á móti því tel ég mig hafa greint breytingu á piltum í hina áttina. Þarna þarf að komast á jafnvægi, ef rétt er.
Ég legg áherslu á að hér er bara um að ræða upplifun mína og ekki ber að lesa annað í það.

Fyrirmyndirnar.
Strákar átta  sig á því að þeir líta ekki eins út og stelpur og öfugt. Kynin verða einnig fljótt vör við aðra eiginleika sem eru ólíkir.
Eins og ég hef áður nefnt þá þurfa kynin fyrirmyndir; þurfa að aðlaga sig sínu kyni, hvernig það hegðar sér, bregst við, tjáir sig. Stelpur hafa úr gnótt fyrirmynda að velja. Strákana vantar fyrirmyndir úr hópi þess sem má kalla "venjulega" karlmenn. Þeir fara því tiltölulega fljótt að finna fyrirmyndir í einhverskonar hetjum, utan skólans. Það geta verið íþróttamenn, listamenn eða sjónvarpsþáttastjörnur. Þarna er ekki ólíklegt að þeir finni viðmið, eða markmið sem þeir telja sig þurfa að stefna að, ætli þeir að standa undir nafni sem karlar. Svo kemur að því að þeir uppgötva ýmsar vefsíður á internetinu og drekka þaðan í sig hugmyndir um hvernig ástin virkar. Verða líklega fyrir vonbrigðum með sjálfa sig.
Það eiga þessar fyrirmyndir sameiginlegt, að fremur ólíklegt er að hinir ungu piltar munu nokkurntíma geta talið sig jafnoka þeirra. Sú uppgötun er líkleg til að draga úr sjálfstrausti og sjálfsmyndin fölnar.
Sannarlega eru stelpur undir sömu sök seldar að ýmsu leyti; þær fá  einnig brenglaða mynd af því hvernig karlar, þessir venjulegu, eru og upplýsingar þeirra um karla birtast þeim meira og minna á sömu slóðum og strákunum. Munurinn er hinsvegar sá, á þær hafa sterkari grunn til að móta kynhlutverk sitt af.

Þá er það bara lokaspurningin: "Hvað er til ráða?"
Eigum við að halda áfram að þegja um kynjamisréttið sem á sér stað á neðstu skólastigunum? Eigum við að reyna að höfða til ábyrgðar karla gagnvart komandi kynslóðum?
Eigum við að setja lög?

Ég ætla að bregðast við þessum spurningum og ef til vill fleirum, í síðasta þætti þessa greinaflokks.

....það kemur sem sagt einn pistill enn, þó lesendum fækki stöðugt, eins og ég átti reyndar von á. Þetta er ekki efni sem vekur áhuga.

Tenglar
Aumingja konurnar
Ævintýri á gönguför
Til Hildar
Finslit
Aumingja karlarnir (1)

Aumingja karlarnir (2)

-------------------------------------------

Handahófskennt klipp úr tveim rannsóknarskýrslum, svona til stuðnings við skoðanir mínar, en ekki til að láta hugleiðingar mínar virka eitthvað vísindalegri. Ég ætlaði ekki að vera vísindalegur í þessum skrifum. Læt öðrum það eftir.

5. Suggestions to overcome boys’ underachievement

Suggestions were obtained from the teachers with regards to the issue of boys underachievement during the focus group sessions. The suggestions are summarized and listed below.a) Implement the Technologically Based Curriculum Boys are technologically inclined and therefore the curriculum should integrate activities based upon technological skills and body kinesthetic usage. Thus the curriculum should be more flexible and less “feminine based” The implementation of more physical activities such as outdoor projects can enhance the learning of boys. Teachers too need to be educated to identify the uses of ICT that will advance boys’ literacy learning
b) Male modeling: There should be increased deployment of male teachers in school to become male role models. Boys identify with the same gender in learning and in extracting their world view. There should be conscientious efforts to attract males into the teaching professions. Attractive offers and a good reward system should be offered as males at times prefer to opt for the so called male vocations or occupations. Career guidance for boys should be a matter of utmost importance to prevent them dropping out or experiencing academic failure. c) Enhancement of boys’ engagement in schools To entice and keep boys to be attracted to schools a more conducive teaching learning atmosphere must prevailed in the school set up. Teachers must be more responsive to boys who do not obtain the same grades as girls or who are not highly intelligent as girls. This increases the sense of belongingness to schools as at times boys feel that they do not receive preferential treatment as girls do. The development and planning of mentoring programs can help identify strengths and weaknesses of underachieving boys much earlier and concrete interventions in the curriculum procured. The schools should lessen the competitive climate between boys and girls and should instead work cooperatively. d) Increase in literacy skills There should be an increase in boy’s literacy skills as boys are relatively poor readers as compared to girls. Literacy skills should be encouraged starting with the preschool curriculum. Boys’ literacy skills can be enhanced through reading and writing activities using the multiple intelligence approach focusing on body kinesthetic skills. Reading sources for boys need to be identified with boys’ needs and interests. Opportunities for drama and presentational talks are needed to encourage boys’ literacy skills. The schools can engage boys in informative talk where boys are expected to explain their ideas knowledge or opinions as well as in presentational talk and in informative talk which necessitates reflection and exploration. There is also the need to integrate literacy across the curriculum, Thus efforts to overcome boys underachievement can be concentrated on four areas namely (a) the pedagogic implementation such as classroom teaching and learning (b) the individual level where the individual’s attitude, skills and knowledge are enhanced (c) the organizational where all levels have to be involved using ‘a whole school or community approach and (d) the socio cultural where boys and girls can work cooperatively to learn meaningfully. e) Schools need to embark on a more reflective platform that is to conduct action research to study the personality and the learning styles of boys . Action research should be conducted on a collaborative basis and involving all 3164 Rohaty Mohd Majzub and Maisarah Muhammad Rais / Procedia Social and Behavioral Sciences 2 (2010) 3160–3164 stakeholders including the students themselves. The culture of learning should be examined with regards to both achieving and non achieving students. The action research model can help recognize weaknesses and suggest alternatives to solve the problems of underachieving boys. Schools therefore has to engage in deep reflective thinking and become change agents.

------------------------------

The first study looked at children's stereotypes about boys' and girls' conduct, ability, and motivation. Researchers gave 238 children ages 4 to 10 a series of scenarios that showed a child with either good behavior or performance (such as "This child really wants to learn and do well at school") or poor behavior or performance (such as "This child doesn't do very well at school"), then asked the children to indicate to whom the story referred by pointing to a picture, in silhouette, of a boy or a girl. From an early age-girls from 4 and boys from 7-children matched girls to positive stories and boys to negative ones. This suggests that the children thought girls behaved better, performed better, and understood their work more than boys, despite the fact that boys are members of a nonstigmatized, high-status gender group that is substantially advantaged in society. Follow-up questions showed that children thought adults shared these stereotypes.

Aumingja karlarnir (2)

Hér held ég áfram með greinina sem ég hóf hér. 
Það mætti halda að þetta sé að breytast í einhvern barnauppeldisþátt hjá mér, en eins og ég hef sagt áður, þá byrjar þetta allt á grundvellinum. Grunnurinn að heilbrigðum einstaklingi sem er sáttur í hlutverki sínu og aðstæðum, eru einmitt fyrstu árin.

Byrjum á foreldrunum.

Hvert barn á rétt á foreldrum til að ala önn fyrir því, sjá því fyrir fæði og klæðum og UPPELDI. 
Uppeldi er og verður á ábyrgð foreldra. Foreldrar eru uppalendurnir og fyrirmyndirnar, en EKKI vinir barna sinna. Það eru þeir sem setja mörkin og kenna.

Ég vil halda því til haga hér, að foreldrum er vorkunn að sumu leyti. Báðir þurfa alla jafna að vinna utan heimilis í stað þess að þeir gætu dregið úr vinnu og eytt meiri tíma með barni sínu (ekki bara í nágrenni við það). Þetta er samfélagslegt úrlausnarefni. Ég held að foreldrar hafi of lítinn tíma til að vera foreldrar, miðað við mikilvægi þessa hlutverks og ég tel að nýting þess tíma sem foreldrar eiga að geta eytt með börnum sínum, sé oft harla slæm.
Já, já, ég veit að það eiga margir foreldrar bágt, en velji maður á annað borð að verða foreldri, þá þarf að taka það í reikninginn og það hlutverk felur í sér að fórna stórum hluta að frelsi sínu til að gera það sem mann langar helst til.
Í gær lenti fyrir framan mig á Facebook grein sem ber yfirskriftina: "Þú átt barnið, svo taktu ábyrgð"  Í þessari grein er það sagt sem ég vildi segja um hvað það þýðir að vera foreldri. Það þýðir ekkert að búa bara til unga og krefjast þess síðan að samfélagið taki alla ábyrgð á því að upp vaxi fyrirmyndaeinstaklingur. "....ákvörðunin um að eiga barn sé foreldranna, ekki samfélagsins, og uppeldi og ábyrgð sé þeirra".

Svo skulum við kíkja aðeins á kynjamálin.
Öll börn eiga tvo foreldra, það segir sig sjálft. Hlutur karlsins í tilurð afkvæmisins er heldur viðurhlutaminni en konunnar. Því verður ekki breytt fyrr en málum verður svo fyrir komið að karlar verði óþarfir í þessum þætti. Tengsl móður og barns verða þannig meiri alveg frá upphafi og einhvernveginn fer það síðan svo, að karlar koma minna að uppeldi barna sinna en konur. Spurning vaknar þá strax um það hvort það sé vegna þess að karlar vilja síður sinna uppeldi barna sinna, eða vegna þess að konur vilja síður leyfa körlum að blanda sé of mikið í þau mál.  Ekki hef ég svar við því, en tel ábyrgð karla eiga að vera jafn mikla á uppeldi barna sinna.
Nú orðið telst það til sjálfsagðra mannréttinda að foreldrar komi börnum sínum í leikskóla (í umsjón og á ábyrgð samfélagsins) helst áður en það verður ársgamalt. Ungabörn í leikskóla kalla í sjálfu sér á sérstaka umfjöllun af minni hálfu síðar.

Í leikskólum uppgötva strákar að þeir eru strákar og stelpur uppgötva að þær eru stelpur og við þá uppgötvum breytist ýmislegt. Stelpurnar fara að pæla í því hvað það er að vera stelpa/kona og strákarnir hvað er að vera strákur/karl. Stelpurnar finna fljótlega út að þeirra kyn er það sama og nánast allra starfsmanna leikskólans. Með sama hætti finna strákarnir það út að það eru bara hinir strákarnir sem eru eins og þeir, nánast enginn annar. Hagstofan segir mér að árið 2015 hafi 5616 (94%) konur starfað í leikskólum, en 350 (6%) karlar.

Strax þarna finna stelpurnar úrval fyrirmynda um það hvernig konur eru, hvernig þær haga sér, hvernig þær tala, hvernig þær klæða sig, og svo framvegis. Þær eru heppnar að því leyti.
Aumingja strákarnir, sem síðar verða aumingja karlarnir finna nánast ekki þessar fyrirmyndir í leikskólanum og ef faðir þeirra er ekki því duglegri að vera í samvistum við þá og þá á ég við raunverulegar samvistir, en ekki bara að þeir séu í sama húsi, þá hafa þeir bara hreint ekkert til að miða við, nema konurnar sem starfa í leikskólanum og móður sína. Vissulega má segja að þarna fái strákarnir nokkuð glögga mynd af því hvernig manneskjur konur eru og það er jákvætt.

Svona áður en einhverjir rísa upp á afturfæturna er rétt að ég taki fram að ég tel hæfni kennara ekki ráðast af kyni. Ég er ekki að fjalla um kennara hér út frá neinu öðru en kyni þeirra.

Næst kíki ég snögglega á grunnskólann, en Hagstofan greinir frá því að ári 2015 hafi 81% þeirra sem störfuðu við kennslu í grunnskólum konur, og þá 18% karlar.  Um þetta þarf varla að hafa fleiri orð þó ég muni ugglaust gera það.

Ég hef haldið því fram að þessi mikli kynjahalli á fyrstu tveim skólastigunum hafi áhrif á börnin sem þarna eiga leið um. Þessari skoðun minni hefur verið vísað á bug; rannsóknir sýni að  hann hafi engin merkjanleg árif.  Rannsóknir sýna...............það er nefnilega það.  Þegar þarf að verja eitthvað hlaupa menn oft í þá skotgröfina.
Ég held mig við þá skoðun að kynjahallinn, jafnvel allt að lokum framhaldsskóla hafi meiri og djúpstæðari áhrif en margir vilja halda fram og mun fjalla um þá skoðun mína næst.

...það er von á framhaldi.


Tenglar 
Aumingja konurnar
Ævintýri á gönguför
Til Hildar
Finslit
Aumingja karlarnir (1)

Aumingja karlarnir (1)

Áður en lengra er haldið, vil ég leggja á það áherslu við þig, lesandi, að því sem ég læt frá mér fara hér á eftir, ber ekki að taka persónulega. Ég er ekki að beina máli mínu til þín, sérstaklega, eða segja þér hvernig þú ert eða hvernig þú átt að haga þér. 

Er það ekki skýrt?  

Ég er bara að ræða þessi mál út frá minni sýn á þau, aleinn við tölvuna mína. Mögulega í þeirri von að það kalli ekki fram hefðbundnar upphrópanir (jafnvel öskur) á samfélagsmiðlum, heldur rólegri og yfirvegaðri umræðu. Það er hægt að ræða mál þannig, er það ekki?

Fyrir nokkru lét ég mig hafa það, að skrifa grein sem ég kallaði "Aumingja konurnar". Það er ekki laust við að hann hafi vakið nokkra athygli og viðbrögð, þó svo í rauninni hafi ég sagt neitt sérstaklega merkilegt þar, að mínu mati. Ég sá mig knúinn til að bregðast við rakalausum viðbrögðum ákveðinnar manneskju. Þau viðbrögð mín má sá hér. Þessi manneskja heyktist síðan á að birta svar mitt á sama stað og hún hafði úthúðað mér, en við áttum nokkur samskipti í athugasemdum við þennan pistil.

Kjarninn í greininni var sá, fyrir utan tilefnið, auðvitað, sem var dagskrá rásar 1 á RUV,  að ég teldi, miðað við allt og allt, væri gert of mikið af því í kynjaumræðunni, að gera lítið úr konum með því að leggja of mikla áherslu á kúgun þeirra af hendi karla, í stað þess að tala um allar þær stórkostlegu fyrirmyndir sem blasa við konum hvert sem litið er. Sömuleiðis lýsti ég þeirri skoðun að í málflutningi um jafnrétti kynjanna, væri of mikil áhersla lögð á að lýsa karlmönnum sem ofbeldisfullum gagnvart konum í stað þess að beina sjónum að þessum venjulegu körlum sem gera ekki flugu mein og kúga engan.
Ég tel að nær væri, í allri þessari umræðu,að fjalla um kynin sem jafningja, hvort á sinni forsendu, í stað þess að stilla þeim upp eins og stríðandi öflum. Með þessu er ég ekki að halda því fram að ekki sé um að ræða neitt sem heitir kúgun kvenna, ekki er ég heldur að halda því fram að neitt sé til sem heitir kúgun karla, ég er ekki að halda því fram að ekki sé neitt til sem kalla má ofbeldisfulla karla  og ekki heldur að halda því fram að það séu ekki til ofbeldisfullar konur. Það eru til karlar og konur sem kúga og beita ofbeldi. Það eru einnig til karlar og konur sem eru kúguð og beitt ofbeldi. 

Ég tel að það sé kominn tími til að ræða þessi mál út frá stöðu þessara mála eins og hún er nú, í stað þess að draga umræðuna stöðugt inn í ástandið eins og það var fyrir áratugum síðan.

Hvernig er svo staðan í dag?

Jú, það eru til ofbeldisfullir karlar og það eru til ofbeldisfullar konur, fleiri karlar en konur, sennilega, en þó er ég ekki viss. Hvað er ofbeldi?

Það eru til kúgaðir karlar og það eru til kúgaðar konur, fleiri konur en karlar, sennilega, en þó er ég ekki viss. Hvað er kúgun?

Ég hef enga trú á að við breytum neinu að ráði, nema byrja í grunninum og ölum af okkur og ölum upp fólk sem er laust við einhver sálarsár, sem kalla fram í því ofbeldishneigð eða ótta. 

Það þarf, sem sagt, að byrja í grunninum. 

Til þess að það gangi nú allt vel, ríður á að foreldrarnir standi sig, sem er mikilvægast. Leikskólar þurfa að standa sig, grunnskólarnir, framhaldsskólar og allar þær stofnanir sem fjalla um börn og skapa þeim umhverfi.

Í framhaldsgrein(um) (svo hver bútur verði nú ekki of langur) ætla ég að velta fyrir mér meðal annars, hlut kynjanna í æsku, á miðjum aldri og þegar aldurinn færist yfir. Auðvitað verður það allt litað af því hver ég er. Hvernig getur það verið með öðrum hætti?  Þó ég sé að stíga út úr skólakerfinu eftir áratugi, þýðir það ekki að þar með hafi ég misst rétt til að halda fram skoðunum mínum. Einhverjum kann að finnast þær harla gamaldags. Við því bregst ég einfaldlega með því að halda því fram að allir, ungir, miðaldra, gamlir, karlar, konur, allar starfsstéttir, eiga rétt á sinni rödd. Þetta eru stærri mál en svo að þau eigi að fá að gerjast og afmyndast í einhverjum kimum í samfélaginu.

...það kemur framhald

Jón frændi

Það var rólegheita laugardagskvöld. Líklega, svona eins og venjulega, hugljúf amerísk á RUV.
Síminn minn pípti og um reyndist vera að ræða framsendingu Hveratúnsbóndans á skilaboðum sem hann hafði fengið og sem sjá má hér til vinstri.
Fólk, frá Kanada hafði komið við á Hofsósi til að leita aðstoðar við að finna mögulega ættingja á þessu landi, en afi eins þeirra hafði farið til Vesturheims um aldamótin 1900.  Hveratúnsbóndinn setti mig í málið, líklega þar sem ég hef meira velt fyrir mér ættfræði en aðrir í Hveratúnsfjölskyldunni.
Það reyndist létt verk að finna út úr þessu, en þar sem það reyndist ekkert auðvelt að fá sumt fólk til að átta sig á hvernig skyldleika okkar við þetta fólk er háttað, hef ég útbúið mynd þar sem þetta á að vera nokkuð skýrt. Þessa mynd má sjá hér nokkru neðar, en í sem stystu má má segja að afi Kanadamannsins og amma móður minnar voru systkin.
Vissulega má segja að við frændur séum nokkuð fjarskyldir og ég veit harla lítið um ættingja mína hérlendis sem eru skyldir mér með þessum hætti.
Hvað sem segja má um það, þá ákvað ég nú að setja mig í samband frænda, en hann heitir John Robert Asmundson (Jón Róbert Jónsson), fullu nafni, fæddur árið 1942 og býr í bænum Red Deer í Albertafylki, en það fylki er næst vestasta fylkið á vesturstönd Kanada. Hann var hér staddur með konu sinni, Brendu (Deedee) Asmundson, frænku hennar og eiginmanni.

Jón og Siggi

Í sem stystu máli mæltum við okkur mót við Selfoss. Sigrún og Ásta slógust í för. Frá Selfossi lögðum við leið okkar á Baugsstaði þar sem Jón frændi  hitti Sigga frænda sinn, en eins og hver maður getur áttað sig á þá voru amma Sigga og afi Jóns systkin. Þarna slóst Ella (Elín Siggeirsdóttir) í hópinn.
Frá Baugsstöðum héldum við að Stóra-Núpi, en í kirkjugarðinum þar hvíla þau Ásmundur og Sigurlaug, langafi og langamma Jóns og Sigga. Við fundum ekki legstaðinn, en þegar fólk er búið að ferðast næstum hálfan hnöttinn þá skipta 5-10 metrar harla litlu.
Ferðinni lauk svo í Laugarási þar sem sest var niður og spjallað í Kvistholti og starfsemin í Hveratúni og á Sólveigarstöðum skoðuð.

Í Kvistholti: f.v. Jón, Deedee, Duncan, Marleen, Ásta og Sigrún

Ég verð nú að segja að þarna var á ferð ágætis fólk og Jón frændi virtist vera sómamaður og engin skömm að því að eiga slíkan fulltrúa þarna vestur í Alberta. Hann reyndi sig á einhverjum tíma við búskap, en það var víst hálf dapurlegt. Hann kom síðan á fót og rak nýlenduvöruverslanir (grocery stores) ásamt tveim bræðrum sínum, Harold Franklin og Edmund August. Þegar þeim þætti lauk keyptu hjónin Jón og Deedee fasteignir og munu lífa á þeim eignum nú. Þau eru miklir ferðagarpar og Jón kvaðst hafa komið til 80 landa.

---------------------

Ágúst Ásmundsson

Ágúst og Sigurlaug

Þá að fólkinu sem tengir þetta allt saman. Ég fann mynd af Ásmundi Benidiktssyni, en enga af Sigurlaugu, konu hans. Ég fann enga mynd af Guðnýju, langömmu og Siggi kvað enga slíka vera til, en hún lést 1920.  Jón sendi mér myndir af afa sínum honum Ágúst á yngri árum og aðra þar sem hann er ásamt konu sinni, ömmu Jóns, Sigurlaugu, en hún var einnig íslensk, en þau kynntust skömmu eftir að Ágúst kom til Kanada og giftust 1903.
Ágúst starfaði lengst af við "masonry" múrverk, hlóð hús og steypti gangstéttar og því um líkt.

Loks læt ég fylgja hér með  þátt sem Valdimar Briem skrifaði um Ásmund Benidiktsson

Ásmundur Benediktsson (1827-1916)

Margir menn bæði norðan lands og sunnan, einkum Þingeyingar og Árnesingar, munu kannast við Ásmund Benediktsson, er fyrir norðan var kendur við Stóruvelli (í Bárðardal), en fyrir sunnan við Haga (í Gnúpverjahreppi).

Ásmundur var fæddur á Stóruvöllum 19. des. 1827. Faðir hans var Benedikt bóndi Indriðason á Fornastöðum í Fnjóskadal Jónssonar bónda Þorsteinssonar í Lundi í sömu sveit. Fyrri kona Benedikts og móðir Ásmundar var Guðný Jónsdóttir bónda á Mýri í Bárðardal, systir Sigurðar bónda föður Jóns alþingismanns á Gautlöndum og sömuleiðis systir Jóns föður Kristjáns skálds. Guðný var ekkja eftir Ásmund Davíðsson, er bjó á Stóruvöllum.

Systir Benedikts var Herdís fyrri kona Jóns á Þverá, móðir Benedikts á Auðnum og þeirra systkina.

Seinni kona Benedikts var Helga Skúladóttir ekkja eftir Krislján bónda á Sigríðarstöðum í Ljósavatnsskarði.

Ásmundur ólst upp með föður sínum á Stóruvöllum ásamt Jóni bróður sínum. (Eina systur átlu þeir, sem dó ung). Árið 1852 fluttist faðir þeirra búferlum að Sigríðarstöðum, en þeir bræður synir hans tóku þá að búa á Stóruvöllum. Tveim árum áður, eða í júlí 1850, kvongaðist Ásmundur Sigurlaugu Jónsdóttur frá Fornastöðum. Hún var fædd 26. júli 1830. Faðir hennar var Jón bóndi Indriðason á Fornastöðum. Voru þau hjón bræðrabörn. Móðir Sigurlaugar var Ingibjörg Ólafsdótlir prests að Kvíabekk. Sigurlaug hafði flutst að Stóruvöllum nálægl ársgömul og alist þar upp hjá Sigurlaugu föðursystir sinni og manni hennar Jóni Daviðssyni.

Sigurlaug kona Ásmundar var hinn besti kvenkostur, og orðlögð fyr og síðar fyrir staka manngæsku. Varð og hjónaband þeirra hið farsælasta. Ásmundur var mikill atgervismaður á ýmsa lund. Hann var gáfumaður mikill, vel að sjer og fróður  í mörgu. Hann var maður mikill fyrir sjer að 5 ýmsu leyti og Ijet snemma mikið til sín taka. Hann fjekk og brátt mikið álit meðal sveitunga sinna, og gegndi ýmsum trúnaðarstörfum fyrir þá. Hann mun og, að því er mig minnir, hafa verið hreppstjóri í sveit sinni í nokkur ár. Oft var hann í ferðalögum, ekki síst í erindum, er vandasöm þóttu.

Legstaðar leitað í Stóra-Núpskirkjugarði.

Árið 1870 gerði hann þá breytingu á ráði sínu að hann flutti búferlum suður á land, að Haga í Gnúpverjahreppi. Um tildrögin að þessari ráðabreytni er mjer ókunnugt, en að líkindum hefur honum þótt þröngt um sig þar sem hann hafði búið til þessa, enda mun honum hafa litist vel á sig í Haga, er þá var laus í ábúð; en þar hafði hann kynst í ferðalögum sínum suður á land. Þó er svo að sjá sem hann hafi verið alltregur til að yfirgefa Bárðardal, er á átti að herða. Bað hann siðar vin sinn Brynjólf Jónsson frá Minnanúpi að lýsa í ljóði hugsun sinni, er hann rendi síðast augum yfir æskudalinn sinn, er hann fór alfarinn þaðan. Gerði Brynjólfur það, og er það kvæði prentað í kvæðum hans 1889, bls. 101. Þótti Ásmundi, þá er hann sá kvæðið, nærri farið. Eftir að Ásmundur kom suður gekk smátt og smátt af honum efnalega. Var hann og um tima ómagamaður. Má og vera að sumir búskaparhættir hans, er hann hafði vanist nyrðra, hafi síður átt við á Suðurlandi. En þrátt fyrir þetta hjelt hann allri virðingu sinni og hafði traust sveitunga sinna; gegndi hann og fyrir þá ýmsum trúnaðarstörfum þegar svo bar undir. Hann var allmörg ár fulltrúi sveitunga sinna í sýslunefnd, og þótti þar sem annarslaðar talsvert að honum kveða.

Eitt af því, sem Ásmundur var einna kunnugastur fyrir út í frá, voru langferðir hans í ýmsum erindum, helst fyrir aðra. Minnir mig að hann hafi farið um 40 sinnum yfir Sprengisand, eða nálægt 20 ferðir fram og aftur, og komst hann þá stundum í hann krappan, en komst vel fram úr því öllu, enda var hann framúrskarandi ferðamaður. Á eina af slíkum ferðum sínum minnist hann í Dýravininum 1909, bls. 50.

Í rósahúsi á Sólveigarstöðum

Smátt og smátt fór heilsa hans að bila og hann að þreytast á búskapnum, enda hætti hann búskap er þau hjón höfðu búið í Haga í 19 ár. Tók einn sonur hans þá við.

Árið 1892 fluttust þau með honum að Fjalli á Skeiðum og voru þar 6 ár. En síðan fóru þau að Árhrauni í sömu sveit til annars sona þeirra, dvöldu þar 11 ár, en fluttust þaðan með honum að Kálfsholtshjáleigu í Ásahreppi í Rangárvallasýslu og dvöldu þar það sem eftir var ævinnar.

Mörg seinustu árin voru þau hjón heilsutæp; einkum var hann lengi ellihrumur og var stirt um mál. Sigurlaug dó 14. mars 1915, 84 ára, en hann tæpu ári síðar, 12. jan. 1916, 88 ára. Höfðu þau þá verið nærri 65 ár í hjónabandi. Bæði voru þau jörðuð að Stóranúpi, sem Hagi á kirkjusókn að.

Börn þeirra hjóna voru alls 11. Af þeim dóu 3 ung, en 1, Jón að nafni, fulllíða. Þau 7, sem lifa, eru: 1. Benedikt í Vesturkoti á Skeiðum, vitfirrtur frá unga aldri. (Um hann er saga í Dulrúnum Hermanns Jónassonar 1914 bls. 189). 2. Guðný, gift Guðmundi Jónssyni á Baugstöðum (frá Minnanúpi). 3. Vigfús, fyr bóndi í Haga og Fjalli. 4. Ásgeir, bóndi í Kálfholtshjáleigu. 5. Ingibjörg, gift Birni Guðmundssyni í Vesturkoti. 6. og 7. Ágúst og Halldór, báðir í Vesturheimi.

Ásmundur var maður í lægra meðallagi á hæð, þrekvaxinn og þjettur á velli. Hann var að eðlisfari skapmikill og kappsamur og fylginn sjer meðan hann naut sin fyrir aldurs og heilsu sakir. Hann var trúrækinn og alvörugefinn, en skemtinn í viðtali, og fylgdi með áhuga því sem gerðist hjer innanlands, alt fram á síðustu elliár. (Mynd sú af Ásmundi, er hjer með fylgir, er frá efri árum hans. En því miður mun engin mynd vera til af konu hans).

Valdimar Briem.

Gerum við gluggana

- Þessi bloggpistill er ekki kostaður og af honum hef ég enga fjárhagslega eða aðra hagsmuni utan að búa í Skálholtssókn - 

Ég hef í tvígang fjallað um listaverkin sem liggja undir skemmdum í Skálholtsdómkirkju, annarsvegar í Facebookhópnum Laugarás - þorpið í skóginum og hinsvegar á þessu bloggsvæði í grein sem ég kallaði Uppeldi og viðhald. 

Ég hef reynt að líta þannig á þetta mál, að um sé að ræða menningarverðmæti; þjóðargersemar, rétt eins og Kjarvalsmálverk eða höggmynd eftir Ásmund Sveinsson, en ekki  verðmæti í eigu eða umsjón íslensku þjóðkirkjunnar.
Það virðist vera svo, að þegar minnst er á að þessi verk, Gerðar Helgadóttur (gluggarnir) og Nínu Tryggvadóttur (altaristaflan), liggi undir skemmdum, rísi fólk upp og fari að fjalla um þá fjármuni sem þjóðkirkjan fær á hverju ári úr sameiginlegum sjóðum, yfirleitt með þeim orðum, að þar ættu að vera til nægir fjármunir ef rétt væri á málum haldið.
Ég tel mig ekki vera í aðstöðu til að meta hvort kirkjan fær nægilegt fé til að standa undir því sem henni er ætlað. Í þá umræðu ætla ég ekki að blanda mér. Það er að mínu mati, önnur umræða en sú sem ég er að reyna að taka þátt í.

Ég hafna því hér með, að nauðsynlegt sé að blanda saman fjárhag kirkjunnar og varðveislu þessara menningarverðmæta. Ykkur er auðvitað frjálst að hafa hvaða skoðanir sem þið viljið á kirkju og kristni. Auðvitað má segja margt um þessa stofnun og þessa trú, meira að segja að kirkjan hafi sjálf átt verulegan þátt í að koma sér í einhverskonar andstöðu við umtalsverðan hluta þjóðarinnar.

Kristján Valur Ingólfsson,
vígslubiskup

Ég vil bara tala um björgun á þessum verkum og vil tala fyrir því að sú björgun verði framkvæmd óháð þjóðkirkjunni sem stofnun, því það liggur fyrir að þaðan mun sennilega aldrei koma nægilegt fjármagn til þessa verks.

Það var haldinn fundur í Skálholti í gærkvöld, þar sem ástand glugganna var megin umfjöllunarefnið. Vígslubiskup, Kristján Valur Ingólfsson, boðaði til fundarins og kynnti stöðu mála.  Drífa Hjartardóttir, formaður stjórnar Skálholts, stýrði fundinum.

Það sem vakti athygli mína var nú ýmislegt.
Það kom fram, að listgluggarnir (steindu gluggarnir) voru settir upp rétt eins og um rúðugler væri að ræða, á sínum tíma: Þeir voru, sem sagt, settir í gluggakarm, síðan var settur listi og þar fyrir utan einfalt hlífðargler. Mér skilst að þetta hafi ekki mátt gera, en var gert engu að síður.  Rétta aðferðin, og sú sem notuð verður þegar listglerið hefur verið lagfært í Þýskalandi og gluggakarmar endurnýjaðir, er að tvöfalt einangrunargler verður sett í alla glugga.

Drífa Hjartardóttir,
formaður stjórnar Skálholts

Listglerinu verður síðan komið fyrir innan frá þannig, að loft nái að leika um það frá báðum hliðum.
Verkið sem framundan er, er þannig í stórum dráttum tvennskonar. Annarvegar þarf að flytja listgluggana  með öruggum hætti til Þýskalands í viðgerð hjá Oidtmann, en það fyrirtæki vann gluggana upphaflega.
Fyrir utan að gera við skemmdirnar, þarf að taka allt að 5 mm utan af gluggunum (sem Evrópustaðlar munu segja að megi), svo hægt verði að koma þeim fyrir að innanverðu.. Hinsvegar þarf að skipta um gluggakarma og setja í þá tvöfalt gler.

Það er ljóst að þetta mun kosta tugi milljóna og þar stendur hnífurinn í vorri kú.
Það liggja fyrir loforð um einhverja fjárupphæð til verksins og nú er gert ráð fyrir að fara í það, með því að græja 2-3 glugga til að byrja með.

Ef einhver skyldi svo ímynda sér að gluggarnir séu það eina sem taka þarf á í Skálholtsdómkirkju, þá er það heilmikill misskilningur.
Hér er listi yfir það helsta sem nefnt var:
1. Altarisverk Nínu Tryggvadóttur, sem farnar eru að sjást sprungur í.
2. Ofnana þarf að endurnýja, sérstaklega er mikilvægt að skipta um ofna bak við orgelið, en fari þeir að leka hlytist af milljónatjón.
3. Smám saman er er verið að lagfæra stólana, í það þarf að skipta um böndin í þeim.
4. Uppi í turni liggur brotin klukka og er búin að gera síðan 2002. Hún verður ekki fjarlægð nema gert verði gat á vegg turnsins og nýrri komið þar í gegn í staðinn. Grindin sem heldur klukkunum uppi er afar veikbyggð.
5. Það er orðið brýnt að gera við sprungur í útveggjum kirkjunnar og mála hana.
6. Talsvert er farið að brotna úr kirkjutröppunum
og svona mætti sjálfsagt lengi telja.

Hvernig verður svo mögulegt að fjármagna þetta allt saman? Það finnst mér góð spurning.
1. Sjóðir á vegum þjóðkirkjunnar. Þær eru margar kirkjurnar sem halda þarf við.
2. Sjóðir sem viðhalda menningarverðmætum. Þau eru mörg, menningarverðmætin.
3. Ríkissjóður. Þar kemur pólitíkin við sögu og sjálfsagt ekki margir pólitíkusarnir sem treysta sér að leggja pólitískan frama sinn að veði í baráttu fyrir viðhaldi sem tengist kirkjunni.
4. Fyrirtæki. Mögulega ekki mörg sem telja það sér til framdráttar að styrkja verk af þessu tagi. Ekki veit ég það þó.
5. Einstaklingar. Það má segja að margt smátt geri eitt stórt, en ekki finnst mér ólíklegt staða kirkjunnar í samfélaginu komi til skoðunar þegar fólk veltir fyrir sér hvort rétt sé að setja fé í þetta verkefni, en þá reynir á hvort fólki tekst að gera greinarmun á kirkjunni, annarsvegar og listaverkunum, hinsvegar. Hér er hlekkur á sjóð sem hægt er að greiða í.
6. Gjaldtaka af ferðamönnum.  Þetta finnst mér sjálfsagt og eðlilegt, en við Íslendingar erum óskaplega feimnir við að láta túristana okkar borga fyrir að njóta þess sem telja má til menningarverðmæta okkar.  Við leyfum hinsvegar ferðaþjónustufyrirtækjum að hafa fé upp úr þeim, án þess að blikna. Ekki finnst mér spurning um þetta. Auðvitað eiga ferðamenn að greiða. 
7. Erlendir sjóðir - það er sjálfsagt skoðað, en um það veit ég ekkert.
8. Sveitarfélög. Ja, hver veit hvort hægt er að koamst eitthvað það það. Ætli þau eigi ekki nóg með að styðja við sínar kirkjur. Það væri varla hægt að ætlast til mikils af uppsveitahreppunum, þrátt fyrir að Skálholtskirkja hýsi flestar útfarir á svæðinu.

Svona má lengi velta hlutunum fyrir sér, en ég held, eins og ég hef áður sagt, að þetta verði torsótt, nema takist að kynna þetta verkefni sem björgun menningarverðmæta, eða þjóðargersema, frekar en sem einhvers sem kirkjan ber ábyrgð á, ein og sér.

-------------

Það hefur mikið vatn runnið til sjávar síðan faðir minn og fjölskylda hans barðist í öllum veðrum til kirkju á sunnudögum til að bjarga sér frá helvítisvist.

Þessar vísur heyrðust oft við borðstofuborðið í Hveratúni, síðustu árin sem gamli maðurinn lifði:

Fyrri vísan er ort af bónda austur á Héraði sem var eitthvað illa við prestinn sinn:

Mikið er hvað margir lof´ann

menn sem aldrei hafa séð´ann

skrýddan kápu Krists að ofan,

klæddan skollabuxum neðan.

(Skollabuxur er húðin frá mitti og niður úr, en klæði menn sig í slíkar buxur skortir þá ekki fé í þessum heimi – en brenna munu þeir að eilífu í víti annars heims). 

Í sveitinni var annar bóndi og honum líkaði einnig illa við prestinn og langaði að læra vísuna. Það tók hann talsverðan tíma (3 ár, að sögn), en lokst taldi hann sig hafa náð henni. Útkoman var svona: 

Mikið er hvað margir lof ´ann

að ofan

menn sem aldrei hafa séð´ann

að neðan.

Það má hafa gaman að öllu, en mikilvægast kannski að gera greinarmun; blanda ekki saman málum.

Gerum við gluggana

Finslit

Einhverntíma kom mér í hug, að þar sem það fólk sem telst til "vina" manns á Facebook, sé ekki endilega vinir í hefðbundinni merkingu þess orðs. Þetta er fólk sem annaðhvort kaus að tengjast þarna við þig, eða þú við það.  Þetta geta auðvitað verið allt frá bestu bestu raunverulegum vinum þínum, í að vera bláókunnugt fólk. Mér hefur aldrei fallið við þetta orð "vinur" í þessu samhengi. Þannig hefur það væntanlega komið til, að fólk talar um "facebook-vini" eða "vini á Facebook".

Þar með datt mér í hug hið frábæra nýyrði

F I N U R

sem er stytting á orðinu Facebook vinur.
Ef sú stað kemur síðan upp einhverntíma að slettist upp á finskapinn þá ófinast finirnir, eða þú ófinast við einhvern fina þinna. Það verða finslit.

Ég ófinaði þrjá fina minna í morgun.  Slíkt gerist.

Ástæðan er einföld.

Þessir finir mínir höfðu lýst sig sammála lýsingum kvenpersónu sem ég hef nýlega átt í (og á sennilega enn) einhverskonar útistöðum við. Þetta gerðu finirnir með því að smella á læk-hnapp viðkomandi. Ég skil það svo, að ef maður smellir á þennan hnapp hjá fini sínum, er maður að samþykkja það sem hann segir og taka undir það.

Ég mun nú eiga 31 fin sameiginlegan með umræddri kvenpersónu. 

Eftir viku mun ég ófina þá einnig.

Já, ég get verið svona prinsipp-maður, það sem stundum er kallað að vera einstrengingslegur, stefnufastur eða jafnvel þrjóskur (hversvegna datt mér faðir minn í hug þegar ég skrifaði þetta?). Ég á það til að taka afstöðu, sem ég stend síðan við, vegna þess, að ég álít hana snúast um grundvallaratriði.

--------

Gengi kvenpersónunnar sem um ræðir byggist á fjölda fólks sem kýs að vera í finfengissambandi við hana. Án finanna væri hún ekkert. 

Mig grunar að margir í hópi þeirra þúsunda sem eru í finfengi við hana, séu þar fyrir forvitnissakir, sem er alveg lögmæt ástæða til finfengis. Hverfi þeir hinsvegar á braut, ófini hana, hverfur einnig grundvöllurinn að veldi hennar.  Næringin hverfur og þá er ekkert orðið eftir nema hatrið og mannfyrirlitningin sem hún elur í brjósti sínu eða huga, en kemur ekki frá sér, því enginn nennir að hlusta.

Ég hef enn þá trú, að við séum nægilega skynug til að hafna þeirri aðferð sem ofangreind kvenpersóna beitir í "málflutningi sínum"

Mér finnst finur bara fínt orð, og það virkaði í öllu samhengi hér fyrir ofan, að mínu mati. 

😎

Ef einhver skyldi ekki átta sig á tilefni þessa þá er það að finna hér.

Til Hildar

Komdu sæl, Hildur Lilliendahl Viggósdóttir.

Ég geng út frá því, þar til þú sannfærir mig um annað, að það sem þú sendir frá þér á Facebook síðunni þinn, sé ekki mynd af hinni raunverulegu Hildi Lilliendahl Viggósdóttur, heldur sé um að ræða tiltekna framhlið sem þú sýnir á þessum vettvangi og sem virðist höfða til fjölda fólks.

Ég vil auðvitað byrja á það þakka þér fyrir að vekja athygli á greininni minni, sem birtist á blogginu mínu, undir heitinu: "Aumingja konurnar".

Ég veit það núna, að þú átt marga vini á Facebook, í það minnsta viðhlæjendur, því kl. 11 að morgni sunnudagsins 18. maí tókust heimsóknir á bloggið mitt á slíkt flug að annað eins hefur aldrei gerst. (Ég þakka fyrir ef fjöldinn nær 200 að jafnaði) Það var einmitt á sama tíma og þú kaust að eyða á bloggfærsluna nokkrum vel völdum orðum á facebook síðunni þinni. Þegar þetta er ritað, eru gestir á bloggfærsluna mína orðnir nokkuð á sjötta þúsundið. Vel gert og ég ítreka þakkir mínar.

Ég fékk skýringu á þessum óvæntu vinsældum skrifa minna þetta sama kvöld, en þá fékk ég sendan hlekk á facebooksíðuna þína með þessum orðum:

"Þér hefur tekist að pirra mesta feminista Íslandssögunnar "

Ég telst ekki til vina þinna eða viðhlæjenda á Facebook og hyggst ekki freista þess að breyta þeirri stöðu minni á næstunni.
Ég smellti á hlekkinn. Þarna tók þetta á móti mér:

  

Hildur Lilliendahl Viggósdóttir18. júní kl. 10:51 · Hæ, litli hræddi hvíti kall. Fyrirgefðu að ég skuli hafa verið að flækjast fyrir þér í útvarpinu með allt þetta glerþak og sjálfsvorkunn. Auðvitað átti ég bara að vera meira með tippi. Man það næst. P.s. Árið sem við fögnuðum 100 ára afmæli kosningaréttar kvenna var 2015, ekki 2016.

Þú hafðir fellt þinn dóm. Þú hafðir skilgreint mig. Þú varst með þetta allt á hreinu. Þarna þurfti engin grá svæði, enga túlkun. Nei, þú vissir bara hver ég var.  Það búa ekki allir yfir hæfileikum til að geta áttað sig svona vel á fólki. Til hamingju með það, Hildur. Þarna birtist þú sem sannur leiðtogi  á Facebook síðunni þinni. Þú hafðir afgreitt eitt karlrembusvínið enn "in one fell swoop" eins og segir í á einum stað í Macbeth (ég vona að þú fyrirgefir mér hrokann, en ég þykist vita að það gerirðu ekki).

Þú ávarpar mig sem lítinn kall.
Það getur meira en verið að ég sé lítill kall, ekki síst gagnvart slíku stórmenni sem þú virðist telja þig vera. Þessi litli kall sér hinsvegar ekki stórmennið, heldur leiðtogann í eineltinu á skólalóðinni, sem segir við félagana: "Tökum þennan niður!"  Þessi aðferð þín er ekki síst alvarleg, þar sem þú telur þig vera að berjast fyrir því sem þú telur rétt vera og gott í samfélaginu.

Þú ávarpar mig sem hræddan kall.
Nei, Hildur, ég fann ekki til ótta við þig. Mögulega ótta við það að aðferðir af þessu tagi séu það sem er að verða viðtekið í samfélaginu. Mögulega, eins og við flest, ótta vegna framgöngu nýs forseta Bandaríkjanna, sem er ekki af ólíkum toga og sem lesa má út úr málflutningi þínum: Hann gefur út tilskipanir sem fylgdarsveinar og fylgdarmeyja sjá síðan um að útfæra.
Nei, Hildur. Ég óttast þig ekki og ég tel mig ekki hafa látið í ljós neinn ótta í greininni sem þú afgreiddir. Kannski notaðir þú þetta orð í ávarpi þínu vegna þess að það er svo góð kveikja: "Ertu hrædduuuuuur?" (hér vísa ég aftur á skólalóðina).

Þú ávarpar mig sem hvítan kall.
Þarna hittirðu sannarlega naglann á höfuðið. Ég er hvítur karl, í þeirri merkingu, að ég tilheyri hvíta kynstofninum. Það er víst fátt sem ég get gert til að breyta því. Þú ert hvít kona, ekki sýnist mér annað.
Það kann að vera röng túlkun hjá mér, en ég held, að þú notir orðið "hvítur" í ávarpi þínu, til þess að árétta enn frekar flokkun þína á mér. Þannig myndi það teljast neikvætt að vera hvítur karlmaður, væntanlega þá vegna þess að þeir eru ekki menn að þínu skapi. Ég veit ekki, svei mér þá.
Til að gefa þér nú ekki færi á því að saka mig, á þessu stigi, um rasisma, kýs ég að taka það fram, að að seint verð ég víst sakaður um þann isma (nema þú takir upp á því).

Ég held áfram að fjalla um ávarpið þitt.

Þú biður mig að fyrirgefa þér.
Hildur, það er ekkert að fyrirgefa, því í greininni minni, vék ég ekki einu orði að þér og þú komst ekki einu sinni í hugann þar sem ég sat og skrifaði þennan, að einhverra mati, skelfilega pistil. Þú verður í staðinn að fyrirgefa mér að ég skyldi ekki hafa hugsað til þín.
Vissulega hef ég ýmislegt að athuga við málflutning þinn, eins og hann birtist á facebook síðunni þinni. Ef hann er með sama hætti þegar þú kemur fram í fjölmiðlum, þá finnst mér að þú eigir ekki heima þar.  Mér má finnast það, er það ekki?
Ég get, hinsvegar, sannarlega játað, að ég tek undir með þér, af heilum hug, þegar þú beinir spjótum þínum að ofbeldismönnum. Í þeim efnum ber harla lítið í milli, nema kannski orðavalið.
Ég átta mig ekki á tilvísun þinni í þetta með "typpið", sem þú nefnir þarna. Ég læt mér í léttu rúmi liggja hvort þú ert með typpi eða ekki. Ef þú ert almennileg manneskja er mér slétt sama.

Þú leiðréttir mig.
Ég er fyrstur manna til að viðurkenna mistök og þykir leitt að hafa farið rangt með ártalið. Ég geri mér grein fyrir að mistök eða rangfærslur í málflutningi veikja hann.

Áfram með smjörið, því þú varst ekki búin að tjá þig um mig.
(Þetta gæti farið eitthvað yfir 1000 orðin, þannig að orðateljandi þingmaðurinn gæti gefist upp, og aðrir "vinir" þínir gætu þurft að leggjast á spítala vegna líkamlegra verkja. en ég verð bara að taka því).
Í athugasemdum við stöðufærslu þína segir þú (eftir að "lækin" eru farin að hrúgast inn):

18. júní kl. 10:59
Hildur Lilliendahl Viggósdóttir „Ég vona að ef einhver kýs að tjá sig með einhverjum hætti um þetta efni, þá geri hann það á eigin forsendum og málefnalega.“

Takk fyrir áréttinguna, Páll. Ég hef verið að hugsa málið eftir að ég las þessa djúpu hugleiðingu þína og ég hef komist að þeirri niðurstöðu að best sé að segja a) fokkaðu þér og b) mikið ofsalega ertu vitlaus.

Til áréttingar, þá er þetta innan gæsalappanna, tilvitnun í greinin mína.
Þú hugsaðir í heilar 8 mínútur, Hildur.  Frá 10:51 til 10:59. Ertu nú alveg viss um að þú hafir yfir höfuð lesið öll orðin í umræddri grein? Ertu nú alveg viss um að þú hafir velt fyrir þér öllu sem þar kom fram?  Fannstu virkilega ekkert, sem féll þér þar í geð? Alveg viss?  Ef  þú skyldir nú svara þessum spurningum neitandi, hljóta mín viðbrögð að verða þau að álíta sem svo að þig skorti nokkuð á að hafa trú á kynsystrum þínum.
Snýst þetta ef til vill meira um það að ég, lítill, hræddur og hvítur kallinn, hafi bara hreint ekki rétt til þess að koma inn á þitt svæði?  Er bara þín skoðun rétt, Hildur?  Ef svo er, hver er þín skoðun, og í hverju víkur hún frá minni?  Þetta er ekki svona "Ein Volk, ein Reich, ein Führer"- dæmi, er það?

Segðu mér nú hvað það er sem þér finnst vera rétt. Leyfðu mér svo að velta fyrir mér, að hve miklu leyti við erum sammála um málin.  Þó þú sért kannski "mesti feministi Íslandssögunnar" eins og stóð í skilaboðunum sem ég fékk, þá tel ég ekki að þú búir ein yfir réttinum til að segja hvað er rétt og hvað er rangt.  Sannleikurinn er ekki þín eign, Hildur.
Þú hefur auðvitað fullan rétt á að tjá skoðanir þínar og birta öðrum sannleikann eins og hann blasir við þér, en heldur finnst mér nú fátækleg afgreiðsla þín á skoðunum mínum. Þú dæmir þær ekki heldur mig.  Fellur það vel að þeirri hugmyndafræði sem þú byggir framgöngu þína á, svona almennt séð?

Niðurstöður þínar eru, svo því sé nú haldið til haga:
a) fokkaðu þér 
Ekki efast ég nú um að þetta sé það sem þér finnst rétt að segja við mig. Hildur. Það skal ég segja þér, að í mínum eyrum, að teknu tilliti til hvaðan það kemur, er þetta hrósyrði.
b) mikið ofsalega ertu vitlaus
Viðbrögð mín við þessu gullkorni, þessari orðkyngi, eru þau sömu og við a-lið.

Ég reikna með, að þú teljir þetta hafa verið náðarhöggið;
Þarna væri þetta ömurlega og heimska karlrembusvín endanlega afgreitt.
Dómur fallinn.
Hvað var hann líka að voga sér inn á svið sem honum kemur ekki við og þar að auki með rangar skoðanir?
Vel gert, Hildur, eða þannig.
"Þú ert flottust!", 
"Burn! Djöfulsins meistari ertu Hildur!"
(svo vitnað sé til tveggja áhangenda þinna, reyndar við önnur innlegg þín á síðunni þinni).

Þú kemur næst við sögu í Facebookfærslu þinni þegar háskólaprófessorinn í hópnum spyr:

"Hvur er þessi náungi?" ·

18. júní kl. 13:47
Hildur Lilliendahl Viggósdóttir Kennir í Menntaskólanum á Laugarvatni.
· 18. júní kl. 14:36
NN1:  nei hann er nýhættur störfum. Útskýrir kannski eitthvað...
· 18. júní kl. 15:18
NN2: Eins gott að þau eru að fá stórkvendið NN3 sem kennara!
· 18. júní kl. 15:50
Háskólaprófessorinn: Hildur Lilliendahl Viggósdóttir Púff!

Ég kýs að nafngreina ekki vini þína eða viðhlæjendur hér, þar sem ég er með þessum skrifum að beina máli mínu til þín, Hildur, þar sem þú ert ritdómarinn. Hinir koma síðan inn, einn af öðrum til að setja sinn lit á "umræðuna", og er þar allt á einn veg, eins og ég hefði svo sem getað sagt mér sjálfur.

Þú leiðréttir mig, réttilega varðandi ártalið og því er mér ljúft að leiðrétta þig. Ég hef ekki starfað sem kennari við Menntaskólann að Laugarvatni síðastliðin 7 ár, svo því sé nú haldið til haga.   Jafnframt vil ég fara fram á að þú blandir Menntaskólanum að Laugarvatni ekki inn í umfjöllun þína um mig eða skoðanir mínar.  Sannarlega er þar og hefur verið afskaplega öflugt skólastarf og þar eru jafnréttismál í öruggum höndum (þú berst fyrir jafnrétti, er það ekki, Hildur? - jafnrétti til að halda fram ólíkum skoðunum, jafnvel?). 

Mér er ljúft að upplýsa þig um það, Hildur, að ég starfaði við skólann í rúmlega 30 ár, fyrst sem kennari, síðan sem kennari og námsráðgjafi, þá sem aðstoðarskólameistari, til að byrja með ásamt kennslu, þar til s.l. haust að ég fór á eftirlaun, en ég var áfram í hlutastarfi með starfstitilinn ráðgjafi og verkefnastjóri. Ég er nú á 64. aldursári. Vonandi fyllir þetta að einhverju leyti inn í mynd þina af mér.

Þá hef ég svarað spurningunni sem háskólaprófessorinn varpaði fram: "Hvur er þessi náungi?"  

Í samskiptunum sem sjá má hér fyrir ofan, og sem tekin eru af  facebooksíðu þinn, er aðeins eitt sem ég átta mig ekki á: "Hildur Lilliedahl Viggósdóttir Púff!" háskólakennarans.  Ég er dálítið forvitinn um það hvað hann á við.

Niðurlag

Ég skrifaði grein og kallaði hana "Aumingja konurnar", á bloggsvæði mitt. Þar er hægt að skrá athugasemdir og það hefur einn gert það, kurteislega og málefnalega, að ég tel.  

Þú kaust, Hildur, að fella þinn dóm, á þínu heimasvæði, þar sem tínast inn þúsundir vina þinna eða viðhlæjenda um leið og þú byrjar að slá inn skoðanir þínar eða fella dóma um menn og málefni.   

Ekki áfellist ég þig fyrir það, það er þitt val, en þú gerir þér væntanlega grein fyrir ábyrgð þinni gagnvart fólkinu sem fylgir þér.

Það hvarflar að mér, að það sé þér efst í huga við dómana sem þú fellir, að upphefja sjálfa þig á kostnað annarra, í stað þess að velta fyrir þér hvort það er rétta aðferðin við að vinna þeim málefnum sem þú segist berjast fyrir, fylgi.   Það voru ríflega 5000 manns sem opnuðu bloggfærsluna mína. Hve margir lásu hana og veltu innihaldi hennar fyrir sér, veit ég ekki. Ég veit að sumum fannst tíma sínum illa varið við lesturinn, allt í lagi. Sumir fundu til líkamlegra óþæginda, og það þykir mér leitt, auðvitað. Brugðust sumir við, án þess að lesa greinina; treystu þér bara til að dæma hana "rétt"?.

Einn álitsgjafinn sagði: Held að svona pistill eins og hann er að skrifa flokkist undir þöggunartilburði og er dæmigert karlrembufyrirbæri.

Já, það er með þetta hugtak, þöggun, Hildur. Finnst þér þinn málflutningur geta flokkast þannig, Er til einhver handbók þar sem hægt er að lesa sér til um þetta hugtak? Fer merking þess í manngreinarálit?

Jæja, Hildur. Nú er þessi pistill orðinn rúmlega 2000 orð (2242), og þingmaðurinn væntanlega farinn að bæta hag barna, öryrkja og aldraðra, hvað veit ég? Einhverjir eru búnir að eyða dýrmætum tíma af lífi sínu. Þú búin að fella dóminn. Allt eins og vera ber, ........eða?

Ég lét mig hafa það að setjast við þessar umtalsverðu skriftir, vegna þess að mér mislíkar hvernig þú afgreiddir skoðanir mínar og persónu mína. Það gerðir þú með því að reyna að gera lítið úr mér sem persónu, þó þú hefðir aldrei heyrt á mig minnst. Ég fer auðvitað fram á að þú biðjir mig afsökunar, en veit að það verður víst aldrei, enda tel ég að slík afsökun hefði ekkert raunverulegt innihald. 

Eins og ég sagði í upphafi, þá held ég að framganga þín á facebook síðu þinni, sé ekki það sem þú ert í raun. Ég veit það auðvitað ekki. Kannski ertu bara að þessu til að búa til "sensasjón", því það er sensasjón sem gengur í "pöpulinn". Hver veit?

Njóttu dagsins og megi þér ganga vel að takast á við þau verkefni sem lífið færir þér.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

VIÐBÓT 

vegna framhalds málsins.

Þessa viðbót set ég inn í framhaldi af því að Hildur fór að gera athugasemd við pistil sem ég hafði skrifað í framhalda þessa og bar titilinn FINSLIT.  Hann fjallar í sem stystu máli um að ég hygðist fjarlæga snertifleti milli mín og konunnar á Facebook.

Hér birti ég samskipti okkar Hildar við þetta tækifæri: