Fyrirsögnin er úr 45. kafla Njálu og mér datt hún í hug í framhaldi af því að ég lét verða af því að ver viðstaddur skírnarathöfn á Laugarvatni í gær.
Ég verð nú að segja að sú breyting sem hefur orðið á þessari athöfn á síðustu árum er til fyrirmyndar. Í stað þess að nýnemar þyrftu að ganga í gegnum ýmsar þrautir fyrstu daga sína í skólanum, þar sem hápunkturinn var svokölluð DAUÐAGANGA frá skólanum niður að vatni, með viðkomu hjá höfði Jónasar frá Hriflu, og það tilbeðið í anda austurlenskra trúarbrgaða: "Alliði Jónas!", er nýnemum nú fylgt af eldri nemum í litklæðum eins og Sigmundur Lambason í Njálu undir dynjandi tónlist.
Það var bros á hverju andliti í gær, greinilega alveg sérstaklega gaman.
Mér fannst hlýlegt að koma þarna aftur, enda á ég nokkra tengingu við skólann.
Svona uppákomu verða ekki gerð skil í texta einum saman, og hann myndi seint ná því sama og ljósmyndir.
Minningar frá fyrstu árum mínum sem kennari við skólann, að ég tali nú ekki um þegar ég þurfti að vera viðstaddur atganginn starfs míns vegna, hverfa mér sennilega aldrei úr minni, þó ég reyni að láta þær hverfa smám saman í eitthvert þeirra hólfa í höfðinu sem geyma það sem gleyma má. Með þessu er ég hreint ekki að gera lítið úr þeirri upplifun nemenda eða þeim aðferðum sem þá tíðkuðust. Þær voru með svipuðum hætti í flestum framhaldsskólum. Mér fannst þær bara lítillækkandi fyrir samfélag nemenda.Jæja, það er víst best að fara að slá botninn í þetta áður en ég segi of mikið, en lýsi bara ánægju yfir því hve skólinn og nemendur hans stækka með því að taka með þessum hætti á móti nýju fólki.
