Innflutningur á efni

Mér þykir vænt um þjóð mína og allt sem hún stendur fyrir. Ég vil henni ekkert nema það besta. Ég hef mikla trú á þjóðinni minni. Ég held að hún viti hvað henni er fyrir bestu og að hún eigi að hafa val um hvernig hún hagar lífi sínu. Ég held að ég sé góður maður. 

Í ljósi þessa hef ég sett fram kröfu um að fá að flytja til landsins þetta efni. Ég hef sannarlega reynt að flytja það inn, en einhverjar fornar reglur kveða á um að mér sé það óheimilt. 
Forsjárhyggjan tröllríður þessu samfélagi og ég er staðráðinn í að berjast fyrir rétti einstaklinganna í þessu samfélagi til að velja sjálft hvernig það kýs að haga lífi sínu. Jú, auðvitað þarf ég að hafa eðlilegan arð af þessum viðskiptum. Það er eðli viðskipta, en eins og ég segi, fólk á að hafa val og það vantar þennan valkost á íslenskan markað. 

Þegar upp er staðið, er það ekki von mín um persónulegan hagnað sem ræður för, en ef vel tekst til með innflutninginn verður ekki annað um mig sagt en að ég sé velheppnaður athafnamaður, sem, með athöfnum mínum, hef auðgað líf fólks, jafnvel þeirra sem minnst mega sín og erfiðast eiga.  

Ég er sannur sonur Íslands.

Jæja, ekki þýðir víst að ganga fram af lesendum í oflofi um sjálfan mig. Ég neita því ekki, að þessi barátta mín tekur á og krefst þess að ég þurfi, vakandi og sofandi, að takast á við allar úrtöluraddirnar sem stöðugt reyna að bregða fyrir mig fæti. Sem betur fer hef ég ágætan aðgang að fjölmiðlum (á í nokkrum) og gott fólk í vinnu sem tryggir að engu verður látið ósvarað sem beint er að mér eða fyrirætlunum mínum, hvort sem það er á samfélagsmiðlum, dagblöðum, útvarpi eða sjónvarpi. 

Þessi barátta mín snýst ekki um það hvort ég get keypt hvað sem hugurinn girnist, geti ráðið til mín snjalla almannatengla, eða skattasérfræðinga og jafnvel slatta af stjórnmálamönnum. 

Nei, aldeilis ekki. 

Auðvitað hef ég þetta allt og meira til, einmitt til að geta tryggt að íslenskir neytendur fái að hafa val. Það eru þeirra hagsmunir sem ég berst fyrir. 

Jæja, þetta er efnið sem ég ætla mér að flytja inn, þó svo það muni kosta mig blóð, svita og tár:

Efnið eykur athygli og einbeitingu, dregur úr svefnþörf, minnkar matarlyst ásamt því að veita vellíðan. Það er stundum notað sem lyf til að meðhöndla athyglisbrest, drómasýki, og offitu.
Það er vinsælt þar sem það veldur vellíðan, eykur kynorku, heldur manni vakandi, og eykur einbeitingu. Viðbrögð verða fljótari, tímaskyn breytist, fólk hefur meira þol og meiri vöðvastyrk.

Er einhver ykkar, lesendur mínir, sem treystir sér til að halda því fram, að hér sé um að ræða vöru sem ég ætti ekki að fá að flytja inn?  Þau jákvæðu og góðu áhrif sem efnið hefur á fólk, munu verða til þess að efla þjóðina til átaka við neikvæðni og úrtöluraddir, sem virðast ekkert sjá fyrir sér þjóðinni til handa nema grútartýrur og moldarkofa.  Í þessu efni blasir við framtíð þjóðarinnar með þjóða.

Þegar ég hef, með tilteknum lagalegum aðferðum, náð þessu mikla réttindamáli fram, með hagsmuni þjóðfrelsis og einstaklingsfrelsis í huga, hyggst ég hefja baráttu mína fyrir enn frekari sókn af sama meiði og hef þegar fundið efnið sem er næst á dagskrá hjá mér, en það hefur þessa góðu eiginleika, meðal annarra:
- Mikla vellíðan og nánast alsælutilfinningu.
- Meiri orku, árvekni og félagsfærni.
- stórbætt sjálfsmat.
- þreyta hverfur eða minnkar í það minnsta.
- matarlyst minnkar - hver vill ekki grennast?.

Þetta er framtíðin og ég er staðráðinn í að berjast gegn durgum af hvaða tagi sem er til að þjóðin fái að hafa val. 
Tími brennivínsins, ákvítisins og landans er að líða undir lok. 
Það eru nýir tímar framundan.

------------------------ Jæja þá að raunveruleikanum --------------------------

Fyrra efnið sem ég segist ætla mér að flytja inn er AMFETAMÍN. Ég tók út allt það sem telja verður neikvætt við þetta efni.

Amfetamín er örvandi efni. Efnið eykur athygli og einbeitingu, dregur úr svefnþörf, minnkar matarlyst ásamt því að veita vellíðan og vímu. Það er stundum notað sem lyf til að meðhöndla athyglisbrest, drómasýki, og offitu.

Amfetamín er vinsælt eiturlyf þar sem það veldur vellíðan, vímu, eykur kynorku, heldur manni vakandi, og eykur einbeitingu. Viðbrögð verða fljótari, tímaskyn breytist, fólk hefur meira þol og meiri vöðvastyrk. Stærri skammtar af amfetamíni valda þó vöðvaniðurbroti, mjög stórir skammtar valda geðrofi með ranghugmyndum og ofsóknaræði. Þegar amfetamín er notað sem eiturlyf eru skammtarnir mun stærri en þegar það er notað sem lyf. Þessi háu skammtar valda því að fólk á mjög auðvelt með að ánetjast amfetamíni, og að aukaverkanir þess eru mun verri. Algeng götunöfn amfetamíns eru spítt og hraði sem vísa þá til örvandi áhrifa lyfsins á hegðun, hugsun, og tímaskyn.

Síðara efnið er kókaín, en þar láðist að geta þess, t.d. að:

Það er mikil hætta fólgin í því að nota kókaín, hvort heldur það er tekið gegnum nef, sprautað eða reykt. Stórir skammtar kókaíns geta valdið flogi og dauða vegna öndunartruflana, heilablóðfalli, blæðingum eða hjartabilunum. Ekki er til mótefni sem hægt er að nota ef of stórir skammtar kókaíns eru teknir.

Þetta er, í mínum huga ein leiðin til að fá okkur til að trúa því að vont sé gott. Við eigum á hafa úrval og ákveða sjálf hvernig við högum lífi okkar.
Svona nokkuð gengur í fólk, vegna þess að mörg okkar hugsa, því miður, ekki lengra en nef okkar nær. Ef eitthvað verður okkur að falli, þá er það einmitt þessi eiginleiki okkar.  

Það er sannarlega langt seilst hjá mér að bera saman kröfu um að fá að flytja inn fíkniefni, annars vegar og ófrosið kjöt og grænmeti hinsvegar.  Ég geri það bara samt, þar sem þarna er ýmislegt samanburðarhæft. sem ég er viss um að mörg okkar átta sig á - þangað til hagsmunaaðilar eða útsendarar þeirra snúa okkur aftur.


Mér er fremur óljúft að játa það, en það bærðist í mér framsóknarstrengur eftir daginn í gær. 
Maður á að segja eins og manni finnst.......

------------------------------------

Nú er svo komið að fólk er farið að panta hjá mér umfjöllun, sem sannarlega þarf ekki að koma á óvart, eða þannig. Eftir pistil minn í gær, fékk ég þessi skilaboð:
Bíð eftir skrifum um nýjasta útspil svokallaðs ráðherra landbúnaðarmála.

Kannski ég fari að gerast atvinnupistlahöfundur, bara. 😅

Það þarf að finna nýjan takt, svo einfalt er það.

Ilmurinn í loftinu gefur til kynna að haustið sé í nánd.
Ys og þys sumarsins tekur enda, haustverkin taka við og síðan kemst allt í fastar skorður vetrarins áður en varir.
Börnin byrjuð í skólanum, en hann er líklega sá þáttur í lífi okkar sem setur okkur hvað mestar skorður.
Sumum okkar.
Fara á fætur, koma börnunum í skólann og skella sér í vinnuna.
Taka síðan við börnunum úr skólanum, græja kvöldmatinn, koma börnunum í rúmið, fara að sofa til að vakna aftur til nýs vinnudags.
Ætli þetta sé ekki svona hjá flestum barnafjölskyldum.
Ákveðinn rammi sem skólinn setur.
Ef ekki væri skólinn væri ýmislegt hægt, en það verður að bíða næsta sumars.

Ilmurinn í loftinu setur okkur í ákveðnar stellingar.
Mörgum reynist þetta erfitt.
Frelsið fyrir bí og framundan fjötarnir sem náttúran klæðir gróður jarðar í, og fjötrarnir sem binda okkur í klafa kaldra og dimmra vetrarmorgna, mánuðum saman.
Ekkert ljós eða birta nema skíman í kringum jólin, flugeldarnir og áramótabrennurnar.
Eftir það frost og snjór fram á vor.
En það kemur vor.

Ég hef lifað þessu taktfasta lífi í áratugi.
Ilmur haustsins hefur minnt mig á það, fyrst af öllu, að skólinn sé framundan.
Nýtt skólaár, nýr vetur, enn á ný nýjar áskoranir, fleira nýtt fólk, ávallt ungt fólk, ávallt yfirkomið af spennu vegna komandi vetrar, ávallt með fyrirheit um að standa sig.

Unga fólkið fyrir 35 árum er að komast á sextugsaldurinn núna.
Eftir 35 ár verður unga fólkið núna komið á sextugsaldurinn og unga fólkið fyrir 35 árum að njóta síðustu sólargeislanna í lífi sínu.
Það verður farið hausta í lífi þess. Ilmurinn fer ekki á milli mála.

Nú þarf ég að fara að finna mér nýjan takt.
Framundan er líf án skóla.
Vekjarklukkan hefur ekkert hlutverk lengur.
Enginn kaldur bíll til að setja í gang á frostköldum morgni.
Bjallan er hætt að klingja í eyrunum.
Ungmennin hætt að spyrja hvort tíminn sé ekki a[ verða búinn.
Engar frekari tilraunir til að fá unglinga til að sjá lífið í víðara samhengi.
Enginn Shakespeare.
Enginn tilhlökkun vegna jólaleyfis eða skólaloka að vori.

Nýr taktur.
Ég átta mig á, að alla ævi, frá fimm ára aldri hefi ég verið í skólatakti.
Fyrst hjá Sigurbjörgu í Launrétt, þá í Reykholtsskóla, Héraðsskólanum á Laugarvatni, Menntaskólanum að Laugarvatni, Lýðháskólanum í Skálholti, Háskóla Íslands, Reykholtsskóla og Menntaskólanum að Laugarvatni.
Þetta er dálítið merkilegt, svona þegar maður horfir til baka.
Lífið hefur verið skóli, þar sem stundataflan hefur rammað inn hvern dag.
Framundan er engin stundatafla.
Bara dagur eftir dag.

Hver dýrðardagurinn á fætur öðrum, þar sem stærsti vandinn mun líklega felast í því að forgangsraða öllu því sem ég þarf að koma í verk.

Ég þarf að koma ýmsu í verk, svo lengi sem heilafrumurnar starfa með nokkurnveginn eðlilegum hætti.
Ég þarf að búa til stundatöflu.
Virkja vekjaraklukkuna aftur.
Skella mér í hressingargöngu á frostköldum vetrarmorgnum,
Vera kominn heim áður en snjallsíminn hringir inn í fyrsta tíma.
Setjast að skilgreindu verkefni í skilgreindan tíma.

Hlakka til að takast á við nýtt líf.