Fidelio - Atlaga að óperu

Í Norðurljósasal Hörpu fékk ég að upplifa óperusýningu í gærkvöld. Þar sem ég er einn þeirra sem þurfa helst að hafa heyrt óperutónlist nokkrum sinnum áður, til að fá verulega mikið út úr henni, hafði ég ekkert sérlega miklar væntingar fyrirfram, svo sem, utan auðvitað að fá að sjá og heyra son minn, tenórinn í óperuhlutverki. Þau hlutverk ættu raunar að vera miku fleiri og missir fyrir íslenskt tónlistarlíf að kraftar hans séu ekki nýttir betur.
Fídelío er ekki meðal þeirra tónverka sem ég hafði áður kynnst, en afskaplega var þarna um að ræða skemmtilega upplifun. Þar kemur ýmislegt til:
- söngvararnir skiluðu hlutverkum sínum hver öðrum betur.
- óhefðbundin, afslöppuð uppsetningin fangaði mig alveg frá fyrsta tóni.
- sjö manna hljómsveitin stóð heldur betur fyrir sínu.
- ofurskemmtilegur útúrdúr undir lokin, sem enginn átti von á, varpaði skæru ljósi á stöðu og aðstæður íslensks tónlistarfólks.
Þessa sýningu ætti fólk að sjá, en því miður er bara sýning í kvöld og síðan ekki söguna meir, hér á landi, í það minnsta.

Takk fyrir mig.

https://tix.is/is/event/11901/fidelio-atlaga-a-operu-/...

#óperudagar #fidelio

Bítlagarg

"Lækkaðu í þessu bítlagargi" sögðu foreldrar mínir ítrekað við systur mínar á táningsaldri þar sem þær nutu nýjusta laganna í vikulegum þætti af "Lögum unga fólksins". Þá var ekki um það að ræða að ungdómurinn gæti skellt heyrnartólum í eyrun á sér og skaðað heyrnina varnalega. Foreldrarnir héldu aftur af þeim í því efni. Tækið sem hlustað var á var transistor ferðatæki af nýjustu gerð, ekki ósvipað því sem meðfylgjandi mynd sýnir. Systurnar voru farnar að túbera á sér hárið og gera sig til fyrir töffarana í sveitinni.  Þetta var svona undir miðjan sjöunda áratug síðustu aldar og þær muna þetta allt örugglega betur en ég, fjórum og sex árum eldri.
Ég fór auðvitað sjálfur í gegnum skeið af þessu tagi og þar standa Mánaböllin upp úr, með öllum sínum ævintýrum og óstjórnlegum hávaða

Síðan eru liðin mörg ár.

"Það gæti nú verið gaman að fara á þetta", sagði fD upp úr eins manns hljóði fyrir nokkrum vikum. Ekki get ég sagt að ég hafi verið upprifinn, en fagnaði auðvitað með sjálfum mér áhuganum sem þarna skein í gegn.

Led Zeppelin í Laugardalshöll 1970

Ég festi því kaup á miðum þó og ég hafi verið kominn um eða vel yfir tvítugt þegar hljómsveitin Queen með F.M. í fararbroddi byrjaði að gera garðinn verulega frægan. Áhugasvið mitt á tónlist hafði legið annarsstaðar. en fD virðist hafa smellpassað inn í þennan Queentíma, og það var meira að segja hægt að greina á fasi hennar, látbragði og talanda, að hún hlakkaði til. (tókstu eftir að ég segi HÚN hlakkaði til, en ekki HANA hlakkaði til?)

Síðan var haldið á tónleika í Hörpu, þar sem hópur listamanna minntist þess að Freddie (Farrokh Bulsara) hefði orði sjötugur í september á síðasta ári.

Þetta munu hafa verði í kringum tuttugustu tónleikarnir og Eldborgarsalurinn var sneisafullur.

Deep Purple á efri árum.

Ég viðurkenni, að ég vissi ekki við hverju mátti búast, enda fór ég síðast á svona tónleika þegar Deep Purple komu hingað 2004 eða 2007 (man ekki á hvora tónleikana ég fór) og þar áður á tónleika Led Zeppelin í Laugardalshöll 1970,

Fólkið sem kom í Hörpu  á þessa ágætu tónleika, var hreint á öllum aldri, en ansi margir voru samt gráu kollarnir.

Tónleikarnir "Freddie Mercury sjötugur"

Tónleikarnir hófust og ég hafði auga með fD, ef svo skyldi fara að hún yrði okkur til minnkunar með taumlausum gleðilátum. Það leið ekki á löngu áður en ég þurfti að hnippa í hana þar sem hún ætlaði að fara að príla upp í sætið, syngjandi "We are the Champions" eða "Bohemian Rhapsody", klappandi höndum fyrir ofan höfuðið, (svona eins og þegar HÚ-hað er) og gefandi frá sem amerísk kúrekaöskur (jííí-ha)..............................ekki.

Samtónleikagstir okkar utu tónleikanna, margir hverjir, til hins ítrasta, sveifluð handleggjum fram og til baka, klöppuðu, hrópuðu, sungu með og almennt slepptu fram af sér beislinu.... en ekki við fD. Við vorum alveg róleg.  Kona um fertugt við hlið fD missti sig alveg í gleðinni og meira að segja hafði fD orð á að henni fyndist gleðilætin varla við hæfi. Ég hugsa að konan sem sat við hliðina á mér hafi átt erfiðara með þetta, enda á mínum aldri. Kannski hefur henni ekki litist á að sleppa sínu innra sjálfi lausu, með mig við hlið sér. Ég var farinn að vorkenna henni aðeins og á sama tíma að álasa sjálfum mér fyrir að hafa mögulega þessi neikvæðu áhrif á hana.  En kannski tók hún þessu bara með sama jafnaðargeðinu og ég.

Ég hef ekki áður upplifað aðra eins ljósanotkun á neinum viðburði. Hef reyndar séð slíkt í sjónvarpi. Það kom fyrir, aftur og aftur, að ég þurfti að loka augum þegar ógnarsterku ljósi var beint , blikkandi fram í salinn þegar hæst lét.  Þá velti ég fyrir mér hættunni á því að einhver í hópi tónleikagesti myndi fá flogakast, en ég veit ekki hvort það gerðist.

Ég skil óskir foreldra minna betur nú, þegar þau vildu að systurnar lækkuðu í transistortækjunum sínum.  Hávaðinn var, ógurlegur á köflum, og svo vivirtist sem söngvurunum þætti vænst um þær stundir þegar þeir gátu sýnt okkur sem í salnum vorum, hve hátt þeir kæmust og þá á ég bæði við tónhæð og decibel.  Ég hefði kosið að þetta væri aðeins lágstemmdara.

Ég er búinn að segja ýmislegt hér að ofan sem má túlka sem neikvæða upplifun á þessum tónleikum, en ég er nú víðsýnni maður en svo, að upplifunin hafi verið neikvæð. Ég sat allan tímann í sæti mínu og klappaði við lok hvers lags, hóflega og kurteislega, enda var þarna á ferðinni ágætis listafólk sem á allt gott skilið.  Ég var bara ekki tilbúinn í þetta eru-ekki-allir-í-stuði dæmi og þar með ekki meðal skemmtilegustu tónleikagesta.

Þetta var bara gaman.