Það tókst

F.v. Magnús, Ólafur, Helgi, Halla, Héðinn, Jónína,
Kristján, Páll, Haraldur, Lára, Baldur, Smári,
Björn, Jarþrúður, Jason, Hólmfríður og Eiríkur.
Myndina tók einkaþjónn hópsins 
og notaði til þess myndavél Eiríks Jónssonar.

Þetta á ekki að vera ellibelgsblogg, enda standa vonir til að ævidagarnir sem framundan eru verði margir og vonandi farsælir. Auðvitað er maður samt farinn að hugsa til þess sem bíður, en ég mun örugglega fjalla um það síðar. 
Þetta er hinsvegar nokkurskonar fagnaðarblogg í tilefni af ánægjulegum endurfundum, en fyrir nokkrum dögum gerðist það sem ekki hefur gerst síðan vorið 1974, að stærstur hluti stúdenta frá Menntaskólanum að Laugarvatni það vor,  hittist í eina kvöldstund. Það má halda því fram að það sem varð til þess að hópurinn hittist hafi ekki verið jafn ánægjulegt, en fyrr í haust létust tvær bekkjarsystur okkar þær Jóhanna Gestsdóttir og Sigurveig Knútsdóttir.  Þegar svo var komið fór af stað sá bolti sem varð til þess, að 17 af 25 bekkjarfélögum hittust á Hótel Holti. Hluta þessa hóps hafði ég ekki séð í á fimmta tug ára og því var ekki laust við að ákveðins spennings gætti. Reyndin var, svo undarlegt sem það nú er, að svo virtist sem við hefðum öll hist í síðustu viku. Það var eins og samskiptamynstrið hefði varðveist í frosti og síðan þiðnað í óbreyttu ástandi. Það var ekki fyrr en þetta fólk fór að segja frá hvað hefði á dagana drifið, að mér varð ljóst hvílíkur tími hafði liðið frá því við héldum út í vorið frá Laugarvatni. Fólk sagði frá áratuga námi og störfum, fjölskyldum og rígfullorðnum börnum og barnabörnum, allt án þess að ég hefði haft um það hugmynd. Það kom mér ekki síst á óvart hve mörg orð hver og einn þurfti til að greina frá, oft ansi fjölbreyttu æviskeiði. Þessi liður í dagskránni sem ákveðin hafði verið, stóð yfir ungann úr kvöldinu, og var afar skemmtilegur og upplýsandi, þó kennslufræðilega hefði ef til vill verið æskilegra að fá þessa fyrirlestraröð í smærri skömmtum. Ég stend mig að því að muna hreint ekki allt sem allir höfðu reynt um ævina.

Við strákarnir berum þess meiri merki en stelpurnar að árunum hefur fjölgað (kannski vegna ýmisskonar húðkrema frá L'Oreal, hvað veit ég?), en ekki hafa persónueinkennin breyst umtalsvert. Þetta var svona eins og míkrórannsókn á því sem gerist þegar mannskepnan eldist: sá hlutinn sem sést tekur óhjákæmilegum breytingum, sem eru jafnvel til bóta hjá sumum og auka við virðuleik annarra. Mér fannst á þessari kvöldstund, að innrætið, eða það sem einkennir persónuleikann, hafi haldið sér harla vel og sú breyting sem helst mátti greina fólst í talsvert meiri þroska í viðhorfum og víðari sýn á tilveruna.

Ég sat uppi með að vera  einhverskonar veislustjóri. Það hlutverk var mér ekkert sérstaklega að skapi og má kannski segja að þeir sem ákváðu þá skipan mál, hafi ekki lesið mig neitt sérstaklega vel. Þetta slapp þó allt til.
Ég hef verið afar gleyminn á atburði og aðstæður í fortíðinni, en tókst að tína saman nokkur tilvik sem komu upp í hugann, og las þessar hugsýnir mínar yfir hópinn og það var undantekning ef einhver gat ekki prjónað við, oft í talsvert lengra máli en ég, hvað um var að ræða í hverju tilviki.

Einn gaurinn hafði tínt saman myndaseríu frá árunum á Laugarvatni, þar sem gat að líta einhverja unglinga, sem ekki höfðu hugmynd um hvað ævigangan myndi bera í skauti sér.

Fyrir utan bekkjarsystur okkar tvær, sem hafa nú yfirgefið jarðvistina, vantaði 6 peyja, alla úr eðlis- og náttúrufræðideild. Þetta voru þeir: Heimir Geirsson, Þorvaldur Stefánsson, Hjálmur Sighvatsson, Kjartan Þorkelsson, Magnús Guðnason og Sigfinnur Snorrason. Þeir töldust löglega afsakaðir, að ég tel, en ætli við getum ekki reiknað með að við hittum þá síðar.

Á Holtinu þetta kvöld voru: Baldur Gunnarsson, Eiríkur Jónsson, Helgi Þorvaldsson, Hólmfríður Svavarsdóttir, Jarþrúður Þórhallsdóttir, Lára Hjördís Halldórsdóttir, Páll M. Skúlason, Björn Sigurðsson, Haraldur Hálfdanarson, Jónína Einarsdóttir, Halla I. Guðmundsdóttir, Jason Ívarsson, Kristján Aðalsteinsson, Magnús Jóhannsson, Ólafur Þór Jóhannsson, Smári Björgvinsson og Héðinn Pétursson.

Ég er bara talsvert þakklátur fyrir þessa kvöldstund, skal ég segja ykkur.

Á besta aldri

Jóhanna Ólöf  Gestsdóttir, 40 ára stúdent.

Vorið 2004 komu saman á Laugarvatni fyrstu stúdentarnir sem fögnuðu 50 á stúdentsafmæli. Þeir komu síðan aftur á Laugarvatn á síðasta ári, allir nema einn, í tilefni af 60 ára afmælinu, þá orðnir um áttrætt. Sá eini sem ekki kom lést nokkrum dögum fyrir hátíðina og hafði verið búinn að gera ráðstafanir til að vera viðstaddur. Það er auðvitað gaman þegar svona hópur, sem gekk saman gegnum súrt og sætt í fjögur ár á mótunarárum, nær allur svo háum aldri.

Ég fagnaði 40 ára stúdentsafmæli vorið 2014 ásamt hópi bekkjarfélaganna. 25 vorum við sem lukum stúdentprófi frá ML vorið 1974, 9 okkar kláruðu sig af máladeild og 16 af eðlis- og náttúrufræðdeild.
Við, þessi 9 sem lukum máladeildinni, erum nú orðin 8.   Þann 29. ágúst síðastliðinn lést Jóhanna Ólöf Gestsdóttir, eða Jóka, eins og hún var kölluð í okkar hópi. Jóhanna er jarðsungin í dag.

Það er nú svo með stúdentahópana sem hverfa frá Laugarvatni á hverju vori, að þeir halda mismiklu sambandi eftir að menntaskólaárunum lýkur. Það fer hver sína leið, finnur sér farveg til að ferðast um gegnum lífið. Hópurinn okkar Jóhönnu hefur nú ekkert verið sérstaklega samheldinn, hverju svo sem þar er um að kenna, en við höfum flest vitað hvert af öðru, sumir hafa haldið hópinn vel og ræktað vináttu frá þessum árum. Flest höfum nokkrum sinnum komið saman á Laugarvatni til að júbilera. Jóhanna sinnti þeim þætti vel, þó svo hún hafi ekki átt samleið með hópnum öll 4 árin á Laugarvatni. Hún kom inn í bekkjarhópinn í 2. bekk og var síðan utan skóla, í það minnsta frá áramótum í 4. bekk.

1974

Sama árið og hún útskrifaðist eignaðist hún frumburðinn og giftist Baldri Garðarssyni. Þau slitu samvistum. Seinni maður Jóhönnu var Kristján Sigurðsson og þau eignuðust 4 börn saman.

Jóhanna, já.
Ég held að ég megi segja á ég hafi ekki þekkt hana mjög náið, sem persónu, en það man ég að hún hafði ákveðnar skoðanir og var ófeimin við að tjá þær. Að því leyti breyttist konan ekkert þó árunum fjölgaði.
Eins og oft vill verða í bekkjakerfisskóla þá mótast samskiptin í hverjum bekk mest í 1. bekk og þroskast síðan eftir því sem ofar dregur. Af þessum sökum má segja að Jóhanna hafi ekki algerlega náð að samsama sig þessum hóp og að sumu leyti voru samskipti hennar ekki minni við árganginn á undan okkur, en innan hans steig hún fyrst niður fæti í skólanum. Áður en hún kom á Laugarvatn hafði hún lokið eins árs námi við framhaldsdeild Gagnfræðaskólans á Akranesi.

Ævistarfið snérist um ungt fólk. Fimm eignaðist hún börnin og kom til manns og ótölulegur fjöldi ungmenna naut leiðsagnar hennar sem kennara og það sem ég ræddi við hana um uppeldismál bendir til að þau hafi verið hennar hjartans mál og starfsvettvangur hennar hentaði því vel. Á s.l. vori lauk hún viðbótardiplómanámi í náms- og kennslufræði frá HÍ, svo hún var greinilega ekki á þeim buxunum að fara að hægja verulega á.

Brotthvarf Jóhönnu úr jarðlífinu fær mann til að staldra aðeins við, velta fyrir sér því sem allir vita auðvitað, en ýta jafnharðan frá sér. Okkur er mældur mislangur tími og mælinguna þá þekkir enginn.

Eftir tæp 8 ár, vorið 2024 kemur þessi hópur saman aftur til að júbílera á Laugarvatni. Þá verður í það minnsta engin Jóka til að gleðjast með, en vonum að við hin fáum hist þar til að rifja upp sameiginlega sögu og deila því sem á dagana hefur drifið.

40 ára júbílantar sem hittust á Laugarvatni vorið 2014.
Frá vinstri: Smári Björgvinsson, Páll M Skúlason, Ólafur Þór Jóhannsson,
Lára Halldórsdóttir, Haraldur Hálfdánarson, Jarþrúður Þórhallsdóttir,
Eiríkur Jónsson, Jason Ívarsson.
Þarna hafði Jóhanna  brugðið sér frá og við gátum ekki hafnað góðu boði
hennar Bubbu (Rannveigar Pálsdóttur),um að smella af okkur mynd.