Ýmsir nágrannar mínir eiga hund og eins og hunda er síður, gelta þeir þegar ég nálgast lóðina, alveg þar til þeir bera kennsl á mig. Þá koma þeir kannski til mín að taka við eins og einu litlu klóri bak við eyrað, áður en þeir rölta aftur inn á svæðið sem þeir voru að verja. Það kemur meira að segja fyrir að þeir koma með mér í göngutúrinn, skoppa í kringum mig, baða sig í Undapollinum, eða elta fugla. Mér finnst hreint ekki leiðinlegt að hafa svona skemmtileg dýr í för með mér.
Nú bar svo við í gær, að ég valdi enn nýja leið. Mér finnst nefnilega gott að breyta til við og við. Þar sem ég nálgaðist eina lóðina byrjaði hundur að gelta. Hundar, sem ekki þekkja mig gelta hátt og ógnandi, eins og eðli þeirra bíður þeim. Þar sem ég kom að lóðarmörkum ágerðist geltið, og hundurinn nálgaðist lóðarmörkin, setti upp kambinn, og sýndi tennurnar, en það hefur nú svo sem oft gerst, en það sem meira var, út úr einhverjum kofa við hliðina á íbúðarhúsinu tóku að birtast fleiri hundar, af öllum stærðum og gerðum og geltu eins og þeir ættu lífið að leysa. Úr þessu varð mikil hundgá og engu líkara en þeir væru að reyna að yfirgnæfa hver annan.
Þar sem ég sá ekki fram á, að mér tækist að róa þá alla og sætta þá við þá tilhugsun að ég væri ekki þarna kominn til að skaða þá eða húsbónda þeirra og var jafnvel hálf smeykur við allan þennan hávaða, tók ég það ráð að halda áfram göngu minni. Gekk mína 4 kílómetra, valdi aðra leið til baka og komst heim, endurnýjaður maður. Auðvitað skíthræddur við hundahópinn, en vissi að ég þyrfti ekkert að velja þessa leið aftur.
Það er nóg af gönguleiðum í Laugarási.
