Spennufíklarnir, sonabörnin (2)

Þetta er í beinu framhaldi af þessu.
Mér var það ljóst þegar svona var komið, að ekki gæti ég bara staðið þarna og tekið myndir af aðgerðum. Auðvitað var ábyrgð mín á þessum ofurspenntu og heyrnardaufu (maður heyrir stundum það sem maður vill heyra - annað ekki) ótvíræð. Ekki gæti ég tekið áhættuna af því að þurfa að skila þeim í hendur foreldranna útstungnum og í taugaáfalli.
Með eitubrúsann í vinstri hönd og prikið í þeirri hægri gerði ég þarna lokaárás á geitungabúið.
Fyrst lét ég dreggjar úr brúsanum vaða á kvikindið sem enn hafði sést hreyfa sig í gatinum á búinu. Því næst rak ég prikið í mitt búið og reif á það gat.
Þetta hljómar sannarlega saklaust, allt saman þegar það er lesið, en ekki gat ég þarna vitað hvað  þetta myndi geta haft í för með sér.
Það sem gerðist næst má líkja við að horfa á kvikmynd hægt.

1. Hátíðniöskur barnabarnanna: "Það koma geitungar út!!!"

2. Hátíðniöskurbarnabarnanna sem skáru æ minna í eyrun eftir því sem þau fjarlægðust (þau

enduðu inni í lokuðu herbergi með sæng yfir sér).

3. Ég sá 3 geitunga koma fljúgandi út úr búinu, rak hælinn í einhverja ójöfnu og þar sem báðar hendur voru uppteknar og EOS um hálsinn, vissi ég ekki fyrr til en ég lá á bakinu með geitunga sveimandi yfir mér.
Ég úðaði dreggjum í brúsanum í átt til þeirra, yfir mig og allt  um kring.

Til að setja kvikmyndina aftur á eðlilegan hraða þá lauk þessum atgangi með því geitungarnir þrír hurfu út í buskann.
Já, já, ég veit að það hefur ekki litið vel út að hlunkast þarna á bakið og ég þakka máttarvöldunum fyrir að fD var ekki í stofuglugganum til að horfa á óhappið. Þegar hún leit samsvarandi atvik síðast, hafði það í för með sér áralanga innri gleði hennar, þar sem hún rifjaði upp tiltekin viðbrögð mín á flótta unda öskubrjáluðum geitungahóp.
Á fætur fór ég og EOSinn reyndist ekki hafa skemmst.
Enn var örlítið eftir á brúsanum og það lét ég vaða inn um rifuna sem ég hafði gert á búið.
Innan skamms fór ég að heyra aftur spennuþrungnar raddir fjögurra afkomenda sem höfðu vogað sér aftur undan sænginni. Nú var komið að þeim.
Prikið var notað til að rífa búið betur. Þar blasti við gríðarlegur
fjöldi dauðra geitunga og út féll innvolsið sem geymir egg/lirfur/púpur.
Ekkert líf varð þarna séð svo ég skellti því í fötu  með vatni og lét standa yfir nótt.
Morguninn eftir taldi ég allt sem kvikt hafði verið. Ég geng út frá að upp undir hundrað geitungar hafið fallið úr búinu, 137 flughæfir voru í búinu, 200-250 lirfur og púpur fann ég. Þannig má segja að í þessu búi hafi verið allt að 600 geitungar. Ég hugsa þá hugsun varla til enda, ef þeir hefðu fengið að dansa í kringum okkur á haustdögum.

Ég reikna með, að "operation geitungabú" hverfi ekki úr huga barnanna fyrst um sinn. Þarna lærðu þau (og ég líka) aðeins meira um þessa ofurduglegu snillinga, sem njóta óttablandinnar virðingar í mannheimi.

Eftir talningu og myndatökur setti ég allt saman í poka og gegn vilja fD (en að ráði líffræðingsins í fjölskyldunni) kom ég pokanum fyrir í frystikistunni yfir nótt, áður en þetta listaverk endaði í ruslatunnunni.

(með því að smella á myndirnar má sá stærri útgáfu þeirra)

Spennufíklarnir, sonabörnin (1)

Ég ætlaði ekki að hafa neitt framhald á frásögninni sem birtist HÉR fyrir nokkru, eins og sjá má ef þessari niðurstöðu sem ég, í yfirlæti mínu skrifaði þar:

Engrar hreyfingar varð ég var eftir þetta og ekki síðan.Öllu var lokið.

 Þarna hafði ég, að eigin áliti, tryggt það að sumargestirnir okkar fD, á aldrinum fjögurra til níu ára myndu ekki eiga á hættu að verða fyrir geitungaárás. Með geitungadrápinu hafði ég skapað aðstæður sem myndu síðar mögulega leiða til þess að ánægjuleg sumarheimsókn breyttist í sársaukaöskur geitungastunginna barna.
Þetta vissi ég ekki þá.
Ég veit það núna.


Meðal þess sem börnunum var greint frá þegar þau komu var lítil frásögn (í framhjáhlaupi, auðvitað) um afrek afans, þar sem hann hafði eytt heilu geitungabúi. Þetta átti auðvitað að vera svona örlítil innlögn í huga barnanna um hreysti afans þegar kæmi að því að takast á við hættuleg dýr af þessu tagi, en ekkert meira.
Það brá hinsvegar fyrir glampa í augum unganna.
"Hvar er geitungabúið, afi?"
Auðvitað var ekki um annað að ræða, til að skapa ákveðinn trúverðugleika, en gefa upp staðsetninguna.  Lítið vissi ég þá til hvers það myndi leiða.
Fljótlega tók ég eftir því að leið barnanna lá æ oftar út fyrir skjólvegginn þar sem líta mátti búið, með

öllum dauðu geitungunum.
Það komu einnig spurningar um geitunga:
Hvort þeir væru ekki örugglega allir dauðir.
Hvort þau mættu kannski fjarlægja búið og sjá hvað væri inni í því.
Ég var nú ekki öruggari með árangur minn af áður lýstri aðgerð, en svo, að ég sagði þeim að það gætu vel verið lifandi geitungar í búinu ennþá og þar með skyldu þau alveg láta það eiga sig, enda geitungastungur hreint ekki þægilegar.
Það var nokkuð sama hvað ég reyndi; geitungabúið virkaði eins og segull, eins og örlagadómur, sem enginn eða ekkert gæti forðað manni frá,

Fyrr en varði sá ég hvar upp var komin eins konar keppni um hver þyrði að prófa að koma við búið. Þessu fylgdu tilheyrandi skrækir og hlátur Þarna var þetta geitungabú orðið að prófsteini á hugrekki og mér varð það fljótt ljóst, ekki síst þegar börnin voru farin að nota verkfæri við að pota í búið, að mér myndi ekki auðnast að láta þetta afskiptalaust.

Stund sannleikans.

Svo fór, áður en algert stjórnleysi næði að myndast, að ég fór út til að setja viðeigandi reglur og sjá til þess að ekkert það yrði aðhafst sem gæti valdið ósköpum.
Ég útbjó mig með eiturbrúsanum frá fD (sem var orðinn nánast tómur, eftir fyrri aðgerð) í annarri hendi, um metra löngu priki í hinni og EOS-inn um hálsinn.
Þegar ég kom, þannig búinn, á svæðið, höfðu börnin vafið um sig handklæðum, eða pakkað sér inn í dúnúlpur. Þau skiptust að á fara sem næst búinu með plastkylfur og snerta það. Eftir hverja snertingu (og þær urðu stöðugt ákveðnari) var hlaupið í burtu með viðeigandi hljóðum. Síðan reyndi það næsta sig. Svona gekk þetta: snerting kylfunnar við búið varð stöðugt ákveðnari og þar kom að eitthvað féll niður um gatið, neðst á búinu, með þeim afleiðingum, að hópurinn rak upp mikið óp og hvarf umsvifalaust á bak við skjólvegginn, bara til þess að koma aftur, þess albúinn að hefja næstu umferð.

Við þessa síðustu aðgerð héngu tveir dauðir geitungar niður úr gatinu og það það sem meira var, þegar betur var að gáð, og sem olli heilmiku fjaðrafoki (en bara um stund) mátti sjá hreyfingu í gatinu. Það fór ekki á milli mála, að það var enn líf í búinu og þar með hafði þessi "leikur" færst á annað stig, sem var þess eðlis að aðgerðir af hálfu afans urðu að koma til.
Afinn, ég var hann.
Afinn var sá sem hafði sagt frá geitungadrápinu, fyllt huga sonabarnanna af hugmyndum um hetjuskap sinn í viðureign við þetta hættulega dýr, geitunginn og haft sigur.
Reyndust þessar frásagnir hafa verið reistar á sandi?
Var afinn í stakk búinn, þar sem hann stóð þarna með nánast tómann eiturbrúsann í anndarri hendi, prik í hinni og EOS um hálsinn, til að ljúka þessu máli með farsælum hætti?

Það kemur í ljós í næsta hluta.

(stærri útgáfu af myndunum má sjá með því að smella á þær)

Af dýrðarsöng og fjöldamorðum.

Drottinn Guð mótaði nú öll dýr merkurinnar og alla fugla himinsins af moldu og lét þau koma fram fyrir manninn til þess að sjá hvað hann nefndi þau. Og hvert það heiti, sem maðurinn gæfi hinum lifandi skepnum, skyldu þær bera. (Biblían)

Maðurinn gaf flugnategund nokkurri nafnið "GEITUNGUR" sé þetta allt satt og rétt og ekki hef ég aflað mér upplýsinga um hversvegna hann valdi þetta nafn, enda aukaatriði í því samhengi sem hér er um að ræða.
Geitungar eru nú ekkert merkilegri en aðrir hlutar sköpunarverksins, en svo sem ekkert ómerkilegri heldur.  Við, mennirnir, greinum hinsvegar dýrin eftir ýmsum leiðum, meðal annars eftir því hvort þau teljast okkur þóknanleg eða hvort þau eiga yfirleitt rétt til lífs.  Við vílum ekki fyrir okkur að strádrepa þau sem við teljum okkur andsnúin og til verulegs ama, þar sem við sitjum í hásæti okkar, sjálfskipaðir drottnarar yfir jörðinni.

Geitungar eru okkur ekki að skapi.
Ég fell í þann flokk og ég held ég megi fullyrða að það geri fD einnig.

Ekki slæ ég oft það gras sem þó sprettur hér í kringum húsið, en fyrir nokkrum dögum, þegar undirbúningur fyrir Skálholtshátíð stóð sem hæst, ákvað ég að venda kvæði mínu í kross, eða hvíla hugann með því að taka lítilsháttar snúning á slátt.

Næst er frá því að segja, að þar sem ég var að lá stallana fyrir utan stofuglugga austan megin, flaug hjá mér fluga með sama hætti og geitungur fljúga. Mér varð litið upp. Við mér blasti afar myndarlegt geitungabú og í kringum það var heilmikið líf.  Án þess að orðlengja það, utan að greina frá því að ég gerði hlé á slættinum á þessum stað, hóf ég undirbúning í huganum, að því að stytta líf þess hluta sköpunarverksins sem þarna hafði birst mér.
Eftir þetta lá leið út í Skálholt, þar sem ég söng Guði til dýrðar klukkustundum saman, án þess að það hefði nokkur áhrif á þá ákvörðun mína að vísa hinum óboðnu gestum sem þarna höfðu birst mér, til þess staðar sem þeim er ætlaður að lífi loknu.

Þegar heim var komið, að söng loknum, hófst hinn raunverulegi undirbúningur.
Það rökkvaði.
Það hefur mér verið sagt, að þegar rökkvar flykkist íbúar geitungabúa smám saman heim, þar sem þeir dvelja síðan yfir nóttina.
Um kl. 22:30 athugaði ég hver staðan væri. Enn voru ötulir íbúarnir að sinna dagsverkinu. Þeir flugu að búinu, smeygðu sér inn um gatið neðst á því og komu síðan innan skamms aftur út og fóru næstu ferð.  Allnokkrir sátu utan á búinu, hreyfingarlausir. Með þeim einhver smávaxin, gulleit fluga, sem hefði alveg getað verið fjarskyldur ættingi, nú eða jafn vel hælisleitandi.

Eftir að hafa staðið þarna um stund, án þess að nokkur merki birtust mér um að dýrin færu að leggja sig, hvarf ég á braut. Kom aftur uppúr kl. 23:00 og enn var allt við sama, utan þeim flugum sem sátu utan á búinu hafði fjölgað nokkuð.
Um miðnætti taldi ég loks vera komið nóg af svo góðu, þó enn þá sætu um 20 íbúar utan á búinu (ég hefði haldið að þær ættu að fara inn).
Ég hafði tekið mér eiturbrúsa sem fD hefur ávallt við höndina á þessum tíma árs.
Þarna ákvað ég að gera smá tilraun.

Þar sem ég stóð í um 2-3 m. fjarlægð frá búinu, í blankalogni, sendi ég eitt hóflegt púst í áttina að markinu. Ekkert gerðist, umtalsvert. Jú, ég sá einn eða tvo færa sig aðeins til.
Ég ákvað að verða ákveðnari í aðgerðum mínum, kom mér í 1-2 m. fjarlægð og sendi annað púst, heldur ákveðnara en hið fyrra og sá hvar úðinn lenti á búinu og íbúunum sem utan á stóðu.
Það sem gerðist næst var vaxandi hreyfing og ekki leið á löngu áður en geitungar tóku að falla niður á jörð, augljóslega alveg búinir á því.
Þegar enginn sat eftir utan á búinu, ákvað ég að hefja leifurárás, eða "Blitzkrieg". Vatt mér alveg að búinu, beindi brúsastútnum inn í gatið og lét vaða í einar 5 sekúndur. Brúsinn hikstaði og eitt augnablik óttaðist ég að allt væri fyrir bí, en svo reyndist ekki vera. Engrar hreyfingar varð ég var eftir þetta og ekki síðan.
Öllu var lokið.
Ég fann auðvitað til nokkurrar ábyrgðar og up komu spurningar í hugann um rétt minn til þess arna. Ég bandaði öllum pælingum af þessu tagi frá. Leit svo á að ég hefði náð talsvert góðu jafnvægi í dagsverkið með lofsöngvum til þess sem öllu ræður, annarsvegar, og kaldrifjuðum morðum á dýrum merkurinnar, hinsvegar.

1/733

Það er algengara en svo, að maður taki ekki eftir því, að ekki birtist mann á Fb myndir þar sem manni er tjáð að aðeins lítill hluti fólks geti greint eitthvað sem á myndinni er. Þarna er t.d. um að ræða tölur, stutta texta eða duldar fígúrur af einhverju tagi. Þar sem ég sé auðvitað alltaf allt sem þarna birtist finnst mér þetta bara vera það sem kallað er "click bait" eða smelligildra, þar sem verið er að fá fólk til að deila myndinni áfram og sýna þannig fram á hvað það er klárt. Við þurfum öll að fá staðfestingu á að við stöndum öðrum á sporði.

Nú, ég er orðinn svo leiður á þessum myndum, að ég ákvað að gera bara mína eigin, þannig að hún myndi dreifast um heiminn, deilast manna á meðal eins og vindurinn.

En, nei, aldeilis ekki.  Fólk fór að ræða myndina og mögulega fá út úr henni eitthvað sem það átti ekki að sjá.

Þetta var bara mynd af Heklu, sem var tekin frá Laugarási á fögrum sumardegi. 

Ekkert annað. 

Ef fólk sá t.d. fjall á myndinni, hefði það átt að deila henni áfram, ef allt væri eins og venja er með myndir af þessu tagi. 

Á myndinni er ekkert falið. 

Hún er bara það sem hún er. 

Það er engin ástæða fyrir því að bleiki liturinn varð fyrir valinnu. 

Það er engin ástæða fyrir því að ég valdi töluna  733.

Þessi myndbirting átti bara að vera svona létt sumargrín hjá mér, og jafnfram gagnrýni á þessar smelligildrur.

Ég get ekki látið hjá líða að biðja þau ykkar afsökunar, sem reynduð að sjá eitthvað annað en fjall út úr þessri mynd. Ég skal ekki gera þetta aftur. 

Njótið dagsins. Megi smelligildrur auðga líf okkar áfram.

Chillisulta með stürzen wollen

Margt hef ég tekið mér undarlegt fyrir hendur í þessum skrifum mínum í næstum 10 ár, en ég er viss um að þú hefur aldrei áður litið í þeim skrifum jafn undarlegan samsetning og þennan. Í það minnsta eins og hann birtist án viðhlítandi skýringar.

Að drepa Páfann og Tyrkina "
„und steur des Papsts und Türcken mord“
Ekki batnar það.
En samt allt svo saklaust nú, eða svo má segja.

Undanfarna mánuði hef ég tekið þátt í æfingum fyrir tónleika sem verða í Skálholtsdómkirkju á morgun, laugardag, kl. 16:00. Að þessum tímapunkti hefur verið stefnt og þetta virðist allt vera að komast á viðunandi ról.  Aðkoma mín og annarra þeirra sem þarna taka þátt í nafni Skálholtskórsins, eftir fjölda æfinga, tekur svo ekki nema svona 10 mínútur í flutningi í heild.
Svo er það búið og orðið hluti að sögunni.
Þetta er ekki ósvipað því þegar bardagakappi æfir nótt sem nýtan dag, mánuðum saman, flýgur síðan landa á milli og er rotaður á innan við tveim mínútum. Munurinn er auðvitað sá, að ég hyggst ekki enda í roti, heldur einhverskonar vímu og tiltölulega sáttur við mitt framlag. Það er í það minnsta markmiðið.

Tónverkið sem á að flytja í Skálholti á morgun er kantata eftir Johan Sebastian Bach sem byggir á ljóði eftir Martein Lúther og ber heitið "Erhalt uns, Herr, bei deinem Wort" eða "Haltu okkur, Drottinn, við orð þitt" (svona nokkurn veginn).
Ekki ætla ég að fjölyrða um verkið, sem er flutt í tilefni af 500 ára siðbótarfamæli, en vísa á umfjöllun HÉR 

Auðvitað hefst leikur Íslands við Sviss á sama tíma og tímamótaflutningurinn í Skálholti. Ef þú ert í vafa hvorum viðburðinum þú ættir að fylgjast með, þá bendi ég á, að það verður hægt að skoða og endurskoða allt sem gerist í leiknum, aftur og aftur, næstu daga. Flutning minn og allra hinna á Bachverkinu verður hinsvegar bara hægt að sjá einu sinni.
Það sem ég er eiginlega spenntastur fyrir, í þessu sambandi er, hvorn viðburðinn fD velur. Ég get auðveldlega fært rök fyrir hvoru vali hennar sem er, en bíð og sé til hvað gerist.

Chillimyndin af Bach er til komin vegna þess að á tíma mikils æfingaálags og jarðarfarasöngs að undanförnu flaug í hug mér, upp úr þurru, að ég ætti að skella mér í að búa til chillisultu. Mér er ekki enn ljóst samhengið þarna á milli og vænti hjálpar þinnar með tillögur.
Chillisultuna gerði ég áðan og er búinn að sannreyna að betri chillisulta hefur ekki verið gerð.

Hér er þetta svo dregið saman, leasandi góður:

Laugardagur 22. júlí, 2017  kl. 16:00

Dómarinn

Samband mitt við kattspyrnu er vísast talsvert sérstakt. Ég fylgdist aðeins með henni í gamla daga, á menntaskólaárum, aðallega vegna þess að bekkjarbræður mínir, þá aðallega Eiríkur Jónsson Vorsabæjarbur, æviráðinn talsmaður fyrir og sérfræðingur um Manchester United og Selfyssingurinn Helgi Þorvaldsson (áhangandi sama liðs), lifðu fyrir þetta og einhvernveginn sogaðist ég stundum að sjónvarpstækinu á laugardögum, þeim til samlætis.  En að halda með sama liði og þeir kom auðvitað ekki til greina.  Leeds United varð mitt lið, aðallega vegna þess að það þurfti að halda með einhverju liði til að nenna að hanga yfir þessu og til að geta verið ósammála félögunum.  Svo bara hætti ég að spá verulega í knattspyrnu. Þegar knattspyrnuáhugamenn í hópi nemenda spurðu mig eitt sinn hvað liði ég héldi með í ensku knattspyrnunni, sagði ég það fyrsta sem mér datt í hug: Grimsby. Ætli þetta hafi ekki verið þegar varðskipin okkar voru að skera aftanúr breskum togurum í íslenskri landhelgi fyrir nokkrum árum.
Ég ætlaði nú ekkert að fara að skrifa hér um löngu liðna tíma, en þetta var svona til að skapa ákveðið samhengi.
Auðvitað fylgist ég með því þegar íslenskt landslið í knattspyrnu keppir á stórmóti, eins og gerðist í fyrra og síðan aftur núna. Ég horfi meira að segja á aðra leiki í slíkum mótum eftir því sem tími gefst.

Þar með er ég kominn að raunverulegu umfjöllunarefni þessa pistils.

Ef ég á í sérstöku sambandi við knattspyrnu þá get ég fullyrt, að fD er mér miklu fremri að því leyti. Ég held ég geti fullyrt að aldrei hafi ég heyrt hana segja eitt jákvætt orð um knattspyrnu.  Í þeim fáu tilvikum sem ég kveiki á sjónvarpinu, eftir að hafa munað eftir því að þar mætti fylgjast með stórleik í Evrópukeppni landsliða, hefur hún um það einhver orð, eins og t.d.: "Þú ætlar þó ekki.....?" og svo framvegis.  Ef ég síðan leyfi mér að, að standa upp frá leiknum til að rétta úr mér, eða hvíla mig, heyrast oftar en ekki athugasemdir um tilgang þess að vera að kveikja á sjónvarpinu og horfa síðan ekki á það.
Þrátt fyrir þetta allt, kemur í ljós, þó sannarlega fari það ekki hátt og sé aldrei viðurkennt, að áhugi fD á knattspyrnu er talsvert meiri en margur gæti ímyndað sér. Auðvitað þykist hún ekki horfa, þar sem hún situr og leggur kapal, en hún býr yfir þessum öfundarvekjandi eiginleika að geta gert fleira en eitt í einu. Hér og þar á hún það til að gera aðskiljanlegustu athugasemdir við gang leiksins (hvað er eiginlega mikið eftir af þessu?), einstaka leikmenn (það á nú bara reka þessa út af!) eða dómarann (hvað er eiginlega að þessum dómara?). Það er fátt um millileiðir eða grá svæði í sófadómgæslu fD.

Ég nefndi það í gær að það gæti verið gaman að sjá hana þarna á vellinum við dómgæslu, helst þannig að hún væri með hljóðnema sem væri tengdur hátalarakerfi vallarins. Þannig gætu gestir á leikvangnum fylgst betur með gangi mála; ekki aðeins því sem leikmenn væru að dunda sér við, heldur ekki síður þeim athugasemdum sem dómarinn léti sér um munn fara.
"Þá yrði nú loksins einhver áhugi á þessum leikjum", voru viðbrögð fD.
Ég er að sumu leyti sammála.

Öfund

Opinber hitamæli fD sýnir 42°C þar sem sólin
hefur náð að skína á hann síðdegis.
Eins og glöggt má sjá er þarna um að ræða
mjög trúverðugan mæli, sem fer  létt með að
tilgreina 25°C hita á pallinum.

Hálf þjóðin er víst búin að fara, að fara eða ætlar að fara á sólarströnd á þessu sumri. Sá hluti þjóðarinnar sem ekki er búinn að fara, er ekki að fara, eða ætlar ekki að fara á sólarströnd á þessu sumri, situr heima undir stöðugum árásum sólarstrandarfaranna á öllum þeim miðlum sem þeir hafa á valdi sínu.
Sendingarnar eru oftast myndrænar; í forgrunni vel sólað fólk (það eru ekki sendar myndir fyrstu dagana þegar tímabil sólbrunans stendur yfir með tilheyrandi andvökubrunanóttum), í bakgrunni er alla jafna sundlaug með túrkísbláu vatni (ekki vegna þess að vatnið er túrkísblátt, heldur málninginin á lauginni) eða blár sjórinn að baki hvítri sandströndinni.
Stundum fylgja þessum myndsendingum hljóð - gleðihróp, köll og hlátur barna (aldrei grátur), leiðbeiningar foreldra til barnanna (passaðu þig nú á hákörlunum, Sigga mín!) eða bein lýsing til áhorfenda á Fróni á því hve þetta er allt dásamlegt.
Hvernig gætu menn líka varið að segja eitthvað annað eftir allan penginginn sem þetta kostar?
Það er ýmislegt sem er ekki minnst á, t.d. þetta sama veður dag eftir dag, aldrei hlé, aldrei svalandi gola, aldrei regnskúr,  aldrei möguleiki á að klæða frá sér hitann.  Það er heldur aldrei minnst á sandkornin milli svitastorkinna tánna eða í öðrum skorum líkamans, það er aldrei minnst á allt vatnsþambið, svo ekki sé nú minnst á tilgangsleysi þess að fá sér bjórsopa, sem ekki breytir neinu til eða frá. Loks má ekki gleyma öllum hinum túristunm sem komnir eru þarna til að flatmaga líka og gera ekki neitt nema ef vera skyldi að eyða heilasellunum í að úthugsa aðferðir til að ná í sólbekk á góðum stað, hlaupandi út á sundlaugarbakka kl. 3 að nóttu til að taka frá bekk.
Öfund?
Nei, ætli það.
Opinber hitamælir fD, sem hún hefur komið fyrir á pallinum  - í skugga, nema síðdegis, sýnir nú á þriðja degi 25°C. Um það er engu logið, enda hefur fD sjálf séð um að tilkynna um mælingar sínar með reglulegu millibili.. Hinumegin við húsið er annar mælir, sem síður er tekið mark á, sem sýnir bara 17°C.
Ég er búinn að fá aldeilis nóg af þessu sólskini í bili og get fagnað því að á morgun er von á hressandi SA-átt með kærkomninni rigningu. Það má ekki bregðast.

Loks má ég til með að nefna það, í framhjáhlaupi, auðvitað, að framundan er tími þar þar sem ég hyggst skreppa á suðrænar strendur, á árstíma þegar það er kalt og dimmt á Fróni, meðan sumarsólstrandarfararnir, takast á við  skammdegisþunglyndið.
Þá skal ég senda nokkur snöpp.