Slysin gera ekki boð á undan sér.

"Hvort ætlar þú að taka belginn eða grindina?" Það var fD sem varpaði fram þessari spurningu í hávaða vorverkanna á þessum sunnudegi. Sannarlega hafði ég ekki hugmynd um, um hvað málið snérist. Ég leit um pallinn, nýgræjuð blómakerin, sandborna og áburðarborna grasflötina og meira að segja inn í skógarþykknið í von um að koma auga á belg og grind, en án árangurs. Enginn belgur, engin grind.
"Belginn?"
"Já, eða kútinn. Veistu virkilega ekki hvað ég er að tala um?"
"Neibb."
Það leið enn nokkur stund, sem lyktaði með því fD gekk að útiarninum, sem er svona leirbelgur með strompi og hvílir á járngrind. Með því skýrðist hvað spurningin hafði snúist um. Þarna tók frúin í belginn og hugðist vippa honum af grindinni, en hrökk frá þegar hún uppgötvaði að svört aska frá haustinu 2012 klístraðist á leikskólakennarahendurnar. Þar með var ljóst hver tæki belginn.

Ég gekk að honum ákveðnum og þó nokkuð öruggum skrefum, skeytti engu um öskuna og hóf hann upp úr grindinni, án nokkurra vandkvæða. fD tók upp fislétta grindina og kom henni fyrir þar sem hún vildi hafa arininn þessu sinni. Hann hafði verið færður, að hennar ósk, síðastliðið haust, þegar reykinn frá honum lagði inn í hús. Ástæða þeirrar færslu var algerlega gleymd henni, en auðvitað ekki mér. Nú var hinsvegar uppi sú staða, að arinninn skyggði á blómaskeytingarnar og því þurfti hann að fara aftur á þann stað sem hann var, áður en hann var fluttur til vegna reykmengunar. Hvað sem því líður, þarna gekk ég léttilega, eða kannski rogaðist ég með leirbelginn þar til ég kom að þar sem fD hafði komið grindinni fyrir á hinum nýja, en samt gamla, stað. Staðurinn sá er alveg úti á brún á pallinum og svo hagar til, að af pallinum, á þessum stað eru einir 40 cm niður á jörð. Þar sem ég kom að grindinni, með arininn, sá ég að hann snéri ekki rétt, með því gatið vísaði út af pallinum. Ég hugðist því vippa mér hinumegin við grindina og koma þannig að henni, með belginn, frá hinni hliðinni. Í þessu skyni tók ég þá fínu ákvörðun að fara brúnarmegin við grindina, en fD hafði komið henni fyrir 15 cm inni á pallinum Til að byrja með leit þetta nokkuð vel út. Ég hélt belgnum yfir grindinni meðan ég freistaði þess að smeygja mér framhjá henni.

Það var í þessari, fyrirhuguðu færslu sem ég uppgötvaði, að þó svo ég telji mig bara nokkuð sprækan miðað við aldur, þá þurfi ég að læra að taka mið af því að lipurleikinn er ekki sá sami og var. Ég steig það utarlega á pallbrúnina að stærstur hluti hægri fótar stóð út af. Þarna gaf framhluti fótarins sig. Ég sá hvað verða vildi og af ótrúlegu snarræði lét ég belginn falla á grindina, án þess að velta fyrir mér hvernig hann snéri, enda skipti það ekki máli í þeirri stöðu sem nú var upp komin. Aðdráttarafl jarðar varð síðan til þess að ég, í léttleika mínum, hlunkaðist fram af pallinum án þess að fá rönd við reist. Ég veit ekkert hvernig það gerðist, að ég lenti á bakinu og hnakkinn skall í jörðina. Það var mosaræktin sem varð til þess að höggið hafði ekki meiri afleiðingar en, að mér fannst eins og heilinn losnaði í höfðinu.
"Þú færð kúlu á ennið" sagði fD, sem stóð uppi á pallinum, í ótrúlegum makindum, ef tekið er mið af því að eiginmaðurinn hafði þarna orðið fyrir talsverðu slysi (óhappi, í það minnsta). Þarna gat allt hafa gerst.
"Ég hef örugglega fengið heilahristing," sagði ég yfirvegun, þar sem ég lá og horfði á skýin. Ég lá þarna bara nokkuð lengi, en þar kom að ég ákvað að láta reyna á hvort ég hefði slasast alvarlega. Ég hef nefnilega heyrt að líkaminn komi í veg fyrir sársauka þegar slys verða óvænt. Ég fékk fljótlega ekki  betur séð en felst virkaði eins og áður og það var mér léttir. Mér var og er fyrirmunað að skilja hvernig ég gat marist á enninu við að detta á bakið. fD, sem var vitni að slysinu, hefur ekki getað gefið viðhlítandi skýringar og mér finnst algerlega óhugsandi, að ég geti hafa dottið fram fyrir mig fyrst, en síðan beint á hnakkann. Við erum ekki með eftirlitsmyndavélar á pallinum svo nákvæm atvik verða væntanlega aldrei upplýst svo fullnægjandi sé.

Ég kenni mér ekki meins eftir hrösunina utan mars á enni og heldur óþægilegra hláturroka fD. Í því sambandi minnist ég atviks/óhapps þegar vetrarstormur fyrir allmörgum árum, varð til þess að hurð sem fD átti að halda, feykti henni til svo hún lá spriklandi eftir. Ég kími enn með sjálfum mér við að rifja það atvik upp: 1:1

------------------

Ef textinn sem hér hefur verið ritaður ber þess merki að skrifarinn sé ekki með sjálfum sér, er það bara sönnun þess, að þarna hafi orðið slys, fremur en óhapp.

"Framsóknarflokkurinn er ekki til lengur"

Þessi fyrirsögn á rætur sínar að rekja til heimsóknar minnar til aldraðs föður í dag, en sá hefur löngum haldið því fram að hann væri framsóknarmaður. Ég ólst upp við að Tíminn væri eina dagblaðið sem mark væri á takandi og að Kaupfélag Árnesinga væri eina verslunin sem maður stygi fæti inni í. Höfn (alræmd verslun íhaldsins) kom ég ekki inn í fyrr en ég var farinn að öðlast talsvert sjálfstæði í þessum efnum. Hin síðari ár hef ég svo sem fengið á tilfinninguna að trú föður míns á að framsóknastefnan, með nýjum herrum þar á bæ, væri farin að gefa sig. Þetta hef ég skynjað með því hvernig umræðu um ágæti flokksins hefur fylgt tiltekið glott, sem sá gamli lætur að öllu jöfnu fylgja yfirlýsingum sem ganga þvert á raunverulegar skoðanir. Einhverju sinni hélt hann því fram, að eftir Steingrím hafi framsóknarflokkurinn misst fótanna, vikið af braut þeirra hugsjóna sem honum var ætlað að halda á lofti. Blómatími hans hafi verið í tíð Eysteins Jónssonar.

Hvað um það.

Ég kíkti sem sagt til þess gamla í dag, en þar hefur, í náttborðinu hans, verið að þvælast, frá því fyrir kosningar, kaffipoki sem mun hafa verið ein þeirra gjafa sem framsóknarflokkurinn deildi út til líklegra kjósenda í aðdraganda kosninga. Pokinn "skartar" mynd af formanninum ásamt hvatningunni um að aflétta umsátrinu um íslensk heimili (fyrirgefið, en rétt í þessu fann ég til ónota í maganum). Þessi poki hefur legið þarna óhreyfður, enda hefur gamli maðurinn ekki aðgang að kaffivél til að hella upp á, og hefur reyndar yfirleitt ekki stundað slíka iðju, að ég tel. Við ræddum þennan poka lítillega og það var þá sem fyrirsögn þessa pistils hrökk upp úr hinum aldraða framsóknarmanni.

Hvað sem systkin mín segja um það (alræmt framsóknarfólk, sum hver ;)), þá tók ég þennan poka með mér heim og nýtti innihaldið mér til síðdegishressingar. Það er ekki laust við að tilfinningar mínar til framsóknarflokksins hafi gerbreyst við að neyta drykkjarins, .........eða þannig. Ég er þess fullviss, að hann muni nú sýna og sanna úr hverju hann er gerður, með kaffipokaskrautið í fremstu víglínu. Við munum vonandi sjá sumum íslenskra heimila gert gott. Umsátrinu um þau mun vonandi ljúka - vonandi ekki á kostnað þeirra heimila sem ekki upplifðu þetta umsátur.

Kaffið var ágætt.

Hvernig sumir sjá mig

Ég er viss um að við eigum það flest sameiginlegt, að velta því stundum fyrir okkur hvernig samferðamenn okkar sjá okkur. Sannarlega teljum við að við séum ósköp eðlilegar manneskjur og að það hljóti að vera sú mynd sem aðrir sjá einnig. Okkur er hinsvegar hollt að gera okkur grein fyrir því að sú er ekki endilega raunin. Það ætti að duga að minna á myndirnar sem eru teknar af okkur, þar sem við sjáum stundum eitthvað allt annað en það sem við töldum okkur standa fyrir. Ég nefni nú varla hvernig reynsla það er að sjá sjálfan sig fyrsta sinni á hreyfimynd.

Hvernig haldiði að það sé að upplifa það þegar einhverjir sem þú þekkir, taka sig til og leika þig, eins og þeir sjá þig. Þetta þarf starfsfólk skóla oft á tíðum að upplifa, líka starfsfólk Menntaskólans að Laugarvatni.
Þar til á síðustu árum hafa nemendur sem eru að ljúka námi, flutt það sem þeir kalla Kennaragrín í þann mund er kennslu lýkur að vori. Þeir hafa sett upp ýmsar aðstæður þar sem starfsfólk skólans birtist í fremur ýktum útgáfum af sjálfu sér. Þetta vekur ávallt mikla kátínu annarra nememnda, og að öllu jöfnu einnig þeirra sem spjótin beinast að, enda er það sú pæling sem lagt er af stað með.

Á síðustu árum hefur kennaragrínið í æ meira mæli færst yfir í upptökur sem eru síðan notaðar sem hluti dagskrárinnar. Á þessu ári fékk ég góðan skammt. Allt í lagi með það. Hvort ég birtist þarna að öllu eða einhverju leyti eins og ég birtist samferðamönnum mínum á degi hverjum, er ég auðvitað ekki fyllilega dómbær um. Væntanlega eru þarna einhverjir punktar sem eru eins og raunin er.

Til útskýringar fyrir þá sem ekki vita þá er það mitt hlutverk meðal annarra, að taka nemendur í viðtöl þegar eitthvað bregður út af í skólasókn, og að leysa út ýmsum spurningum sem varða námsferla.

Að öðru leyti leyfi ég tveim myndböndum, sem sýna fremur miðjumikinn mann (sem er nú reyndar ekki raunin með mig í dag) sýna af sér framkomu gagnvart nemendum, sem er síður en svo til eftirbreytni.

Það fyrra

Það síðara

Svona rétt áður en ég held á kjörstað

Ég er nú búinn að komast að þeirri mikilvægu niðurstöðu, að ég ætla að láta mig hafa það að ræsa Qashqai fyrir ferð á kjörstað og það sem meira er, ég er búinn að ákveða hvað ég ætla að kjósa - hef reyndar aldrei verið í vafa um stóru línurnar í þeim efnum og tel mig ekki hafa haldið þeim skoðunum neitt sérstaklega með sjálfum mér. Ég ætla nú samt að láta hjá líða að tilkynna nákvæmlega hvert val mitt verður í þessum kosningum.

Það eru ekki endlega stjórnmálaflokkarnir sem hafa valdið því að mér hugnast lítt það sem er í gangi í þessu samfélagi okkar. Það eru miklu frekar kjósendurnir; þeir sem hafa um það úrslitaáhrif hvaða flokkar leiða hér landstjórnina:
 -  Hvernig má það vera, að einn flokkurinn sópar að sér atkvæðum í kjölfar dóms i útlöndum? Með því að veðja rétt á niðurstöðu dómstóls hlotnaðist þessum flokki skyndilegur trúverðugleiki. Ef dómurinn hefði fallið  á annan veg, værum við að fást við annarskonar veruleika nú á kosningadegi. Í krafti trúverðugleikans getur þessi flokkur nú lofað lausnum sem allar sorgir undanfarinna ára munu bæta. Þessu trúir talsvert stór hluti kjósenda.
- Hvernig má það vera að þeir tveir flokkar sem saman eiga langstærstan hluta ábyrgðarinnar á því hvernig landið var keyrt í þrot, standa nú með pálmann í höndunum í huga þjóðarinnar?
- Hvernig má það vera að ríkisstjórnin sem nú fer frá virðist, að mati þjóðarinnar, bera ábyrgð á því sem hér fór úrskeiðis?
- Hvernig má það vera að flokkurinn sem nú mælist stærstur í skoðanakönnunum og var megin gerandi í því ferli sem leiddi þjóðina fram af bjargbrún og hefur í engu gert upp við þá fortíð sína, nýtur nú þessa trausts þjóðarinnar?

Ég viðurkenni, að ég skil ekki hvernig vel upplýst og vel menntuð íslensk þjóð, getur komst að þeirri niðurstöðu sem nú blasir við að verði raunin. Mér finnst það dapurlegt, í meira lagi.

Ég get vissulega velt fyrir mér ástæðum ofangreindrar stöðu:
- í pólitík hefur fólk álíka mikið langtímaminni og kartöflur.
- á vinstri væng stjórnmálanna virðast safnast þeir sem ekki kunna þá list að vinna saman innbyrðis, enda hafa þeir ákveðnar skoðanir á þjóðmálum, og málamiðlanir eru eitur í beinum þeirra. Þannig eru þeir sjálfum sér verstir þegar upp er staðið. Þjóðin kallar á stöðugleika valdsins.
- á vinstri væng stjórnmálanna virðist safnast fólk með einstrengingslegar og jafnvel ofstækisfullar skoðanir á einstökum málum - fólk sem veit betur en aðrir, sem þá eru jafnframt heimskingjar. Þetta eru hinir svokölluðu mannkynslausnarar.
- þjóð sem lifði í gósenlandi alsnægtavímunnar trúir því ekki að þar hafi verið um að ræða tálsýn. Bólutíminn vandi fólk við að geta fengið flest sem hugurinn girntist, strax. Fyrst það er til eitthvað sem heitir Hinn ameríski draumur, þá hlytur samsvarandi íslenskur draumur að vera til. Þessi hugsum lifir enn góðu lífi. Það er vont fólk sem ekki lofar svoleiðis.
-------
Ég get nú sennilega haldið lengi áfram að fabúlera um þetta allt saman, en ef ég ætla að gefa mér góðan tíma til andlegs undirbúning fyrir hið miklvæga verk sem framundan er, þá er víst best að láta hér staðar numið.

Nú er bara að detta í það og vona að víman endist sem lengst.

Á maður að láta þetta yfir sig ganga?

Þetta er ekki umræddur hundur.

Sem betur fer fyrir mig, að ég tel, hef ég verið að temja mér það í vaxandi mæli, að fara í gönguferðir eftir vinnu, ekki síst ef veður er þess eðlis. Ég er eindregið þeirrar skoðunar, að þetta eigi ég að geta gert í friði og ró, í fullvissu þess að það eina sem gönguferðirnar geta haft í för með sér sé bætt heilsa.

Ég fór í gönguferð áðan í blíðviðrinu og gekk um slóðir hér í Laugarási, sem teljast vera utan einkalóða. Þegar ég nálgaðist eitt húsið spratt fram gjammandi hundspott af meðalstærð. Ég hef svo sem heyrt hunda gjamma áður og kippti mér því ekkert upp við gjammið í þessum. Taldi víst að hann væri bundinn heima við hús, svona rétt eins og vera ber, en svo reyndist ekki vera. Hann kom hlaupandi alveg út á götun, en hélt sig þar um stund, gjammandi, og sýndi mér með ótvíræðum hætti, að hann teldi að þarna vær ég kominn á hans yfirráðasvæði. Kamburinn var reistur og hann sýndir skjannahvítar tennurnar, urrandi og geltandi á víxl. Var samt hikandi og þorði ekki og nálægt.  Ég prófaði að kalla hann til mín, því slíkt hefur oft dugað til að róa svona hundspott, en það gerðist ekki í þessu tilviki. Ég gekk áfram, og þá gerði hann sig líklegan til að koma að mér að aftanverðu, en þegar ég sneri mér snöggt við, hrökk hann til baka, geltandi og urrandi með uppbrettar varir, ef svo má að orði komast. Með hávaðann á eftir mér hélt ég áfram eftir götunni, leit heima að húsinu og sá þá húseigandann standa sallarólegan fyrir innan einn gluggann. Hafði ekki einusinni rænu á að koma út og kalla kvikindið til sín.  Gjammið fylgdi mér allt þar til ég beygði inn í aðra götu.  Ég viðurkenni það bara alveg, að mér stóð ekki á sama, en ég er viss um að ef kvikindið hefði þekkt mig þá hefði þessi staða ekki komið upp. Það er ekki við hann að sakast í þessu efni, heldur auðvitað eigandann, sem á að hafa undirgengist reglur Bláskógabyggðar um undanþágu til hundahalds. Þær eru svona (það sem er yfirstrikað með gulu eru þau brot sem ég varð fyrir á göngu minni áðan):

Samskipti mín við flesta hunda sem verða á vegi mínum í Laugarási eru með ágætum, enda þekki ég þá flesta og þeir mig. Það breytir ekki því, að það er öldungis ótækt að fólk geti ekki treyst því í gönguferðum sínum um hverfið, að það sé óhult fyrir ógnunum af þessu tagi. Mér þykir miður að þurfa að segja  þetta, því hér eru hundaeigendur sem eru mér tengdir og eiga hunda sem eru einstaklega ljúfir þar sem ég er annars vegar, þeir kunna að vera síður ljúfið við fólk sem ekki þekkir þá. Þeir hundar einir, sem ættu að hafa möguleika að að vera hér óbundnir og þá í fylgd húsbænda sinna, eru þeir sem hlýða húsbónda sínum umsvifa- og möglunarlaust.

Já, mér stóð ekki á sama, en slapp heill heim úr göngunni, efins um að ég leggi leið mína á þær slóðir sem ég fór í dag í bráð, að óbreyttu. Mér finnst ekki skipta máli í þessu samhengi um hvaða hundaeiganda er að ræða, heldur er svona lagað bara almennt séð ótækt.

See no evil.......

Í gærmorgun setti ég eftirfarandi yfirlýsingu á Fb:

Á þessum bæ þykir sumum fátt ógnvænlegra en þetta agnarsmáa spendýr, sem er í rauninni bara að reyna að lifa af eins og við öll. Hér er um að ræða fjölskyldu sem tók sér bólfestu undir einu blómakerinu fyrir í það minnsta ári síðan. Krílin virðast fá næga fæðu sér til framfærslu og það er ekki síst vegna þess að af borði auðnutittlinganna, sem fD elur í Sigrúnarlundi á fitu og fræjum, falla molar sem nýtast vel til að fita ungviðið undir blómakerinu. Jú, ég tók myndir, en hvað svo?

Í dag datt mér svo þetta í hug:

.........Art thou afeard
To be the same in thine own act and valour
As thou art in desire?

og þetta:

When you durst do it, then you were a man;
And, to be more than what you were, you would
Be so much more the man. Nor time nor place
Did then adhere, and yet you would make both:
They have made themselves, and that their fitness now
Does unmake you. 

 Ekki svo að það breyti neinu í samhengi við það sem hér fer á eftir, en hér fyrir ofan er Lady Macbeth að brýna eiginmanninn til að myrða Duncan konung, og beitir þar því vopninu sem oft bítur best: "Þú ert aumingi ef þú andskotast ekki til að gera þetta". Það var ekki sú aðferðin sem fD notaði, enda ekki um það að ræða að ég hafi þráð að verða konungur í músaríkinu undir blómakerinu. Hún beitti öðrum aðferðum, sem fólust að mestu í því ýja beinum orðum að því að þarna væri um að ræða að bjarga sálarheill hennar. Ég var nú samt ekkert að flýta mér að hugsa upp aðferðir við að koma ræflunum fyrir kattarnef, enda hafði ég fulla trúa á að sálarheillin væri bara í nokkuð góðu standi; þetta væri mest í nösunum á frúnni - en auk þess verð ég að viðurkenna að tilhugsunin um að taka líf, hversu smátt eða lítilmótlegt sem það kann að vera, er mér síður en svo að skapi (hér undanskil ég flugur og annað svipað).

Skömmu eftir að ég hafði lokið við að mynda fjörug hlaup músarinnar, eða músanna þvers og kruss um og við pallinn, heyrði ég að fD var komin niður í kjallara og farin að rótast eitthvað. Ekki gat verið um að ræða að það tengdist listgjörningi og því lagði ég leið mína niður til að vita hvað væri í gangi.
"Ég er viss um að ég sá hana hérna einhvers staður um daginn."
"Hverja?"
"Nú, músagildruna".
"Músagildruna?"
"Já. Það verður að d...a þessi kvikindi. Ekki ætla ég í sólbað úti á palli fyrri en ég er viss um að öll fjölsyldan er d...ð!"
"Jæja......... Ég hef ekki séð gildruna frá því ég var að veiða mýsnar í Xtrail um árið."

Þar með fór ég aftur upp, og hugðist fara að sinna vorverkum í garðinum í blíðviðrinu.
Það leið ekki á löngu áður en fD birtist í palldyrunum og hélt í hornið músagildru með þumalfingri  og vísifingri, lét hana falla á pallborðið um leið og hún sagði:
"Hér er gildran!"
Það fór ekki á milli mála hvert hlutverk hún ætlaði mér.

Sálarheill tel ég vera miklvægt fyrirbæri, jafnvel mikilvægara en músalíf. Því var það, eftir að ég hafði sinnt vorverkum eins og ekkert væri yfirvofandi; eins og enginn þrýstingur væri fyrir hendi, í svona klukkutíma, að ég græjaði músagildruna, sem kallast því innblásna nafni: "VICTORY". Ætli það sé ekki til þess ætlað að láta músaveiðimönnum líða betur þegar að því kemur að þeir þurfa að takast á við að losa músahræin úr gildrunni og horfa í brostin augu, sem áður voru full af lífi?. Samkvæmt teiknimyndum á maður að setja ost í músagildrur þar sem músum finnst ostur undurgóður - síðasta máltíðin. Af þessum sökum fann ég til ostbita, spennti gildruna og kom henni fyrir þar sem ég hafði, fyrr um daginn, staðið í rúmlega metra fjarlægð frá konunginum í músaríkinu, án þess að hann yrði mín var.
Svo hélt ég áfram að sinna vorverkunum.

"Nei" sagði ég þar sem við fD stóðum við dyrnar út á pall í morgun.
"Ertu búinn að fara að gá?"
Þarna hafði ég, eins og svo oft áður, séð spurninguna fyrir og svarað áður en hún var borin upp. Ég gáði ekki í morgun.

Laugarás 1883,1923 eða 1941 og áfram

Ég hef stundum velt því fyrir mér að búa til vefsíðu sem héldi utan um sögu og mannlíf í Laugarási frá því hér varð til einhver byggð að ráði í byrjun 5. áratugar síðustu aldar. Hér hafði verið búskapur, sem héraðslæknirinn tók við þegar stofnað var til Grímsneshéraðs með aðsetri læknisins hér. Grímsneshérað hlaut síðar nafnið Laugaráslæknishérað.
Ég hef ekki komið þessu í verk enn, enda varla kominn á þann aldur enn að vera farinn að velta mér óhóflega upp út því liðna - það er enn full ástæða fyrir mig til að horfa fram á veg fremur en til baka, þó svo ég haldi því auðvitað statt og stöðugt fram, gegn straumnum að mér finnst stundum, að án fortíðarinnar værum við nú eiginlega bara ekki til.

Árið 1975 ákvað Búnaðarsamband Suðurlands að ráðast í það stórvirki, í tilefni af 70 ára afmælinu, 1978, að láta rita sögu sunnlenskra byggða. Það vara skipuð 6 manna nefnd til að gera tillögur að því hvernig staðið skyldi að verkinu. Fyrir Árnessýslu sátu í nefndinni þeir dr. Haraldur Matthíasson, menntaskólakennari á Laugarvatni og Jón Guðmundsson, bóndi á Fjalli á Skeiðum. Nefndin lagði til það sem fram kemur hér:

Úr formála Sunnlenskar byggðir I Tungur, Hreppar, Skeið - 1980

Búnaðarfélag Biskupstungna myndaði starfshóp til að vinna þetta verk að því er varðaði Biskupstungur og Arnór Karlsson var skipaður formaður hópsins. Að efnisöflun og ritun stóðu, auk Arnórs þeir Einar J. Helgason í Holtakotum, Sighvatur Arnórsson í Miðhúsum, Guðmundur Óli Ólafsson í Skálholti, Sigurður T. Jónsson frá Úthlíð, Guðmundur Ingimarsson í Vegatungu og Eiríkur Sæland á Espiflöt.  Hér er inngangur Arnórs þar sem hann lýsir því hvernig staðið var að þessu:

Sunnlenskar byggðir I 

Tungur, Hreppar, Skeið - 1980 bls.10

Arnór sá um að taka saman upplýsingar sem vörðuðu Laugarás, eins og þær voru fram undir 1980. Síðar kom til endurútgáfa á verkinu, en þá var ég kominn til baka úr útlegð minni vegna náms og sestur að með fjölskyldunni í Reykholti. Við komumst á spjöld þessarar sögu í endurútgáfunni. Við vorum í Reykholti þar til leiðin lá aftur í Laugarás 1984.

Sunnlenskar byggðir I - Tungur, Hreppar, Skeið, fyrsta útgáfa 1980, er til á þessu heimili og gengur undir nafninu "Glæpamannatal" dags daglega. Í henni er að finna afskaplega góðar upplýsingar um þróun byggðar í Laugarási og ábúendur/íbúa þar, fram yfir 1980. Árið 2018 verður Búnaðarsamband Suðurlands 110 ára. Mér finnst það harla góð hugmynd að sambandið uppfæri þessar mikilvægu heimildir í tilefni af því. Ef ekki þá ætti, að mínu mati, Bláskógabyggð að skella sér í þetta verkefni fyrir sitt leyti. Alltaf góðar hugmyndir hér.

Það sem mig langar hinsvegar að gera, með mögulegum vef um Laugarás, er að taka saman upplýsingar um byggðina og mannlífið í gegnum áratugina 7 sem eru nú liðnir frá því hér fóru að byggjast upp garðyrkjubýli. Þá var hér fyrir héraðslæknirinn Ólafur H. Einarsson ásamt konunni sinni Sigurlaugu Einarsdóttur og börnum. 

Árið 1941 var fyrsta garðyrkjubýlið stofnað í Laugarási. Það var Daninn J.B. Lemming sem það gerði og þá kallaðist býlið Lemmingsland, en 1946 fluttu foreldrar mínir þangað og gáfu því nafnið Hveratún. 1942 var byggt sumarhús þar sem nú er Lindarbrekka, 1943 var stofnað garðyrkjubýlið Gróska, en mun ekki hafa verið í stöðugum rekstri fyrr en á 6. áratugnum og varð þá Sólveigarstaðir.

Það hefur margt gerst hér í Laugarási síðan þá og það væri gaman að kynna sér þá sögu alla, enda hef ég verið hluti hennar í "hartnær" 60 ár.

Þetta verk væri auðveldara ef allir núverandi og fyrrverandi Laugarásbúar myndu grafa í sögu sinni og fjölskyldunnar hér. Skrá niður allt sem máli skipti og skreyttu það með skemmtilegum sögum af mönnum og málefnum, auk myndefnis.

Til þess þurfa þeir að hafa lesið það sem hér er skráð, en það er víst ekki mjög líklegt.

Framhaldið ræðst að þróun mála.