Líffræðingurinn okkar

Það er auðvitað ekki annað hægt en að vera stoltur að dótturinni sem útskrifaðist með BSc gráðu í líffræði í gær.

Ýmsar tegundir af fólki í BNA

Ég þykist nokkuð viss um að það eru ekkert sérstaklega margir sem hafa í sér nennu til að lesa sig í gegnum svona ferðasögu og ég skil það reyndar vel. Það er eitt að reyna og upplifa, annað að lesa frásagnir af því. Það breytir hinsvegar ekki því að ég hef nokkuð gaman að að setjast niður og rifja upp hápunktana í þessari merku ferð. Blogg er í eðli sínu ákaflega sjálfmiðuð iðja og í samræmi við það ætla ég að ljúka því sem ég byrjaði á: að skrá frásögn af því helsta sem þarna átti sér stað.

Þegar síðasta hluta lauk var hópurinn við það að yfirgefa Kanada og heiðra Bandaríki N-Ameríku öðru sinni með nærveru sinni. Stefnt var inn í Norður-Dakóta, sem er alræmd Íslendinganýlenda. Fyrsti viðkomustaðurinn var Mountain, sem er þorp sem byggt er á einu ójöfnunni í landslaginu, og ber því þetta þróttmikla nafn. Hæðin nær kannsku 20 m hæð yfir jafnsléttuna. Þarna voru fyrir þó nokkrir íslenskumælandi sem tóku á móti okkur í bjórgarði sem er afar vinsæll þegar Íslendingadagurinn er haldinn hátíðlegur ár hvert. Í framhaldinu var Víkurkirkja í Mountain skoðuð, en þar er einn sálmur sunginn á íslensku á ári: Heims um ból. Þá var ekið um sveitarfélagið Gardar og margt sagt um sögu Íslendinga þar. M.a. var komið við í grafreitum þar sem flest nöfn voru íslensk og þarna mátti t.d. finna legstað Káins. Yfir hann var hellt brennivíni eftir að fararstjórinn hafði lesið eitt ljóða hans. Kirkjan sem þarna stóð brann fyrir nokkrum árum og eftir stóð Kristslíkneski og klukka. Síðasti hluti heimsóknar á slóðirnar þarna, fólst í að vitja fyrrum landareignar Stephans G Stephanssonar, en þar hefur verið reistur minnisvarði um skáldið og bóndann þann. Áður en haldið var brott frá Gardar fengum við að líta nokkurskonar Kóngsveg þeirra þarna, en það var bútur af slóð sem indíánar notuðu áður fyrr.

Næturstaður var aftur Grand Forks, og þaðan lá svo leiðin til Minneapolis daginn eftir. Á leið þangað var komið við þar sem ein af lengstu ám veraldar á upptök sín, en það er sjálf Mississippi. Fengu ferðalangarnir þarna tækifæri til að vaða þetta stórfljót, en það hefur ekki öllum vei(t)st. Eftir vaðmennskuna var borðaður indiánamálsverður með bónussalati.

Síðasti kvöldverðurinn var snæddur á mexíkósku veitingahúsi, þar sem sá sem þetta ritar lenti í nokkuð alvarlegum útistöðum við yfirþjóninn, en maturinn var ágætur.

Þar sem flug heim var undir kvöld daginn eftir, gafst áhugasömum tækifæri til að njóta sín í stærsta vöruhúsi í henni Ameríku, Mall of America, en aðrir sem minni áhuga höfðu, t.d. skelltu sér með lest niður í miðborgina til að drekka í sig stemninguna þar, sem reyndist engin vera á evrópskan mælikvarða. Lítilsháttar viðkoma í vöruhúsinu mikla var síður en svo ánægjuleg.

Það kom svo bara að því að flogið var til heimalandsins og síðan hefur tíminn farið í að gera þetta allt saman upp. Framundan hér, er að tína til þau áhrif sem ferðin hafði og þá mynd sem til varð í huga þess sem hér fjallar um, sem sagt, mínum.


Í mollum þeirra er margt að sjá,
og miðborg engu líka.

..... og botnið nú.

Ungt fólk um Íslendingabyggðir?

Það er allavega nær lagi en að tala um eldri borgara og sjúklinga.

Gimli hefur einhvernveginn alltaf verið það nafn í Vesturheimi sem hefur í mínum huga verið táknmynd fyrir flutninga landans til þessa heimshluta, aðallega á síðustu 30 árum 19. aldar, en einnig að nokkru á fyrsta áratug þeirrar tuttugustu.

Í þessum bæ byrjaði þessi hópur - skólamanna, að þó nokkrum hluta - á því að heimsækja Gimli High School. Afar vel tekið á móti auðvitað, og við vorum leidd um króka og kima. Áfram var haldið eftir hádegi og ekið til Arborg, sem auðvitað er Árborg upp á íslensku, ef það skyldi hafa farið fram hjá einhverjum. Þar var heimsóttur annar framhaldsskóli: Arborg Collegiate. Að þessu loknu man ég ekki betur en leiðin hafi legið á hótelið áður en haldið var í skemmtilegt kvöldboð hjá Íslendingafélaginu, með viðkomu á vísum stað.

Daginn eftir var heilmikil dagskrá, í stórum dráttum svona:

-Kíkt á minnismerki um Vilhjálm Stefánsson,

-Komið við í Riverton (merkilegt að þessi bær er í eða við Arborg - og heitin merkja það sama - ef einhver skilur hvað ég á við) þar sem er að finna garð með ýmsum minnismerkjum um landann, m.a. Guttorm J. Guttormsson.

-Að því búnu lá leiðin svo út í Mikley (Hecla Island), en þar virðast eingöngu hafa búið Íslendingar. Þarna er m.a. að finna skildi með ágröfnum heitum bæjanna sem þarna voru (öll á íslensku) og nöfnum íbúanna (eintómir Íslendingar). Og þarna tók náttúrulega hann Binni á móti okkur og leiddi hreint um allt. Að sjálfsögðu talar Binni afar vandaða íslensku, enda á áttræðisaldri.

-Eftir Hecla lá leið í átt til Winnipeg aftur, en á leiðinni var komið við hjá miklum ágætis Íslendingum, hjónunum Rósalind og Einari Vigfússon í Drangey. Hún stjórnar merkum barnakór sem kemur til Íslands í kringum verslunarmannahelgi, hann (altso Einar) er alræmdur, margverðlaunaður útskurðarmeistari (myndir af sumum fuglunum eru á myndasíðunni).

Þá var ekkert eftir nema aksturinn til Winnipeg á þessum ágæta degi, en þar var gist næstu tvær nætur á sama hótelinu. Daginn á milli náttanna tveggja nýtti fólk með ýmsu móti, en ég tel að flestir hafi lagt leið sína niður í "The Forks". Heitið dregur þetta svæði af því að þar koma saman tvær ár, áðurnefnd Rauðá og Assiniboine áin.

Eftir síðari gistinguna var haldið af stað suður á bóginn til Íslendingabyggðar í Norður Dakota.

Það bíður þar til næst.

Þetta hefur stundum verið kallað: Cliffhanger.

Eldri borgarar og sjúklingar í vesturveg?

Ekki aldeilis, því hafna ég, ungur maðurinn.

Ekki er það svo að ég ætli mér að fara að segja sögu þessarar eftirminnilegu og skemmtilegu ferðar, til þess hefur verið ráðið ákaflega hæft fólk. Ég ætla hér að bregða upp lítilsháttar mynd af ferðinni í tvennu lagi, fyrst lítilsháttar lýsingu á áfangastöðum og hinum jákvæðu þáttum, en síðan bregða upp lítilsháttar annarri mynd og ekki eins jákvæðri, þó ég vilji alltaf vera jákvæður.

27. maí var sem sagt flogið til Minneapolis (Bloomington) í Bandaríkjunum. Ekki var þar gerður langur stans, heldur var í býtið morguninn eftir lagt í hann í norð-vesturátt með viðkomu á klukkutíma fresti til að teygja úr sér og snæða. M.a. komum við til Alexandríu þar sem er að finna safn sem geymir hinn víðfræga Kensington stein Loks var gist í Grand Forks (hótel) á fylkismörkum Minnesota og N-Dakota. Þarna koma saman tvær ár: Red River og Red Lake River, en það var einmitt meðfram Rauðá sem við ókum mikinn hluta ferðarinnar, enda er Rauðárdalur feikilegt flæmi.

Nú, daginn eftir var haldið sem leið lá að Kanadísku landamærunum á áfram til Winnipeg í Kanada. Þar var byrjað á því að snæða á Round Table veitingahúsinu, en síðan haldið í Winnipegháskóla þar sem við fengum upplýsingar um íslenskudeildina hjá forstöðumanninum og síðan leiðsögn um íslenska bókasafnið sem þarna er að finna. Sérstaklega verð einn ferðalanganna glaður og stoltur þegar hann komst að því að nýja bókin hans um silfur hafsins var til á safninu.

Að þessu loknu kíktum við á styttuna af Jóni Sigurðssyni sem stendur við Löggjafarsamkunduhúsið þeirra Manitobamanna, og þá var loks haldið til hótels í miðborginni.

Og þá kom morgunninn eftir, leiðin lá til Gimli.

Þegar hér er komið sögu sé ég ekki fram á að þetta verði tvær færslur. Mér sýnist þær verða fleiri en tvær. Þið eigið ekki von á góðu.

Gott er að eiga á góðu von

Myndir úr Vesturheimi

Þetta er bara til að benda á að ég er búinn að skella inn handahófsvöldum myndum úr Vesturheimsferðinni. Vonast til að geta skrifað sitthvað með þeim bráðlega.

Þekkt stjórnunaraðferð

Það er ekki markmið mitt með því að skrifa hitt og þetta hér, að fjalla um það sem mér finnst neikvætt í veröldinni, en ég held að það sé fullmikil bjartsýni af minni hálfu að ímynda mér að hér muni ég bara fjalla um eitthvað jákvætt og skemmtilegt. Það er vissulega góður eiginleiki að leita hins jákvæða í öllum hlutum, því sagt er að jákvæðni í hugsunum og gjörðum geri menn hamingjusamari. Það bara er ekki alltaf hægt.

Nú liggur það fyrir að Hilmar Örn Agnarsson hefur sagt lausu starfi sínu sem organisti við Skálholtskirkju og hefur gert starfslokasamning við þá Skálholtsmenn sem um þessi mál véla. Auðvitað er ég ánægður fyrir Hilmars hönd að hafa tekið þessa ákvörðun, enda held ég að afturkoma hans til starfa í Skálholti hefði ekki verið honum til góðs við þær aðstæður sem þar eru uppi. Starfslokasamningurinn mun vera með þeim hætti, að Hilmar er ánægður með sinn hlut, sem er ekkert nema jákvætt.
Nú eru þá ekki allir bara yfir sig ánægðir? Það hefur mér heyrst og sýnst að svo miklu leyti sem ég hef heyrt eða lesið fólk tjá sig um.

Ég er hinsvegar ekki ánægður sem félagi í Skálholtskórnum á 3ja áratug. Ég hef haft þó nokkra ánægju af að starfa með skemmtilegum og samheldnum hópi þennan tíma. Þessi kór hefur verið ein helsta kjölfestan í bæði kirkjulegu og menningarlegu starfi í Biskupstungum frá því Skálholtskirkja var vígð 1963. Nú hefur hann verið lagður niður og verður ekki annað séð, en það sé þeim Skálholtsmönnum sem þar um véla, að meinalausu. Úr þeirri átt finnst mér Skálholtskórinn ekki hafa notið sannmælis, þvert á móti hafi verið litið á hann sem eitthvað sem þyrfti að vera fyrir hendi, en ekki væri ástæða til að hampa með nokkrum hætti. Aðstaða kórsins í Skálholti og sinnuleysi forystumannanna um velferð hans var síður en svo til fyrirmyndar og lítið gert til að láta það fólk sem þar hefur lagt fram krafta sína finna að starfið væri mikilvægt eða þakkarvert.

Aðdragandi að þessum starfslokasamningi hefur ekki verið sársaukalaus fyrir þá sem að koma eins og flestir þekkja. Ekki hefur margt fallegt verið sagt eða hugsað um forystumenn á Skálholtsstað þann tíma sem þetta hefur staðið yfir. Það, að þeir koma nú og gera sómasamlegan starfslokasamning við organistann sem þeir sögðu upp störfum, finnst mér í engu bæta þeirra hlut í þessu máli.

Kirkjan gengur sködduð frá þessu borði og það verð ég að segja, að það er skoðun mín, að sú framganga sem þarna hefur verið sýnd hefur lítið með kristna trú eða siðgæði að gera.

.... og síðan austur aftur

Nú erum við sem sagt snúin aftur úr afar merkilegri ferð um slóðir Íslendinga í Norður Dakóta og Manitóba. Enn sem komið er er ekki um að ræða að ég fari að fara mörgum orðum um ferð þessa þar sem flugþreyta og fleiri kvillar gera vart við sig þessa stundina, en skelfing var þetta gaman um leið og það var að mörgu leyti ekki auðvelt. Ég skil bandaríska þjóðarsál betur en áður, og einnig mollin.

Þá er ég betur tengdur við sögu þeirra landa sem tóku á það ráð að skella sér vestur um haf á síðari hluta 19. aldar og fyrstu árum þeirrar 20. Af einhverjum ástæðum er ég búinn að komast að þeirri niðurstöðu, að þeir hafi verið fremur grunnhyggnir, blessaðir.

Ég reikna með, að frekar verði fjallað um þessi mál öll á næstunni og efast ekki um að því verður vel tekið. Vonast ennfremur til að skella nokkrum þeirra hundraða Canon ljósmynda sem teknar voru, inn á myndasíðuna.

Nú er best að hvíla sig.

No jokin' about jet lag