Ég bara varð að prófa/nútímamaður

Ég sit nú í tíma í Almannatengslum í HÍ, lem á takkana, hlusta á fyrirlestur með öðru eyranu, skrifa þetta með hinu :).

Þessi aðgerð er ekki alveg sektarkenndarlaus, en ég stóð bara einfaldlega frammi fyrir þeirri spurningu hvort hér væri um að ræða eitthvað sem væri þess virði að reyna.
Hér með er ég búinn að því. Þá er það frá. Nú er að halda áfram með lífið, uppfullur af nýrri reynslu , sem skilur ekkert eftir annað en það, að ég fæ enn eina staðfestingu á því að ég get gert eins og hinir.


Nýir eru tímar nútímamanns
neitar sér ekki um neitt.

Þjóð með gullfiskaminni og grautarheila?

Því miður verður það að viðurkennast að það liggur við að ég trúi því að þjóðin mín sé frekar grunnhyggin, að mörgu leyti. Áður fyrr skildi ég aldrei hvernig verkafólk gat fengið af sér að kjósa íhaldið, svo augljóst sem það nú var, og hefur alltaf verið, að það var ekki markhópurinn sem sá ágæti flokkur var fyrst og fremst að vinna fyrir. 

Þessi tilhneiging hefur síðan bara haldið áfram fram á daginn í dag. 

Á deginum í dag virðist fólk (fólkið sem hefur kosið íhaldið undanfarin 20 ár) vera að átta sig á því, að það hefur verið leitt á asnaeyrunum í einkavæðingarbrjálæðinu. Nú eru flestir á móti íhaldinu. Ég get hinsvegar nánast fullyrt, að um næstu kosningar verður allt við sama. Svona erum við nú bara.

Það er meira að segja svo að við (einhver okkar) geta fundið til með, og skilið þá sem birtast okkur dag eftir dag og tala um að það sé auðvelt að vera vitur eftir á. 

Það er að mörgu leyti undarlegt hvernig við nálgumst umræðu um stjórnmál (sum okkar)(of mörg okkar). 

Þessi við, sem ég set í sviga, virðast telja að:

a. með því að greiða ekki atkvæði séum við að hafa einhver áhrif á landstjórnina.

b. að eini stjórnmálaflokkurinn sem hægt er að trúa fyrir fjármálastjórn í landinu sé Sjálfstæðisflokkurinn.

c. að það fari eftir útliti og framkomu stjórnmálamanna hvursu vel kunna að stjórna landinu.

d. að flottustu auglýsingarnar og barmmerkin gefi til kynna að viðkomandi stjórnmálaflokki sé treystandi fyrir fjöreggi þjóðarinnar.

e. að kosningar breyti engu til eða frá - þetta sé allt jafn rotið.

f. að stuðningur við stjórnmálaflokka sé ættgengur.

Mig grunar að afstaða ansi margra kjósenda á þessu bláa landi mótist, því miður, af stundarhagsmunum og misskilningi á því hvað þetta snýst allt um. (Auðvitað er ég þar með að segja að ég hafi þetta allt á hreinu).

Hvernig væri nú til dæmis að velta fyrir sér þessum spurningum?:

     1. aðhyllist ég óskoraðan rétt einstaklingsins til orða og athafna?

2. vil ég jafnan rétt allra til samfélagslegrar þjónustu (skólar, heilsugæsla o.s.frv.)?

3. vil ég að ríkið dragi sig út úr öllu því sem einkaframtakið getur séð um (í 'bullandi samkeppni'??

4. hvernig samfélagi vil ég að börnin mín taki við?

5. vil ég að ráðamenn í stjórnmálum og í viðskiptum séu 'raunverulega ábyrgir'?

6. vil ég frekar að ráðamenn framkvæmi það sem þeir tala um, eða er bara nóg að þeir tali um það, til að láta mér líða vel?

7. er ég tilbúin(n) að fyrirgefa þeim sem taka á sig (mikla) ábyrgð, en standa síðan ekki undir henni?

8. tel ég nauðsynlegt að það séu starfandi 4 sjónvarpsstöðvar? (íbúafjöldi 300.000)

9. er nauðsynlegt að flytja inn tollfrjálsar landbúnaðarafurðir?

10. á að afnema launaleynd?

11. hvort vil ég borga hærri eða lægri skatta?

12 vil ég hafa öryggisnet sem er tilbúið að koma mér og mínum til bjargar ef/þegar eitthvað bjátar á?

13. vil ég ganga í Evrópusambandið?

14. vil ég taka upp Evru?

Það er líka hægt að hafa spurninguna bara eina: 

Hvaða lífsskoðun hef ég?

Auðvitað get ég haldið endalalust áfram að varpa fram svona spurningum, en ég tel rétt að spyrja sjálfan mig svona spurninga fyrst, og ákveða síðan hvernig ég greiði atkvæði. Ég reikna með að þannig sé hinn lýðræðislegi réttur minn grundvallaður. 

Rétturinn til að greiða atkvæði, er nánast helgur réttur sem fólk barðist fyrir og sem ekki má umgangast af léttúð.  

Léttúð í þessu samhengi vil ég kalla það þegar fólk greiðir atkvæði í samræmi við stundarhagsmuni, hvort sem það er vegna þess að einhver stjórnmálaflokkurinn vill bora jarðgöng í gegnum Vörðufell, eða þá að forystumaður er sérlega glæsilegur eða vel máli farinn, eða öfugt. 

Þá tel ég það vera mikla léttúð að nota ekki þennan mikilvæga rétt með því að sitja heima á kjördag.

Miklar sveiflur í skoðanakönnunum finnst mér að megi rekja til ansi mikillar léttúðar og daðurs við stundarhagsmuni. Á slíku er ekkert mark takandi.

Þetta var reiðilosunaraðferð þessa dags. Það má svo sem segja að hún feli ekki í sér trú á íslenskri þjóð. Það er hinsvegar alrangt. Vandinn er, að þetta er þjóð sem fyrirgefur of fljótt, og er of samúðarfull.  Við megum ekki gleyma og við megum ekki vorkenna þeim sem lítilsvirða þá ábyrgð sem við felum þeim.

Ég vil losna við léttúð

og lukkuriddara.

Ætti ég að taka mér egg í hönd?

Kannski fá mér bara tómata (innflutta).

Hér er um að ræða dálítið merkilega togstreitu, væntanlega til komna vegna aldurs og þroska. Ég ákveð í það minnsta að svo sé. 

Fregnir berast af því að fólk sé farið að kasta eggjum og tómötum í Alþingishúsið og það liggur við að mig langi að slást í hópinn. 

Væri ég ca 35 árum yngri núna, myndi ég ekki hika við að tjá hug minn til allrar vitleysunnar, með því að skjótast í höfuðborgina að tjá þar skoðanir mínar. 

Ég á mér reyndar nokkra fortíð sem mótmælandi misréttis og hernaðarbrölts, þó svo ég reikni ekki með að þeir sem þekkja mig nú, eigi auðvelt með að ímynda sér að slíkur rólyndismaður sem ég er, hafi nokkurntíma látið það hvarfla að sér að henda eggjum eða þramma um með mótmælaskilti. Það er nú samt raunin.

Ætli það sé ekki fyrst og fremst hlutskipti þeirra sem yngri eru að mótmæla á torgum. Við hin eigum þá væntanlega að skrifa greinar og tala á fundum. Kannski eigum við bara ekkert að vera að mótmæla neitt, þar sem staða mála er okkur að kenna. Við erum búin að vera að kjósa aftur og aftur yfir okkur landsstjórn sem hefur tekist að leiða okkur þessa ólukku leið. 

Við völdum okkur fulltrúa - þess vegna getum við engum kennt um nema okkur sjálfum.

Ekkert á ég eggið

engu breyta kann.

Fastir punktar

Það er nú ekki hægt að segja að ég hafi eytt stórum hluta ævinnar fjarri fæðingarstaðnum. Ætli ástæðu þess megi ekki einna helst rekja til þess að ég hef hvergi rekist á þann stað annan, sem er betur fallinn til búsetu. Vissulega hafa komið upp hviður við og við, sem hafa falið í sér einhverskonar þrá eftir því sem ekki er, hverju sinni. Þetta er auðvitað hin sígilda hugsun sem bærist með okkur mönnunum, um að það geti verið að við séum að missa af einhverju; að með því að búa alltaf á sama stað, séum við að misnota þá möguleika sem lífið hefur upp á að bjóða. Þetta er vissulega pæling sem á rétt á sér, en það verður þá jafnframt að velta fyrir sér hvað þarf að vera til staðar til að manni finnist lífinu vel varið.

Mér dettur þetta í hug eftir enn eina heimsóknina á æskuheimilið þar sem margumræddur, gamli unglingurinn, er til húsa og segist fara allt upp í þrisvar á dag í göngutúra úti á stétt. 

Í morgun voru þar fyrir tveir aðrir fastir punktar í tilverunni sem blasir við í Laugarási. Þessir punktar eiga heimili að Lindarbrekku, fluttu þangað um 1950 með eitt ungabarn. Settust þar að á brekkubrúninni og hafa alið þann aldur sinn síðan. Þau og börn þeirra hafa alla tíð talist til samferðamanna okkar og eru, að ég held þau einu í Laugarási sem hafa átt hér heimili  alla mína ævitíð (fyrir utan auðvitað eldri systur mínar tvær og gamla unglinginn). Það liggur við að mér líði eins og sögulegum grip.

Fastir eru punktar og fagurt er líf

fjarri er kreppan og allt hennar kíf.

Ekkert er betra en auðna og von

allt þetta segir hann Páll Skúlason.

(nokkuð fyndinn núna :))

Reitt fólk

Á þessum degi hef ég hitt fólk sem endranær, sem er fjarri því að vera ánægt með stöðu mála í þessu samfélagi. Reiðin hefur verið að gerjast með þessari þjóð, sem er þekkt af því að láta ekki tilfinningar sínar í ljós í umtalsverðum mæli. Nú virðist hún vera að brjótast fram af síauknum þunga með ofyrirsjáanlegum afleiðingum. Mér þætti það í meira lagi undarlegt ef það tekst, þessu sinni, að þagga niður í íbúum þessa lands.

Ég get ekki neitað því að mín reiði er einnig farin að láta á sér kræla, en mér finnst ekki augljóst hvert á að beina henni. Um þessar mundir hamast gerendur í þessum óþverramálum við að benda hver á annan. Hver og einn hefur hag af því að ljóstra upp um skuggalegt athæfi hinna.

Það er smám saman að koma í ljós að tengsl milli fólks í fjármálageiranum, stjórnmálum og löggæslu í þessu landi eru miklu meiri en maður hefur ímyndað sér. Þegar það liggur fyrir eykst enn vantraust á allt það sem gert er til að komast að hinu sanna um aðdragandanum að þessum hörmungum.

Mér sýnist að það verði ekki friður í þessu landi fyrr en erlendir aðilar verða settir í að hreinsa þennan flór. Fólkið verður vonandi ekki sátt fyrr en það hefur verið gert.

Það var milt veður í dag. Rigningin lamdi á þökin og jörð skalf. Obama fór að kjósa, en Makkinn er ekki búinn ennþá.  Allt silast þetta einhvernveginn áfram.

Fólkið ljær reiðinni vængi.

Sunnudagsmorgunn, og lífið...

Þó það hafi komið hér fram einhverjum sinnum, að endurtekin tilvik hafa sýnt fram á að ég er engan veginn kominn að fótum fram, þá er reyndin sú að ákveðnir þættir daglegs lífs bera þess keim, að ég er enginn unglingur lengur. Ekki svo að skilja að það sé endilega sérlega eftirsóknarvert hlutskipti. 

Sú var tíð, að maður gat sofið fram undir fjögur á sunnudegi án þess að blikna, ekki síst ef það var dansleikur með Mánum í Aratungu kvöldið og nóttina áður (þá hófust dansleikir á kristilegum tíma, svona um kl 21.30).

Nú er auðvitað öldin önnur.

Það var ekki dansleikur í gærkvöldi, ekki einu sinni með Geirmundi, eða harmónikkusveit Húnaþings í Hótel Hvítá (sem sumir kalla enn Iðufell, sláturhúsið eða jafnvel gróðurhúsið).

Ég sprett upp eins og gormur upp úr hálf átta og enn dimmt utandyra, rigningadroparnir lemjandi þakið. Ég stend mig meira að segja að því að hugsa fremur jákvætt um svona morgna. Þeir eru upphaf nýs dags sem felur í sér tækifæri, eins og allir dagar. 

Við svona aðstæður hugsa ég mér gott til glóðarinnar að koma frá ýmsu því sem ekki hefur komist í verk, ekki síst því, sem snýr að námskeiðinu mínu í almannatengslum, en ef ekki væri fyrir þessa morgna væri staðan ekki sú nú, að ég stefni á að ljúka diplómanámi í opinberri stjórnsýslu um jól. Ekki laust við að ég sé tiltölulega sáttur við það.

Starfs mín vegna þarf ég einnig sð sinna ýmsu sem lýtur að vinnunni á mánudegi, en oftar en ekki, í ljósi þess að hér eru vanir menn á ferð, er það afgreitt tiltölulega hratt (en vel).

Það er gott að nota morgna sem þennan til að hugleiða um lífið og tilveruna, en margoft hefur verið sýnt fram á að hugurinn er mest vakandi og heilinn móttækilegastur að morgni, þó tilraunir mínar til að sannfæra svefndrukkna unglingana á hverjum tíma um, að svo sé, hafi í 100% tilvika mistekist. Viðbrögð þeirra við þessari speki minni eru svipuð viðbrögðum Geirs og Davíðs við þeirri hugmynd að rétt geti verið að endurskoða yfirstjórn Seðlabankans (reka þann síðarnefnda). 

Það blasir við höfuðborgarferð á þessum degi og stefnir í að ryðguð raddböndin fái lítillega að liðka sig seinnipartinn.

Á sunnudagsmorgni er sannlega fátt sem oss truflar,

og sjálfsagt er ekkert sem breytt getur neinu um það.

Skyldu þeir skjótann?

...Það er ekki gott að segja. Í rauninni yrði ég ekki undrandi. 

Þegar fólk er opinskátt farið að bera hann saman við merkustu foystumenn í lífi þessarar, að eigin mati, guðsblessuðu og veraldarinnar stærstu og mestu, þjóðar, þá bendir allt til að það komi upp spurningin um hve margir lífdagar bíða hans. 

Ég velti því fyrir mér, árangurslaust, hvernig á því getur staðið, að í flestum löndum heims myndi hann rúlla upp þessum kosningum sem framundan eru. En ekki meðal sinnar eigin. Hvað er það í karakter þessa bræðslupotts ólíkra þjóðabrota sem veldur því að þar er allt annað uppi á teningnum. 

Er þessi þjóð úr einhverjum tengslum við þann raunveruleika sem aðrar þjóðir á jarðarkringlunni upplifa? 

Ef svo er, hversvegna skyldi það vera að mín þjóð sækir svo margt þarna vestur eftir? 

Er mögulegt að minnimáttarkennd okkar sé slík, að við getum ekki leitað annað að fyrirmyndum? 

Er afleiðingin af þessu sú raunveruleikafirring, sem við höfum verið að gera okkur sek um undanfarin ár, með alþekktum afleiðingum?

Allt eins líklegt.

Þjóðar vorrar þotuliðið góða

þykir ekki eftirbreytnivert.

Ísafold er ekki, meðal þjóða.

æðislega frábær eða sperrt.