Þjóð með gullfiskaminni og grautarheila?

Því miður verður það að viðurkennast að það liggur við að ég trúi því að þjóðin mín sé frekar grunnhyggin, að mörgu leyti. Áður fyrr skildi ég aldrei hvernig verkafólk gat fengið af sér að kjósa íhaldið, svo augljóst sem það nú var, og hefur alltaf verið, að það var ekki markhópurinn sem sá ágæti flokkur var fyrst og fremst að vinna fyrir. 

Þessi tilhneiging hefur síðan bara haldið áfram fram á daginn í dag. 

Á deginum í dag virðist fólk (fólkið sem hefur kosið íhaldið undanfarin 20 ár) vera að átta sig á því, að það hefur verið leitt á asnaeyrunum í einkavæðingarbrjálæðinu. Nú eru flestir á móti íhaldinu. Ég get hinsvegar nánast fullyrt, að um næstu kosningar verður allt við sama. Svona erum við nú bara.

Það er meira að segja svo að við (einhver okkar) geta fundið til með, og skilið þá sem birtast okkur dag eftir dag og tala um að það sé auðvelt að vera vitur eftir á. 

Það er að mörgu leyti undarlegt hvernig við nálgumst umræðu um stjórnmál (sum okkar)(of mörg okkar). 

Þessi við, sem ég set í sviga, virðast telja að:

a. með því að greiða ekki atkvæði séum við að hafa einhver áhrif á landstjórnina.

b. að eini stjórnmálaflokkurinn sem hægt er að trúa fyrir fjármálastjórn í landinu sé Sjálfstæðisflokkurinn.

c. að það fari eftir útliti og framkomu stjórnmálamanna hvursu vel kunna að stjórna landinu.

d. að flottustu auglýsingarnar og barmmerkin gefi til kynna að viðkomandi stjórnmálaflokki sé treystandi fyrir fjöreggi þjóðarinnar.

e. að kosningar breyti engu til eða frá - þetta sé allt jafn rotið.

f. að stuðningur við stjórnmálaflokka sé ættgengur.

Mig grunar að afstaða ansi margra kjósenda á þessu bláa landi mótist, því miður, af stundarhagsmunum og misskilningi á því hvað þetta snýst allt um. (Auðvitað er ég þar með að segja að ég hafi þetta allt á hreinu).

Hvernig væri nú til dæmis að velta fyrir sér þessum spurningum?:

     1. aðhyllist ég óskoraðan rétt einstaklingsins til orða og athafna?

2. vil ég jafnan rétt allra til samfélagslegrar þjónustu (skólar, heilsugæsla o.s.frv.)?

3. vil ég að ríkið dragi sig út úr öllu því sem einkaframtakið getur séð um (í 'bullandi samkeppni'??

4. hvernig samfélagi vil ég að börnin mín taki við?

5. vil ég að ráðamenn í stjórnmálum og í viðskiptum séu 'raunverulega ábyrgir'?

6. vil ég frekar að ráðamenn framkvæmi það sem þeir tala um, eða er bara nóg að þeir tali um það, til að láta mér líða vel?

7. er ég tilbúin(n) að fyrirgefa þeim sem taka á sig (mikla) ábyrgð, en standa síðan ekki undir henni?

8. tel ég nauðsynlegt að það séu starfandi 4 sjónvarpsstöðvar? (íbúafjöldi 300.000)

9. er nauðsynlegt að flytja inn tollfrjálsar landbúnaðarafurðir?

10. á að afnema launaleynd?

11. hvort vil ég borga hærri eða lægri skatta?

12 vil ég hafa öryggisnet sem er tilbúið að koma mér og mínum til bjargar ef/þegar eitthvað bjátar á?

13. vil ég ganga í Evrópusambandið?

14. vil ég taka upp Evru?

Það er líka hægt að hafa spurninguna bara eina: 

Hvaða lífsskoðun hef ég?

Auðvitað get ég haldið endalalust áfram að varpa fram svona spurningum, en ég tel rétt að spyrja sjálfan mig svona spurninga fyrst, og ákveða síðan hvernig ég greiði atkvæði. Ég reikna með að þannig sé hinn lýðræðislegi réttur minn grundvallaður. 

Rétturinn til að greiða atkvæði, er nánast helgur réttur sem fólk barðist fyrir og sem ekki má umgangast af léttúð.  

Léttúð í þessu samhengi vil ég kalla það þegar fólk greiðir atkvæði í samræmi við stundarhagsmuni, hvort sem það er vegna þess að einhver stjórnmálaflokkurinn vill bora jarðgöng í gegnum Vörðufell, eða þá að forystumaður er sérlega glæsilegur eða vel máli farinn, eða öfugt. 

Þá tel ég það vera mikla léttúð að nota ekki þennan mikilvæga rétt með því að sitja heima á kjördag.

Miklar sveiflur í skoðanakönnunum finnst mér að megi rekja til ansi mikillar léttúðar og daðurs við stundarhagsmuni. Á slíku er ekkert mark takandi.

Þetta var reiðilosunaraðferð þessa dags. Það má svo sem segja að hún feli ekki í sér trú á íslenskri þjóð. Það er hinsvegar alrangt. Vandinn er, að þetta er þjóð sem fyrirgefur of fljótt, og er of samúðarfull.  Við megum ekki gleyma og við megum ekki vorkenna þeim sem lítilsvirða þá ábyrgð sem við felum þeim.

Ég vil losna við léttúð

og lukkuriddara.