Sundrandi turnar með hár

Undanfarin 20+ ár höfum við setið uppi með samfélag sem ég vil nú bara eiginlega kalla dálítið sjúkt. Ég hugsa oft sem svo að ég hefði gjarnan vilja eyða drjúgum hluta ævi minnar við einhverjar aðrar aðstæður  en þessar. Allan þennan tíma hafa tveir einstaklingar nánast haldið þessu samfélagi í gíslingu þannig, að það er í raun stórmerkilegt. Þeim hefur tekist að koma sér svo rækilega fyrir í þjóðarsálinni, að það gerist nánast ekkert nema annar hvor eða báðir láti til sín taka, eða ekki, og ef ekki þá velta menn fyrir sér hvernig þeir bregðist við. Framganga þessara tveggja einstaklinga er með þeim hætti, að fólk er annað hvort sammála þeim og þykir mikið til þeirra koma, eða þá að það nánast leggur fullkomið hatur á þá. Það er bara annað hvort - ekkert þar á milli.  Aðrir eru einhvern veginn alltaf vegnir og mældir með hliðsjón af þeim félögum.

Þeir hafa, umfram aðra sundrað þessu samfélagi alltof lengi (að mínu mati - svo því sé haldið til haga).

Og, hana nú.

Það kólnaði þegar á leið daginn

"Ég ætla að skjótast í myndaleiðangur eftir hádegið" tilkynnti ég í morgun, enda veðrið eins og best verður á kosið á þessum árstíma. Það var blankalogn í Laugarási, sem er nú svo sem ekkert nýtt, sólin glampaði á bláum himni, hitinn reyndi að ákveða hvorum megin frostmarks hann ætti helst að halda sig. Upp úr hádeginu lét hann verða af því að skjótast aðeins uppfyrir núllið.

Ég ákvað að leita að nýju sjónarhorni á mitt klassíska myndefni - nenni nú ekkert að vera að keyra langar leiðir fyrr en ég met það svo að ég hafi endanlega tæmt þann fjársjóð sem nánasta umhverfi mitt er. Við fD héldum sem leið lá út yfir á, að vegi sem lliggur í sumarbústaðaþyrpinguna sem þarna er. Það var hlið með lás fyrir sem sá til þess að úr þessu varð ágæt hreyfing, en leiðin lá smám saman hærra í hálendið umhverfis Iðu, svo hátt að Laugarás blastir talsvert vel við linsunni. Þegar hér var komið var orðið nokkuð skýjað, en þó skaut sól geislum niður hér og þar.

Ég smellti og smellti og smellti... blés og blés og blés (það þurfti að ganga upp í móti).

Að lokinni myndatöku héldum við heim á leið og ég settist við að koma myndunum í gegnum Photomatix, sem ég nota við að búa til HDR. Þarna var klukkan að verða þrjú. Þá, eins og hendi væri veifað, fór að snjóa og hvasst hringrokið skall á glugga, nánast eins og gjörningaveður. Myndirnar, hver annarri fegurri hurfu inn í möppu og ég ákvað af rælni að kíkja á vefmiðlana.........."Ólafur ætlar........" Nei, nei, nei! - o, sei sei - jæja, ætlar hann að gera það, karlinn?

Þetta hefur verið svona venjulegur, íslenskur dagur: það virðist vera að að birta og vorið handan við hornið þegar náhvít hönd vetrarins leggur vonina í fjötra.

Myndirnar er að finna hér.

Að klikka á stærsta hlutverkinu

Það er ansi athyglisvert að heyra að í fréttunum um að háskólakennarar á Íslandi kvarti yfir að nemendur nenni ekki að læra. Spurning hvaðan það kemur. Hérna í DK fara nemendur í grunnskólum aldrei í próf enda orkar það tvímælis að auka andlegt álag á börnin með slíkum óþarfa. Slíkt er heldur ekki í anda “janteloven” þar sem tryggja þarf að enginn skari fram úr heldur eiga allir að vera jafnir. Þetta er allt mjög göfugt einhverntíma kemur að því að svona hugsunargangur virkar ekki. Vinnumarkaðurinn vill væntanlega fá þá sem eru “bestir”, hvernig það svo sem er metið, fyrir utan að  allir lenda í því óréttlæti að þurfa gangast undir próf á seinni skólastigum. Þetta hefur maður orðið var við og þá sérstaklega Ásta, enda er hún í skóla með þessu liði. Það líður varla sá dagur að einhver fari ekki að grenja ( í alvörunni að grenja meina ég ) af því að eitthvað er ósanngjarnt í skólanum (t.d. eins og að þurfa hugsanlega að svara spurningu fyrir framan bekkinn). Þetta er fullorðið fólk…..hefði maður haldið. Virðist vera afurð kerfis sem virkar ekki. Útskýrir kannski hvers vegna u.þ.b þriðjungur aðspurðra meðal fólks sem er nýkomið út á vinnumarkaðinn hér er að kikna undan stressi sem getur varla talist skrýtið þegar þetta er í fyrsta skipti sem einhvers er krafist af viðkomandi. (Þorvaldur Skúli Pálsson), 

Það skiptir nú kannski ekki máli hver skrifar það sem stendur hér fyrir ofan, en ég nefni það samt að hann er talsvert skyldur mér.

Ég verð auðvitað að viðurkenna að við svona lestur hellist yfir mann eitthvert vonleysi um það sem framtíðin ber í skauti sér fyrir ofverndaða Vesturlandabúa. Sú þróun sem þarna er lýst er sannarlega á hraðferð um íslenskt samfélag, ef það er þá ekki komið jafn langt og þarna er lýst.

Ég viðurkenni líka, að ég nálgast hratt þann tíma þegar ég geng út úr ævistarfinu inn í, væntanlega friðsæl, elliárin. Í því ljósi get ég með talsverðum rétti sagt: "Til hvers að vera að ergja sig á þessu? Það hlustar enginn, hvert sem er. Fólk er að hugsa um aðra hluti, sem eru miklu mikilvægari; rétti einstaklingsins til umönnunar samfélagsins, þegar foreldrarnir geta ekki meir."

Ég er samt, í litlu, að klóra í bakkann, þó ekki nema til að ögra sjálfum mér og lesendunum mínum fáu. Í þau fáu skipti sem ég hef tekið mig til og ýjað að allri þessari aumingjavæðingu sem blasir við hvert sem litið er, hvernig foreldrar eru er bregðast í því stærsta hlutverki sem þeim er falið á lífsleiðinni, svona maður á mann, snýst umræðan óðar upp í stórfeminískar yfirlýsingar um að ég sé karlrembusvín (þó það sé auðvitað ekki sagt berum orðum).

Já, þetta er svo skemmtilegt - í einhverjum afbrigðilegum skilningi.

Skyldi ég fara á listann?

Þrútin þjóð af visku......eða er það svo?

MANIMAL 

Mér hefur nú ekki sjaldan blöskrað hvernig þjóðin sem ég tilheyri opinberar grunnhyggni sína og almennt vitleysi. Þetta hefur nokkuð oft orðið mér umfjöllunarefni hér. Á síðustu dögum virðist eins og æ fleiri séu að koma út úr skápnum með samskonar skoðanir.

Þeir sem eiga sitt undir því að þjóðin velji þá sem fulltrúa sína hér og þar, mega með engu móti anda því út úr sér, að þjóðina kunni að skorta nokkuð upp á almenna skynsemi eða vit. Einn þingmaður hélt því fram að eitthvert tiltekið brot þjóðarinnar gengi ekki heilt til skógar að þessu leyti og uppskar mikinn hávaða og hann mun væntanlega ekki reyna að bjóða sig fram aftur.

Þjóðin er góð í drama. Þegar um er að ræða málefni þar sem mögulega er hægt að hneykslast, þá tekst okkur sannarlega vel upp, auðvitað með dyggri aðstoð fjölmiðla sem þekkja hvað gengur í okkur - hvað selur.
Við erum líka sérlega góð í að takast á við mál sem eru tiltölulega einföld - svona vondi kallinn, góði kallinn mál. Við getum meira að segja eytt tíma í að fjalla um hvernig einhver meintur skúrkur í útlöndum virðist hafa rekið heilt vændishús, en vissi það ekki. Við erum svo góð í þessum "human interest" málum, því þau kalla fram frumstæðustu tilfinningar okkar - gleði, sorg, reiði o.s.frv. Þarna erum við á heimavelli. Þessar tilfinningar sjáum við einnig meðal dýra merkurinnar - þetta eru sem sagt ekki þær tilfinningar sem greina manninn frá öðrum dýrum.

Maðurinn hefur talið sig vera talsvert frábrugðinn öðrum spendýrum, ekki síst vegna vitsmunalegra yfirburða sinna. Heilinn í okkur á að gera okkur mögulegt að, t.d.
- greina sundur orsök og afleiðingu,
- lesa í það sem sagt er og skrifað,
- velta fyrir okkur aðstæðum og draga ályktanir,
- setja okkur í spor annarra.
Vandinn við þessa þætti er, að þeir krefjast þess af okkur að við leggjum eitthvað á okkur, gagnstætt hinum frumstæðu tilfinningum.
Við nennum ekki að leggja neitt á okkur lengur.
Það sem er auðvelt er gott og skemmtilegt, það sem er erfitt er vont og leiðinlegt.
Við erum þjóðin sem búið er að ala upp í allsnægtum.
Við teljum okkur eiga allan rétt í heimi til að gera það sem okkur þóknast.
Við nennum ekki að hugsa það út, að ef skuldir eru felldar niður einhversstaðar, þá þarf að borga þær annarsstaðar, ef skattur er lækkaður hér, þá verður annað hvort að draga úr þjónustu, eða leggja skattinn á einhverja aðra.
Við nennum ekki að hugsa það út að staða mála í þessu þjóðfélagi er að öllum líkindum ekki sök núverandi stjórnvalda.
Við nennum ekki að leita skýringa á því, að það er að stærstum hluta sá þjóðfélagshópur sem minnst má sín, sem styður þá stjórnmálastefnu sem er síst líkleg til að bæta kjör hans.
--------------------------

Þá er þetta uppsafnaða blástursfóður komið frá og ég held áfram með lífið.

Já, ég er hrokafullur í meira lagi.

Njóttu dagsins, Bragi :)

Að spara skósólana

Eitt af því sem lífið getur haft í för með sér, ef maður er heppinn, eru afkvæmi sem stuðla með einhverjum hætti að því að vekja með manni stolt, ekki síst af manni sjálfum, auðvitað fyrir vel unnið verk, en einnig af því hvernig börnin eru að  vinna úr lífi sínu.
Ég hef haft umtalsverða ánægju af því að undanförnu (þessvegna lítið um skriftir hér) að taka þátt með beinum og óbeinum hætti í afskaplega ánægjulegum atburðum í lífi elstu sonanna. Því hef ég gert nokkra grein fyrir hér.
Þá höfum við fD fengið að njóta samvista við Görlitzbúana okkar og það hefur okkur sannarlega ekki leiðst. Milli þess sem við spillum litlum stúlkum, njótum við þess að velta okkur í öllum hamingjuóskunum, sem stráð er yfir okkur hvaðanæva.
Þakklæti okkar til þeirra sem hafa heiðrað okkur Kvisthyltinga með margvíslegum hætti að undanförnu, er ómælt.

Við stefnum áfram á sömu braut, ekki síst þar sem við eigum tvö í viðbót, yngri, sem ætla sér líka að ná glæstum árangri á sínum sviðum.

Allt er þetta nú ágætt og frestar þörf á skókaupum um einhverjar vikur.

Fréttatilkynning hin síðari

Ideale – tónleikar í Aratungu

Egill Árni Pálsson, tenór, heldur tónleika í Aratungu á laugardaginn kemur, þann  18. febrúar og hefjast þeir kl. 17:00. Tónleikana nefnir Egill Árni  ‘Ideale - tónaperlur frá Þýskalandi, Ítalíu og Íslandi.’

Egill Árni hefur verið búsettur í Þýskalandi frá árinu 2008 og haft í ýmsu að snúast. Þar er kannski helst að nefna þátttöku í vinsælum tónleikum í Berlín sem nefnist “Classic Open Air” og eru haldnir  á hverju ári á Gendarmenmarkt torginu.  Þá söng hann á síðasta ári “Das Lied von der Erde” eftir Mahler, við afar góðar undirtektir. Hann söng hlutverk Caramello í “Eine Nacht in Venedig”, en hann hafði sungið hitt aðalhlutverkið úr sömu óperettu í Óperustúdíói Íslensku Óperunnar, og þá má einnig nefna Gouvenour og Vanderdendur í “Candide” eftir Leonard Bernstein. 

Ýmislegt er í farvatninu á söngsviðinu og þar má helst nefna ýmsar tónlistarhátíðir, eins og Elblandfestspiele og hugsanlega aftur “Classic Open Air”.

Tónleikarnir í Aratungu eru aðrir tónleikarnir sem Egill Árni heldur þar, en fyrir fimm árum hélt hann þar tónleika í tilefni af þrítugsafmæli sínu.

Það er Kristinn Örn Kristinsson sem leikur á píanó og gestasöngvari á tónleikunum verður Henríetta Ósk Gunnarsdóttir.

Bláskógabyggð og Söngskólinn í Reykjavík styrkja tónleikana. Það verður ekki selt inn, frjáls framlög eru þó vel þegin.

Egill Árni er frá Kvistholti í Laugarási. Hann lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum að Laugarvatni. Eftir það lá leiðin æ meir á vit söngsins, en síðustu 4 ár hefur hann búið í Þýskalandi þar sem hann hefur lagt stund á sönginn, fyrst við nám, en seinni tvö árin hefur hann verið fastráðinn við óperuna í Görlitz.

Egill er kvæntur Soffíu Jónsdóttur og þau eiga tvær ungar dætur.

Milli prinsins og ráðherrans

F.v. Prins Joachim Holger Valdemar Christian,
Þorvaldur Skúli Pálsson, 
Morten Østergaard, ráðherra rannsókna,
nýsköpunar og æðri menntunar.

Ég er harla ánægður með hve strategísk uppstilling sonarins hefur verið við myndatökuna.

Hópurinn sem hlaut EliteForsk Rejsestipendium í Ny Carlsberg Glyptotek í gær.