Þegar fólk sponsast eða kúlar yfir sig.

Ég er búinn að tjá mig hér í allmörg ár. Ef allt væri með felldu, ættu fyrirtæki að vera fyrir löngu búin að átta sig á, að það gæti borgað sig að greiða mér fyrir að nefna þau á nafn í pistlum mínum, en svo er ekki. Ég bara skil það ekki.  Auðvitað reyni ég að skilja það og við slíkar tilraunir kemst ég helst að því að þetta blogg mitt hljóti að skorta góð ráð til fólks í einhverri sálarkreppu, fólks sem þráir að vera svalt eða "kúl", fólks sem þráir að finna réttu lausnirnar á vandamálum sínum og ekki til þess fallið að ná til fjöldans.

Því fólki fer fjölgandi, að því er virðist, sem hefur lagt á lífsstílsbloggbrautina og tekist að safna tryggum lesendahópi. Líklega er þarna oftast um að ræða fólk sem hefur eitthvað það fram að færa sem höfðar til fólks, gefur góð ráð varðandi lífið eða lífsstílinn. Þetta fólk getur oft bent þér á eitthvað sem gæti gert líf þitt innihaldsríkara, skemmtilegra eða þess virði að halda áfram að lifa því. Þetta eru svokallaðir lífsstílsbloggarar.
Ég hef svo sem engar athugasemdir við þetta og örugglega skaðar þetta engan, í það minnsta til frambúðar, eða það vona ég.

Þegar lífsstílsbloggari er kominn með álitlegan hóp fylgjenda á einhverju tilteknu sviði, kemur að því að seljendur á vöru eða þjónustu sjá sér hag í því að styrkja viðkomandi, gegn því að hann nefni þá til sögu. Geti þeirra og setji hlekk á heimasíðuna hjá þeim.  Við þetta er viðkomandi lífsstílsbloggari farinn að hafa tekjur af skrifum sínum, sem getur bara verið harla gott mál. Fólk þarf að hafa tekjur.

Þegar lífsstílsbloggarinn er farinn að hafa tekjur af skrifum sínum og farinn að tilgreina hvar hitt og þetta, sem bætt getur líf lesendanna, fæst, er lífsstílsbloggið orðið það sem heitir "kostað" eða "sponsað" á nýslensku.  Bloggið er, sem sagt, orðið að auglýsingu.

Það er nú þannig með mig, að ef ég sé auglýsingu þá veit ég, að eitthvert fyrirtæki er að koma vörum sínum á framfæri.  Það er fullkomlega heiðarleg aðferð við að ná til mögulegra kaupenda.

Það fer illa í mig og mér finnst að komið sé aftan að mér, þegar einhver, sem ég hef reynt að því að gefa mér góð ráð um hitt og þetta, bendir mér á einhverja vöru eða eitthvert fyrirtæki, en getur þess ekki jafnframt að hann fái greitt fyrir ábendinguna.  Slíkt er, að mínu mati, blekking eða svik. Ég trúi því að lífsstílsbloggarinn minn sé raunverulega að ráðleggja eitthvað sem veitir mér lífsfyllinguna sem ég þrái, en kemst svo að því að hann fær laun fyrir það frá fyrirtækjunum sem hann bendir mér á.

Hversvegna að velta sér upp úr þessu?

Auðvitað er fyrir hendi tilefni til þess að ég eyði dýrmætum tíma mínum í að skrifa þetta.  Þar sem ég var að renna í gegnum vefmiðiðil sem ég kíkji gjarnan á (fæ ekki borgað fyrir að nefna hann og nefni hann því ekki), blasti þetta við mér.

Þetta vakti forvitni og ég fór inn á viðkomandi blogg. Það sem ég sá þar varð til þess að ég lét mig hafa það að setja hlekk á þessa síðu inn á Fb.

 Kannski var þar um að ræða einhverja fljótfærni, en eftir því sem ég hef velt þessu meira fyrir mér, kemst ég að þeirri niðurstöðu að þetta var fyllilega réttmætt.  Þá á ég við, það var réttmætt að fjalla um fyrirbærið "kostaða lífsstílsbloggara",  Umræddur bloggari birtist þarna aðeins sem fulltrúi þeirra - óheppinn að vefmiðill fór að vekja athygli á barnaafmælisblogginu.

Það var dálítið fyndið að umræddur bloggar vildi ekki fjalla um bloggið sitt opinberlega, að sögn vefmiðilsins. Hvað er blogg annað en opinbert?

Hvað um það, þessi litla sending mín kallaði fram meiri viðbrögð en ég hafði átt von á. Ég birti það sem þar kom fram, hér fyrir neðan, en sleppi nöfnum þeirra sem þar lögðu sitt til málanna, nema mínu.  Ef einhver vill vita hvaða fólk það er, þá er það auðvitað opinbert, enda um samfélagsmiðil að ræða,  og hægt að sjá hér.

Fólki er, eins og áður hefur komið fram, að mínu mati, fullkomlega frjálst að auglýsa vörur og þjónustu á bloggsíðum sínum. Ég fer hinsvegar fram á það, fyrir hönd neytenda þessa lands, sem "velja" að lesa lífsstílsblogg, að í haus bloggsins komi fram hvort bloggarinn þiggur greiðslur fyrir umfjöllunina.  Efst í þessum pistli má sjá hvernig þetta gæti verið.  Þar með væri þetta mál úr sögunni.
Allir sáttir?
Kannski ekki bloggarinn, sem mögulega fengi minna fyrir sinn snúð, enda bloggið ekki lengur að þykjast vera annað en það er.

-------------------------

Viðbrögð við sakleysislegu innleggi mínu. Mér var orða vant þá, en ekki lengur.
  

t

Ummæli

 Já sæll bara ódýrt og gott. Verður spennandi að sjá fermingarveisluna 😉

 Já Það sama datt mér í hug ,, þetta er komið út í þvílíkar öfgar hvernig fólk lætur.

 Máttur samfélagsmiðla og sérstaklega instagram þegar kemur að auglýsingagildi er mikið.

Hún fékk þetta allt saman sponsað fyrir það eitt að vera með ríflega 1000 fylgjendur á instagram og halda úti lífstílsbloggsiðu

 Aumingja barnið...!!!!!

Þetta er greinilega dulbúin auglýsing,kostuð af þeim fyrirtækjum sem að vísað er í þarna.

Páll M Skúlason Ef þú ert það sem kallað er "lífsstílsbloggari" (bara orðið kallar fram gæsahúð) og ert búin(n) að safna að þérgóðum hópi lesenda í leit að lífsfyllingu, eru fyrirtæki tilbúin að halda fyrir þig affmæli eða hvað sem er, gegn því að þeirra sé getið og vörunum hrósað. Ætli þetta sé ekki það sem kalla má "viðskiptahugmynd".

Sá þetta á netinu í morgun, en nennti ekki að lesa. Óraði ekki fyrir því að á Íslandi léti fólk svona. Hélt þetta væri komið frá henni Ameríku. :)Mér verður líka orða vant.

 Fór þessi veisla fram í Tungunum? He he.

Páll M Skúlason Ekki skal ég segja. Allavega fór hún ekki fram í heimi sem ég þekki. ;)

Hvort á maður að hlæja eða gráta?

Páll M Skúlason Hlæja fyrst (köldum hlátri) - gráta síðan þjóð sína. Nú eða öfugt ;)

Þetta er bleikur og hreinn viðbjóður :( Mætti alveg senda póst á hana og spyrja hana hvern andsk.... hún sé að gera!!

Hvernig verður fermingarveislan? En er blessuð konan ekki í alvöru að grínast?

Það er val hvers og eins að fylgjast með lífstílsbloggurum sem eins og Tinna er bara að auglýsa vörur væntanlega gegn greiðslu. Það er bara þjóðaríþrótt að óskapast en mér finnst engin ástæða fyrir fólk að vera að baula. Tinna skaðar engan með þessu.

Páll M Skúlason Það er sannarlega rétt hjá þér, Dagur, að hvert og eitt okkar fer þær leiðir í lífinu sem okkur þykir henta best og aðstæður okkar leyfa. Það er annaðhvort val okkar, eða nauðsyn, jafnvel. Lífsstíll okkar tekur mið af því hver við erum, og það sama má segja um skoðanir okkar, hvort sem þær snúa að hinu stóra, eða bara því smáa. 

Það er í raun ekki hægt að áfellast okkur fyrir neitt af ofangreindu. Nú stöndum við frammi fyrir nýjum veruleika, sem gerir okkur, ef við veljum að fara þá leið, berskjaldaðri. Þar með erum við komin inn á hálfgert jarðsprengjusvæði og mikilvægt að við séum í stakk búin að takast á við það að það eru ekki allir jábræður okkar eða jásystur.

Ef við erum ekki undir það búin að takast á við, að það sem við viljum standa fyrir, falli hreint ekki öllum í geð og kalli jafnvel fram viðbrögð, ættum við kannski að hugsa okkur um tvisvar.

Viðbrögð mín hér efst eru til komin vegna þess að þetta skall á augum mínum í fjölmiðli. Það hefur auðvitað ekkert með konuna sem skrifar bloggið að gera, enda þekki ég ekkert til hennar og efast ekki um að hún sé ágætis manneskja. Sé hún sár eftir, er auðvitað sjálfsagt að biðja hana afsökunar á að hafa "óskapast" í henni og "baulað" á hana.
Ég varð orðlaus um stund vegna þessarar birtingarmyndar ákveðinnar "menningar" sem virðist vera að ryðja sér til rúms. 

Ég er sem sagt búinn að fá málið, og mun mögulega nota það í blogginu mínu í framhaldinu í umfjöllun um þá menningu sem Tinna var svo óheppin að að láta birtast fyrir augum mér. Þar með verð ég berskjaldaður og þarf að búa mig undir áfellisdóma.
Bestu kveðjur.

Iss! Nú er greinilega best að þegja :)

Páll M Skúlason Það kemur fyrir að það telst góð hugmynd.

 Fólk má nú hafa álit á hinu og þessu held ég .Sem betur fer erum við ekki öll heilalaus.

Ég er allavega alaviss að hún borgaði ekki krónu fyrir þetta sjálf..

 Hérna ... já. Hvað skal segja? :D

Páll M Skúlason Láta t.d. í ljós skoðun... 😎

 Ertu að meina þetta með kjánahrollinn og ,,það dó eitthvað inní mér - mómentið" þegar ég ,,lenti" í því að lesa þessa grein? Oh well :)

Upplifi þig skemmtilega andsnúin sjálfum þér hér Páll. Athyglisvert. Það er þetta þarna með frelsi einstaklingsins. Fögnum fjölbreytileikanum. Þroskaferli. Taka hverjum eins og hann er hverju sinni og allt það hmmmm. Föllum við ekki öll i einhverjar og allskonar gryfjur á lífsleiðinni. Hef oft hugsað og sagt að heimurinn væri betri ef enginn hefði þörf fyrir að hafa skoðun á náunganum eða gjörðum hans hvað þá vali (oft þó fallið í þá gryfju sjálf þó úr því dragi þó með æfingunni )

Páll M Skúlason Það er einmitt málið, Hulda, Ég er skemmtilega sammála sjálfum mér, en tekst ekki að kalla fram skilning þar sem skilnings er þörf. 
Ég mun tjá mig um þetta á mínum vettvangi, síðar.

 Íslenskan eitthvað að bregðast þér frændi ;)

Páll M Skúlason Sennilega orðin full gamaldags.

 nja hefur bara þínar skoðanir og skiptir það nokkuð máli þó engin skilji þig ef út í það er farið

Páll M Skúlason Sko, ef maður skilst ekki, þá er lítill tilgangur með því að tjá sig. Samkvæmt þeirri niðurstöðu bíður það mín að temja mér nýslenskuna í ríkari mæli, vilji ég á annað borð setja fram skoðanir. Svo er auðvitað valkostur að þegja bara og láta þeim sem erfa skulu jörðina eftir sviðið. 
:) - ýmsum myndi eflaust hugnast sú niðurstaða.

það tel ég nú ekki heillavænlegt, mikilvægt að allar kynslóðir tjái sig og allir. Þannig lærum við að vera gagnrýnin á helst uppbyggilegan hátt á tjáningu okkar sjálfra og annarra

Líka við · Svara · 1 klst

Páll M Skúlason Sannarlega er mikilvægt að alltir sem hafa fyrir það þörf, tjái skoðanir sínar. Það er hinsvegar til lítils þegar lesendurnir vita allt betur og hafa betri eða réttari skoðanir. 
Í þessu finnst mér kynslóðamunurinn endurspeglast að nokkru leyti.
Þetta er allt ágætt.

Er það ekki það sem heitir skoðanaskipti. Mismunandi skoðanir. Er til eitthvað sem heitir betri eða réttari skoðanir. Er það ekki bara hluti af þroskaferli eins og allt annað. Bara spurning enn og aftur um að leitast við að tjá sig uppbyggilega.

Fjölbreytileikinn er frábær. En þegar fólk flippar/kúlar/plebbast/skreytir/sponsast (eða hvað þetta kallast) yfir sig þá má búast við að einhverjar tilfinningar kvikni og tjáningarfrelsið taki við hehe....

Jú mjög líklegt að fullt af tilfinningum kvikni, og ef maður vill greina þetta (eins og mér finnst voða gaman :D). þá er möguleiki að skoða hjá sjálfum sér hvaða tilfinningar og af hverju og vanda sig með tjáningarfrelsið og virða (ef við höfum Tyrkland í huga varðandi mikilvægi þess) og skapa þannig uppbyggilega umræðu sem gæti þá bent á kosti og galla svona auglýsinga. ;Þ

Talandi um frelsi manneskjunnar, þá er kannski ekki mikið frelsi til handa þessari þriggja ára manneskju sem auglýsingin snýst um. Hún hefur ekkert um það að segja hvort hún tekur þátt í þessu eða ekki....... Er það yfirhöfuð löglegt að nota börn í svona auglýsingar?

 Þetta er auglýsing fyrir þau fyrirtæki sem standa að þessum ófögnuði. Vonandi ekki alvöru.

Páll M Skúlason Á maður ekki að vita hvenær maður les auglýsingar? Mér finnst ótækt ef það liggur ekki fyrir..

Fjörutíu ár

Það hef ég fengið að heyra, aðallega var það þó svona kannski fyrri tvo áratugina, að ég væri lítið rómantískur. Seinni tvo hefur þetta  komið minna til tals. Ég get svo sem alveg verið sammála því, að rómantík verður víst seint talin til hluta af því sem einkennir persónu mína fremur öðru.

Varðandi þetta með rómantíkina þá má kannski segja að þar sé nokkuð jafnt á komið, því fD á ekki yfir höfði sér þann dóm að verða kölluð einkar rómantísk, þó ekki efist ég um að hún telji sig búa yfir þeim eiginleika í ríkum mæli.

Á þessum degi eru fjórir áratugir liðnir frá því við gengum í heilagt hjónaband í Skálholtsdómkirkju. Það var sr. Guðmundur Óli Ólafsson sem sá um það sem að honum sneri.  Tveim árum síðar fluttum við í Reykholt þar sem við stóðum við í 5 ár, en þá var íbúðarhúsið í Kvistholti komið það langt að hægt var að flytja inn með börnin þrjú sem þá höfðu litið dagsins ljós. Það síðasta bættist síðan við fimm árum síðar.
Síðan höfum við gengið lífsins veg svona rétt eins og það gengur fyrir sig. Eins og oft vill verða, hefur þessi ganga ekki alltaf eftir sléttu malbiki, Það hafa komið kaflar sem ef til vill má líkja við ferðamannabrautir í uppsveitum, en þeir eru nú harla fáir.

Ef ég ætti að nefna eitt ár sem kemur fyrst upp í hugann og sem felur í sér ótrúlegar andstæður, yrði það árið sem George Orwell notað á eina frægustu bók sína. Ég hygg, svona fyrir mína parta, að varla sé hægt að finna annað ár ævinnar, sem hefur þroskað mig meira og hraðar. Á þessu ári sigldum við sennilega úfnasta sjóinn á þessari leið.

Það á hinsvegar ekki að líta til einstakra ára eða atburða þegar fjallað er um þann umtalsverða tíma sem hér er undir, heldur þá heildarmynd sem sjá má út úr honum. Heildarmyndin er bara hreint ágæt, verð ég að segja..
Við fD getum verið ánægð með börnin fjögur sem við höfum sent út í veröldina. Þar er á ferð rétthugsandi og ábyrgt fólk.

Við getum verið sátt við að hafa byggt húsið okkar í Laugarási, Þorpinu í skóginum, sem hefur verið skjól okkar og samastaður í 33 ár.

Við getum verið ánægð með að hafa tekist að losna úr fjötrum skulda þó heimilistekjurnar hafi ekki alltaf dugað milli mánaðamóta.

Við getum verið ánægð með að hafa ekki í lífi okkar troðið öðrum um tær, eftir því sem við best vitum.

Við getum sennilega bara verið ánægð með hvort annað og okkur sjálf, svona ef grannt er skoðað.

Hvert verður svo framhaldið?
Hver veit. Það gætu verið kaflaskil framundan. Það er hinsvegar þannig, að þegar maður er búinn að lesa einn kafla, tekur annar við, nema auðvitað ef bókin er búin. Næsti kafli byggir oftar en ekki á því sem þegar hefur verið lesið.
Það er eins með lífið. Maður byggir alltaf á því sem búið er.
Vegurinn áfram er framhald af veginum sem farinn hefur verið. Beygjur við og við, vissulega, en alltaf framhald.

Ef einhver ætlar að halda því fram, að myndin sem fylgir sé ekki þrungin af rómantík, þá er mér að mæta. Annað eins hefur varla sést.

        Gleðilega páska    

"Operation" Hlunkur

Ætli lexía dagsins sé ekki helst þessi gamalkunna: Áður en þú stekkur, athugaðu hve breið áin er eða Gúglaðu áður en þú gerir það (Look before you leap - myndi það útleggjast á enskri tungu).

Það hefur líklega ekki farið framhjá áhugafólki um listgjörninga fD, að hún hefur að undanförnu staðið í ströngu við að steypa furðufugla í yfirstærð, sem síðan eiga að ala aldur sinn utandyra.
Þetta er örugglega hin ágætasta hugmynd, en því er ekki að leyna, að til þess að hún komist í framkvæmd þarf að leysa ýmis hagnýt mál og þar er líklegast stærsta málið: hvernig á að festa lappir við hlunka sem eru holir að innan?

Mér varð það auðvitað á að stinga upp á festifrauði, og þar með var sá þáttur kominn á mína ábyrgð. Allt sem myndi gerast í tengslum við festifrauðið yrði á mína ábyrgð. Ég myndi hafa sagt að þetta yrði svona og svona.

Ég tók á mig þessa ábyrgð og það er komið á annan mánuð síðan keypt var festifrauð á brúsa. Leiðbeiningar utan á brúsanum eru af skornum skammti, en þó sagt að hann innihaldi 500ml  sem myndu verða að 25 lítrum.  Það voru einnig keyptar lappir: 10 og 12 mm skrúfteinar sem myndu duga til að halda fleiri tonnum af steypu.

Svo bara leið tíminn. Ég vissi að þegar upp væri staðið myndi ég ekki geta staðist þrýstinginn, en hann hefur farið stigvaxandi undanfarnar vikur. Ég var búinn að hugsa framkvæmdina fram og aftur og fannst ávallt að óvissuþættirnir væru of margir, t.d. bara hve hratt frauðið myndi taka sig, eða harðna eða þenjast út. Af þessum sökum og fleiri (skort á framkvæmdagleði sem beinist í þá átt sem um ræðir) var það ekki fyrr en í gær, að óbeinn þrýstingurinn var orðinn meiri en svo að ég gæti staðist.

Í dag voru hlunkarnir bornir út á pall, stillt þar upp þannig að lappirnar myndu standa beint upp í loftið. Það var brotið í þeim sem brjóta þurfti, lappirnar sagaðar í æskilegar lengdir.
Svo koma að ísetningu festifrauðsins.

Ég notaði festifrauð síðast þegar við byggðum íbúðarhúsið. Því var sprautað meðfram gluggum og hurðakörmum og mér þótti það mikið töfraefni. Síðan eru líðin ein 35 ár.

Hvað um það, hvernig sem færi, varð ég að ganga þessa braut á enda og þar með byrjaði ég að sprauta frauðinu inn í belginn á stærsta hlunknum. Var búinn að reikna út að brúsinn myndi duga í alla hlunkana fimm, sem tilbúnir voru á borði úti á palli í 4,5°C hita (á ekki að nota frauðið við lægri hita en 5°C).

Ég sprautaði í belginn. Jú, frauðið þandist eitthvað út, en ekkert í líkingu við það sem það átti að gera, að mínu mati. Ég hafði séð einhversstaðar að til viðbótar við það sem það myndi þenjast strax út, myndi það bæta við rúmmál sitt 33% þegar upp væri staðið.  Því ákvað ég, til að hafa vaðið fyrir neðan mig, að setja frauð svo það fyllti hálfan belginn. Þar með hlyti hann að fyllast nokkurnveginn þegar endanlegri þenslu yrði lokið.

Frauðið var sannarlega ekkert að flýta sér að þenjast út, og það varð ofan á að bera hlunkinn inn í stofu (sem er einnig vinnusvæði fD) þar sem hlýrra væri og betra að hafa stjórn á aðstæðum. Þar voru lappirnar 4 settar í, og vonir stóðu til að þær myndu fljótt festast, sem aldeilis varð ekki raunin.  Þar með varð úr að reyna að skorða þær einhvernveginn. Til þess náði ég mér í kubba sem ætlaðir höfðu verið eldivið, tróð þeim ofan í belginn og tókst eftir nokkurt streð að skorða lappirnar nokkurnveginn eins og hugsað hafði verið.

Einnig skellti ég frauði í botninn á einum litlu hlunkanna, en þar með tæmdist brúsinn, sem átti að duga til að fylla 25 lítra rúm.
Þar með læddist að mér vondur grunur. Belgurinn á stóra hlunknum tæki kannski 10 lítra, og mögulega hafi farið sem svaraði til eins lítra í belginn á þeim litla.

Hvað yrði þá með  þá 14 lítra sem út af stóðu.
Inni í stofu gerðist það hægt en örugglega, að frauðið fór að stækka og það kom að því að nauðsynlegt var að hefja björgunaraðgerðir. Þær hafa staðið síðan. Ég hef skóflað ofan af frauðinu jafnskjótt sem það hefur nálgast að fara upp úr hlunknum. Þessi aðgerð hefur nú staðið í næstum 3 klukkutíma og enn þenst frauðið út. Á tímabili þótti fD þetta vera orðin spurning um að koma sér fyrir á bak við einhverja hlíf, ef hlunkurinn skyldi springa, en af því hefur ekki orðið - enn.

Já, ég veit að einhver besserwisserinn í ykkar hópi mun setja upp svip undir þessari frásögn, og verði honum bara að góðu. Ég er nú búinn að læra eitthvað sem ég kunni ekki áður og bruna inn í framtíðina með tiltekna, nýja þekkingu í farteskinu og sem ég mun mögulega geta notfært mér..

Þegar ljóst var að festifrauðið væri ef til vill ekki það sem best hentaði, náði fD í steypupokann og hrærði í hlunkana sem enn voru frauðlausir.

Síðan heldur lífið áfram.

不要在我的花园里屎 - No cagar en mi jardín - Don't shit in my garden

Tillaga að veggskreytingu á símaskúrinn.

Ég reikna með því að það sé vegna þess að ég á EOS, sem ég fæ stundum ábendingar frá nágrönnum um hitt og þetta. Eina fékk í gærkvöld:

Í tilefni frétta af óþrifnaði túrista þá nefnum við, að það hefur verið töluverð ásókn í að gera þarfir sínar við símaskúrinn. Í dag var t.a.m. stór hlessingur með tilheyrandi pappír.
Tækifæri f. þig og Eos.

Einnig var fjallað um fyrri dæmi um svipað atferli á þessum slóðum, og nefnd dæmi um Íslendinga sem léttu á sér og brúkuðu síðan kjaft þegar þeir voru atyrtir.

Ég verð nú að viðurkenna, að þetta með EOS-inn kitlaði aðeins og ég lagði leið mína að gatnamótum Skálholtsvegar og Ferjuvegar þar sem er að finna grænan símaskúr, sem allt eins gæti verið almenningssalerni. 

Ég fann fyrir lítilsháttar skilningi á aðstöðu fólks sem sér skúrinn, sér vonina um að geta létt af sér því sem fólk þarf að létta af sér með reglulegu millibili. Þegar það síðan uppgötvar að þarna er um að ræða tengivirki símans, er það bara of seint og ekki um að ræða annað en láta náttúruna hafa sinn gang.  

Auðvitað getur það einnig verið svo að gestir okkar líti á þetta land sem náttúruparadís og að í náttúruparadísum sé heimilt að sinna frumþörfum sínum án þess að til þurfi að koma einhver mannvirki.

Ég veit það svei mér ekki. 

Það er mér þó ljóst, eins og mörgum öðrum, að þetta gengur bara ekki svona. Hvað er til ráða, Ég hef ekki hugmynd hugmynd um hvað er til ráða frekar en aðrir, að því er virðist.   Jú, jú, ég get tekið myndir á EOS-inn og skrifað pistil um málið, en það bara breytir engu. 

Ég held að tvennt valdi þessari stöðu: 

a. salerni ætluð ferðafólki eru alltof fá (innviðavandamálið) og 

b. ferðamenn fara um landið í of ríkum mæli á eigin vegum í bílaleigubílum eða "kúga"-vögnum sem gera ekki ráð fyrir að þaurfi að kúka.

Dæmið sem birtist hér á myndunum sýnir að viðkomandi vildi hafa vaðið fyrir neðan sig. Ákvað að sinna verkefni sínu við horn símaskúrsins þar sem hann gat síðan haft varann á sér og var í minnstri hættu á að verða gripinn með allt glóðvolgt fyrir neðan sig.

Ég læt þetta duga, en leyfi myndunum að njóta sín. Þeir sem áhuga hafa geta sé nákvæmari mynd af afurðinni hér lengra fyrir neðan, en sannarlega ræð ég þeim frá því, þó auðvitað gefi ég kost á að  fólk geti rekið nefið í "hlessinginn"og séð hvað viðkomandi borðaði síðast. :)

Ég veit að þið skrollið öll niður 

😎   

þar með eruð þið búin að missa réttinn til að hneykslast á myndbirtingunni. 

Svo segi ég ekki meira um það.

Undirfyrirsögn þessa pistils er:

Við erum sjálfum okkur verst.

Ég er búinn að fjalla um dvalar- og/eða hjúkrunarheimilismál talsvert oft í pistlum mínum og vísa að miklu leyti til þeirra:

Eldri borgara í sláturhúsið, 23. janúar, 2013

Sólsetur í uppsveitum (1) 1. mars, 2013

Sólsetur í uppsveitum (2) 4. mars, 2013 
Sólsetur í uppsveitum (3) 10. mars, 2014

Ég lýsi áhyggjum mínum, 12. mars, 2013

Þorpið í skóginum á nýju ári: Ofar og hærra, 30. desember, 2015

Einskis manns eða allra 29. mars, 2015

Ólygnir sögðu mér 23. apríl, 2015

Tilefni þess að ég legg enn einu sinni ínn á þessa braut, er frétt sem birtist í Fréttatímanum í gær, 6. apríl.

------------------

Í Læknablaðinu árið 1922 er greint frá því að Landsstjórnin hafi veitt Árnessýslu kr. 11.000 í framlag til að kaupa Laugarás fyrir læknissetur. Í Morgunblaðinu þetta sama ár er greint frá því, að Sýslunefnd Árnessýslu hafi keypt gistihúsið við Geysi, sem reist hafði verið í tengslum við konungskomuna 1907. Jafnframt kom fram að húsið væri ætlað „til íbúðar á læknissetri þar uppi í sýslunni“.

Það var þá ekki svo, eftir allt saman, að það hafi verið hrepparir sex sem keyptu Laugarásjörðina 1922, heldur var það Sýslunefnd Árnessýslu. Í mínum huga skýrir það margt, ekki síst það, að miðað við hreppapotið sem við höfum búið við og búum enn við, fannst mér allaf fremur undarlegt að þessir sex hreppar hefðu getað komið sér saman um að kaupa Laugaráslandið sem miðstöð fyrir læknisþjónustu á svæðinu. Nú hef ég fengið skýringuna. Sýslunefnd Árnessýslu sá þessi mál með skýrari og hlutlægari augum, en hrepparnir gera í samskiptum sín á milli. Þetta leiddi huga minn að því, að um þessar mundir á sér stað skoðanakönnun um mögulega sameiningu Árnessýslu í eitt sveitarfélag. Svei mér ef það er ekki bara góð hugmynd.

Ég hef átt leið inn á vefinn tímarit.is þar sem er að finna botnlausan fróðleik um fyrri tíma.

Þegar uppi voru fyrirætlanir um að byggja brú á Hvítá, hjá Iðu, fór auðvitað ekki hjá því að uppsveitamenn tækjust á, alveg eins og enn í dag.
Í grein sem Brynjúlfur Melsteð, bóndi í Gnúpverjahreppi skrifaði í Tímann 14. febrúar, 1952, segir hann meðal annars:

"Það var viturleg ráðstöfun, er sýslunefnd Árnessýslu keypti á sínum tíma Laugarás fyrir læknissetur. Að vísu var Hvítá þröskuldur á leið læknis austur um hérað, en allir sáu þá að auðvelt var að brúa hana á Iðuhamri. Og þegar brú sú hefir byggð verið, er læknissetrið á Laugarási eins vel sett og hugsast getur í hjarta héraðsins og sýslunnar. Á þessu miðsvæði Árnessýslu um Skálholtsland, Laugarás og Iðu, er hið ákjósanlegasta sveitaþorpsstæði, svo að þar skortir aðeins brúna."
Sem betur fer varð það ofan á að Iðubrúin var byggð. Í desember 1957 var hún opnuð fyrir umferð, áratug síðar en ætlað var í fyrstu. Sennilega átti sundurlyndisfjandinn þar einhverja aðkomu.

Sannarlega hef ég ekki legið á skoðunum mínum varðandi byggingu dvalar- og hjúkrunarheimilis í Laugarási og tel mig hafa fært fyrir því talsvert gild rök. Ég veit hinsvegar, að það sem ég segi um þetta mál, er í ýmsum kimum tekið með þeim fyrirvara, að ég bý í Laugarási og væntanlega hafi ég því einhverja óeðlilega hagsmuni af málinu. Ég skil það svo sem, en vil halda því til haga, að þó svo ég búi í Laugarási nú, liggur engan veginn fyrir að svo verði til æviloka. Reyndar eru líkurnar á að svo verði ekki, meiri en minni. Laugarás verður áfram til og fær vonandi að njóta sannmælis þegar fram líða stundir og íbúarnir átta sig á því, að ef þeim finnst vanta eitthvað, þá eru mestar líkur á að þeir fái það með því að standa saman. Til þess að upplifa mátt samstöðunnar, þurfa þeir einnig að uppgötva, að það svæði sem uppsveitirnar ná yfir er stórt og að baráttan á að standa um og samstaðan á að vera um eitthvað sem kemur flestum minnst illa. Þar er samnefnarinn.

Það kviknaði vissulega neisti í hjarta mér þegar kvenfélagskonur sendu frá sér samþykkt, þar sem kallað var eftir að reist skyldi hjúkrunarheimili í Laugarási. Sá neisti slokknaði fljótlega, þegar hefðbundnar raddir tóku að heyrast í umhverfinu:

„Auðvitað á það að rísa á Flúðum, þar sem fólkið er“, sagði Hreppamaðurinn.

„Sannarlega á það að rísa í Reykholti, þar er sundlaug og félagsaðstaða“, sagði Tungnamaðurinn

„Það kemur auðvitað ekkert annað til greina en Laugarvatn. Þar eru tilbúin hús fyrir dvalar- og hjúkrunarheimili“, sagði Laugdælingurinn.

Ég hef ekki heyrt neitt haft eftir Skeiðamanni, Gnúpverja, Grímsnesingi, Grafningsmanni eða Þingvellingi um þetta mál.

Ég hef ekki heyrt um að um málið hafi verið fjallað á vettvangi sveitarstjórna. Það er kannski of viðkvæmt. Kannski er það bara eins gott, því þar yrði sennilega ekki niðurstaða um að Laugarás (þar sem fólkið er ekki, þar sem er ekki sundlaug eða félagsaðstaða, þar sem ekki er tilbúið húsnæði) gæti verið staðurinn til að mynda samstöðu um.

Ég vil auðvitað taka það fram, að mér er á engan hátt í nöp við Flúðir, Reykholt eða Laugarvatn. Þetta er allt hin ágætustu þorp, hvert með sín séreinkenni, eins og eðlilegt er. Megi þau og uppsveitirnar allar blómstra, hvert á sinn hátt.

Mér finnst líklegt, því miður, að þegar við eldumst og getum ekki lengur lifað lífinu án aðstoðar, verðum við send í aðra hreppa, eða aðra landshluta, hér eftir sem hingað til.


Fyrirsögn pistilsins er:“Svo segi ég ekki meira um það“ og þannig verður það.

Engisprettufaraldur

Ég man orðið tímana tvenna. Vissulega er minnið þó gloppótt og einskorðast við undarlegustu tilvik oft afskaplega ómerkileg, meðan merkir atburðir eru horfnir það djúpt í minnisstöðvarnar í heila mínum að þeir verða ekki svo auðveldlega kallaðir fram.
Sumt man ég þó vel.

Einu sinni voru bara ræktaðir tómatar eða gúrkur (agúrkur, segja sumir) í gróðurhúsum á Íslandi. Svo hófst blómaræktun, en um hana veit ég fátt.  Utandyra spruttu kartöflur, gulrófur og hvítkál, líklega einnig blómkál. Ætli þetta hafi ekki verið úrvalið.
Það var með grænmetið eins og annað; gagnvart því ríkti ákveðin íhaldssemi og markaðssetning tók tíma. Ætli menn hafi ekki byrjað að rækta papriku, t.d. að einhverju ráðiu, á sjöunda áratugnum. Það liðu síðan allmörg ár þar til hún  náði fótfestu að ráði. Hefur líklega ekki síst haft með að gera vaxandi snertingu landans við útlönd.
Þegar ljóst var, að paprikan var farin að festa sig í sessi, hófst innflutingur, auðvitað. Innflutningsfyrirtæki sáu hag sinn í að keppa við íslenska framleiðslu, sem enn var bundin við vor, sumar og haust. Garðyrkjubændur voru síðan tekjulausir yfir vetrarmánuðina.
Svona hefur þetta verið með fleiri afurðir íslenskra garðyrkjubænda. Ég nefni hér kínakálið, sem var heilmikil nýjung þegar það kom fyrst fram í ræktun hér. Það var komið svo að engin máltíð var framreidd nema kínakál væri í salatinu. Þá hófst auðvitað gengdarlaus innflutningur á því.
Garðyrkjubændur skópu markaðinn, svo hófst innflutningurinn og í krafti viðskiptafrelsis.

Mér varð hugsað til þessa þegar í ítarlegri frétt var sagt frá nýjasta gæludýrinu í leikskóla í höfuðborginni, en það var engispretta sem hafði fundist í salati sem börnunum var ætlað.  Ég þarf auðvitað ekki að segja það, en umrætt salat var ekki  ræktað á þessu landi, heldur flutt inn frá einhverju landi þar sem engisprettur eiga heimkynni.

Mér varð á að hugsa hvort þarna væri ekki ástæða fyrir foreldra að láta til sín taka. Það var útlent skordýr í salatinu sem borið var fyrir börnin þeirra. Einhverntíma hefði heyrst hljóð úr horni, en það hefur ríkt þögn í kjölfar þessarar fréttar.  Hvað ef það hefði nú verið kakkalakki í salatinu?  Hvað eru börnin búin að sporðrenna miklu af engisprettum eða öðrum kvikindum með innflutta salatinu?

Látum það vera, því það er annað sem mér finnst meira áhyggjuefni en engisprettur í salati, því á sama tíma og leikskólar gefa börnunum innflutt salat, fá garðyrkjubændur sem rækta salat og hafa gert það að mikilvægum þætti í matarmenningunni, rutt brautina sem áður, fá nú æ oftar þau skilaboð frá stórmörkuðum eða dreifingaraðilum, að æ minni eftirspurn sé eftir salatinu þeirra. Það er ekki svo að salatneysla landans sé að dragast saman, þvert á móti, innflutningurinn eykst. Engispretturnar fara nú um grænmetismarkaðinn og háma í sig allt sem á vegi verður.
Þetta er auðvitað í nafni viðskiptafrelsis. Frelsisins til athafna. Frelsisins til að flytja inn hvað sem mönnum dettur í hug, um langan veg, frá löndum þar sem gróðurinn býr við önnur og hagfelldari ræktunarskilyrði en hér.

Ég tel, að opinberum aðilum, eins og ríki eða sveitarfélögum, eigi að bera skylda til að leggja áherslu á að innkaup á íslenskum vörum á grundvelli gæða þeirra, á grundvelli ábyrgðar þeirra gagnvart umhverfinu, á þeim grundvelli að þeir byggja tekjur sínar að stórum á innlendri starfsemi.

Mér finnst að foreldrar ættu að rísa upp, ekki aðeins vegna barnanna sem borða útlend skordýr, ekki aðeins vegna slælegra vinnubragða innflytjandans, sem virðist ekki sérlega umhugað um gæði og öryggi vörunnar sem hann selur, heldur ekki síst vegna þess að þetta land er, í flestum tilvikum, það land sem börnin þeirra vaxa upp í og munu hafa lífsviðurværi í til framtíðar.

Það er nú svo.

Laugarás hvelfingin

Skrifa myndatexta

Þessi pistill átti rétt á sér þann 1. apríl, 2017, en hefur nú tapað tilgangi sínum. Hann mun hafa verið ótrúlegri en svo að nokkrum manni hafi dottið í huga á mæta á fundinn sem boðað var til.  
Hugmyndin að hvelfingu yfir Laugarás er ekki ný, en Páll Dungal, garðyrkjubóndi í Ásholti í Laugarási varpaði henni fram á sínum tíma. Hann átti það til a hugsa út fyrir kassann.

Það hefur ekki farið framhjá Laugarásbúum, að eitthvað mikið stendur til á sláturhúslóðinni. Stór hluti sláturhússins hefur verið rifinn, mikil girðing hefur verið sett upp umhverfis lóðina og beltagrafa er búin að athafna sig á svæðinu vikum saman. Gríðarlegir haugar hafa hlaðist upp og grafan hverfur smám saman ofan í hyldýpis skurð.  Sú saga hefur gengið meðal fólks, að þarna eigi að rísa hótel, en fregnir hafa verið afar óljósar og allar upplýsingar sem komið hafa fram hafa reynst stangast á. Þetta hefur leitt hugann að því að ef til vill sé þarna ekki allt sem sýnist.
Í morgun  þegar ég opnaði póstinn minn sá ég að mér hafði borist póstur frá einhverjum sem augljóslega vildi ekki að á hann yrðu borin kennsl. Í þessum pósti voru eftirfarandi upplýsingar:

Dear Mr. Skulason
This is not spam. I feel compelled to provide you with this information. Laugaras is about to become the center of some operation of a huge scale, involving well known Icelandic businessmen. I'm sorry I can't give you more details, but if you follow the  link you will find out more. You will only be able to use the link once, after that it will become unresponsive.
www. HMS1911705719PH2201603789BTB1903673479HS251167ÓÓ2301575619FI0808543829.eu
Best wishes
Anonymous

Ég var afar hikandi, en ákvað samt að taka áhættuna af því að smella á hlekkinn. Það sem þá blasti við mér var eiginlega of rosalegt til að þegja bara yfir því. Það er ástæða þess að ég greini hér frá þessu.  Risafjárfestar hafa tekið saman höndum og virðast ætla að byggja risavaxna hvelfingu yfir Laugarás. Þegar maður skoðar  þetta nánar fellur ýmislegt í einhverjar skorður og ýmis mál taka að skýrast. Þessi helst:
1. Þar sem nú er grafið í sláturhúslóðinni á að koma ein stoðin undir hvelfinguna, en ekki hótel eins og talið hefur verið.

2. Óvenju mikið hefur verið um mannaferðir eldsnemma á morgnana hér efst í holtinu fyrir ofan Kvistholt, en þar virðist, samkvæmt teikningunni, eiga að reisa miðjufót hvelfingarinnar.

3. Nánast öll hús eða býli sem seld hafa verið í Laugarási undanfarin allmörg ár, hafa verið keypt undir því yfirskini að þar ættu að vera frístundahús.

4. Sveitarfélögin sem eiga Laugaráslandið enn, að nafninu til, hafa smátt og smátt verið að snúa baki við þessari eign sinni.

5. Viðhaldi á opinberum svæðum hefur verið mjög ábótavant.

6. Símasamband við þorpið reynist mjög stopult og kvartanir íbúa fá lítinn hljómgrunn.

7. Íbúar í Laugarási til margra ára, eru byrjaðir að hugsa sér til hreyfings. Síðast í gær birtist auglýsing um garðyrkjubýli sem er til sölu. Þessi auglýsing er auðvitað bara formsins vegna, enda ljóst að núverandi íbúar munu ekki kemba hærurnar í þessu þorpi í skóginum.

Hér býr eitthvað undir, sem ekki má þegja um.  Því er boðað til íbúafundar í dag kl. 15:00 í Slakka þar sem þetta mál verður til umræðu og vel kann að vera að einhver viti meira en aðrir og geti upplýst um það sem þarna virðist vera framundan.

Fjölmennum á fundinn í Slakka.

Kvistholti 1. apríl, 2017
Páll M. Skúlason

ps. ég velti lengi fyrir mér hvort einhver merking fælist í hlekknum sem leiddi mig að áformunum sem uppi virðast vera. Ég tel mig geta séð út frá honum hverjir það eru sem standa að þessum fyrirætlunum. Nánar um það á fundinum.

Mögulegt útlit hvelfingarinnar.