Örsaga um fúlan útrásarvíking - eða bara hál*****gang - fyrri hluti

Sviðið sett upp:

Það liggur fyrir að bókanir í flugið frá Berlín til Íslands eru fáar mánudagskvöldið 15. desember. Það var vissulega fullt út, enda Pólverjar og Ungverjar að flykkjast heim til sín í jólafrí, eða alfarið; aðallega var hið síðara uppi á teningnum, líklega.

Stjórn félagsins er orðin pirruð á hve fáir ferðast á þessari leið og heldur sérstakan fund um hvernig við skuli brugðist.

Stjórnarformaðurinn leggur loks til, að félagið grípi til tiltekinna ráðstafana til að vekja athygli farþega á mikilvægi þess að geta treyst flugfélaginu til að koma þeim áfallalaust frá einum stað til annars.

Tillagan er samþykkt og allt fer í gang innan félagsins til hún nái fram að ganga.

Sagan:

Farþegarnir frá Berlín stíga grunlausir um borð í flug AEU134 til Keflavíkur. Þeir hafa fengið upplýsingar um að vélin sé ekki fullbókuð og þessvegna muni þeir geta breitt úr sér og notið flugsins (aldrei þessu vant). Meðal farþeganna eru þau hjónakornin hP og fD, á heimleið eftir að hafa notið einnar helgar samveru við sitt fólk í Berlín. Þau koma sér vel fyrir í sætum sínum með úrvalsbókmenntir og búa sig undir ánægjulegt flug til landsins góða í norðrinu. Það skiptir þau engu máli þótt flugstjórinn tilkynni að flugið myndi taka lengri tíma en venjulega, vegna óvenju mikils mótvinds; það er nóg pláss til að breiða úr sér og njóta ferðarinnar. Meðal þess sem er á boðstólnum á leiðinni er sérstakt jólatilboð: flatkaka með hangikjköti, 5 piparkökur og hin klassíska íslenska jólablanda appelsíns og malts, sem hP ákveður að splæsa á sjálfan sig til að tryggja jólaskapið. fD ákveður að hún þurfi ekki á svonalöguðu að halda og lætur sér nægja hefðbundnari rétti á matseðlinum.

Það er í rauninni ekki nauðsynlegt að fjölyrða um þetta flug norður á bóginn, en það gekk hreint ágætlega, ef frá er talinn nokkur hristingur vegna ókyrrðar í lofti.

Það var lent og leiðin lá inn í Flugsöð Leifs Eiríkssonar, þar sem fríhöfnin beið þess að hjónakornin sinntu hefðbundnum innkaupum. Þau gengu flljótt og örugglega fyrir sig, að vanda. Eftir að gert hafði verið upp héldu þau fD og hP að farangursbandinu og biðu þess að þar birtust töskurnar 2, sem tæmdar höfðu verið á þýskri grundu og innihéldu nú léttavarning einn.

Þarna biðu þau þess að bandið færi af stað. Þau biðu. Þau biðu. fD náði í vatn til að slökkva þorstann meðan hP beið þess að allt færi af stað og hann gæti kippt töskunum af um leið og þær birtust. fD kom með vatnið og þorstinn var slökktur. 

Þau biðu.

Þar kom, að þau fóru að líta annað en beinlínis á óhreyfanlegt bandið. Þá virtist svo sem umtalsverður hópur fólks hefði safnast saman á ákveðnum stað í salnum þar sem var að finna einhverskonar afgreiðsluborð. 

"Hvaða vitleysa er þetta? Bara farið að kvarta strax, þó farangurinn birtist ekki bara um leið og lent er!!! Uss, uss!"

Þau biðu og voru jafnvel farin að sjá bandið hreyfast fyrir sjónum sínum, en svo var hreint ekki í raun. 

Það fóru að renna á þau tvær grímur. Það var orðin umtalsverð hreyfing á fólkinu við afgreiðsluborðið og enginn var lengur að bíða eftir töskum við færibandið. 

Þetta var ekki eins og það átti að vera. 

Það var því ekki um annað að ræða en kynna sér hvað var þarna í gangi.  hP og fD gengu hikandi í áttina að afgreiðsluborðinu og voru innan skamms umkringd fólki sem virtist ekki vera alveg rótt.

......framhaldið birtist innan skamms. 

Lesendur geta átt von á ótrúlegri fléttu.

Lítilsháttar afastand á aðventu

Ekki þótti um annað að ræða en að skjótast til meginlands Evrópu til að líta og kynnast lítillega krílinu sem þar hefur litið dagsins ljós og sem nýtur þess að eiga mig fyrir afa. Á þessum vettvangi verður ekki fjölyrt um þessa heimsókn umfram hið augljósa; hér erum að ræða myndarlegasta og gáfaðsta barn sem nú gistir veröldina.

Það er ekki hægt að halda því fram að ungfrú Júlía sé eitthvert dauðyfli því hún sér til þess að foreldrarnir hafa nóg að gera þess dagana, enda lítur hún örugglega þannig á, að þá þurfi að temja lítillega að nýjum lífsháttum. Allt er orðið breytt og lífið veitir af allsnægtum sínum þá fyllingu sem mannskepnan þarfnast til hamingjuríkrar tilveru.

Svo sem ekki harla.... eða þannig

Það kemur að því, innan ekki svo langs tíma, að hér fer allt af stað að nýju eftir stutt hlé. Þessa dagana dunda ég mér við að "pína blessuð börnin" - "er það ekki illa gert?" - eins og gamli unglingurinn orðaði það svo snyrtilega. Hann fjallar einnig mikið um, að það sé eins og kennarar séu að veita englunum kjaftshögg með því að "fella þá" - sem ég svara auðvitað með því að fjalla um hvernig nemendur eru að  gefa sjálfum sér á kjaftinn með því að falla.

Þá bíður umfjöllun um það hvernig fregnir eru byrjaðar að berast af því að galnir útrásarvíkingar séu byrjaðir að kaupa upp aftur gjaldþrota fyrirtækin sín á meðan álögur hækka og erfiðleikar aukast hjá venjulegu, heiðarlegu fólki.

Það þriðja, sem enn bíður, er umfjöllun um persónueinkenni ungfrúrinnar sem dundar sér við að fá nýbakaða foreldra til að hlýða sér.

Þetta kemur allt saman.

Sökum einhvers, sem ég set mig ekki í stellingar til að reyna að skilgreina, freista ég þess ekki nú, að ljúka eftirfarandi:

Desember dæmir þig ekki,

hann dásemd er ein og sönn.

Verðandi seðlabankastjóri

Það hefur verið kvartað yfir þvi, að það sé erfitt að skilja myndir sem birst hafa af baðgerð á þessu heimili. Það er auðvitað með ráðum gert, og hefur ekkert með linsustærð EOSsins að gera. 

Það var tekin upplýst ákvörðun um það, þegar fyrir lá að ráðist yrði í baðhluta hússins að þar skyldi tímalaus og látlaus fegurð Seðlabankahússins lögð til grundvallar. Það sem síðan skyldi fara fram í baðherberginu ætti að endurspegla það sem gerist innan veggja þess ágæta húss - allt saman sérlega virðingarvert og siðsamlegt.

Flísarnar, gráu og ílöngu, eru í fullu samræmi við það sem niðurstaða varð um þegar bankinn var byggður við Arnarhól - dökkar steinflísar, lagðar lárétt, sem er ætlað að túlka stöðugleika og festu hamrabeltisins. Það sama gildir um baðherbergið.

Innan dyra er allt með fremur ríkmannlegum hætti í Seðlabankanum, enda fjölmenn sú þjóð sem að baki honum stendur og mikilvægt það starf, sem þar er stundað - svo er einnig um baðherbergið.  Þar verður ekkert til sparað, til að þetta herbergi geti sinnt því hlutverki sem því er ætlað, sem allra best. Því ríkmannlegra, því betri starfsemi.

Fest hafa verið kaup á hertu öryggisgleri, sem gegnir margvíslegu hlutverki, ekki síst þegar á reynir af ýmsum ástæðum. Það verða auðvitað ekki vopnaðir víkingasveitarmenn til varna ef á verður ráðist, heldur bara bankastjórinn einn - meira að segja harla berskjaldaður, ef ekki væri fyrir herta öryggisglerið.

Það skiptir auðvitað miklu máli í herbergi af þessu tagi, að þeir sem þar sinna erindum sínum, geti treyst því, að því starfi, sem þar fer fram sé sinnt af trúmennsku og að ekki sé um að ræða neitt sem ekki þolir dagsljósið.

Í bönkum ríkir bankaleynd, þó vissulega sé, með lögum hægt að aflétta henni. Þessvegna skiptir afar miklu máli, að þær línur sem liggja út úr bankanum, séu þess eðlis að sá sem þar sinnir erindum sínum þurfi ekki einu sinni að velta því fyrir sér hvort þar sé allt tryggt.

Í baðherberginu verða sérhönnuð, sandblásin gluggatjöld, sem samsvara dökkum gluggum bankans. Það er mikilvægt að ekki sjáist inn.

Þá er það bankastjórinn sjálfur.

Ég hef, sem forsætisráðherra (allavega þangað til annað kemur í ljós), skipað fD sem seðlabankastjóra. Hver veit nema fD geri tilkall til forsætisráðherraembættisins, ef ég gagnrýni störf hennar í bankastjórahlutverkinu, svo ekki sé nú talað um, ef ég skyldi ákveða að setja hana af. Almáttugur hjálpi okkur þá. Ekki gott að segja. 

Það getur komið fyrir að seðlabankastjórinn segi eitthvað við forsætisráðherrann, sem sá síðarnefndi minnist ekki að hafa heyrt. Þá er það möguleiki að seðlabankastjórinn fari að tjá sig eins og forsætisráðherra.  Það er allt mögulegt.  Þegar upp er staðið eru þarna tveir stjórnendur sem hafa hafa hvor sína skoðunina, þó svo þeir séu í raun samherjar; góðir og gegnir sjálfstæðismenn.

Eftir stendur spurningin og keimur hennar liggur í loftinu: 

Hvað gerist?  

Svarið er flókið. Það gerist ekkert fyrr en fullnægt hefur verið skilyrðum sem AGS/IMF hefur sett, en það gerist ekki fyrr en þjóðin.............nei, flokkurinn........... nei þessi armur flokksins.......... nei..........

Ég verð að segja, að það er nákvæmlega þarna sem það kemur í ljós, að baðherbergispælingin er rökréttari.

Það sem skráð hér að ofan, var prósaljóð - og því er engu við bætt.

Ég er alveg fullkomlega inni

Þessi staður í veröldinni er líklega ekki sá sem ég er tilbúinn að láta í ljósi allt það sem ég hugsað og fundið fyrir á þessum ágæta degi, 5. desember, 2008. Ég reikna með að þeir lesendanna sem eru hvað skarpastir verði fljlótir að lesa út úr því dulmáli sem birtist í fyrirsögninni. Dagurinn hófst fyrir miðja nótt, þegar síminn hringdi, en fD hafði gefið um það skýrar skipanir að það yrði hringt, hvenær sem væri sólahrings. Það hringdi, og lífið hafði tekið á sig dálítið annan blæ; aukna ábyrgð og nýjan vinkil á tilveruna, jafnvel þó í gegnum svefnrofin væri.

stærri útgáfa

Af þjóðar vorrar stöðu

Nú er kominn sá tími þegar fjölmiðlarnir okkar eru smám saman hættir að nenna að eltast við þetta k.....tal allt saman. Svona erum við Íslendingar. Mikið held ég að þeim sé öllum að létta þessa dagana: ríkisstjórninni, seðlabankamönnum, fjármálaeftirliti, útrásarvíkingum og öðrum þeim sem ábyrgðina bera, þó svo þeir vilji auðvitað engan veginn taka á sig ábyrgð á því hvernig komið er, hvorki stefnu né verkum, eða verkleysi.

Það er runninn upp sá tími sem maður sér svo oft, verandi kominn á þennan aldur, þegar þeir sem eitthvert fjölmiðlafár stendur um, um stund, fá tækifæri til að skríða inn í holurnar sínar og safna þar vopnum sínum áður en þeir koma síðan út aftur sem frelsandi englar. Þeir fá þetta tækifæri vegna þess að við erum fljót að fá leið á svona löguðu. Það gengur yfirleitt yfir feikilegt fár sem allir sem á annað borð kunna að tala (þeim fækkar reyndar stöðugt) halda varla vatni yfir, en svo verðum við leið og nennum ekki meir. 'Þetta, einu sinni enn. Djö.... er ég orðin(n) leið(ur) á þessu kjaftæði!!!'

Það má kannski segja að þessi þjóð sé eins og blettatígurinn, sem getur hlaupið hraðar en önnur dýr, en bara í stutta stund í einu. Svo er hann búinn að vera.

Trúið mér, eftir stóra fundinn sinn í janúar næstkomandi vex vegur flokks allra stétta jafnt og þétt. Við verðum búin að gleyma öllum stóru orðunum. Hann.. Hól....... trítlar fram á sjónarsviðið aftur sem sá sem hefur allar lausnirnar, Dav.. verður aftur landsfaðirinn, sem stekkur fram með nýjan flokk sem leggur okkur kylliflöt.

Já, við verðum áfram Íslendingar. Engar áhyggjur.

(Ég biðst velvirðingar á þeirri litlu trú sem fram kemur hér að ofan á íslenskri þjóð við ysta haf, en ég hef það mér til afsökunar, að ég kunni mér hreint ekki læti)

Trúin á þjóð vorri telst mér í engu til vansa

Tekst ég á við hana án þess hika' eða stansa.

Bölið sem ber nú á dyrnar á sérhverju húsi

blessar oss kapítalistinn með blandi og búsi.

Staðan tekin (öppdeit) fyrir forvitin afkvæmi

Það er allt í gangi hér við byggingu á einstaklega velheppnuðu (á pappírnum) baðherbergi, sem áður hefur verið minnst á.  Þetta gengur nú ekki hratt fyrir sig, frekar en fjölgunin í Berlín, en kemur að öllum líkindum að lokum. Ég tel víst að Berlínarmanneskjan verði þó á undan. Við teljum okkur vera hóflega bjartsýn og væntum þess að þessi salur muni nýtast til jólabaða.

Flísarnar eru allavega einstaklega glæsilegar - það leyfist engum að segja neitt annað um þær.

Baðið verður nú bráðum risið, 

því nú rís allt innávið á Íslandi. 

Þá hefst hinn líkamlegi hagvöxtur 

innrásarinnar.

(þetta er s.s. prósaljóð)

-fleiri myndir