Af þjóðar vorrar stöðu

Nú er kominn sá tími þegar fjölmiðlarnir okkar eru smám saman hættir að nenna að eltast við þetta k.....tal allt saman. Svona erum við Íslendingar. Mikið held ég að þeim sé öllum að létta þessa dagana: ríkisstjórninni, seðlabankamönnum, fjármálaeftirliti, útrásarvíkingum og öðrum þeim sem ábyrgðina bera, þó svo þeir vilji auðvitað engan veginn taka á sig ábyrgð á því hvernig komið er, hvorki stefnu né verkum, eða verkleysi.

Það er runninn upp sá tími sem maður sér svo oft, verandi kominn á þennan aldur, þegar þeir sem eitthvert fjölmiðlafár stendur um, um stund, fá tækifæri til að skríða inn í holurnar sínar og safna þar vopnum sínum áður en þeir koma síðan út aftur sem frelsandi englar. Þeir fá þetta tækifæri vegna þess að við erum fljót að fá leið á svona löguðu. Það gengur yfirleitt yfir feikilegt fár sem allir sem á annað borð kunna að tala (þeim fækkar reyndar stöðugt) halda varla vatni yfir, en svo verðum við leið og nennum ekki meir. 'Þetta, einu sinni enn. Djö.... er ég orðin(n) leið(ur) á þessu kjaftæði!!!'

Það má kannski segja að þessi þjóð sé eins og blettatígurinn, sem getur hlaupið hraðar en önnur dýr, en bara í stutta stund í einu. Svo er hann búinn að vera.

Trúið mér, eftir stóra fundinn sinn í janúar næstkomandi vex vegur flokks allra stétta jafnt og þétt. Við verðum búin að gleyma öllum stóru orðunum. Hann.. Hól....... trítlar fram á sjónarsviðið aftur sem sá sem hefur allar lausnirnar, Dav.. verður aftur landsfaðirinn, sem stekkur fram með nýjan flokk sem leggur okkur kylliflöt.

Já, við verðum áfram Íslendingar. Engar áhyggjur.

(Ég biðst velvirðingar á þeirri litlu trú sem fram kemur hér að ofan á íslenskri þjóð við ysta haf, en ég hef það mér til afsökunar, að ég kunni mér hreint ekki læti)

Trúin á þjóð vorri telst mér í engu til vansa

Tekst ég á við hana án þess hika' eða stansa.

Bölið sem ber nú á dyrnar á sérhverju húsi

blessar oss kapítalistinn með blandi og búsi.