'ÉG' þjóðin og tabúin

Sá sem hér lemur lyklaborðið, hefur áður tjáð sig á þessum vettvangi um eitthvað af því sem borðið hefur fyrir augu og eyru á undanförnum árum.

Áður hefur verið fjallað hér um tilefni til reiði. Á slíku er ekkert lát frekar en fyrri daginn - alltaf er af nógu að taka. Vandamálið í umfjölluninni er ekki hvað þarf að ræða, heldur hvar á að byrja.

Það var athyglisvert að í viðtali í morgunútvarpinu, þegar stuðningsmaður 40% flokksins var spurður að því hvernig skýra mætti allt þetta fylgi, að honum vafðist tunga um tönn og hreint ekki að ástæðulausu. Helsta skýringin tengdist því hver vanhæf núverandi ríkisstjórn er, ekki hversu traustur og öflugur 40% flokkurinn er. Í því sambandi má velta fyrir sér hvaða hópur fólks þessi 40% sem telja sig myndu kjósa þennan umrædda flokk, er.

Hér koma skoðanir á því:

1. Allir þeir Íslendingar sem sjá ekki út fyrir sjálfa sig og eru yfirkomnir af sjálfsvorkunn vegna þess hve bág staða þeirra er nú.

2. Allir þeir Íslendingar (þúsundir að sagt er) sem óttast að þurfa nú að fara að borga skatt af afleiðusamningagróðanum sínum (eða hverju öðru svipuðu, sem einkabankarnir létu hjá líða að reikna af þeim).

3. Allir þeir Íslendingar sem hafa beina hagsmuni af því að koma núverandi ríkisstjórn frá.

4. Allir þeir Íslendingar sem moka inn fé með kvótaeigninni sinni.

5. Allir þeir Íslendingar nenna ekki að velta fyrir sér samhengi hlutanna.

6. Allir þeir Íslendingar hafa dottið á hausinn síðan haustið 2008 og misst minnið.

7. Allir þeir Íslendingar, og reyndar er þar um að ræða afar varkára áætlun, sem þingmaðurinn utan flokka nefndi í velþekktu útvarpsviðtali. (Það er svo margt sem ekki má tala um í þessu spilltasta samfélagi Vesturlanda). Guði sé lof, að sá sem hér vogar sér að taka undir orð þingmannsins, og bæta jafnvel í, er ekki opinber persóna.

8. Allir þeir Íslendingar sem vilja kenna ríkisstjórninni um að það gengur hægt að endurvekja fyrirmyndarsamfélagið frá 2007.

9. Alllir þeir Íslendingar sem misstu sig í brjálæðislegu eyðslufylleríi á tíma bankabólunnar og vakna nú upp með vonda timburmenn. Það var ekki þeim sjálfum að kenna - hreint ekki.

Þessi upptalning nær væntanlega ekki yfir alla þá sem fylla 40% eða þau 13% sem hinn flokksgapinn fær í þessari skoðanakönnun, en það verður svo að vera, það kann að vera að þarna leynist einn og einn stjarfur einstaklings- og frjálshyggjupótentáti einhvers staðar.

Hér má ennfremur gera alvarlegar athugasemdir við það, að fyrir dyrum stendur að afskrifa hitt og þetta hjá hinum og þessum sem hafa farið illa út úr hruninu. Til eru þeir sem skiljanlegt er að ættu að eiga tilkall til þessa, en þeir eru einnig yfirmáta margir sem eiga að fá að brenna sig rækilega, þar sem þeir hegðuðu sér með afskaplega óábyrgum hætti á bólutímanum.

Þessi pistill fjallaði um þessa þjóð. Það má ímynda sér, að sá sem þetta ritar hafi ekki mikla trú á henni. Það er ekki rétt. Hann hefur mikla trú á þeim sem nú teljast vera í minnihluta á þessu landi. Hann hefur enga trú á 40+13%unum.

Þegar sú stund rennur upp (sem aldrei verður með þessu áframhaldi) að fólk fer að hugsa út fyrir sjálft sig, skilja það að það þurfa allir að standa skil á sínu til samfélagsins og að það bera allir ábyrgð á því að hér verði aftur lífvænlegt, þá verður gott að búa á Íslandi.

SVEIKST ÞÚ UNDAN SKATTI?

SVÍKUR ÞÚ KANNSKI ENN UNDAN SKATTI?

FINNST ÞÉR AÐ ÞÉR BERI EKKI SKYLDA TIL AÐ BORGA SKATT?

Sá sem hér er á ferð kemst ekki hjá því að borga skatt til samfélagsins og telur það ekki eftir sér, nema ef vera skyldi vegna þess sem hann horfir upp á í umhverfinu, þar sem enn finnst fólk sem keppist við að koma undan fjármunum sem eiga með réttu að renna til sameiginlegra útgjalda. Það eru til þeir sem svífast einskis við að notfæra sér ýmsar neyðarráðstafanir sem gripið hefur verið til, til að skara eld að eigin köku, þó réttur þeirra til þess sé enginn.

"Ja, ljótt er ef satt er" - eins og gamli unglingurinn myndi segja.

Á ÞAÐ VIÐ UM ÞIG?

Ég stuðla að endalokum lífs á jörðu

...og þú líka.

Ég hef nú ekki talið mig vera af þeirri tegundinni sem berst af krafti fyrir einhverjum málstað. Auðvitað var ég nokkuð ákafur stuðningsmaður málstaða af ýmsu tagi áður fyrr, en hef smám saman komist að þeirri niðurstöðu, að slíkt hefur ekki miklar breytingar í för með sér. Það eru þau öfl sem ráða för og hafa til þess fjármagnið og völdin, sem skapa tortryggnni í garð þeirra hópa sem freista þess að berjast fyrir málum, sem í raun eru afar mikilvæg og sem gætu hugsanlega ógnað völdum og áhrifum þessara ráðandi afla.

Við Vesturlandabúar eigum það sameiginlegt að vera miklir neytendur og við erum beinlínis hvött til neyslu til að stuðla að auknum hagvexti.

Ég er sekur um að neyta meira en ég hef í rauninni þörf fyrir.

Ég kaupi ansi oft hluti sem ég nota síðan ekki.

Ég læt af og til glepjast af auglýsingum um vöru og þjónustu sem ég get vel verið án.

Ég keyri 50 km á dag til og frá vinnu.

Það jákvæða við þetta er auðvitað að þarna er ég oft að stuðla að því að fólk hefur atvinnu hérlendis og erlendis; ég er að stuðla að auknum hagvexti.

Það neikvæða er að ég er að taka þátt í því, að ganga á auðlindir jarðarinnar. Þessar auðlindir eru ekki ótæmandi.

Nei, ég datt ekki á hausinn - ég fór á námskeið.

Kristín Vala Ragnarsdóttir flutti þar fyrirlestur um sjálfbærni (sustainability) Þetta er hugtak sem við erum búin að heyra um allt frá því um 1980. Þetta hugtak er ekki einfalt og ég ætla mér ekki að reyna að útskýra það hér, en hluti þess snýst um að mannkynið eigi ekki val um það lengur, hvort það gerbreytir umgengni sinni við náttúruna og náttúruauðlindir. Þarna sýndi fyrirlesarinn mynd sem skýrir afskaplega vel um hvað þetta snýst.

Ég tel ekki rétt að blanda flokkspólitík í þetta mál. Það er miklu stærra og flóknara en svo að það myndi ganga upp. Flokkspólitísk umræða á þessu landi er á því stigi, að hún myndi engan veginn ráða við umræðu af því tagi sem hér um ræðir, því miður.

Ég neita því ekki, að eftir þetta námskeið er ég orðinn all svartsýnn á það sem framundan er. Líklega mun þetta lafa með óbreyttum hætti meðan ég lifi, en hvað um þá sem á eftir koma? Auðvitað er hægt, ef heimsbyggðin breytir lífsháttum sínum, að snúa þróuninni við. Auðvitað eru afar margir vaknaðir til þessarar meðvitundar.

En.....

auðvitað er þeir margir sem ekki næst til með þessar upplýsingar og

auðvitað eru þeir margir sem afgreiða þessi mál sem pólitískt kjaftæði og

auðvitað eru þeir margir sem hugsa sem svo, að það skipti engu máli hvað þeir gera meðan aðrir gera ekkert í málinu og gera þess vegna ekkert.

Þetta var ekki lítið alvöruþrungið.

Hér er myndin.

Hún er um 20 mín, en þess virði að horfa á allt til enda.

Að reyna að hafa gaman...

Mér til skemmtunar freistaði ég þess að fylgja eftir því aem ég nefndi fyrr í morgun um þá félaga Knold og Tot.

Með þessu er ég auðvitað engan veginn að gera lítið úr málflutningi þeirra félaga. Hann dæmir sig auðvitað sjálfur.

Hér er ég að freista þess að kreista fram brosvipru hjá sjálfum mér, auk þess sem ég var með það markmið í huga að rifja upp það sem ég á að kunna í myndabúðinni (photoshop).

Þá er ég að rifja það upp fyrir fólki hvaðan þessi tvíburar, Knold og Tot, eru komnir.

Þetta tókst auðvitað ekki eins ég hafði séð það fyrir mér, en með góðum vilja má líklega skilja hvert ég er að fara með þessu.

...og hefst nú stóryrðaspuninn.

Það er ekki laust fyrir að ég kvíði næstu dögum og vikum, þegar svokallaðir stjórnmálaforingar, álitsgjafar og besserwisserar landsins hefja upp raust sína til að segja okkur hvað þjóðin var að segja í þessum stórundarlegu kosningum sem nú eru afstaðnar. Ég óska þess helst að þeir geri það ekki, en veit að mér verður ekki að ósk minni.

Hvað munu þeir segja að þjóðin hafi sagt? Það er líka allt mjög fyrirsjáanlegt:

- Þjóðin hafnaði lögunum sem forsetinn neitaði að skrifa undir - sigurvegari forsetinn.

- Þjóðin hafnaði lögunum sem ríkisstjórnarflokkarnir börðu í gegnum þingið - sigurvegarar Knold og Tot.

- Þjóðin hafnaði því að borga skuld við tvær margnefndar þjóðir með okurvöxtum - sigurvegari ?

- Þjóðin segist ekki eiga að borga nokkurn skapaðan hlut. - sigurvegari ?

- Þjóðin lýsti vanþóknun sinni á því hvernig stjórnmálamenn eru búnir að klúðra þessu ísbjargarmáli - sigurvegari ?

Ég veit að þeir sem er hvað frjósamastir í að lesa í vilja þjóðar út frá þeim hagsmunum sem þeir berjast fyrir, eru nú þegar tilbúnir með sinn spuna. Oftar en ekki tengist hann persónum, sem til áhersluauka eru uppnefndar (eins og ég geri hér fyrir ofan), og sem jafnframt eyðileggur spunann og viðheldur umræðunni á víðáttuvitlausu plani,

Ég kalla eftir því, að niðurstaða þessarar þjóðarathvæðagreiðslu verði til þess að okkar ágætu stjórnmálamenn hætti í pissukeppninni og hefji samvinnu fyrir hagsmunum þjóðarinnar, þar sem þeir líta út fyrir sjálfa sig og flokkana sína og til þjóðarinnar sem þeim er svo tamt að tala um, af því það hljómar svo vel.

Þessi margjaskaða þjóð er orðin dauðþreytt á því að vera reið á hverjum degi og krefst þess að málum verði lent þannig að ásættanlegt sé. Þess vegna sagði hún nei (þetta var minn spuni). Ég tel að þessi atkv. greiðsla hafi hreint ekki snúist aðallega um ísbjörgu - heldur hafi þetta verið útrás þjóðarinnar fyrir reiðina sem ólgar.

ÉG KANN EKKI Á TÖLVU!

Fyrirsögnin felur í sér talsvert afgerandi yfirlýsingu og þarfnast því lítilsháttar útskýringa, eða kannski ekki.

Hverjum kemur það svo sem við hvort ég kann á tölvu?

Hver getur yfirleitt haft áhuga á að vita það?

Í gegnum árin hefur það oftar en ekki lent á mér í vinnunni sem ég stunda, að aðstoða samstarfsmenn og nemendur sem kunna minna en ég, við hitt og þetta sem tengist tölvum. Oftar en ekki tekst mér á einhvern óútskýranlegan hátt að bjarga viðkomandi, þó svo ég sé óþreytandi við að láta vita af því að ég kunni ekkert umtalsvert í þessum málum. Þarna hefur sannast málshátturinn: Í landi hinna blindu er það sá eineygði sem er kóngur.

Staða mín, þegar tölvur eru annars vegar er sú, að það fer af mér það orð, að ég kunni sitthvað fyrir mér, með þeim afleiðingum, að oftar en ekki sit ég uppi með vanda sem leysa þarf. Vegna þess hvernig ég er innréttaður - einstakt gæðablóð sem ekkert aumt má sjá - þá fæ ég ekki af mér að þverskallast við óskum sem lúta að tæknimálum. Það er nefnilega svo, að orðspor mitt snýst ekki eingöngu um tölvur orðið, heldur um tæknimál almennt.

Dæmi um það sem ég hef þurft að taka að mér á því sviði er að þegar ekkert hljóð heyrðist frá kvikmyndinni sem var verið að sýna, var kallað á mig til að snúa takkanum sem er notaður til að hækka og lækka. Í öðru tilviki var um að ræða að stinga skjávarpa í samband við tölvuna þegar engin mynd birtist á tjaldinu.

Svona er þetta bara.

Ég tek þessu öllu ljúflega og ég neita því ekki, að þegar mér tekst vel upp við svona björgunarstörf í fullri stofu af fólki, þá er gott að finna aðdáunaraugnaráðið sem fylgir mér á leiðinni út úr stofunni aftur.

Ég kann samt ekkert á tölvu.

Þögull málfarsfasisti

Næst stærsta sjónvarpsstöð landsins auglýsti á besta tíma í fréttatímanum sínum í kvöld ódýrasta verðið á áskrift, eða eitthvað í þá veru. Ég veit auðvitað ekkert hvað það er; hef aldrei getað keypt ódýrt eða dýrt verð. Ég hef getað keypt ódýrt svínakjöt, í það minnsta fyrir hrun.

Í framhaldi af þessu hélt fráttatíminn áfram og í honum taldi ég, í þvermóðskufullri vandlætingu minni, eigi færri en 4 málvillur og ambögur.

Nú er það auðvitað svo, í þessu landi frjálsræðis á öllum sviðum, að maður má segja það sem manni dettur í hug, eins og manni dettur í hug. Hver sá sem rís upp eins og risaðla úr forneskju, fær að heyra það, beint og óbeint, að hann sé málfarsfasisti; hér sé bara um að ræða eðlilega þróun málsins; það sé einkenni á lifandi tungumálum að þau breytist stöðugt og það sé ekkert sem hægt er að gera til að koma í veg fyrir það.

Jatla náttla bra láttetta gángifir mér, fokkitt.

Je möstaði bra komissu frámmér.

Búnaððí.

Bæ.

Menningarhvað

Hófleg menningarneysla heldur manni við efnið, en gerir mann aldrei saddan. Það er fínt að vita af allri þeirri menningu sem, borin er á borð. Það er síðan undir manni sjálfum komið hve mikils maður vill neyta af krásunum þeim.

Ég verð að viðurkenna að mér finnst menningarást ákveðinna einstaklinga ganga nokkuð úr hófi og að hún hljóti að vera farin að ganga á líf þeirra að öðru leyti.

Þegar ég er hér að tala um menningu notast ég við þá skilgreiningu á fyrirbærinu, sem snýst um það þegar einstaklingur, eða hópur einstaklinga gerir eitthvað, eða býr til eitthvað sem aðrir einstaklingar eiga síðan að njóta. Í þessum tilvikum finnst mér að gerendurnir hljóti að fá mest út úr aðgerðinni, en hinir njóti um stund, en séu síðan jafn nær nokkru síðar.

Menningu má einnig skilgreina með miklu víðari hætti en ég hef gert hér að ofanþ Þetta er auðvitað öllum ljóst. Þegar ég ákveð t.d. að aka bilaðri bifreið minni 40 km leið til að koma henni á verkstæði, þá er þar á ferðinni ákveðinn menningarkimi, eða jafnvel menningarstefna, sem jafnvel má gefa nafnið 'bílviðgerðaandúðarstefna'. Það sama má segja um flest það annað sem gert er.

Nú er fjarri því að ég vilji gera lítið úr þeirri menningu sem ætluð er til þess að aðrir geti notið hennar, heldur eingöngu að benda á það að við getum öll talist jafn 'menningarleg' þó svo við stundum ekki mikið af myndlistarsýningum, tónleikum eða leiksýningum.

Það er auðvitað ekki svo, að með ofansögðu sé ég að finna mér afsökun fyrir því hve óduglegur ég (og þá væntanlega fD líka) er við að sækja menningarlega viðburði, heldur eingöngu það, að ég vil telja mig mikinn menningarpostula jafnvel þó ég (og þá væntanlega einnig fD) ástundi ekki í ríkum mæli viðburði sem almennt teljast til menningarviðburða.

Þetta gerðist þó í gærkvöldi.

Eftir töluvert mikinn aðdraganda, sem verður að skrifa á það nútímalega einkenni fólks sem kalla má 'oranizational overload', eða 'skipulagningarofhleðslu', tókst svokölluðum 'Gullaldargellum', sem er hópur sem fD tilheyrir (samanstendur af miðaldra konum, sem eitt sinn unnu saman í leikskólanum Álfaborg), að finna tíma þar sem allar gætu farið saman í leikhús. það var auðvitað aukaatriði hvort viðhengi þeirra kæmust, en auðvitað var það svo, að þar var ekki mikið um val, eða þannig.

Leikverkið sem stefnan var sett á, var 'Undir hamrinum', sem leikdeild Ungmennafélags Biskupstunga setur á svið í Aratungu um þessar mundir.

Auðvitað var búið að gera úr ferð þessari heilmikinn pakka, sem fólst í leikhúsmáltíð í Hamrinum, nei Klettinum, ásamt leiksýningunni og síðan tilteknu framhaldi.

Eins og von var á, settu náttúruöflin nokkuð breitt strik í reikninginn með því að ein 'gellan' var veðurteppt á höfuðborgarsvæðinu (reyndar viðhengi hennar einnig, þó það sé auðvitað ekki stóra málið hér), eins og virðist vera regla fremur en undartekning þegar blásið er til samverustunda þessa tiltekna hóps.

Leikhúsmáltíðin á Klettinum reyndist verða með nokkuð öðrum hætti en vonir höfðu staðið til, en þannig var, að þennan sama dag hafði Hestamannafélagið Logi blásið til skemmti- og fræðsluferðar um Biskupstungur. Þessi ferð fólst í sem stystu máli í því, að áhugamenn um hross söfnuðust saman í fólksflutningabifreið og óku sína um sveitina og heimsóttu valda hestamenn

heim.

Það fór auðvitað þannig, að ótæpilegar veitingar voru bornar á borð fyrir ferðalangana á þeim fimm bæjum sem heimsóttir voru, með þeim afleiðingum, að rólegheita, lágstemmda leikhúsmáltíðin á Klettinum, varð heldur fjörugri og hástemmdari en til stóð, en hestamannahópurinn endaði ferðina einmitt með kvöldmáltíð á umræddum veitingastað.

Ekkert er þó út á viðurgjörninginn þann sem í magann fór, að setja.

Þá var næst á dagskrá leikhúsferðin sjálf.

Leikverkið sem um ræðir, 'Undir hamrinum', reyndist vera hið kostulegasta og byggist á minnum úr sveitamenningu landans, þar sem ýmislegt viðgekkst, að því er mér skildist, sem ekki er hægt að fjalla um þegar um er að ræða að halda á lofti gildum menningarinnar sem skóp þetta land. Þarna er ótæpilega vegið að prestastéttinni og almættinu sjálfu, ásamt konum og körlum.

Ef þetta leikverk vísar að einhverju leyti í raunverulegt líf fólks á fyrri tímum, þá kemur manni fátt á óvart í nútímanum.

Það er í sjálfu sér aðdáunar- og virðingarvert hve hópurinn sem þarna flögraði um fjalirnar leggur á sig til að færa okkur skemmtan aftur og aftur. Það er samt ekkert sérstaklega undarlegt, því þeim ber engin skylda til að standa í þessu og ekki eru það hin veraldlegu laun sem þau eru að sækjast eftir. Það veit ég af eigin reynslu, að þetta er bara svo óskaplega gaman, bæði það að undirbúa svona verkefni og að fá þakkirnar fyrir.

Ekki ætla ég að fara að gera upp á milli leikaranna, en þeir komu vel til skila því sem líklegast er boðskapur þess verks. Því er þó ekki að neita, að það ríkti nokkur spenna um það, eftir upplýsingar sem fengist höfðu undir borðhaldinu fyrir sýninguna, hvort einn tiltekinn leikari yrði fyllilega með sjálfum sér. Hann reyndist hafa fulla stjórn á hlutverki sínu.

Ef ti sýninguna var aftur komið að samverustund 'Gullaldargellanna', en um hana fjölyrði ég ekkert, hún var bara ágæt og hin siðsamasta.

Kærar þakkir til leikdeildar fyrir skemmtunina.

Ég fór í menningarreisu.