Gyllinæðarkremið

Það breytir engu í því samhengi sem hér er um að ræða, en ég verð samt að nefna það, þar sem það skýrir það sem skýra þarf. 

Þannig er mál með vexti, að hásin hefur verið að plaga mig um alllangt skeið. Þetta er auðvitað afskaplega hvimleitt og mér hefur verið talsvert í mun að leita leiða til að óþægindin sem þessu fylgja, hverfi.

Það var svo í heimsókn okkar fD til Álaborgarfjölskyldunnar í byrjun ágúst að ég bar mig upp undan þessu við Kvisthyltinginn sem allt á að vita um svona hluti, að mínu mati. Hann greindi mér þá frá því, að þegar hann dvaldi í Ástralíu um eins árs skeið fyrir nokkrum árum, hafi hann einmitt lent í því að fá eymsl í hásin. Að fyrirmælum læknis hafi hann, fimm nætur í röð, borið blöndu af Voltaren geli og gyllinæðarkremi á hásinina og síðan vafið filmuplasti yfir allt saman. Hann kvað þetta hafa virkað vel.

Með þessa vitneskju yfirgaf ég Álaborg og gisti landið bláa á ný með minn hásinarvanda.

Þar kom að ég hélt á fund læknis til að freista þess að fá hann til að skrifa út lyfseðil á Voltaren og gyllinæðarkrem. Hann þráaðist nú við, glotti og kvaðst aldrei hafa heyrt um svona lækningaaðferðir, en var á endanum til að gefa mér færi á að prófa. Ef árangurinn yrði jákvæður gæti þetta haft áhrif á framþróun læknavísina á Íslandi.

Fram til þessa hafði umræðan um gyllinæðarkremið ávallt farið fram í samhengi við hásinarbólgu og því aldrei reynt á hin óorðanlegu viðhorf og hugrenningatengsl sem fara af stað þegar þetta samhengi er ekki fyrir hendi.

Með útskrift lyfseðilsins hvarf þetta samhengi og framundan var að fara í apótekið og leysa út kremin tvö. Þar sem ég bý í fámennu samfélagi, til þess að gera, þekki ég auðvitað apótekarann, úr barnaskóla, kórstörfum og hinu og þessu gegnum áratugina. Án þess að ég vildi fór ég að velta fyrir  mér hvaða hugsanir færu í gegnum höfuð hans þegar hann fengi gyllinæðarkremslyfseðilinn í hendur.

"Jæja, er karlinn bara kominn með gyllinæð, he he. Ræfils tuskan."

Ég var staðfastur í, að þrátt fyrir að möguleikinn á ofangreinri hugsun apótekarans væri fyrir hendi, skyldi ég með engu móti láta sjá það með svipbrigðum mínum, látbragði, eða orðum að þarna væri á ferðinni eitthvað annað en hið eðlilegasta mál - sem það var auðvitað, nú fyrir utan það, vissulega, að þarna var verið að prófa ástralska lækningaaðferð í fyrsta skipti á Íslandi - en ég minntist ekki á það, enda myndi það bara hljóma sem afsökun til útskýringar á gyllinæðarkreminu. 

Ég stóðst með prýði kremkaupin, og apótekarinn auðvitað líka  -  bara spjallað um daginn og veginn meðan verið var að prenta notkunarleiðbeiningar á miðann. Borgað, burt.

Þegar heim var komið skellti ég kremunum bara á eldhúsborðið. Það var allt í lagi þar sem ekki var nú um að ræða aðra í húsinu en mig og fD, sem var vel heima í hásinarumræðunni og því með rétt stillt viðhorf til málsins.

Þá kom fólk í heimsókn - svona vel rúmlega miðaldra hjón sem hafa ýmsa fjöruna sopið. 

Þau settust við eldhúsborðið áður en mér tókst að skanna það fyrir hlutum og/eða efnum sem þar hefðu ef til vill ekki átt að vera. Á borðinu var gyllinæðarkremið og reyndar líka Voltaren gelið, en nákvæmlega það bjargaði því að ég þyrfti að fara í einhverja sérstaka vörn. Konan er ekki þekkt af því að spyrja ekki, ef hana vantar svör. Þessvegna:

"Hvaða krem er þetta?  Doloproct rektal creme??"  

Þarna skellti ég nú bara fram, blátt áfram, eins og ekkert væri eðlilegra, forsögunni, algerlega vandræðalaust, með þessum viðbrögðum:

"Já, gyllinæðarkrem. Maður þekkir það nú vel."

Þar með var það bara afgreitt.

Um kvöldið tók ég mig til og blandaði í einhverjum hlutföllum, kremunum tveim, bar þau í talsvert þykku lagi á hásinina endilanga og vafði síðan filmuplasti rækilega yfir allt saman. Fór svo bara að sofa og vaknaði aftur morguninn eftir eins og hlýtur að vera, því annars væri ég ekki að skrifa þetta.

Breytingin var nú ekki mikil, nema sú, að mér fannst að þessi kröftugu bólgueyðandi krem hefðu fjarlægt allar bólgur svo rækilega, að hælbeinsliðurinn skrölti svona eins og þegar bremsur eru járn í járn. Það lagaðist þó, og ég hélt áfram að bera þessi krem samviskusamlega í 5 nætur, án þess að þau sönnuðu sig sem tímamótaframfarir í læknavísindum á Íslandi.

Hvort sem lesendur trúa því eða ekki þá hef ég,  í gegnum þetta gyllinæðarkrem, fyrsta sinni aflað mér upplýsinga um hvaða fyrirbæri þessi gyllinæð er, og þar komst ég meðal annars að því, að nafnið er ekki gegnsætt, en lýsir sakleysislegasta fyrirbæri, ef grannt er skoðað.

"Jæja, og hverju á svo að mótmæla?"

Væri það á planinu hjá mér að skella mér í að taka þátt í margnefndum mótmælum, klukkan þetta eða hitt á laugardaginn kemur, stæði ég frammi fyrir talsverðum vanda. Vandinn sá snýst nú einfaldlega um það, hverju skal mótmæla. Í sinni ýktustu mynd gæti staðan orðið sú, að ég stæði,  berjandi pottlokin mín, við hliðina á einhverri manneskju, sem ég tel vera rangrar skoðunar, berjandi sín pottlok. Gæti þessi aðstaða ekki orðið til þess að ég færi að berja hana með pottlokunum mínum, nú eða hún mig með sínum?

Helstu skoðanir eða tilfinningatjáningar mótmælanna á laugardaginn verða eitthvað af þessu, eða allt, eða ekkert:
1. Ríkisstjórnin, sú sem nú situr
2. Ríkisstjórnin, sem sat áður en hrunið varð.
3. Bankarnir
4. Útrásarvíkingarnir
5. Þjóðin sjálf
6. Alþingi eins og það leggur sig.
7. Stjórnmálastéttin (sem ég veit nú ekki vað er)
8. Íhaldið
9. Bensínhækkanir.
10. Hækkanir á lambakjöti.
11. Kötturinn í næsta húsi.
12. Hundkvikindið hans Sveins í Garði.
13. Eiturlyf.
14. Einelti.
15. Bara allt helvítis fokking fokkið.
16. Bara engu. Vil bara snapa fæting.

Ég tek ekki séns á að verða barinn af  ósammála meðmótmælendum mínum og því mæti ég ekki til þessara mótmæla. Ég, þessi rólyndismaður fann blóðið fara að ó´lga í mér í dag þegar væntanlegur mögulegur sammótmælandi minn hóf upp raust sína og lýsti ástæðum þess að hann ætlar að fara að mótmæla. Ef ég hefði haft pottlok.......

Mig grunar  að meginhluti mótmælenda ætli að mótmæla þeim sem síst skyldi í þessu öllu saman. Það finnst mér dapurlegt og okkur ekki til framdráttar sem þjóð. Þjóð sem á erfitt meða annað en horfa bara á naflann á sér.

Þannig er það.
Vonandi njóta menn helgarinnar.

"Það er ekkert að geeeraaa!"

Ég hugsa að þeir séu ansi margir foreldrarnir sem kannast við þessa setningu hjá börnum sínum. Svarið í mínu tilviki hefur nú oftast verið eitthvað í þessa veruna: "Finndu þér þá eitthvað að gera", nú eða "Hvernig væri að fá sér bók og fara að lesa?"

Þessar aðstæður hafa komið aftur og aftur upp í hugann undanfarna daga við að hlusta á fádæma vælið í þessum forkólfum atvinnulífs í landinu. Það er eins og þeim finnist að Jóhanna mamma og Steingrímur pabbi eigi að finna eitthvað fyrir þá að gera.

Þeir hegða sér eins og ofdekraðir unglingar sem gera kröfur á alla aðra en sjálfa sig.

Ég fæ mig ekki til að skilja þennan ótrúlega þreytandi málflutning öðruvísi en svo að annað búi að baki en einhver raunveruleg andstaða ríkisstjórnarinnar við að atvinnulíf fari í gang.
Það er markvisst verið að vinna að því að koma þessari stjórn frá. Svo einfalt er það nú í mínum huga.

Svo sorglegt sem það er nú, þá virðist málflutningurinn ganga í þjóðina.

Ég hef áður fjallað um þjóðina - hún er eins og hún er.

Af jólatré og búð

Eftir því sem ár líða og nýtt fólk tekur við af þeim sem safnast inn á ellibelgjalistann og/eða til feðra sinna, verður alltaf ákveðið rof. Það sem var sannleikur eða viðtekið meðan séra Guðmundur var presturinn og Herra Sigurbjörn biskupinn, verður kannski ekki jafn mikill sannleikur eða jafn viðtekið þegar séra Egill er presturinn, séra Sigurður, vígslubiskupinn og Herra Karl, biskupinn. Allt er breytingum háð, annað hvort breytingum til hins betra eða hins verra. Hvort breytingar eru til his betra eða verra er síðan háð mati hvers og eins og allt það.

Þetta var háspekilegur inngangur að frekar einfaldri umfjöllun um málefni Skálholtsstaðar, en staðurinn sá hefur all oft orðið tilefni til umfjöllunar af minni hálfu. Nú í tilefni af því að þeir eru byrjaðir að byggja gervifornleifar við kirkjuvegginn; reyndar ekki beinlínis í tilefni af því, út af fyrir sig, heldur því að þessi bygging er orðin eitt af þessum málum sem allir geta haft skoðun á, meira að segja þó þeir viti ekkert hvað þeir eru að tala um. Slík mál eru mörg í þessu landi þessi árin.

Mitt hlutskipti hefur verið að lifa lífi mínu í næsta nágrenni Skálholtsstaðar allt fá fæðingu og því hef ég óhjákvæmilega öðlast talsverða þekkingu á því sem þar hefur farið fram, alla vega því sem við hér í nágrenninu höfum fengið að eða mátt vita af.

Það var ljóst alveg frá upphafi að engu mátti koma fyrir í nágrenni dómkirkjunnar, sem varpaði með einhverjum hætti skugga á bygginguna. 

- Það mátti ekki planta neins konar trjágróðri (þótt talsverður sigur þegar leyfi fékkst til að planta skjólbelti í og umhverfis nýja kirkjugarðinn, sem þó stendur talsvert miklu lægra en kirkjan. 

- Það mátti ekki merkja leiði við kirkjuna öðruvísi en með láréttum legsteinum - engir uppistandandi steinar leyfðir. Ég held að það sé búið að brjóta þessa reglu. 

- Það mátti ekki setja ljós á leiði um jól, en sú regla er úr gildi.

- Það mátti ekki setja upp upplýst jólatré í nágrenni kirkjunnar, en það tókst að afnema þá reglu og nú er oftar en ekki upplýst jólatré í forgrunni þegar opinberar myndir af kirkjunni um jól, birtast.

Sem sagt - það mátti EKKERT skyggja á bygginguna. Ég hef lært að vera sammála því, enda er hún afskaplega reisuleg of sést víða að. Rústir af einhverri Þorláksbúð fengu að vera þarna við kirkjuvegginn (ég veit ekki hvort þær eru upprunalegar, eða yfirleitt hvað þessi Þorláksbúð var, eða hvort hún var eitthvað merkileg).

Eins og ég kom inn á í innganginum, þá vill það gerast eftir því sem tímar líða og nýir herrar koma að málum, að það verður ákveðið rof. Það verður smám saman leyft sem áður var bannað, og það sem var leyft verður stundum bannað. Allt eru þetta nefnilega mannanna verk þó stundum séu notuð einhver manngerð guðleg rök fyrir þeim.  Mannanna verk eru þess eðlis að menn geta breytt þeim, guðleg rök eru þess eðlis að mennirnir geta breytt þeim.

Þannig hefur þetta verið á Skálholtsstað sem víðar. 

Það hefur verið að slakna á ýmsum þeim reglum sem settar hafa verið um umhverfi Skálholtskirkju. Það nýjasta í þeim efnum er uppbygging Þorláksbúðar (sem ég veit ekki einu sinn hvort á sér nokkra merkilega sögu), alveg við kirkjuvegginn.

Ég held að það sú nú nokk sama hvort ég fer að tjá einhverjar skoðanir á þessari framkvæmd núna. Ég er búinn að vita af henni talsvert lengi. Ég hef vissulega skoðanir, en mér finnst hálf hallærislegt, svo löngu eftir að byggingin er farin af stað, að fara að blása eitthvað um hana. Það sem ég leyfi mér að gagnrýna er hversu hljótt hefur verið um þetta verk á þessum einum mesta sögustað þjóðarinnar. Þá finnst mér ástæða til að velta fyrir sér þessu Þorláksbúðarfélagi, sem ég hef ekki heyrt af fyrr en fyrir nokkrum dögum. Er það eitthvert leynifélag?

Ég ætla nú ekki að tjá mig um hugsanir mínar í tengslum við aðkomu Þingmannsins okkar Sunnlendinga að þessu máli. 

Skyldi þessi framkvæmd vera einn leiðarsteinninn í átt að formlegu afnámi klappbannsins?

IE: Allt önnur hlið

Ég og fD áttum leið til Kaupmannahafnar með Iceland Express í byrjun ágúst s.l. og sú reynsla varð til þess að ég sá mig knúinn til að lýsa henni hér. Þetta var ekki fögur lýsing, en rétt, á þeim tímapunkti.

Ég og fD áttum leið til Berlínar með Iceland Express þann 19. september með heimkomu þann 23. Þetta flugfélag var ekki valið vegna góðrar reynslu úr fyrri ferðum - sannarlega ekki.

Reynslan þessu sinni svo aldeilis allt önnur en í hið fyrra sinnið og ástæðurnar eru þessar:

1. Við fengum miða á afskaplega góðu verði, sem auðvitað segir ekkert um gæði þjónustunnar, en er nefnt til samanburðar við verð á flugi til Álaborgar í ágúst s.l., sem ekki var farið vegna ótrúlegs verðlags.

2. Flugið frá Keflavík átti að hefjast kl 08:55. Það var tekið á loft kl. 08:55. Fagmennska áhafnarinnar var með miklum ágætum og við lentum einum 20 mínútum á undan áætlun í Berlín.

3. Flugið frá Berlín kom okkur enn meira í opna skjöldu, en 40 mínútum  fyrir áætlaða brottför lentum við fD í því að verða síðust farþega um borð í vélina, sem síðan varð að bíða á vellinum vegna reglna flugvallarins um brottfarir fyrir áætlaðan tíma.  Starf áhafnar var manneskujulegt og fagmannlegt og gerði ekkert nema bæta reynsluna. Flugfreyja sem hefur öðlast einhvern innri ljóma hins reynda einstaklings, stóð sig af stakri prýði í okkar hluta vélarinnar. Æskan er ágæt að mörgu leyti, en hana vantar bara svo margt.

Þarna umpólaðist ég í afstöðu minni til Iceland Express. Ef þetta flugfélag heldur svona áfram á það fullt erindi í samkeppni um flug yfir hafið. Stóri bróðir má vara sig.

Þetta segi ég, en er ekki þar með að lýsa því að eignarhald félagsins sé mér að skapi.

Vér um oss frá oss til vor

Oss hefur fundist það, á samferðamönnum vorum gegnum tíðina, að þeim fyndist ekki eftirsjá að því að svokallaðar þéringar væru ekki lengur notaðar í samskiptum manna í milli. Eigi erum vér fyllilega sammála þeim sem fagnað hafa og fagna enn brotthvarfi þérunar úr samskiptum milli manna.

Eigi höfum vér allskostar kunnað við þann samskiptamáta sem tók við af þérunum, þar sem þar með hvarf nauðsynlegur, að voru mati, stöðumunur þeirra sem saman ræddu. Með því menn hættu, til að mynda, að þéra Forseta Íslands, hvarf nauðsynleg fjarlægð hans frá pöplinum og þar með  nauðsynleg virðing fyrir embættinu. Allt varð sama flatneskjan.
Þá finnst oss afar mikill missir að því að nemendum skuli ekki vera gert að þéra kennara sína lengur.
"Sigurður, þér eruð fífl!", hljómar t.d. miklu sterkara en "Siggi, þú ert fífl!"

Nei, þetta er horfið, en kom skyndilega í huga vorn aftur við litla og sakleysislega athugasemd á fésbók:

"Er það rétt sem mér sýnist á myndum yðar úr Tungnarétt(um) að það hafi rignt?"

 Í því samhengi sem þetta var þarna inn sett, gætum vér freistast til að reyna að túlka hvað að baki lá:

1. Er viðkomandi þarna að setja oss skör ofar en sjálfan sig, í virðingarstiga (hann notar ekki þérun er hann vísar til sjálfs sín).
2. Er þérunin til komin vegna uppskrúfaðs málfars í texta vorum, sem athugasemdin síðan byggir á?
3. Er viðkomandi þarna að setja oss skör neðar og þar með gera lítið út athugasemdum vorum um tilteknar réttir á Skeiðum?
4. Er viðkomandi að nýta sér þekkingu á þérunum til að villa um fyrir síðari kynslóðum, sem ekki þekkja þennan tjáningarmáta og get því ekki lesið í hin fínu blæbrigði.

Það má lengi velta fyrir sér hvað það var sem að baki lá, en vér teljum yður, lesendur vora engu  munu verða nær við frekari vangaveltu í því sambandi.

Með því að taka upp þéranir aftur munum vér nálgast á ný hið miklvæga jafnvægi.

Einhvernveginn, aldrei.....

Það var  farið með okkur systkinin í réttir í gamla daga. Ég man nú ekki margt frá þessum réttaferðum, en þó tvennt:
1. Ég varð vitni að því þegar lamb var tekið si svona og skorið á háls í einum dilknum í Skeiðaréttum, eins og við kölluðum þessar réttir. Þær heita víst Reykjaréttir. Lambið mun hafa slasast og því fátt annað í stöðunni. Hefði þó kannski verið hægt að framkvæma verkið á bakvið eitthvað.
2. Líka úr Skeiðaréttum: Blindfullir kallar að slást í drullusvaði (þar var alltaf rigning þegar Skeiðaréttir voru). Auðvitað lauk þessu með því að annar varð að lúta í lægra haldi og veltist um í leðjunni með blóðnasir, bölvandi eins og naut.

(Hvar voru góðu konurnar með gúmmímotturnar eiginlega?)

Ef ég freista þess að kafa í hugarfylgsni þá minnir mig að ég hafa einhverntíma komið að því að draga lömb í dilka, en það var allavega í afskaplega litlum mæli.

Ég á bara ekki neinar slíkar minningar úr réttastandi, að ég hafi með einhverjum hætt gert mér glaðan dag á þessum tíma árs. Ég hef gert tilraunir og fór með  börnin í réttir eins og vera bar. Ég reyndi meira að segja að gera mig gildandi í fjárrekstri, sem sannur fjárreki á eftir og við hlið og fyrir framan Torfastaðasafnið. Jú, það var hreint ekki leiðinlegt, það viðurkenni ég (að vísu þurft hrossið að skella sér upp að gaddavírsgirðingu og þannig rífa réttabuxurnar mínar í tætlur). Ég skil vel þá sem halda þessan dag hátíðlegan, en þeir tilheyra bara annarskonar raunveruleika, sem er nú eðlilegt.

Ég samfagna Tungnamönnum sem nú eru aftur farnir að ríða inn á afrétt til að sækja fjallalömbin sín, fylgjast með safninu renna niður í byggð, draga féð í dilka, reka það heim, fá sér kjötsúpu.

Þetta er bara ekki minn heimur og það er allt í góðu.

(Fór í Tungnaréttir í gær. Tók nokkrar myndir, en ekki af neinni ástríðu :))