Hátíð fer að höndum

Þetta er sá tími á hverju ári undanfarin 10 ár eða svo, sem hefur snúist að stórum hluta um það, á þessum bæ, að æfa fyrir aðventutónleika í Skálholtsdómkirkju. Þessir tónleikar fóru stækkandi ár frá ári og voru orðnir fastur punktur í jólaundirbúningi fjölda fólks hér í uppsveitunum. 

Fyrir tveim árum voru haldnir þrennir tónleikar fyrir fullri kirkju, sem þýðir að um 900 manns nutu þess með okkur að eiga þessa stund með úrvals listafólki. 

Tónleikarnir á síðasta ári skáru sig úr að því leyti, fyrir okkur Kvisthyltinga í það minnsta, að tenórinn okkar fékk þar að spreyta sig ásamt Diddú. Ekki töldum við það vera slæmt. Tónleikarnir þeir mörkuðu einnig þau tímamót, að þá var það orðið ljóst, að Hilmari Erni var ekki lengur ætlaður staður á þessu forna biskupssetri. Í hönd fóru svo jól reiðinnar, þrjóskunnar og depurðarinnar í hugum margra þeirra sem störfuðu og starfað höfðu að tónlistarmálum undir stjórn Hilmars. Þá strax var það orðið ljóst í mínum huga að næsta aðventa og jól yrðu með öðrum hætti en áður.

Ég ætla ekki að reyna að setja mig inn í hugarheim þeirra sem véla með málefni Skálholtsstaðar. 

Ég veit ekki ekki allt sem þar hefur verið sagt og gert. 

Ég veit ekki hvað þar hefur verið hugsað eða vonað. 

Ég veit ekki hver sú stefna er sem þaðan á að birtast okkur á næstunni, en ég efa ekki að henni verður ætlað að efla þjónustu við guð og menn. 

Ég veit ekki hvaða augum almættið lítur þau verk sem hafa verið unnin í Skálholti undanfarin ár. Ef ég þættist vita það, bæri það vott um hroka af minni hálfu.

Það sem ég veit er það sem ég sé og heyri. Það sem mér finnst er síðan blanda af því og og þeim skoðunum og hugsunum sem ég burðast með dags daglega.

Skálholtskórinn er ekki til lengur. Hilmar Örn hefur hafið störf á öðrum vettvangi. Í Skálholti er vígslubiskup, rektor Skálholtsskóla og sóknarprestur ásamt öðru starfsfólki staðarins. Framundan er stærsta hátíð kristinna manna og ég veit ekki hvernig þetta ágæta fólk hyggst nálgast almenning með sinn árlega boðskap um fæðingu frelsarans. Ég veit ekki hvort sá boðskaður muni ná til margra þetta árið. 

Þar sem ég ek framhjá Skálholti daglega virðist mér sem Skálholt sé hnípinn staður. Þaðan finnst mér ekki geisla neinum krafti í aðdraganda jóla. Þaðan stafar engri birtu lengur, ekki í áttina til mín, í það minnsta.

Það fréttist af því að það sé verið að leita til sóknarbarna í Skálholtssókn með að mynda sönghóp fyrir jólamessurnar þrjár. Ekki veit ég hvernig gengur að manna þann hóp. Það kunna enn að vera þeir sem líta á það sem samfélagslega og trúarlega skyldu sína að verða við óskum af þessu tagi. 

Ég finn ekki til þessarar skyldu lengur. Í mínum huga eru fyrir hendi skýr mörk þess sem kalla má trú einstaklingsins, annarsvegar og þeirrar stofnunar sem hefur tekið sér það hlutverk að boða Guðs orð á jörðu og þannig viðhalda trú fólksins, hinsvegar. Trúin er til án kirkjunnar, en án trúar er engin kirkja. Sú kirkja sem missir samband við fólkið er engin kirkja. Eftir stendur þá bara fallegt hús........en tómt.