Gjammandi hrundar

Ætli ég sé ekki nánast einn um það að líta svo á, að tilteknum þjóðfélagshópi fari það best að þegja sem mest. Það gerir hann hinsvegar ekki þar sem hann veit það jafnvel og ég, að margar eru þær sálir sem byggja þetta land, sem eru eins og hundarnir, sem væla þegar þeir eru skildir eftir heima, en fagna eigandanum ógurlega þegar heim er komið, þar sem þeir muna ekki það slæma sem þeim var gert.

Hrundarnir vita hvað þeir eru að gera. Þeir þekkja sitt fólk. Þeir kunna sannarlega að ýta á réttu takkana á kjölturökkunum sínum. Nú er þeirra réttlætið, þeirra eru lausnirnar, þeirra er jafnréttið, þeirra er náungakærleikurinn, þeirra er hagur þjóðarinnar. Þeirra er allt hið góða sem eitt þjóðfélag getur prýtt.

Með snefil af skömm hefðu hrundarnir átt að þegja. Því þeirra var ekki réttlætið, lausnirnar, jafnréttið, náungakærleikurinn, hagur þjóðarinnar. Þeirra var sjálfgæskan, spillingin, gróðahyggjan, undirferlið, stjórnleysið.

Hugsjónir hrundanna hafa ekkert breyst. Þeir standa fyrir það sama og áður. Hvað hefur þá breyst?

"Maður á að hætta að vera reiður því það er svo leiðinlegt", hafa menn sagt. Reiði er bara ekki rétta orðið til að lýsa þeim tilfinningum sem ég ber til þessa alls. Ætli vonbrigði sé ekki nær því að lýsa stöðunni. Vonbrigði með að þjóðin virðist ekkert haf lært.

Litlu hvolparnir flaðra upp um eigandann.
Hann er kominn heim.