Costa Rica (3) "Blue River Resort" í myrkri

FRAMHALD AF ÞESSU

Malarvegurinn til áfangastaðarins, sem kallast "Blue River Resort & Spa" benti eindregið til þess að okkar biðu einhverskonar skógarkofar þar sem búnaður væri allur hinn frumstæðasti. Carlos bílstjóri gerði allt sem í hans valdi stóð til að mjór og holóttur malarvegurinn  færi eins vel með okkur og kostur var, meðan sólin hraðlækkaði á lofti. Beggja vegna vegarins var annaðhvort þéttur frumskógur eða húsbyggingar, sem aldrei hefðu farið í gegnum bygginganefnd á Íslandi. Ég var nú reyndar ekki lengi að komast að því, fyrir sjálfan mig, hversvegna, enda kom í ljós að við vorum þarna komin í heimshluta, þar sem ekki rignir lárétt - heimshluta, þar sem þak er í rauninni alveg nóg og þar með útveggir nánast aukaatriði.

Það var komið myrkur þegar við renndum í hlað, eftir nokkrar tafir, þar sem kröpp beygja að mjórri brú, olli nokkrum töfum. Á móti okkur tók starfsfólk og úthlutaði lyklum að vistarverum. Ég set hér kort af þessu "resorti", sem má útleggja sem: "afmarkað svæði með hóteli, sundlaug og einhverri afþreyingu". Ékki kannast ég við orð á íslensku sem nær yfir þetta hugtak, set hér inn mynd af þessu svæði til útskýringar:

Þetta kort er reyndar ekkert sérlega nákvæmt, ef út í það væri farið. Okkur fD tókst að villast í rannsóknaleiðangi um svæðið síðar, en það er annað mál. Kortið sýnir svæðið þó, í stórum dráttum. Þarna má sjá bílastæðið í rauða hringnum, bústaði hópsins og veitingahúsin í miðjunni. Ég setti gulan kassa um hús okkar fD.

Frá bílastæðinu renndum við farangrinum, með leiðbeiningum starfsmanna, enda vissi maður varla hvað snéri upp eða niður þarna í myrkrinu. Það tók alveg tíma að komast á leiðarenda, en augljóslega tókst það. Bústaður nr. 104 tók við okkur og reyndist eitthvað allt annað en ég hafði búist við. Myndir sanna það.

Þegar inn var komið, tók við okkur risastórt herbergi, eða salur með tveim tvöföldum rúmum. Inn af þessum sal tók við annar salur, þar sem var að finna fataherbergi, snyrtingu, baðsal, og salerni. 

Það þurfti nú smá tíma til að komast yfir þessa dásemd, en að því búnu lá leið til kvöldverðar og þangað þurfti að rata, sem var alls ekki sjálfgefið, en hafðist á endanum - eins og nærri má geta. 

Matarminni mitt er ekkert sérstakt, en ég tel að maturinn hafi samanstaðið af hrísgrjónum, svartbaunum og einhverju kjöti. Stundum, í ferðinni, gátum við valið á milli silungs, svíns og kjúklings, en ég er ekki viss hvernig þessu var háttað þarna. Maturinn var allavega alveg ágætur, eins og hann var reyndar í allri ferðinni.

Það sem mér þótti sérlega áhugavet þarna á veitingastaðnum var, að það voru engir veggir. Þetta var síðan oftar ekki raunin.

Íslensk líkamsklukkan  kallaði á svefn og því engu nætulífi til að dreifa eftir matinn. Í draumaheimi dvöldum við til svona rúmlega kl. 3 eða 4 um morguninn, aldeilis klár í að takast á við þau undur sem biðu okkar.

Þetta er húsið okkar og gatan fyrir framan það, þegar birti af degi.

Framhald 

Costa Rica (2) - Leiðin til Bláár (Río Azul)

FRAMHALD AF ÞESSU

Það er varla í frásögur færandi, en þegar búið var að endurnýja vegabréfið, verða sér úti um einhverskonar vegabréfsáritun til Kanada (ETA), greiða uppsett verð fyrir ferðina, pakka í slatta af töskum, fá nágranna til að kveikja á jólaljósum á svölunum á tilsettum tíma, skvetta smá vatni á gróðurinn sem kominn var í vetrardvala, velta vöngum yfir hvort borgarastríð skylli kannski á í landi hinna frjálsu og þetta og hitt og hitt og þetta, lá leið okkar fD til Keflavíkur og við full af þakklæti fyrir að þurfa ekki að vakna um miðja nótt til að komast í flug. Ef það er eitt sem dregur úr manni löngun til ferðalaga, þá er það einmitt svefnleysið á ferðardegi. Við þurftum bara að vera komin á völlinn um tvöleytið til að taka flug með Icelandair til Toronto sem hóf sig til flugs rétt rúmlega klukkan fimm síðdegis. 

Carlos og Guðni

Flugið var bara svona flug eins og flug eru, en því verður ekki neitað, að það var þægilegt að vita til þess að með í för frá upphafi ferðar og allt til enda hennar voru þeir félagarnir, eigendur Kúbuferða/2GOIceland, Guðni og Carlos. Þeir áttu svo eftir að leiða hópinn, nánast eins og andamömmur, svo aldrei fundust hnökrar á. Guðni var mest svona í framlínunni gagnvart hópnum, en Carlos var í bakvinnslunni og sá um að allt gengi smurt, gagnvart heimafólki í Costa Rica. Svona blasti það alla vega við mér.

Toronto

Það var sem sagt millilent í Toronto og "gist" eina nótt á Alt-hotel, sem er nánast við flugvöllinn. "Gist", já. Ekki varð nú mikið úr svefni, enda 5 tíma munur á Íslandi og Toronto. Á venjulegum svefntíma á Íslandi, var klukkan í Toronto ekki nema um 17.30. Þarna var, sem sagt, allt kvöldið eftir og svefndrungi færðist yfir. Við reyndum að vinna að jafnvægi og því gengið til náða á nánast óguðleum Kanadatíma, með þeim afleiðingum að við urðum afskaplega árrisul.

Baráttan við kaffivélina

Hygg það klukkan hafi verið sem næst 3 þegar við spruttum á fætur og ég fór að reyna að berjast við kaffikönnuna. Reyndar vissi ég, að kaffikönnur í hótelherbergjum hljóta að vera þannig hannaðar, að hvaða manneskja, með hálfa hugsun, ráði við að fá sér kaffi. Ég fann samt ekki leiðina fyrr en ég var nánast búinn að gefast upp. Þegar ég fann loksins lausnina, varð ég mest undrandi á hálfvitaskapnum í sjálfum mér.

Morguninn eftir, kl. 9+, hóf svo flugvel frá West Jet sig til flugs frá Pearson flugvelli, suður á bóginn. Kannski rétt að halda því til haga, að þarna var klukkan orðin vel ríflega 14 á Íslandi og einmitt þannig var líkamsklukkan stillt. 

Toronto

Það gerðist nú ekkert frásagnarvert að ráði í þessu fimm og hálfs tíma flugi í suð-suð-vestur, um eitt tímabelti. Það má svo sem nefna það, að nokkru eftir að flugið hófst og við vorum komin yfir land hinna frjálsu, átti sér stað allmikil ókyrrð sem orsakaði ekkert umtalsvert, en hugurinn leitaði skýringa í meintri umhyggju þess appelsínugula, umsvifalaust. Jæja .. svona var þetta.

Þar sem við vorum farin að nálgast Costa Rica, sástá jörðu niðri, keilulagað fjall úti í vatni. Allt bendir til að þarna hafi verið um að ræða eldfjallið Conception í Nicaragua. Þetta fjall gaus síðast í maí 2024 og reykurinn úr toppi þess var þá væntanlega bara eftirhreytur af því gosi - án þess ég viti neitt um það.

Liberia 

Alejandro og Carlos

Þarna flugum við á flugvöllinn í Liberiu, sem er stærsta borgin í Guanacaste héraði og er, eftir því sem ég kemst næst, næststærsta borg landsins. Það er ekki margt að segja um þessa borg, enda gerðum við ekki annað þar en fara í gegnum flugstöðina og út í rútuna sem varð ferðamátinn okkar það sem eftir var ferðarinnar. Þarna hittum við leiðsögumanninn okkar, Alejandro og bílstjórann Juan Carlos,  en þeir reyndust báðir heldur betur starfi sínu vaxnir. Þetta þýddi, að 22 manna hópurinn var alla ferðina um Costa Rica, umvafinn 4 körlum, þar sem hver hafði sitt hlutverk. 

Leiðin frá Liberiu til Blue River Resort.
Ofar á kotinu má sjá eldfjallið Conception

Til "Blue River" - Río Azul

Rútan sem beið okkar í Líberiu tók 50 manns, þannig að það var heldur betur rúmt um okkur. 

Ferðin til fyrsta dvalarstaðar okkar í þessu hitabeltislandi hófst með því ókum um "The Pan-American highway", sem mun vera um 30.000 km. langur frá suður-til norður Ameríku. Þessi vegur var nú svo sem ekkert ólíkur venjulegum vegi, ekki einusinni hraðbraut, þó hann sé merktur á kortum sem þjóðvegur nr. 1.

Ekki var nú um það að ræða að leiðin til dvalarstaðar okkar, The Blue River Resort, væri malbikuð, Þegar vikið var út af þjóðvegi 1, tók fljótlega við venjulegur íslenskuskotinn malarvegur og sá naut nú ekkert sérstaks viðhalds og eftir því sem við nálguðumst ferðalok þennan daginn, hneig sólin smám saman niður fyrir sjóndeildarhringinn og það var orðið almyrkvað þegar við loks renndum í hlað. Hvað beið okkar þar, átti eftir að koma á óvart, en það er efni framhalds þessarar sögu.

FRAMHALD

Costa Rica (1) - Inngangur

INNGANGUR

Janúar er venjulega frekar leiðinlegur mánuður. Ljósadýrð jóla og áramóta frá og ekki lengur lifandi spurningin um að skella sér á þorrablót. Þannig var staðan þann 15. janúar s.l.  Þar sem ég sat fyrir framan tölvuna mína (eins og stundum) og dundaði eitthvað, birtist mér póstur frá Kúbuferðum. Hann greindi meðal annrs frá því, að nú væri hægt að bóka sig í ferð á þeirra vegum til Costa Rica, þann 14. nóvember. Það skipti engum togum, eftir jákvæð viðbrögð fD, að ég skráði okkur í þessa ferð. Fékk einnig afar jákvæð viðbrögð frá fyrrum ferðafélaga okkar í ferð með Kúbuferðum, í mars 2019, sem dreif einnig í að panta sæti, sem hann afpantaði reyndar síðar.

Með þessari aðgerð vorum við búin að redda janúar og febrúar. Það er nefnilega þannig, að þegar við blasir eitthvað áhugavert og spennandi í á tilteknum tíma í framtíðinni, er eins og myrkur hinna dimmu og drungalegu mánaða ársins hverfi eins og dögg fyrir sólu. Að nokkrum mánuðum liðnum, myndum við fljúga til áfangastaðar okkar í Mið-Ameríku: Costa Rica. 

Þarna er ekki um að ræða eitt þessara landa sem maður veit eitthvað umtalsvert um og þessvegna gafst færi, í aðdraganda ferðarinnar, á að afla sér smávegis upplýsinga um það ágæta land.

Ferðaáætlunin gerði ráð fyrir flugi til Toronto í Kanada. Þar skyldi gist eina nótt áður en flogið yrði til Liberia á Costa Rica. Þetta var samskonar ferðafyrirkomulag og í Kúbuferðinni.

Costa Rica er eitt svokallaðra Mið-Ameríkuríkja. Næstu nágrannar landsins eru Nicaragua að norðanverðu og Panama fyrir sunnan. Það liggur að Karíbahafi í austri og Kyrrahafi í vestri.

Í hringnum á myndinni hafa verið að eiga sér stað ógnandi tilburðir vanstilltra ráðamanna
í "landi hinna frjálsu", sem var nokkurt áhyggjuefni.

Costa Rica er um 51,2 ferkílómetrar að stærð, eða um helmingur af stærð Íslands. Íbúarnir eru rúmlega 5 milljónir og búa flestir í, eða í nágrenni við höfuðborgina, San José. Eins og mörg önnur ríki á þessum slóðum var landið nýlenda Spánverja til 1821 og spænska er aðal tungumálið. 

1838 lýsti landið yfir sjálfstæði.

Það var háð stutt borgarastyrjöld þarna í mars og apríl 1948 og eftir að henni lauk, 1949, var samþykkt ný sjórnarskrá, sem meðal annars fól í sér að landið yrði herlaust og svo hefur verið síðan.  Landinu er stjórnað af forseta, sem er kosinn til fjögurra ára og sem má ekki bjóða sig fram til næsta kjörtímabils. Forsetinn velur fólk til setu í ríkisstjórn.

Núverandi stjórn landsins er ansi höll undir stjórnvöld í Bandaríkjunum og það hefur skapað allmiklar deilur meðal landsmanna. Kjörtímabil þessarar stjórnar rennur úr næsta vor og binda ýmsir vonir við að næsti forseti standi fyrir aðra stefnu í utanríkismálum. 

Tæplega 84% íbúa þessa lands eru hvítir eða blandaðir afkomendur Spánverja (Evrópumanna) og frumbyggja (Mestizo). Tæp 7% eru blandra svartra og hvítra (Mulatto) og aðrir, tæp 10% eru frumbyggjar, (sem búa margir á sérstökum svæðum sem stjórnvöld hafa úthlutað þeim (reservations)), svartir eða af öðrum kynstofnum.

Í landinu er skólaskylda til 14 ára aldurs og menntun ókeypis, í það minnst upp í háskóla. Það fé sem áður var notað í herinn er nú nýtt til mennta- og heilbrigðismála.

Ég get tínt til margt til viðbótar um þetta land, sem framundan var að heimsækja, en ætli megi ekki segja að herleysið hafi vakið mesta athygli mína. Næsti nágranni, Panama, lagði herinn af árið 1990. 

Þetta herleysi er skiljanlegt að því leyti, að þessi tvö lönd mynda mjóa ræmu milli norður og suður Ameríku og hernaðarbrölt þeirra gæti skapað ýmis vandamál umfram þau sem þegar eru fyrir hendi milli ríkjanna norðan og sunnan við þau. Það má kannski líta á þessi tvö lönd sem einskonar stuðpúða. Vegalengdin milli Kyrrahafs og Karíbahafs er um það bil 120 km. þar sem styst er.

-------------------

Ætli sé ekki best að láta hér staðar numið í þessum inngangi að ferð okkar fD til Costa Rica, en fara þess í stað að freista þess að gera grein fyrir ferðinni sem hófst þann 14. nóvember og lauk að morgni þess 26.  Það verður bara að koma í ljós hvernig það gengur, enda aðventa, jól og áramót ekki rólegasti tími ársins. Allt kemur þetta í ljós. Þetta kemur þegar það kemur.

FRAMHALD 

Leikdeild Umf. Biskupstungna: 39 og ½ vika

Þegar kynslóðirnar mætast í sameiginlegu verkefni, verður til einhver galdur. Maður eflist í þeirri trú, að  framtíðin feli ekki bara í sér dauða og djöful, heldur heim, þar sem mannfólkið sinnir uppbyggilegri verkefnum en þeim sem efst eru á baugi í veröldinni þessi árin.  Það kallar fram einhverja sannfæringu um að það hljóti að vera bjart framundan, að setjast niður fyrir framan leiksviðið í Aratungu eina kvöldstund og njóta samþættingar kynslóðanna, ekki síst þegar umfjöllunarefnið er tilurð lífsins, allt frá sameiningu tveggja frumna, til lífsdansins sem fylgir þeirri sameiningu.

  

Jæja, þetta var nú kannski heldur háfleyg byrjun, en þá er bara að taka því. 

Ég var viðstaddur frumsýningu Leikdeildar Ungmennafélags Biskupstungna í Aratungu, á leikritinu/gamanleiknum/farsanum 39 og ½ vika, eftir Hrefnu Friðriksdóttur, sem þarna var viðstödd. Sýningin fjallar um aðdraganda barneigna og ýmis vandamál og misskilning sem því ferli tengjast. Þetta fer allt fram í farsakenndum stíl þar sem tilurð, meðganga og úrvinnsla nokkurra barna er umfjöllunarefnið. Sviðið er annars vegar skrifstofa félagsráðgjafa, þar sem félgsráðgjafinn er mikið til í fríi, en námsmaður í Landbúnaðarháskólanum leysir hann af stærstan hluta verksins.  Á hinum helmingi sviðsins er svo biðstofa  og inngangur í fæðingastofu. Að öðru leyti er efnið þess eðlis, að fólk verður bara að skella sér í leikhús til að fá botn í þær flækjur allar. Ég er enn að reyna að fá í þetta endanlegan botn og sé ekki betur en þetta gangi allt upp, með einhverjum hætti.

Vissulega er það bara eitt skrifborð sem bjargar því, að ekki þurfti að taka fyrir augun á saklausum börnum og sannarlega er orðfærið ekki alltaf við hæfi viðkvæmra einstaklinga, en samhengið gerir þetta allt svo sjálfsagt. Ég neita því ekki, að stundum varð mér hugsað til þess hvernig t.d. frú Anna hefði brugðist við, en gerði mér jafnframt grein fyrir því, að nú eru aðrir tímar.

Það gildir auðvitað það sama um Leikdeild Umf. Bisk. og aðra leikhópa áhugafólks, að hún á alla mína aðdáun fyrir að halda úti, ár eftir ár metnaðarfullum leiksýningum, sem sannarlega geta tekið á alla aðstandendur sýningarinnar á undirbúningstímanum (svo ekki sé minnst á aðstandendur aðstandendanna).  Það sem kemur á móti, er hinsvegar ómetanlegt, fyrir þátttakendurna, sveitungana og aðra sem njóta þess að eyða kvöldstund í leikhúsi.  Ég finn til ákveðinnar skyldu að sækja sýningar af þessu tagi, ekki síst hreinlega til að samgleðjast aðstandendum sýningarinnar, sem eru komnir í mark, eftir mikla vinnulotu og fórnir. Ég má þó alveg vera duglegri við þetta, svo því sé haldið til haga.

Þessi sýning rennur vel og hiklaust og lausnir leikstjórans trúverðugar. Það er helst, einstaka sinnum, heldur mikið kraðak á biðstofunni, eða biðstofan heldur lítil, þegar allt er á fullu, en það kemur ekkert að sök.

Auðvitað er það svo, að leikararnir eru áhugafólk og maður gerir þá ekkert endilega ráð fyrir að allt sé upp á punkt og prik. 

Það hvílir mikið á Þorsteini Pétri Manfreðssyni Lemke í hlutverki afleysingamannsins, en hann leysir hlutverk sitt vel af hendi; skapar trúverðuga mynd af vandræðagangi námsmannsins, sem berst við að reyna að komast að hvað gerðist eða gerðist ekki á sveitahátíðinni.
Sigurjón Sæland er gamalreyndur í leikstarfi í Tungunum og nýtur sín vel í hlutverki harðsoðna kvennabósans, sem reynist svo uppgötva aðra hlið hlið á sjálfum sér.

Runólfur Einarsson fer vel með hlutverk húsvarðarins, sem á sér leyndarmál. Vissulega dansar hann einstaka sinnum á línunni, en þannig á hann bara örugglega að vera. 

Ég get ekki látið hjá líða, að nefna unga fólkið sem mætir til leiks í sýningunni. 

Róbert Þór Bjarndal Ívarsson er einkar sannfærandi sem verðandi faðir í fyrsta sinn, með geislandi látbragði í túlkun á gleði og sorg. Róbert deilir hlutverkinu með Bergi Tjörva Bjarnasyni, sem leysir það örugglega líka vel af hendi á sýningunum sem framundan eru.

Adda Sóley Sæland fer ansi vel með hlutverk verðandi móður, sem hefur meiri áhuga á öðru en barnastandi. Hún deilir hlutverkinu með Vigdísi Fjólu Þórarinsdóttur, sem mun vísast standa sig vel þegar hennar tími kemur.

Aðrir leikarar í sýningunni stóðu vel fyrir sínu. Hinar verðandi mæðurnar, eru í höndum þeirra Kristínar Ísabellu Karlsdóttur og Unnar Malínar Sigurðardóttur. Þær túlka ástandið hreint ágætlega.  

Íris Blandon, verðandi langamman í verkinu, með kristalkúluna sína, hefur marga fjöruna sopið í leiklistinni og bregst ekki frekar en fyrri daginn.

Verðandi amma og afi eru í höndum þeirra Eyrúnar Óskar Egilsdóttur og Skúla Sæland. Það ganga dálítið skotin  á milli þeirra, vegna ákveðinnar hjónabandsþreytu, sem ekki fer framhjá neinum. Hlutverkum sínum skila þau af sóma.

Aðalheiður Helgadóttir, margreynd á sviðinu, leikur hlutverk félagsráðgjafans af öryggi og innlifun, en ráðgjafinn sá er í fríi stærstan hluta sýningarinnar, meðan landbúnaðarskólaneminn leysir hann af.

Lilja Össurardóttir, fer snyrtilega með lítið, en afgerandi hlutverk.

Leikstjóri þessarar sýningar er Ólöf Sverrisdóttir. Hún er borin og barnfædd í Hrosshaga, og var því á heimavelli, þannig séð. Að langstærstu leyti virðist mér hún hafa leyst það flækjustand sem verkið felur í sér, vel af hendi og það rann hnökralaust í gegn.

Fjölmargir leikhúsgestir skemmtu sér hreint ágætlega, enda var við öðru að búast. 

Takk fyrir skemmtilega kvöldstund. Þessi sýning á skilið að fólk fjölmenni framundir jól 😎

Ég tók nokkrar myndir, sem hér fylgja, en aðstæður til myndatöku hefðu nú getað verið betri og  afraksturinn er í samræmi við það.

Suðurnes: sjötti hluti: Brimketill og búið

framhald af þessu 

Það var vissulega heilmargt áhugavert þarna á svæðinu í kringum Reykjanesvita, en að því kom að ferðinn var framhaldið og nú í austurátt, upp hælinn og að hásininni. Ekki hafði fundist neitt sérstakt á leiðinni milli Reykjanesvita og Grindavíkur, nema fyrirbæri sem kallast Brimketill. Þangað lá leiðin, eins og við mátti búast. Heppni okkar með veðrið þennan dag mátti einnig kalla hina mestu óheppni, því hafið lék ekki beinlínis listir sínar fyrir okkur.  

Brimketill er sérkennileg laug í hrauninu í Staðarbergi, milli Grindavíkur og Reykjanesvita. Gerður hefur verið stígur yfir hraunið ásamt útsýnispalli þar sem laugin blasir við. 

Magnús Hlynur (MHH) gerði frétt um feðga sem lögðust til sunds í Brimkatli árið 2020. Ég reikna með, að þar með vitið þið sem þetta lesið, allt um þennan skemmtilega ketil, sem sýndi okkur svo sem ekkert sérstakt.  það var nú samt gaman að koma þarna og virða klettótta ströndina fyrir okkur. Enn blasti Eldey við í fjarska.

Brimketill

Vestan við Brimketil

Austan við Brimketil

Ströndin austur af Brimkatli.

Eldey blasir við hvar sem maður fer um Reykjanesið.

Franskur ferðamaður stillir sér upp til myndatöku í svörtum klettum.

Til gamans - og helstu staðir sem við komum á, í þessari
ferð um vestasta hluta Reykjaness.

ENDIR

Suðurnes: fimmti hluti: Reykjanesvirkjun og viti.

Framhald af þessu

Reykjanesvirkjun, Reykjanesviti og Gunnuhver eru skammt frá "Brúnni milli heimsálfa", aftast á hæl nessins og því lá beint við að kynna sér þá þekktu staði næst.  Kannski er rétt að afgreiða Reykjanesvirkjun fyrst, en þar hófst orkuvinnsla árið 2006, ári áður en Davíð og Halldór klipptu á brúarborðann (tenging? - líklega).

Ekki var um það að ræða að valsa um virkjunina, enda er þar heitt og hættulegt - þar getur maður brennt sig ef óvarlega er farið.

Þar með brunuðum við að Reykjanesvita, sem stendur uppi á háum hól, skammt frá virkjuninni. Það var sérstök ákvörðun að klífa upp að vitanum þótt ekki virtist brekkan upp að honum sérstaklega árennileg. 

Þetta er að finna um vitann á Wikipedia:

Reykjanesviti er elsti viti á Íslandi. Fyrsti Reykjanesvitinn var reistur árið 1878 og kveikt á honum 1. desember sama ár. Átta árum síðar reið jarðskjálfti yfir Reykjanesið og fyrsti vitinn laskaðist og hrundi úr honum. Sá viti sem nú stendur var reistur árið 1907, en kveikt á honum 20. mars árið 1908. Vitinn skemmdist töluvert í jarðskjálftanum árið 1926. 

Vitinn er 31 metra hár (22 metrar upp á pall), og stendur á útsuðurstá Reykjanestangans á Bæjarfelli, nokkuð upp af Valahnjúk, þar sem fyrsti vitinn stóð.

Þarna ók ég að vitanum og eftir því sem nær dró virkaði hóllinn undir honum óárennilegri og upp og niður hann var stöðugur straumur "allra þjóða kvikinda" að upplifa ævintýri lífa sinna. 

Bílastæðið við Reykjanesvita.

Áður en reyndi á fjallgöngugetu mína, þarna á bílastæðinu, rak ég augun í skilti sem benti mér á að fyrir það þyrfti ég sko að greiða. Auðvitað var ég með viðeigandi app, lífsreyndur maðurinn og greiddi ISK1000 fyrir að fá að leggja á "glæsilegu" stæðinu við vitann.  Það voru reyndar uppi þær skoðanir í bifreiðinni, að gjald af þessu tagi skyldi sko ekki greitt, en niðurstaðan varð samt sú, frekar en leggja í kílómetra fjarlægð, bara til að ganga síðan á staðinn aftur, til þess að geta loksins klifið vitahólinn.

Upp frá húsunum liggur umræddur stígur

Svo var bara að klifra upp að vitanum. Daglegar göngur á jafnsléttu reyndust lítið hafa gert til að undirbúa mig fyrir þá aðgerð. Örmjór, snarbrattur, þrepum lagður stígurinn var lagður að velli meira af sjálfsaga en mætti. Ég lét auðvitað sem ekkert væri og hélt jöfnum hraða alla leið upp, til að tefja ekki Japanann sem fylgdi. Nístandi sviðinn í fótavöðvum var ansi lengi að hverfa eftir að upp var komið og ég held að tilraunir mínar til að halda dúndrandi hjartslættinum og mæðinni frá andlitinu, hafi jafnvel dugað til að blekkja samklifurfólk mitt.

Af hólnum mátti sjá víða yfir svæðið: Reykjanesvirkjun, Gunnuhver  og Valahnjúk, svo eitthvað sé nefnt.

 Varla vorum við komin þarna upp, þegar við blasti aflíðandi stígur upp að vitanum, bakatil. Við völdum af ganga hann niður.

Næst lá fyrir að kíkja á Gunnuhver. Hver var þessi Gunna og sagan á bakvið nafngiftina? Svarið er að finna hér. Þetta er heilmikil og dapurleg saga af örlögum Guðrúnar Önundardóttur.

Eftir að hafa kynnt okkur svæðið við Gunnuhver nokkuð, var ferðinni haldið áfram á næsta áfangastað, Brimketil.

Reykjanesvirkjum, séð frá vitanum.

Karlinn

Hluti Valahnúks

Vitinn, séður frá Gunnuhver.

Reykjanesvirkjun

Giska á að þetta sé hinn eiginlegi Gunnuhver, en allt svæðið þarna í kring ber samt þetta nafn.

Gunnuhver

Stöðug flugumferð yfir þetta svæði, eins og búast má við.

Þetta var nú ekki alveg svona, reyndar.

FRAMHALD

Suðurnes: fjórði hluti: Hafnir, erfðabreytingar og brú

framhald af þessu.

Eftir að hafa kynnt okkur lítillega leifarnar af ratsjárstöðinni á Stafnesi og aftökustaðinn í Gálgum og horft á starfsemina sem sjáanleg var sunnan Keflavíkurflugvallar, ókum við fyrir Ósinn og renndum í gegnum þorpið sem heitir Hafnir.

Hafnir (mynd af Wikipedia)

Þar lýstu ferðafélagarnir harla mismunandi skoðunum sínum á því hvernig myndi vera að búa þar. Annar hvað af og frá að þar væri hugsanlegt að setjast að: stöðugt rok og berangur. Hinum fannst að um væri að ræða kjörinn stað til búsetu, því þar væri enginn ys og læti og ekki nema um 15 km. á flugvöllinn.  Það var ákveðið að vera bara ósammála um þetta.    

Næst var á vegi okkar, eiginlega að óvörum, heilmikið af byggingum, sem við nánari skoðun reyndist vera starfsstöð Benchmark Genetics, sem ég minnist  ekki að hafa heyrt nefnt. Hélt þá að ef til vill færi þarna fram einhver leynistarfsemi, ekki síst vegna þess að þarna var allt rækilega girt af og umgangur óviðkomandi stranglega bannaður. Þegar heim kom leitaði ég uppi nafn þessa fyrirtækis. Það virðist sinna rannsóknum í erfðatækni af einhverju tagi, t.d. á laxi og rækju. 

Þarna vorum við farin að sjá til gufubólstranna frá Reykjanesvirkjun, en rétt áður en að henni kom, létum við okkur hafa það að skoða túristagildruna sem "Brúin milli heimsálfa" er. 

Frá vígslu brúarinnar 2002
(úr mynd Árna Sæberg)

Um hana sagði í frétt mbl um vígslu hennar árið 2002:

Hún er sérstök að því leyti að hún brúar bilið milli Evrópu og Ameríku. Á Reykjanesi eru margar sprungur sem tengjast flekamótum jarðarinnar, mótum Evrópu og Ameríku. Ísland stendur á þessum mótum, og þess vegna höfum við heitt vatn, eldgos og jarðskjálfta. Brúin er táknræn tenging milli Evrópu og Ameríku, og vígðu þrír ráðherrar gripinn með viðhöfn. 

Ekki langar mig nú að vera neikvæður og læt það því ekki eftir mér.

Við gengum fram og til baka yfir þessa brú, milli Evrasíu flekans og Ameríkuflekans og vorum nú ekkert miklu nær, svo sem. En látum vera.

Fyrir utan blasti Eldey við og framundan Reykjanesvirkun og Reykjanesviti.

Reykjanesvirkjun og Reykjanesviti, séð frá "Brúnni milli heimsálfa".

"Brúin milli heimsálfa"

FRAMHALD