Það sem er, en er samt ekki

Þessi mynd fD felur kannski í sér tilvísun í þennan tíma árs. Það er farið að örla á

grænum lit, en enn er þó nokkuð í land. Þarna er jafnvel einstaka snemmsprottið blóm, 

vætan er að byrja að hafa áhrif á það sem koma mun. 

Er eðlan að reyna að koma í vegfyrir framrás vorsins,eða er hún þarna til að örva og hvetja? 

Kannski er hún táknmynd þjóðarsálarinnar þessi árin. Hver veit.

Sól felur sig vissulega á bak við skýjafjöld,

en ég veit hún er þarna og það er nóg.

Bleytuslabbinu get ég svo sem bölvað,

en veit að skúrir í apríl boða blómin í maí.

Það er mér alveg ljóst, að svona værðarvæll

er ekki alveg það sem ég þykist standa fyrir,

en líklegast er allt í lagi, svona við og við

að láta eftir sér að búa til þessi hughrif í sjálfum sér.

Þó að orrustur séu nú háðar um völd og fé

bæði í bakherbergjum og háreistum sölum,

er miklvægt að leggja hatur og vanþóknun 

til hliðar svona dag og dag, eða stund og stund.

Sannlega fylgir oft annatími hvíldardögum;

verkefnabunki, sem minnkar eiginlega aldrei.

Það má ekki láta það sem framundan skyggja á

það sem er hér og nú, heldur njóta stundarinnar.

Hvernig sem allt veltist þá fer það einhvernveginn

þó maður telji oft að svo verði ekki. 

Bak við skýin er alltaf sólarhnötturinn

og bíður þess að skýin vinni sitt þarfa verk.

Birtist síðan í samræmi við spár veðurfræðinga

og baðar regnvotan gróður lífsvekjandi ljósi.

Megi komandi sumar verða þolinmóðum lesendum allt það sem þeir vilja að fylgi þeim árstíma. 
Þakkir sendi ég þeim sem litið hafa inn á liðnum vetri.