17 júlí, 2011

Leyðindatuð

Þegar maður er að tjá sig munlega eða skrivlega er það eyna sem skiftir máli að þeyr sem erað hlusta eða lesa, skylji. Mjer er sljett sama kveddnig Jón Jónsson stafsetur fjesbógarfærsludnar sýnar eða bloginn sýn - það er bara hanns mál.  

Það er lýtið eitt vera þegar sá sem hefur tekjur af þí að skrifa eða flidja með öðrumm hætti, tegsta firir almening, kjemur honum egi óbreyngluðumm frá sér. Mjer finst það eyinlega bara alveg ótægt.

Þar sem jeg hef þesa skoðunn tylheiri ég þeymm leyðilga hóbi fóls sem er altaf að sedja útá það sem aðrir gera. Það er víst alveg tilgánslaust að vera aðessu tuði alltaf hreint. Það er auðvita alveg rjett á meðann alment viðhorf til þess kvenig málið er framm set er eynsog það er.

Eyðar þessa lans berjast við vyndmillur. 


2 ummæli:

  1. Ér ðér allveg samála. Hva er ettda fólkg altaf að rívast og skyfta sjér a öddlu? - É skriva bar einsog mér sínist.

    Hirðkveðill sem lætur ljóðið bíða;)

    SvaraEyða
  2. Eyður má skog eyga sig
    með alt sitt snobb og lædi
    han er út af firir sig
    ást æða til kjædi.

    þa þarr ekkji nein pró í starrseddingu tila sedja saman výsu.

    Hyrrkveddlin - allveg andvana og klukan a verrða hál þrjúg.

    SvaraEyða

Litlir kallar og litlar kellingar

Heilsugæslustöðin í Laugarási á vígsludegi 1997 (mynd: Jónas Yngvi Ásgrímsson) Ég hefði óskað þess, að fyrstu dagar nýs árs yrðu ánægjulegri...