Ekki vil ég halda því fram, að umfjöllunarefni dagsins snúist beinlínis um hrossalækningar samkvæmt einhverri skilgreiningu og málvenju. Ég stend bara frammi fyrir þeirri áskorun, að ákveða hvort ég ætti að nota hrossaáburð við að lina vöðvabólgu eða bakverk, eða liðverki. Ef þessi áburður er ekki ætlaður mannfólki, heldur hrossum, hvernig í veröldinni ætti þá mannesku að láta sér koma það til hugar að nota hann að sjálfa sig? Getur verið að þessi sami áburður sé einnig framleiddur fyrir mannfólkið, bara undir öðru nafni? Ef ekki, má þá ekki gera ráð fyrir að hann henti fólki hreint ekki og geti jafnvel verið skaðlegur? Svo er til þess að líta, að hross eru spendýr, rétt eins og maðurinn og í ljósi þess má ætla, með góðum vilja, að báðum þessum spendýrategundum geti hentað sami áburðurinn.
Ég ákvað að reyna að bera saman hrossaáburðinn, sem kallast Healthy horse og algengan mannaáburð sem virðist eiga að hafa svipaða verkun, Voltaren (ekki Voltaren forte - sem er ekki til á þessum bæ).
Hér má sjá efnainnihald beggja þessaraa áburðartegunda:
Ég skil fleiri orð í lýsingu á hrossaáburðinn. Þar er t.d. vatn, glýserín, alkóhól, mentol, Aloalaufa- eitthvað, eitthvert blómaþykkni, einhver blómaolía, olía úr eucalyptus laufi (tröllatré), kamfóra.
Miklu minna skil ég að því sem myndar mannaáburðinn. Þar er þó að finna parafín, einhverskonar alkóhól og ilmkrem af einhverju tagi.
Augljóslega er ég enginn efnafræðingur og því ekki í neinni aðstöðu til að meta þessa áburði. Samt finnst mér hrossaáburðurinn einhvern veginn hljóma betur, eða vera meira aðlaðandi, ef ekki væri fyrir það, að hann er ætlaður á hross, en ekki menn, af einhverjum ástæðum. Kannski virkar hann ekki á fíngerða vöðva, liði og sinar manna, eða kannski hafa ekki farið fram vísindalegar rannsóknir á verkun hans á mannfólkið.
Það vill svo til, að ég hef heyrt í það minnsta 3 sögur um notkun manna á þessum áburði. Í einu tilvikinu, þar sem opinber starfsmaður þjáðist að verkjum í mjöðmum, hurfu verkirnir eins og dögg fyrir sólu við notkun á áburðinum. Í öðru tilviki sagði kona í sveit frá því að hún hefði borið áburðinn á liðverki, ríkulega, með þeim afleiðingum að verkirnir versnuðu (hjá henni kom reyndar fram að notkun áburðarins er algeng meðal fólks á bænum), en það mun hafa verið vegna þess að hún hafði borið of ríkulegt magn á verkjastaðinn. Þriðja sagan er eiginlega ekki saga, en kona í blokk á Suðurlandi bar áburðinn að úlnliðsverki, án þess að fá bót. Verkirnir versnuðu heldur, og er of miklu magni kennt um.
Jæja, ég var stirður í bakinu í morgun, eftir meiri líkamsbeitingu en venja er til. Ég stalst til að skella áburðinum á bakið og sá fyrir mér allt þetta efnaglundur sogast í gegnum húðina og (og annað sem er síðan á milli hennar og hryggjarins) ráðast að upptökum verkjarins. Það var eins og við manninn mælt, bakverkurinn hvarf. Reyndar gerist það yfirleitt, jafnvel þó enginn áburður komi við sögu, enda hef ég alla jafna litla trú á áburðum, hverju nafni sem nefnast, til að takast á við innvortis bólgur eða verki.
Já ég er litlu nær og efast reyndar um að ég muni nota þennan áburð, að óbreyttu - í það minnsta þar til vísindarannsóknir benda ótvírætt til gagnseminnar. Svo er fólk að tala um annað lyf, sem ku henta hrossum vel.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli