Fyllirí og þynnka

Einstaklingarnir á þessari mynd eru óþekktir og bara teknir
af internetinu.

Sú var nú tíð, að ég, eins og flestir jafnaldrarnir, komumst á aldur til að fara á sveitaböll. Mánaböllinn voru málið á þeim tíma. Þessi böll voru sannarlega engin teboð og fljótandi, vímugefandi efni sáu til þess að nánast algleymi var náð, hömlur hurfu og allt varð einhvernveginn einfaldara og auðveldara.  Þetta hefði bara verið ansi gott ef ekki hefði verið fyrir daginn eftir. Já, meira að segja hann ég á minningar um slíka daga. Þessir dagar hefðu aldrei átt að koma. Ilmurinn af lambslærinu í ofninum um hádegisbil var varð nú aldeilis ekki til að bæta líðanina. 
Sá tími kom, að ég fór að læra. Ég lærði það, að líklega var alsæla of mikillar notkunar fljótandi, vímuorsakandi efna, of dýru verði keypt. Ég lærði, að þar var betra að vera laus við hörmungar dagsins eftir.
Einhver kanna að velta fyrir sér hverskonar játningastuð ég er nú kominn í og ég mun upplýsa það í næstu málsgrein.

Við  erum að upplifa breytingar á veðurfari í heiminum og höfum ekki hugmynd um hvenær eða hve langt þær ganga. Við erum sauðdrukkin og njótum allra dásemdanna sem tækni og vísindi með tilstyrk kapítalismans, auglýsingamennsku og ímyndarsköpunar, hafa fært okkur.
Þetta er svo frábært.
Við eigum þessa jörð og við megum gera hvað sem okkur dettur í hug við hana.
Fokk bara einhverju kjaftæði um að við séum að eyðileggja hana!
Hvernig er líka hægt að halda slíku fram - dásemdar blíða dag eftir dag, hvert hitametið á fætur öðru slegið. Ísland er orðið Paradís á þessari jörð.  Gerum bara það sem hugurinn girnist og hendum einhverjum krónum í einhvern trjáræktarsjóð, sem einhverjir þykjast hafa reiknað út að geti kolefnisjafnað sukkið. Við getum líta látið einhverja aura renna í skurðalokunarsjóð, sem einhverjir þykjast hafa reiknað út að geti nánast bara bjargað þessu öllu.

Samviskuna get ég grætt 

og gefið henni sitthvað inn...

(Páll Ólafsson)

Vandinn við þetta allt saman er, að það er engin vissa fyrir neinu. Það er eintóm óvissa og það eru bornar fram upplýsingar og getgátur þvers og kruss. Eftir sitjum við í blíðunni, svokölluðu og njótum dásemdanna, við sem viljum ekki, eða nennum ekki að velta fyrir okkur alvarleika þess sem mögulega er framundan. 
Við þessi eldri, þjökuð af velmegun síðustu áratuga, kunnum að hugsa sem svo (vegna þess að við erum ansi sjálfhverf mörg hver) að þetta reddist meðan við erum ofar moldu.  Það er mögulega eina gáfulega niðurstaðan þegar upp er staðið. Okkar aðgerðir við að flokka endalaust til að draga úr stækkun ruslahauganna, breytir sennilega ekki svo miklu þegar upp er staðið.

NASA Earth observatory

Mig grunar, að þær aðgerðir sem mannkynið verður að grípa til, ef því á annað borð auðnast að grípa til annarra aðgerða en orðavaðals, séu svo  umfangsmiklar, að þær muni koma aldeilis við okkur.  Ef við erum ekki tilbúin til að draga úr lífsgæðum svo um munar, er ekki við öðru að búast en að illa fari - einhverntíma. Loftslagsvísindamenn lýsa undrun sinni á hraða þessarar hlýnunar, sem bendir til að þeir viti fátt um hvað framundan er. Ég fæ það stundum á tilfinninguna að við séum á litlum bát á stórfljóti sem ber okkur niður stöðugt þrengri farveg í átt að fossinum við enda gljúfursins.

Það sem fyllir mig ekki síst þessari svartsýni er, að í stað þess að velja til forystu fólk sem er tilbúið að kvelja okkur til breyttra lífshátta, á öllum sviðum, leiðum við trúða og vanvita í æ meira mæli til valda. Helst nógu gamla til að þeir þurfi ekkert að kvíða því að jörðin verði óbyggileg meðan þeir lifa.

Já, ég sit hér í svitakófi, 24°C hita í Kvistholti og blæs og fnæsi. Ég á mér von um að raus af þessu tagi eigi sér enga stoð, en það er einmitt sú hugsun sem er vísasta leiðin til ..... jæja.

Meðan veðurfræðingurinn á RUV heldur áfram að tala um hitametin sem BLÍÐU, er ástæða til að hafa áhyggjur.

Patrýið er að byrja að verða þreytt og núna er spurningin hvernig ilmurinn af lambslærinu á morgun fer í okkur.

Byrjum hinsvegar á því að velja okkur leiðtoga á þessari jörð sem eru nógu sterkir til að kvelja okkur til að snúa af þessari braut. Það held ég að sé eina leiðin.
------------------------------------------------------------------------------


Þetta var sem sagt svona dæmigerður orðavaðall, sem engu breytir víst. 
Svo er spurning hvort ég skelli mér ekki í að viðhalda yfirstandandi lífsstíl með öllu því sem honum fylgir.