Costa Rica (6) Fuglar

FRAMHALD AF ÞESSU

Mánudagurinn 17. nóvember rann upp í kringum fótaferðartíma okkar fD um miðja nótt. Á endanum fór að birta og framundan fuglaskoðun með Alejandro, en hún skyldi hefjast um kl. 6. Nokkru áður var orðið nógu bjart til að kíkja út, í þeirri von að einhverjir fuglar væru snemma á fótum. Þar með hélt ég út fyrir hússins dyr með myndavélina og áfesta stóru lisnuna mína. Nú skyldi hún fá að njóta sýn. Ekki var ég lengi búinn að bíða á pallinunm fyrir framan húsið, áður en hreyfinga varð vart í trjágróðrinum fyrir framan.

Meðal fiðurfjárins sem þarna nuddaði stírurnar úr augunum var íðilfagur TOUKAN:

Reyndar á ég haug af myndum í viðbótar af þessum gesti, en það verður að draga línu í sandinn. 

Nú var klukkan að verða sex og þá safnaðist hópurinn, sem ekki hafði ákveðið að koma ekki í þessa fuglaskoðun, eða þá svaf yfir sig, saman á tilteknum stað þar sem Alejandro var fyrir með kíkinn sinn á þrífæti. Í gegnum hann fékk fólk síðan að skoða fuglalífið sem við blasti, en ég lét mér nægja stóru linsuna mína. 

Hér fyrir neðan er hluti afrakstursins af þessum morgni.  Ég get þess, að ég freistaði þess að leita uppi heiti fuglanna, en tek ekki ábyrgð á því hvort ég hef fundið rétta greiningu. Það væri gaman að fá skilaboð um það frá þeim sem vita betur og ekki myndi ég afþakka íslensk nöfn þeirra, eftir því sem til eru.

... væntanlega bætast fleiri undradýr við, þótt síðar verði.

Þetta læt ég duga af fuglaskoðun við Bláá.

Framhald síðar.

Costa Rica (5) Meira nágrenni

FRAMHALD AF ÞESSU

 Það bar eðlilega margt nýstárlegt fyrir augu á göngunni að fossinum, sem tæpt var á í síðasta kafla, og þar á meðal voru bleikir bananar, en fleira bar fyrir augu eftir að aftur var komið í bækistöðina á Blue River.

Eins og áður er nefnt notuðum við síðdegið til að kanna aðeins nánar aðstæður á staðnum. Þar voru allskyns stígar, þvers og kruss og alls ekki auðratað fyrir fólk af okkar tagi, enda fór svo að við villtumst af réttri leið, en fundum hana svo á ný. Þetta er stórt svæði og margt hægt að gera. Þarna voru leirböð og náttúrugufubað, krókódílatjörn, fiðrildahús, og spa, svo eitthvað sé nefnt. Við fundum heita potta, sundlaugar, leirböðin og gufubaðið, fóðurstöð fyrir kólibrífugla, grasagarðinn og fleira, en ýmislegt fundum við aldrei, enda ekki tími til mikillar leitar. 

Skoðunarferðin hófst með því við skelltum okkur í ágætan heitan pott:

Mynd af vef.

Leirböðin. Þar makaði maður sig í leir úr leirpotti. Svo var bara farið í útisturtu á eftir. Hvað leirinn átti að gera manni, veit ég ekki, þó ég hafi nú aðeins makað á mig.

Leirpotturinn

Þarna fjærst er gufubaðið, sem er ansi magnað þegar inn er komið, en ekki fann ég leið til að mynda þar innan dyra - vegna gufu.

Allmargir kólibrífugla voru að sveimi í kringum fóðurstöðvar sem hafði verið komið fyrir.

Það næsta sem við sáum svo af kólibrí var, þegar Carlos hafði bjargað einum úr sjálfheldu, þannig að við gátum virt hann fyrir okkur í návígi. 

Alejandro sat ekki heldur auðum höndum og áður en við var litið var hann búinn að koma auga á letidýr í trjátoppi. Ég held að mér hafi tekist að koma auga á það, en er ekki viss. Alejandro var búinn að stilla upp sjónaukanum sínum, á þrífæti og þar í gegn gátum við virt letingjann fyrir okkur. Svo tók A.  þessa mynd á símann minn í gegnum sjónaukann.

Þetta mun hafa verið ungt dýr og mig  minnir að sérfræðingurinn okkar hafi sagt að um kvendýr væri að ræða. Það fylgdi sögunni, að letidýr héldi sig að mestu í trjákrónum, en um það bil vikulega klifraði það til jarðar til að sinna frumþörfum.

Þarna var ég bara með litlu, biluðu linsuna á myndavélinni og lét því þessa duga, en verð að viðurkenna að hún er bara ansi góð og fæ ekki betur séð en dýrið hugsi sem svo, með nokkrum þóttasvip: "Reyniði bara að ná mér, manndýrin ykkar!"

Þetta er orðið frá þessum sunnudegi, 16. nóvember. Framundan var að búa sig undir að vakna fyrir allar aldir daginn eftir til að fara í fuglaskoðun með stóru linsuna klukkan 6. Eitt augnablik hvarflaði að mér, hvort ég ekki kannski að láta símann vekja mig. Það var áður en það rann upp fyrir mér, að þá yrði klukkan 12 á hádegi á Íslandi, svo ég hætti snarlega við. Enda kom í ljós, að við vorum bæði sprottin á fætur um 3.30 og trúðum því að aðlögun okkar að tímamuninum væri komin vel á veg.

Framhald 

Costa Rica (4) - Nágrennið

FRAMHALD AF ÞESSU

Þegar til átti að taka morguninn eftir pg umhverfið blasti við í dagsbirtu, að ég uppgötvaði, mér til allmikillar hrellingar, að venjulega myndavélarlinsan mín (EFS 17-85mm) var biluð - föst í upphafsstillingu. Þetta setti ýmislegt úr skorðum. Ég hafði tekið með mér báðar linsurnar mínar í handfarangri og varla sleppt af þeim  augunum yfir höf og lönd. Sem betur fer reyndist hin linsan (EF 100-400mm USM) virka eins og skyldi.  Það þýddi ekkert að æðrast yfir þessari stöðu, stóra linsan fengi þá bara víðtækara hlutverk.

Morgunverðurinn

Þessi 3ji dagur ferðarinnar, sunnudagurinn 16. nóvember, hófst með morgunverði á veitingastaðnum. Honum var þannig háttað, að ákveðin tegund morgunverðar var innifalinn í dvölinni og ef þú vildir eitthvað umfram það, var hægt að panta það og greiða fyrir.  

Grunnmorgunverðurinn fólst í tveim tegundum af brauðsneiðum (sem hægt var að rista) með smjöri og hlaupsultu, einum þrem tegundum af ávöxtum og tveim til þrem tegundum af sætum kökum af einhverju tagi. Svo var ávaxtasafi og kaffi einnig á boðstólnum. Ég lét mér þetta bara vel líka, enda laus við valkvíða gagnvart stórum morgunverðarhlaðborðum. Það átti ekki við um alla og einhverjir keyptu sér líklega annarskonar morgunverð.  Þetta mál þróaðist þannig, að fararstjórarnir okkar, áhyggjufullir yfir mögulegum próteinskorti ferðalanganna, komu því svo fyrir að við gátum pantað okkur, úr þeirra vasa, eggjahræru (scrambled eggs) til viðbótar við grunnmorgunverðinn. Ekki varð ég var við að morgunverðurinn þennan fyrsta morgun, kæmi niður að getu hópsins í átökunum sem framundan voru þennan daginn.

Gangan að fossinum

Megin viðfangsefni þessa dags var gönguferð. Vandi minn og mögulega annarra í hópnum var, að ég áttaði mig engan veginn í hvaða átt var haldið frá  bækistöðinni. Bæði vegna þess, að við vorum á kafi í skógi og þar með engin sjáanleg kennileiti og svo var sólin, þegar hún birtist milli skýjanna, það hátt á lofti að hún hjálpaði lítið. 

Hvað um það, við mættum til brottfarar fljótlega eftir morgunverðinn og hafði verið bent á að búnaður okkar skyldi taka mið af því að við gætum skellt okkur í sund undir fossi. Við fD ákváðum að láta mögulegar sundferðir eiga sig að þessu sinni. Ég hugðist bara einbeita  mér að myndatökum.

Svo kom þarna 12 manna sendibíll og flutti helming hópsins á tiltekinn stað. Sá helmingur beið svo þar með Alejandro, þar til bíllinn kæmi aftur með hinn hluta hópsins. Við fD vorum í fyrri hlutanum sem beið.  Alejandro beið þarna með okkur og sá allskyns dýr og benti okkur á. 

Ég varð oft undrandi á því í ferðinni yfir því hvernig honum tókst að greina fugla, eða önnur dýr, hvort sem var í trjátoppum eða á jörðu niðri. Það má kannski skoða það sem ástæðu, að þú lærir á minnstu smáatriði í umhverfinu sem þú býrð alla jafna við. Þarna var ég stöðugt að rýna í trjáþykknið, en sá sjaldnast nokkuð, jafnvel ekki þó Alejandro reyndi að benda á það.  

Dæmi um hvað hann var naskur á umhverfið átti sér stað meðan mið biðum þarna eftir seinni hópnum. Þá benti hann okkur allt í einu á maur á trjástofni, sem ég átti fullt í fangi þeð að sjá í fyrstu, eiginlega ekki fyrr en maðurinn benti á hann með greinarstúf. 

Hér fyrir neðan er svo stækkuð mynd af maurnum. Því miður var ég bara með biluðu linsuna og varð því að fara eins nærri maurnum og ég þorði:

Alejandro tjáði okkur að þessi maur væri varasamur. Hann kallðist "Bullet-ant"- um 3 cm langur (held að það sé rétt munað hjá mér). Stunga hans er eins og maður fái í sig skot úr byssu, sem sagt frekar sársaukafullt líklega. Bólga í stungusárinu og sársauki getur varið í meira en einn dag. Það var, sem sagt ástæða fyrir því að ég hætti mér ekki nær til myndatöku.

Fyrri hluti hópsins bíður eftir þeim seinni og hlustar andaktugur á Alejandro.

Þegar seinni hluti hópsins  kom var haldið af stað í göngu upp með á sem ég reyni að vera viss um að heiti Río Azul, eða Bláá. Nafnið er augljóslega til komið vegna bláma vatnsins í henni, en það á rætur að rekja til eldfjallasvæðisins sem hún kemur frá, full af steinefnum, sem sagt.

Myndir segja meira um gönguna upp með ánni, svo ég læt þær duga fyrst um sinn. (bara smella á þær til að fá stærri útgáfu (þetta vita nú allir)

Þetta var ævintýralegt umhverfi og fagurt. Þar kom að hópurinn kom að fossi, sem ég hygg að sé kallaður Las Choreras vef Kúbuferða. Þennan foss hef ég ekki fundið á Google maps og þar með varð erfiðara hjá mér að átta mig á áttum á þessu svæði, ekki það að það hafi neitt breytt upplifuninni.

Þarna var kominn fossinn þar sem fólki gafst færi á að fækka fötum og skella sér ofan í tjörn undir fossinum og það gerðu flestir.

Ég var bara eitthvað að dunda mér með myndavélina með biluðu linsunni. Og rakst þá meðan annars á leðurblökur í skýli sem þarna var. 

Fossbaðinu lauk og 12 manna bíllinn flutti okkur aftur í bækistöðvarnar, þar sem við nýttum það sem eftir lifði dags við að kanna umhverfið aðeins betur og fara í heita pottinn.

Framhald 

Costa Rica (3) "Blue River Resort" í myrkri

FRAMHALD AF ÞESSU

Malarvegurinn til áfangastaðarins, sem kallast "Blue River Resort & Spa" benti eindregið til þess að okkar biðu einhverskonar skógarkofar þar sem búnaður væri allur hinn frumstæðasti. Carlos bílstjóri gerði allt sem í hans valdi stóð til að mjór og holóttur malarvegurinn  færi eins vel með okkur og kostur var, meðan sólin hraðlækkaði á lofti. Beggja vegna vegarins var annaðhvort þéttur frumskógur eða húsbyggingar, sem aldrei hefðu farið í gegnum bygginganefnd á Íslandi. Ég var nú reyndar ekki lengi að komast að því, fyrir sjálfan mig, hversvegna, enda kom í ljós að við vorum þarna komin í heimshluta, þar sem ekki rignir lárétt - heimshluta, þar sem þak er í rauninni alveg nóg og þar með útveggir nánast aukaatriði.

Það var komið myrkur þegar við renndum í hlað, eftir nokkrar tafir, þar sem kröpp beygja að mjórri brú, olli nokkrum töfum. Á móti okkur tók starfsfólk og úthlutaði lyklum að vistarverum. Ég set hér kort af þessu "resorti", sem má útleggja sem: "afmarkað svæði með hóteli, sundlaug og einhverri afþreyingu". Ékki kannast ég við orð á íslensku sem nær yfir þetta hugtak, set hér inn mynd af þessu svæði til útskýringar:

Þetta kort er reyndar ekkert sérlega nákvæmt, ef út í það væri farið. Okkur fD tókst að villast í rannsóknaleiðangi um svæðið síðar, en það er annað mál. Kortið sýnir svæðið þó, í stórum dráttum. Þarna má sjá bílastæðið í rauða hringnum, bústaði hópsins og veitingahúsin í miðjunni. Ég setti gulan kassa um hús okkar fD.

Frá bílastæðinu renndum við farangrinum, með leiðbeiningum starfsmanna, enda vissi maður varla hvað snéri upp eða niður þarna í myrkrinu. Það tók alveg tíma að komast á leiðarenda, en augljóslega tókst það. Bústaður nr. 104 tók við okkur og reyndist eitthvað allt annað en ég hafði búist við. Myndir sanna það.

Þegar inn var komið, tók við okkur risastórt herbergi, eða salur með tveim tvöföldum rúmum. Inn af þessum sal tók við annar salur, þar sem var að finna fataherbergi, snyrtingu, baðsal, og salerni. 

Það þurfti nú smá tíma til að komast yfir þessa dásemd, en að því búnu lá leið til kvöldverðar og þangað þurfti að rata, sem var alls ekki sjálfgefið, en hafðist á endanum - eins og nærri má geta. 

Matarminni mitt er ekkert sérstakt, en ég tel að maturinn hafi samanstaðið af hrísgrjónum, svartbaunum og einhverju kjöti. Stundum, í ferðinni, gátum við valið á milli silungs, svíns og kjúklings, en ég er ekki viss hvernig þessu var háttað þarna. Maturinn var allavega alveg ágætur, eins og hann var reyndar í allri ferðinni.

Það sem mér þótti sérlega áhugavet þarna á veitingastaðnum var, að það voru engir veggir. Þetta var síðan oftar ekki raunin.

Íslensk líkamsklukkan  kallaði á svefn og því engu nætulífi til að dreifa eftir matinn. Í draumaheimi dvöldum við til svona rúmlega kl. 3 eða 4 um morguninn, aldeilis klár í að takast á við þau undur sem biðu okkar.

Þetta er húsið okkar og gatan fyrir framan það, þegar birti af degi.

Framhald 

Costa Rica (2) - Leiðin til Bláár (Río Azul)

FRAMHALD AF ÞESSU

Það er varla í frásögur færandi, en þegar búið var að endurnýja vegabréfið, verða sér úti um einhverskonar vegabréfsáritun til Kanada (ETA), greiða uppsett verð fyrir ferðina, pakka í slatta af töskum, fá nágranna til að kveikja á jólaljósum á svölunum á tilsettum tíma, skvetta smá vatni á gróðurinn sem kominn var í vetrardvala, velta vöngum yfir hvort borgarastríð skylli kannski á í landi hinna frjálsu og þetta og hitt og hitt og þetta, lá leið okkar fD til Keflavíkur og við full af þakklæti fyrir að þurfa ekki að vakna um miðja nótt til að komast í flug. Ef það er eitt sem dregur úr manni löngun til ferðalaga, þá er það einmitt svefnleysið á ferðardegi. Við þurftum bara að vera komin á völlinn um tvöleytið til að taka flug með Icelandair til Toronto sem hóf sig til flugs rétt rúmlega klukkan fimm síðdegis. 

Carlos og Guðni

Flugið var bara svona flug eins og flug eru, en því verður ekki neitað, að það var þægilegt að vita til þess að með í för frá upphafi ferðar og allt til enda hennar voru þeir félagarnir, eigendur Kúbuferða/2GOIceland, Guðni og Carlos. Þeir áttu svo eftir að leiða hópinn, nánast eins og andamömmur, svo aldrei fundust hnökrar á. Guðni var mest svona í framlínunni gagnvart hópnum, en Carlos var í bakvinnslunni og sá um að allt gengi smurt, gagnvart heimafólki í Costa Rica. Svona blasti það alla vega við mér.

Toronto

Það var sem sagt millilent í Toronto og "gist" eina nótt á Alt-hotel, sem er nánast við flugvöllinn. "Gist", já. Ekki varð nú mikið úr svefni, enda 5 tíma munur á Íslandi og Toronto. Á venjulegum svefntíma á Íslandi, var klukkan í Toronto ekki nema um 17.30. Þarna var, sem sagt, allt kvöldið eftir og svefndrungi færðist yfir. Við reyndum að vinna að jafnvægi og því gengið til náða á nánast óguðleum Kanadatíma, með þeim afleiðingum að við urðum afskaplega árrisul.

Baráttan við kaffivélina

Hygg það klukkan hafi verið sem næst 3 þegar við spruttum á fætur og ég fór að reyna að berjast við kaffikönnuna. Reyndar vissi ég, að kaffikönnur í hótelherbergjum hljóta að vera þannig hannaðar, að hvaða manneskja, með hálfa hugsun, ráði við að fá sér kaffi. Ég fann samt ekki leiðina fyrr en ég var nánast búinn að gefast upp. Þegar ég fann loksins lausnina, varð ég mest undrandi á hálfvitaskapnum í sjálfum mér.

Morguninn eftir, kl. 9+, hóf svo flugvel frá West Jet sig til flugs frá Pearson flugvelli, suður á bóginn. Kannski rétt að halda því til haga, að þarna var klukkan orðin vel ríflega 14 á Íslandi og einmitt þannig var líkamsklukkan stillt. 

Toronto

Það gerðist nú ekkert frásagnarvert að ráði í þessu fimm og hálfs tíma flugi í suð-suð-vestur, um eitt tímabelti. Það má svo sem nefna það, að nokkru eftir að flugið hófst og við vorum komin yfir land hinna frjálsu, átti sér stað allmikil ókyrrð sem orsakaði ekkert umtalsvert, en hugurinn leitaði skýringa í meintri umhyggju þess appelsínugula, umsvifalaust. Jæja .. svona var þetta.

Þar sem við vorum farin að nálgast Costa Rica, sástá jörðu niðri, keilulagað fjall úti í vatni. Allt bendir til að þarna hafi verið um að ræða eldfjallið Conception í Nicaragua. Þetta fjall gaus síðast í maí 2024 og reykurinn úr toppi þess var þá væntanlega bara eftirhreytur af því gosi - án þess ég viti neitt um það.

Liberia 

Alejandro og Carlos

Þarna flugum við á flugvöllinn í Liberiu, sem er stærsta borgin í Guanacaste héraði og er, eftir því sem ég kemst næst, næststærsta borg landsins. Það er ekki margt að segja um þessa borg, enda gerðum við ekki annað þar en fara í gegnum flugstöðina og út í rútuna sem varð ferðamátinn okkar það sem eftir var ferðarinnar. Þarna hittum við leiðsögumanninn okkar, Alejandro og bílstjórann Juan Carlos,  en þeir reyndust báðir heldur betur starfi sínu vaxnir. Þetta þýddi, að 22 manna hópurinn var alla ferðina um Costa Rica, umvafinn 4 körlum, þar sem hver hafði sitt hlutverk. 

Leiðin frá Liberiu til Blue River Resort.
Ofar á kotinu má sjá eldfjallið Conception

Til "Blue River" - Río Azul

Rútan sem beið okkar í Líberiu tók 50 manns, þannig að það var heldur betur rúmt um okkur. 

Ferðin til fyrsta dvalarstaðar okkar í þessu hitabeltislandi hófst með því ókum um "The Pan-American highway", sem mun vera um 30.000 km. langur frá suður-til norður Ameríku. Þessi vegur var nú svo sem ekkert ólíkur venjulegum vegi, ekki einusinni hraðbraut, þó hann sé merktur á kortum sem þjóðvegur nr. 1.

Ekki var nú um það að ræða að leiðin til dvalarstaðar okkar, The Blue River Resort, væri malbikuð, Þegar vikið var út af þjóðvegi 1, tók fljótlega við venjulegur íslenskuskotinn malarvegur og sá naut nú ekkert sérstaks viðhalds og eftir því sem við nálguðumst ferðalok þennan daginn, hneig sólin smám saman niður fyrir sjóndeildarhringinn og það var orðið almyrkvað þegar við loks renndum í hlað. Hvað beið okkar þar, átti eftir að koma á óvart, en það er efni framhalds þessarar sögu.

FRAMHALD